Η αστική πχιότητα

 Η αστική πχιότητα

Δεν είμαστε εμείς ρατσιστές, οι μετανάστες είναι κακής ποιότητας

Είναι γνωστό τοις πάσι πως οι μετανάστες μας παίρνουνε τις δουλειές. Αυτός είναι ο βασικός λόγος άλλωστε που εγώ κι εκατοντάδες άλλοι απόφοιτοι δημοσιογραφίας βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ανεργίας κι ευελφάλειας, ημιαπασχόλησης, πλήρους απασχόλησης χωρίς αμοιβή ή με μπλοκάκι –που είναι πρακτικά το ίδιο- κι ένα σωρό άλλους συνδυασμούς εκμετάλλευσης, που υπερβαίνουν την καθημερινή ρουτίνα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, που σε σκοτώνει μέρα με τη μέρα. Αυτή είναι η μαγεία της ελεύθερης αγοράς, μακριά από ταμπού και προκαταλήψεις, όπου ο εργοδότης σου μπορεί να σε πάρει (στη δούλεψή του) με διάφορους τρόπους, στάσεις κι εργασιακά καθεστώτα, όπως και για όσο θέλει, είτε δέκα και δώδεκα μέρες την ημέρα (χωρίς υπερωρία, γιατί το σεξ είναι ευχαρίστηση) είτε για δυο-τρεις ώρες τη βδομάδα, ίσα-ίσα δηλ να μην καταγράφεσαι στα μητρώα του οαεδ και πιάνεις τζάμπα χώρο, μόνο και μόνο για να συκοφαντείς ως ενοχλητικό στατιστικό στοιχείο το ελληνικό success story. Εκτός κι αν θες να δουλέψεις μαύρα, οπότε αλλάζει το πράγμα. Και ποιος άλλος φταίει άραγε για τη μαύρη εργασία, αν όχι οι μελαμψοί που έχουνε κατακλύσει την χώρα; Έχουν γίνει μάστιγα αυτοί οι αφγανοί και πακιστανοί δημοσιογράφοι. Και να ‘ταν μόνο αυτοί. Τα ίδια και χειρότερα βιώνουν εξαιτίας τους οι γιατροί, οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, οι εκπαιδευτικοί, οι ερευνητές. Όλοι κάνουν μασούρι τα πτυχιόχαρτά τους (έτσι, για να παραπέμπει σε κηδειόχαρτα) επειδή έρχονται αλλοδαποί και μας παίρνουν τις δουλειές. Και σα να μην έφταναν όλα τα άλλα, δεν είναι και καλής ποιότητας.

Φαντάσου βέβαια τι θα ακούγαμε και πόσο πιο πειστικό θα ήταν αυτό το παραμύθι για ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που ‘ναι και τώρα πρόθυμο (με προδιάθεση και βάλε) να το χάψει και να το ρουφήξει, όπως το χώμα το νερό, αν είχαμε και στην ελλάδα αλλοδαπούς φοιτητές και επιστήμονες, όπως πχ στη βρετανία με την πολυάριθμη ινδική κοινότητα. Και σε τι επίπεδα θα είχε φτάσει τότε το ρατσιστικό παραλήρημα.

Η βασική ανάγκη ενός ρατσιστή είναι να βρει ένα εύκολο θύμα για αποδιοπομπαίο τράγο, κάποιον να του φταίει για να ξεσπάσει πάνω του. Χρειάζεται μια στοιχειώδης νοημοσύνη (και θα ζητούσαμε πολλά μάλλον) να προβληματιστεί και να καταλάβει τι σημαίνει ανταγωνιστικότητα και ποιος είναι στο τιμόνι του οδοστρωτήρα που μας εξισώνει όλους στο υπόγειο –αλλά το δικό μας πρόβλημα δεν είναι αυτό, είναι που δεν γκρεμίσανε τα μισθολογικά ρετιρέ. Αφού λοιπόν είναι κακής ποιότητας οι μετανάστες που έρχονται στην ελλάδα, γιατί «μας παίρνουν τις δουλειές» κι είναι πιο ανταγωνιστικοί στην αγορά εργασίας; Και τι μας ζητάνε στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις, όταν λένε ότι πρέπει να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί –ως μονάδες και ως οικονομία συνολικά; Εννοούν μήπως πως πρέπει να βελτιώσουμε την ποιότητά μας και να αυξήσουμε τις απαιτήσεις μας, ή το ακριβώς αντίθετο;

Και τι σημαίνει ποιότητα; Ας μιλήσουμε λοιπόν για την ποιότητα του σημερινού αστικού κόσμου, που ζέχνει και σαπίζει, καθώς αποσυντίθεται και πετάει τις βρωμιές του κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, για να μη φαίνονται. Να μιλήσουμε για την ποιότητα των αξιών και των ιδανικών του, που συμβαδίζουν διαλεκτικά με την ποσότητα του χρήματος του καθενός και τα κέρδη που αποφέρει μια ενέργεια. Για τη σπάνια πάστα των πολιτικών στελεχών και δημοσιολόγων του –καλή ώρα ο δένδιας και ο πορτοσάλτε-, για την τιμιότητα και την ηθική τους (ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό, όπως έχει πει ένα δικό τους γαλάζιο παιδί), για το εξαιρετικό τους ποιόν και την πχιότητα, όπως την έλεγε μια χρυσή μετριότητα του πρόσφατου παρελθόντος, που έφτασε να γίνει και πρωθυπουργός.

Να πούμε για την ποιότητα της καθημερινής μας ζωής, από τη μόρφωση που λαμβάνουμε και τις τρώγλες που βαφτίζουμε σπίτια, μέχρι τα προγράμματα της τηλεόρασης και τις διάφορες μορφές ψυχαγωγίας και διασκέδασης. Κι από τα «αγνά, ποιοτικά υλικά» της καθημερινής διατροφής μας, μέχρι τις «αγνές ανθρώπινες σχέσεις» που διαμεσολαβούνται από το ατομικό συμφέρον κι οδηγούν στις πιο εγωιστικές συμπεριφορές. Για έναν κόσμο που αναζητά την χαμένη ποιότητα σε αγαθά και εμπορεύματα (και αυτό για μια μικρή μειοψηφία) αλλά αποτυγχάνει να την περάσει στον άνθρωπο, όσο κι αν τον αντιμετωπίζει κι αυτόν σαν εμπόρευμα, ένα απλό μέσο για τη διευρυμένη, κερδοφόρο αναπαραγωγή του κεφαλαίου, ως αυτοσκοπό της καπιταλιστικής παραγωγής.

Μπορούμε να συζητήσουμε και για τις διάφορες ποιότητες των ανθρώπων, που τους κατατάσσουν σε διαφορετικές κατηγορίες κοινωνικής στάθμης. Τι ποιότητας θεωρούνται άραγε οι σεισμόπληκτοι της κεφαλλονιάς, που αντιμετωπίζονται σαν πολίτες β κατηγορίας κι αφήνονται στο έλεος του εγκέλαδου; Τι ποιότητας είναι αυτό το κράτος, αν όχι ταξικό και βάρβαρο (κι όχι ανύπαρκτο, όπως λεν κάποιοι); Εκτός και αν κάποιος πιστεύει πως οι ποιοτικές διαβαθμίσεις σταματάν στο χρώμα του δέρματος και δεν έχουνε ταξικό περιεχόμενο. Τι άλλο σημαίνει όμως (αν όχι διάκριση με καθαρά ταξικά κριτήρια) αυτός ο φοβερός διαχωρισμός σε μετανάστες καλής και κακής ποιότητας;

Τι είχαν άραγε κατά νου οι ιθύνοντες; Τον αμερικάνικο στόλο και τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα, που αφήνουν συνάλλαγμα; Πόσο καλής ποιότητας ήταν για τους γερμανούς, τις ηπα και άλλες χώρες οι έλληνες γκασταρμπάιτερ, που έφευγαν γιατί δεν είχαν στον ήλιο μοίρα; Και πόσο καλύτερα είχε υποδεχτεί η «ισχυρή πχιοτική ελλάδα» της δεκαετίας του 90’ τους μετανάστες καλής ποιότητας από την ανατολική ευρώπη; Πόσοι πτυχιούχοι μετανάστες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες βρήκανε δουλειά στο αντικείμενό τους και πόσοι έπιασαν χειρωνακτικές δουλειές του ποδαριού, για να βγάλουν τα προς το ζην; Πόσες ρωσίδες του πόντου έχουν πτυχία, μόρφωση και καλλιέργεια, που φυσικά δεν τους χρησίμευσαν πουθενά στην ελλάδα; Και σε τι διαφέρει η σημερινή στρατιά άνεργων πτυχιούχων από τη σημερινή κατάσταση; Ίσως μόνο στο ότι σήμερα ούτε καν φτηνές χειρωνακτικές δουλειές δεν μπορεί να βρει κανείς εύκολα.

Η ποιότητα της μεταχείρισης των μεταναστών είναι ο καθρέφτης της ποιότητας του αστικού κόσμου και της εξουσίας του. Εικόνα από το μέλλον μας και από το μίζερο παρόν των ανέργων που σπεύδει θεωρητικά το κράτος να τους βοηθήσει με προγράμματα και στην πράξη τους αφήνει να πνιγούν στα χρέη και τη φτώχια.

Αν για την αφρόκρεμα αυτού του κόσμου είναι θέμα αισθητικής η φτώχια και η κακή ποιότητα των μεταναστών, για εμάς είναι ζήτημα επιβίωσης να τους ξεφορτωθούμε μια ώρα αρχύτερα και ταξικό μας καθήκον να συμπαρασταθούμε στους μετανάστες. Που αν ήταν στην τελική κακής ποιότητας, δε θα είχαν βουλιάξει στον πάτο της θάλασσας στο φαρμακονήσι. Θα είχαν επιπλεύσει σα φελλοί, όπως το κάνουν με θαυμαστή επιτυχία ο δένδιας, ο πορτοσάλτε και το σινάφι τους που ξεχειλίζει από τόση ποιότητα.

Παρακαλώ σας κύματα, στον πάτο να τους πάτε…