Ο «νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός» έβγαλε καινούριες φύτρες

Ο «νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός» έβγαλε καινούριες φύτρες

Με άρθρο του στην ιστοσελίδα της «Αυτόνομης Παρέμβασης» ο Γ. Χαρίσης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ στην ΑΔΕΔΥ, αναφέρεται στη σύσκεψη που έγινε με πρωτοβουλία Ομοσπονδιών του Δημοσίου, με στόχο, όπως ανακοίνωσαν, «να συντονίσουμε το επόμενο διάστημα τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις μας (...) ενάντια στις διαθεσιμότητες - απολύσεις, στις ιδιωτικοποιήσεις» κ.ά.

Αφορμή για το άρθρο του αποτέλεσε η ανακοίνωση δυο Ομοσπονδιών, της Ομοσπονδίας Συλλόγων Εργαζομένων Αποκεντρωμένων Διοικήσεων Ελλάδας (ΟΣΕΑΔΕ) και της Ομοσπονδία Υπαλλήλων τ. υπουργείου Ανάπτυξης τομείς Βιομηχανίας, Ενέργειας, Ερευνας και Τεχνολογίας, που εκπροσωπήθηκαν στη σύσκεψη.
Οι Ομοσπονδίες αυτές αμφισβήτησαν ότι υπήρξε οποιαδήποτε κοινή απόφαση, όπως ανακοίνωσε μετά τη σύσκεψη η ΟΛΜΕ. Στην ανακοίνωση που εξέδωσε η ΟΣΕΑΔΕ, σημείωνε συγκεκριμένα: «Ισα-ίσα η παρέμβασή μας ήταν στην κατεύθυνση ξεσκεπάσματος τέτοιων πρωτοβουλιών, που στήνονται χωρίς αποφάσεις οργάνων, χωρίς την απόφαση για συμμετοχή και δράση των εργαζομένων, που συσκοτίζουν το μοναδικό δρόμο για αποτελεσματικούς αγώνες, το δρόμο της ρήξης και ανατροπής με την πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Η θέση της ΟΣΕΑΔΕ, που εκφράστηκε στην παρέμβασή μας στη σύσκεψη αυτή, αφορούσε την αναγκαιότητα στη δράση και κινητοποίηση των εργαζομένων με αποφάσεις που παίρνονται από τα κάτω και μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις των ίδιων των εργαζομένων. Βασικό στοιχείο για την Ομοσπονδία μας είναι ότι το πλαίσιο αιτημάτων πρέπει να κινείται στην κατεύθυνση αποκάλυψης των αιτιών που δημιουργούν την καπιταλιστική οικονομική κρίση, αποκάλυψης του ρόλου και του χαρακτήρα της ΕΕ και των θεσμικών οργάνων της».

«Γραφειοκρατία» η λειτουργία των συνδικάτων

Οπως αποδείχτηκε, η κριτική της ενόχλησε τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στα συνδικάτα του δημοσίου, που με πρώην συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, προσπαθούν να διαμορφώσουν τον νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό. Ας δούμε ορισμένα από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο Γ. Χαρίσης στο άρθρο του:
«Το ΠΑΜΕ σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ - Ομοσπονδίες σαμποτάρει κάθε προσπάθεια συντονισμού και γίνεται υπέρμαχος της τυπικής νομιμότητας και της γραφειοκρατικής λειτουργίας των συνδικάτων, για να δυσκολεύονται να παίρνουν αποφάσεις. Γι' αυτή του τη στάση, είτε επιβραβεύεται από τις δυνάμεις του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού... για τη συνέπειά του, είτε χρησιμοποιείται ως άλλοθι απ' αυτές για να μη λαμβάνεται καμιά απόφαση για δράση απέναντι στην κυβερνητική πολιτική».
Αλήθεια, για τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, οι Γενικές Συνελεύσεις στους τόπους δουλειάς, η ουσιαστική λειτουργία των συνδικάτων, των οργάνων και των επιτροπών τους στα εργοστάσια και αλλού, είναι «γραφειοκρατική λειτουργία»; Ακόμα πιο πέρα: Μέχρι τώρα, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, κατηγορούσαν το ΠΑΜΕ ότι «διασπά» τους αγώνες, επειδή έπαιρνε και παίρνει αγωνιστικές πρωτοβουλίες έξω και ενάντια στη γραμμή της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει.
ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση «κατέβαιναν» ακόμα και σε κοινό ψηφοδέλτιο σε συνδικάτα ή απέκλειαν το ΠΑΜΕ από το προεδρείο, επειδή οι θέσεις του είναι σε κόντρα με αυτές της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας. Τώρα όλοι αυτοί, με πρώτο βιολί τον ΣΥΡΙΖΑ, συκοφαντούν το ΠΑΜΕ ότι είναι «υπέρμαχος της τυπικής νομιμότητας και της γραφειοκρατικής λειτουργίας των συνδικάτων». Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί.
Αυτά μάλιστα τα λένε την ίδια στιγμή που η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ καλεί τη ΓΣΕΕ να αποκαταστήσει τη λειτουργία των οργάνων της! Για να οργανώσει αγώνες! Για να πάψει η απαξίωση και αδράνεια των συνδικάτων!
Να τι έγραφε η «Αυτόνομη Παρέμβαση», σε ανακοίνωση που εξέδωσε στις 22/1/2014, με τον τίτλο: «Πού είναι η ΓΣΕΕ; Πρωτοβουλίες άμεσης ανατροπής τώρα, για να ξαναγίνουν τα συνδικάτα υπολογίσιμη δύναμη»: «Η απουσία, η αδράνεια, η ακινησία και η τακτική της απόδρασης από κάθε παρέμβαση της Συνομοσπονδίας, με ευθύνη της ηγετικής της πλειοψηφίας (...) ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Ζητούμε να συνεδριάσει άμεσα η ΕΕ της ΓΣΕΕ και να πάρει αποφάσεις για οργάνωση της δράσης των εργαζομένων (...) αυτή η αδράνεια και ακινησία, οδηγεί σε στρατηγική ήττα το θεσμό των συνδικάτων και στην κατάρρευσή τους. Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί»
Τα σχόλια είναι περιττά...

Στόχος τους να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ

Λέει σε άλλο σημείο ο Γ. Χαρίσης: «Στη σημερινή συγκυρία, για να δοθεί ελπίδα στους εργατικούς αγώνες και προοπτική νίκης, χρειάζεται η σύμπτυξη κοινού μετώπου του εργατικού με το λαϊκό κίνημα, για την υπεράσπιση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών και για την ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου (...) Η στάση αυτή του ΠΑΜΕ απορρέει από την εκτίμηση ότι στη σημερινή συγκυρία η ανάπτυξη μαζικών-ταξικών αγώνων μεγάλης έντασης και διάρκειας, που θα θέτουν θέμα πολιτικής ανατροπής, επισπεύδουν την κατάρρευση της κυβέρνησης και την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που απεύχεται το ΚΚΕ, είτε γιατί πιστεύει, λανθασμένα, ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο πράγμα, είτε γιατί κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί με την ανθενωτική πολιτική που ακολουθεί».
Ο συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ λέει ωμά ότι οι εργατικοί αγώνες πρέπει να έχουν στόχο να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτόν τον αγώνα, μάλιστα, έχει το θράσος να τον ονομάζει «ταξικό»! Ταξικός είναι ο αγώνας που φέρνει αντιμέτωπη την εργατική τάξη με τους εκμεταλλευτές της. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, το εργατικό κίνημα θα πρέπει να παλεύει για την ανατροπή της σημερινής και κάθε άλλης κυβέρνησης που είναι όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου, κάθε κυβέρνησης αστικής διαχείρισης, έστω και με διαφορετικό μείγμα.
Τέτοιους αγώνες δεν τους θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός δεν κρύβει ότι θέλει να διαχειριστεί τον καπιταλισμό, συναναστρέφεται μερίδες της πλουτοκρατίας, όπως οι βιομήχανοι της χαλυβουργίας, οι εφοπλιστές, οι φαρμακοβιομήχανοι και άλλοι και υπόσχεται μέτρα για τους υγιείς καπιταλιστές. Γι' αυτό η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους στην κόντρα για την αλλαγή διαχειριστή στη διακυβέρνηση.
Επιτίθεται με συκοφαντίες στο ΠΑΜΕ, επειδή αποκαλύπτει την προσπάθειά τους να διαμορφώσουν ένα νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό. Η τακτική αυτή δεν είναι καινούρια. Οποτε στο παρελθόν το ΠΑΜΕ ασκούσε κριτική στην ΠΑΣΚΕ και στις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, το κατηγορούσαν ότι συμπράττει με τη «δεξιά» και το αντίστροφο. Με τέτοιες αθλιότητες προσπαθούσαν να θολώσουν οι ΠΑΣΟΚοι τη συμφωνία τους σε ζητήματα στρατηγικής με τη ΝΔ. Το ίδιο κάνει τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Με συνεννοήσεις «κορυφών», χωρίς να συνεδριάσουν καν τα διοικητικά συμβούλια συνδικάτων και ομοσπονδιών, με συντονιστικά - σφραγίδα, που πνίγουν συνειδητά κάθε διεργασία ζύμωσης και οργάνωσης από τα κάτω, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι πρώην του ΠΑΣΟΚ προσπαθούν να φέρουν το κίνημα στα μέτρα της επιδίωξής τους να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο,τι έκανε δηλαδή η ΠΑΣΚΕ όταν κυβερνούσε η ΝΔ και η ΔΑΚΕ όταν κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ.

Ζητάνε και το βόδι...

Καταλήγει στο άρθρο του ο Γ. Χαρίσης: «(...) Με τη στάση του αυτή το ΠΑΜΕ δίνει "φιλί" της ζωής στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και απογοητεύει τους εργαζόμενους, όταν βλέπουν ότι, παρά την απώλεια της αυτοδυναμίας από τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στην ΑΔΕΔΥ και την ενίσχυση της Αριστεράς, η ζωή τους δεν αλλάζει και η κατάσταση χειμερίας νάρκης στα συνδικάτα συνεχίζεται».
Εδώ ισχύει το «εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι». Αλήθεια, τι κέρδισαν οι εργαζόμενοι και το κίνημα από το γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνεργασία με ...μετανοημένους ΠΑΣΟΚους, έχουν ενισχύσει τις θέσεις τους στις συνδικαλιστικές οργανώσεις; Τι κέρδισαν από την «ανατροπή» που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι έγινε όταν το ποσοστό του εκτοξεύτηκε το 2012;
Μήπως ματαιώθηκε κανένα από τα αντιλαϊκά μέτρα; Μήπως έκανε το κίνημα βήματα στη ριζοσπαστικοποίησή του; Μήπως τρόμαξαν οι βιομήχανοι από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και των συνδικαλιστικών του δυνάμεων, ώστε να υποχρεωθούν σε υποχωρήσεις;
Τίποτα απ' αυτά δεν έγινε, επειδή το κεφάλαιο δεν ανησυχεί ούτε για τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε για τις συνδικαλιστικές του δυνάμεις. Ξέρει ότι δεν έχουν γραμμή ρήξης αλλά διαχείρισης του συστήματος και ότι μπορούν να ανταποκριθούν στο ρόλο του νέου εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού: Να διασφαλίσουν την ανοχή του λαού σε μια επόμενη κυβέρνηση, που θα ασκήσει από χέρι αντιλαϊκή διαχείριση, ανεξάρτητα από προθέσεις και διακηρύξεις.
Η στάση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει στο ακέραιο τα όσα σημείωνε το ΠΑΜΕ στο κάλεσμα για την ανασύνταξη του κινήματος: «Το πραγματικό δίλημμα είναι: (...) Κίνημα έξω από τα Συνδικάτα με τους εργαζόμενους ανοργάνωτους στους τόπους δουλειάς, ξεμοναχιασμένους απέναντι στον εργοδότη τους ή κίνημα με τον εργάτη οργανωμένο στο Συνδικάτο του, στον τόπο δουλειάς του και με το Συνδικάτο του στους δρόμους και στις πλατείες;
(...) Κίνημα πολιτικοποιημένο με στόχο να αλλάξει μια δεξιά κυβέρνηση και να έρθει μια άλλη δήθεν αριστερή, για αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης πάντα με στόχο την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων ή κίνημα πολιτικοποιημένο και τοποθετημένο ενάντια στο σχεδιασμό της οικονομίας από τους καπιταλιστές και το κράτος τους, τοποθετημένο συνολικά ενάντια στα αστικά κόμματα, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις στο σύνολό τους;
Αναζωογόνηση και ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος στηριγμένη σε ποιες δυνάμεις; Σε αυτές που αντιστάθηκαν και που αντιστέκονται, όπως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, ή σε αυτές που έβαλαν και βάζουν πλάτες στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις των κυβερνήσεων και της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας και στηρίζουν τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, που είναι το μακρύ χέρι των μονοπωλίων, όπως οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, της Αυτόνομης Παρέμβασης και των τμημάτων που αποσπώνται από αυτές, αλλά στηρίζουν την ίδια στρατηγική;».
Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απασχολήσουν τους εργαζόμενους, με αφορμή τα όσα γράφουν και κυρίως τα όσα κάνουν οι συνδικαλιστές του παλιού και νέου συνδικαλισμού...

Π.

    

Εμπειρία από την πιλοτική εφαρμογή της «αυτοαξιολόγησης»

Μπροστά στην προσπάθεια επιβολής της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας και της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού, καλό θα ήταν να θυμηθούμε και να αξιοποιήσουμε την εμπειρία μας από την πιλοτική εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης το 2010. Ετυχε να βρεθώ εκείνη τη χρονιά σε σχολείο όπου ο σύλλογος διδασκόντων είχε δεχτεί την πιλοτική εφαρμογή και ξεκίνησε να την εφαρμόζει, με εξαίρεση τρεις συναδέλφους που δηλώσαμε ότι δε συμμετέχουμε στις ομάδες εργασίας. Τα βασικά επιχειρήματα των υπολοίπων, τα οποία περίπου ταυτίζονται με όσα ακούγονται σήμερα, συνοψίζονται ως εξής:

Καταρχήν έμπαινε το οικονομικό όφελος τόσο για το σχολείο όσο και για τους ίδιους, που έχοντας υποστεί την ίδια χρονιά μεγάλη μείωση στις αποδοχές τους δυσκολεύονταν να απορρίψουν το επίδομα που ακουγόταν ότι θα συνόδευε τις ομάδες εργασίας, μια υπόσχεση που γρήγορα αποδείχτηκε αυταπάτη. Μάλιστα, όχι μόνο δεν αμείφθηκαν οι συνάδελφοι, αλλά φορτώθηκαν ατελείωτες ώρες απλήρωτης υπερωριακής εργασίας για συνελεύσεις του συλλόγου και για σύνταξη ερωτηματολογίων και ποικίλων εκθέσεων.

Κατ' αντιστοιχία, σήμερα το καρότο που προσφέρεται είναι η θετική αξιολόγηση που πιθανόν θα βοηθήσει τον εκπαιδευτικό να σκαρφαλώσει στον επόμενο βαθμό. Αποκρύπτεται, βέβαια, το γεγονός ότι η μισθολογική ανέλιξη έχει παγώσει μέχρι το 2015 και ότι δε διαφαίνεται έτσι κι αλλιώς αλλαγή της οικονομικής πολιτικής από κει και μετά. Για να μη σχολιάσω και την ηθική του επιχειρήματος, που μας καλεί αντί πινακίου φακής να βάλουμε πλάτη για να περάσει η αντιεκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, η οποία θα σαρώσει κάθε εργασιακό μας δικαίωμα και θα κατηγοριοποιήσει τα σχολεία, καταργώντας το δικαίωμα όλων στη δημόσια δωρεάν Παιδεία.
Επειτα, φαινόταν τότε ισχυρό το επιχείρημα ότι μέσω του θεσμού της αυτοαξιολόγησης εμείς οι εκπαιδευτικοί που γνωρίζουμε την κατάσταση της Εκπαίδευσης από τα μέσα, θα έχουμε την ευκαιρία να βελτιώσουμε το σχολείο και να προσφέρουμε περισσότερα στους μαθητές μας. Εντονη ήταν και η πεποίθηση ότι οι όποιες παγίδες του νόμου μπορούν να εντοπιστούν και να παρακαμφθούν, δηλαδή να αλλάξει ο νόμος προς όφελός μας. Ολες αυτές οι αυταπάτες κατέρρευσαν μέσα στη χρονιά που ακολούθησε.

O πρώτος κύκλος της αυτοαξιολόγησης προέβλεπε την καταγραφή της κατάστασης, η οποία θα οδηγούσε στο δεύτερο κύκλο, δηλαδή στο σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση των όποιων ελλείψεων. Οι συνάδελφοι επέλεξαν να εξετάσουν, ως πιο ανώδυνους, τους δείκτες της υλικοτεχνικής υποδομής και της επιμόρφωσης των διδασκόντων. Ωστόσο, γρήγορα έγινε φανερή η πίεση της συμβούλου να συνταχθούν ερωτηματολόγια πάνω σε κάθε θέμα, τα οποία θα απευθύνονταν στους γονείς και στους μαθητές. Παράλληλα, η υλικοτεχνική υποδομή δεν εξεταζόταν αυτοτελώς, αλλά ο σύλλογος έπρεπε να αξιολογήσει (με βαθμό) κατά πόσο οι εκπαιδευτικοί κάνουν χρήση των υπαρχόντων πενιχρών μέσων. Για παράδειγμα, «χρησιμοποιούν όλοι τον προτζέκτορα;»... ο οποίος όμως ήταν ένας και δεν επαρκούσε για όλους! Ετσι, η τελική αξιολόγηση στρεφόταν κατά των εκπαιδευτικών και γινόταν φανερή η σύνδεσή της με την επερχόμενη προσωπική αξιολόγηση.

Οσο για το δεύτερο κύκλο, το βάρος της αντιμετώπισης των ελλείψεων του σχολείου και των εκπαιδευτικών θα μετατοπιζόταν από το κράτος στην εκπαιδευτική κοινότητα και το σχολείο θα έπρεπε να βρει πόρους για την πληρωμή των επιμορφωτών, που διαπιστώθηκε ότι ήταν απαραίτητοι ή την αγορά οπτικοακουστικών μέσων. Ετσι, ο εκπαιδευτικός θα αισθανόταν συνένοχος για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης (κάτι σαν το «μαζί τα φάγαμε») και θα έτρεχε να βρει χορηγούς, υπηρετώντας το στόχο της σύνδεσης του σχολείου με την αγορά.
Κάπου εκεί ο συγκεκριμένος σύλλογος πήρε την απόφαση να σταματήσει την αυτοαξιολόγηση και να υπογράψει το αντίστοιχο πρακτικό, καθώς ήταν πια εμφανής ο χαρακτήρας της διαδικασίας.

Σήμερα, δεν έχουμε την πολυτέλεια μιας νέας δοκιμής και λάθους. Η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και η αξιολόγηση των προγραμμάτων και των εκπαιδευτικών ανατρέπουν τη δημόσια δωρεάν Παιδεία.

Θίγουν πρώτα απ' όλα τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών μας, καθώς προτίθενται να καταμετρήσουν αν τα σχολεία μας παράγουν το φθηνό εργατικό δυναμικό που έχουν ανάγκη βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι για να κλέβουν πιο αποτελεσματικά τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Οι δείκτες θα μετρήσουν ως θετικό στοιχείο το κατά πόσο οι μαθητές μας έχουν τις απαραίτητες δεξιότητες και κατάρτιση για να γίνουν γρανάζια στη μηχανή υπερκέρδους για μια χούφτα παράσιτα, ενώ θα μετρήσουν αρνητικά το κατά πόσο μορφώνονται ουσιαστικά οι μαθητές μας, ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους.
Να μη γίνουμε, λοιπόν, εμείς οι νεκροθάφτες των ονείρων μας για την Εκπαίδευση. Ας μην επιτρέψουμε να μας τρομοκρατήσουν. Δε συμμετέχουμε στις ομάδες εργασίας. Υπογράφουμε το σχέδιο πρα