Οι ιμπεριαλιστές βγήκαν παγανιά

 Οι ιμπεριαλιστές βγήκαν παγανιά

Οι εξελίξεις στην ουκρανία τρέχουν με ραγδαίο ρυθμό· οι ειδήσεις και οι εφήμερες ανταποκρίσεις παλιώνουν γρήγορα και ξεπερνιούνται από τα ίδια τα γεγονότα· και μόνο οι αρχικές εκτιμήσεις των κομμουνιστών επιβεβαιώνονται και οι προειδοποιήσεις τους γίνονται τραγικά επίκαιρες, δείχνοντας (έστω κι έτσι) την αξία της μαρξιστικής ανάλυσης και των μεθοδολογικών της εργαλείων.

Άλλος για τη βάρκα μας...

 Ου γαρ έρχεται μόνος ο αντικομμουνισμός, χωρίς να συμπληρωθεί από κάποια μορφή ανοιχτού ή μόλις συγκαλυμμένου φασισμού –ποια είναι άραγε τα όρια μεταξύ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και φασιστικής δικτατορίας στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» στην ουκρανία; Κι ο ιμπεριαλισμός προχωρά χωρίς να κοιτά τη δική μας μελαγχολία, τις κολοβές ανησυχίες ευαίσθητων δημοκρατών, χωρίς να μας περιμένει να συνηθίσουμε τις καινούριες εύθραυστες ισορροπίες, που σπάνε αλυσιδωτά, καθώς οξύνονται οι αντιθέσεις.

Προχωρά ολοταχώς στη σύγκρουση και το ματοκύλισμα των λαών μέσα από ζιγκ-ζαγκ και τις πιο «αντιφατικές», φαινομενικά παράδοξες συμμαχίες. Η «δημοκρατική ευρώπη» δίπλα στους πολιτικούς ηγέτες που χαιρετάνε ναζιστικά τους οπαδούς τους. Οι «καθαροί» ουκρανοί με τα λάβαρα της εε και τον εκλεκτό της ουάσιγκτον. Κι όλοι μαζί ενάντια στους κομμουνιστές, το κομμουνιστικό παρόν και παρελθόν, με την αναβίωση μεσαιωνικών βασανιστηρίων της ιεράς εξέτασης.

Εξορκισμός άθεου κομμουνιστή στα πλαίσια του εκδημοκρατισμού του 

Αν τα πρώτα διατάγματα της σοβιετικής εξουσίας ήταν για την εθνικοποίηση της γης και την υπογραφή ειρήνης –κι εμείς ονειροπολούμε και σκεφτόμαστε τα αντίστοιχα καθήκοντά της στη δική μας εποχή- δεν υπάρχει αστική δικτατορία που να μη στρέψει τα βέλη και τα πρώτα της διατάγματα ενάντια στους κομμουνιστές, τους εργάτες και τις οργανώσεις τους, θέτοντάς τους εκτός νόμους. Ας το επαναλάβουμε άλλη μία φορά, προς γνώση και εμπέδωση: δεν υπάρχει αντικομμουνισμός που να μην οδηγεί στο φασισμό. Ειδικά σε μια περιοχή με τέτοιο ιστορικό φορτίο, όπου τίποτα δεν γίνεται τυχαία ή αυθόρμητα. Το γκρέμισμα των αγαλμάτων του λένιν, η αποκαθήλωση και η καταδίωξη του σφυροδρέπανου, φέρνει όπως το σύννεφο τη βροχή τη ναζιστική σβάστικα. Ας το έχει κατά νου κάθε ευαίσθητος δημοκράτης, εντός ή εκτός εισαγωγικών, αν θέλει να βγάλει σωστά συμπεράσματα από την υπόθεση της ουκρανίας.

Εκεί όπου η φλόγα εξαπλώνεται και φτάνει στην χερσόνησο της κριμαίας, με την τεράστια γεωστρατηγική σημασία. Κι όσο κοιτά κανείς τον χάρτη της -ήδη αυτονομημένης- περιοχής, με τις πόλεις λενίνο και σοβιέτσκι δίπλα στην πρωτεύουσα συμφερούπολη, δεν μπορεί να μην αναλογιστεί την τραγική ειρωνεία με τους συνειρμούς και τα λογοπαίγνια που προκαλεί το όνομά της. Μια χώρα που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και των αλληλοσυγκρουόμενων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, που ετοιμάζονται να τη ματοκυλήσουν και να την κάνουν συμφορούπολη, εβδομήντα χρόνια μετά την επέλαση των ναζί.

Και τώρα δεν υπάρχει κι ένας στάλιν, να του φορτώσουν οι αστοί τη γενοκτονία του χολομοντόρ και να πάρει εκδίκηση από τα φασιστικά μαύρα κοράκια κάθε πολιτικής απόχρωσης κι εθνικότητας.