Ενα ντοκουμέντο για το επίπεδο του Αθλητισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

Ενα ντοκουμέντο για το επίπεδο του Αθλητισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες

Ομιλία του Νίκου Γεωργόπουλου, βαλκανιονίκη στους δρόμους ταχύτητας, που βρίσκεται στο Αρχείο του ΚΚΕ

Το Στάδιο Vasil Levski στη Σόφια για το οποίο μιλά ο Ν. Γεωργόπουλος. Η φωτογραφία είναι της δεκαετίας του '60

Με αφορμή την περιοδεία που πραγματοποίησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στις εγκαταστάσεις του Εθνικού Αθλητικού Κέντρου του Αγίου Κοσμά στο Ελληνικό, δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο, στο οποίο δίνεται με αψευδή τρόπο το επίπεδο του Αθλητισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Κάθε σύγκριση με τα εδώ δεδομένα είναι περιττή.

Το κείμενο αφορά στην ομιλία του Νίκου Γεωργόπουλου, βαλκανιονίκη στους δρόμους ταχύτητας. Η ομιλία έγινε το 1958 στην Αίθουσα Αρχαιολογικής Εταιρείας, Ομήρου και Πανεπιστημίου. Σημειωτέον ότι ο Νίκος Γεωργόπουλος δεν είχε έρθει ακόμα σε επαφή με το ΚΚΕ.
Η ομιλία του Ν. Γεωργόπουλου το 1958, καθώς και άλλη μία που έγινε από τον ίδιο το 1964 βρίσκονται στο Αρχείο του ΚΚΕ. Θέμα της δεύτερης που βρισκόταν σε άμεση συνάφεια με την πρώτη ήταν: «Πώς νομίζουμε πως πρέπει να γίνεται αθλητισμός στην Ελλάδα για να ανέβει η στάθμη».
Η ομιλία έχει ως εξής:

* * *

«Επ' ευκαιρία της μεταβάσεώς μου εις Σόφιαν ως μέλους της Αθλητικής Ομάδας η οποία μετέσχε εις τους Διεθνείς αγώνας στίβου της Βουλγαρικής πρωτευούσης, μου εδόθη η δυνατότης να εξετάσω λίγο τα αθλητικά πράγματα της γείτονος χώρας.
Στη Βουλγαρία όπως και σε κάθε κράτος του παραπετάσματος ο Αθλητισμός έχει εξέχουσαν θέσιν.

Η ελληνική ομάδα 4Χ400 που πήρε το χρυσό μετάλλιο στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα το 1963 στη Σόφια. Από αριστερά οι: Α. Φρούσιος, Ν. Γεωργόπουλος, Α. Βογιατζής, Ν. Ρεγκούκος

Διακρίνει κανείς σε αυτά τα μέρη το μαζικό αθλητισμό και όχι το μεμονωμένο που γίνεται εδώ. Αυτό είναι πολύ φυσικόν να συμβαίνη διότι η οργάνωσις των καθεστώτων των κρατών αυτών, επιτρέπει την ανάπτυξιν του αθλητισμού εις βάθος και μεταξύ όλων των στρωμάτων της νεολαίας.
Συγκεκριμένως, στη Βουλγαρία ο Αθλητισμός από ό,τι είδα βρίσκεται σε συνεχή άνοδον, άλλωστε θα ήτανε παράδοξο με τόσα στάδια και με τόσο ενδιαφέρον, να μην έχουν και καλό Αθλητισμό.
Το στάδιο που αγωνισθήκαμε ονομάζεται ΣΤΑΔΙΟΝ ΒΑΣΙΛΕΥΣΚΙ. Είναι ένα σύγχρονο στάδιο και γήπεδο ποδοσφαίρου με χόρτο. Ο στίβος του είναι κόκκινος από κεραμίδι. (Σημείωση σύνταξης: εννοεί το ταρτάν που υπήρχε στα στάδια των σοσιαλιστικών κρατών και που εκείνη την περίοδο δεν το γνώριζαν στην Ελλάδα). Η πίστα του θαυμασία (τρέχεις και γκελάρεις) διότι αυτήν την ιδιότητα έχει το τριμμένο κεραμίδι να είναι δηλαδή ελαστικό, το δε πάχος του στρώματός του είναι περίπου 15 με 20 πόντους για ν' απορροφά τη βροχή. Οι κερκίδες είναι ξύλινες, χωρητικότητας 50.000 θεατών, η κεντρική πλευρά του σταδίου είναι σκεπαστή.
Περίφημες εγκαταστάσεις υπάρχουν κάτω από τις κερκίδες, ωραιότατα αποδυτήρια (κάθε αποδυτήριο έχει χωρητικότητα 10 έως 15 ατόμων) σε κάθε ένα δε απ' αυτά υπάρχουν ντους, μπάνια και ξεχωριστοί νιπτήρες.
Από την κεντρική είσοδο δεξιά απ' τω εισερχομένω υπάρχει μία περίφημη αίθουσα κλειστή για Μπάσκετ Μπολ διπλή σε διαστάσεις από ένα συνηθισμένο γήπεδο, ειδικώς για να προπονούνται 2 ομάδες συγχρόνως.
Επίσης, αίθουσα για Πιγκ Πογκ, Πυγμαχία και γυμναστική, συμπληρώνουν αυτό το ωραίο στάδιο.
Στο σύνολόν του είναι ένα απλό στάδιο, χωρίς να του λείπη τίποτα, δηλαδή εξυπηρετεί πλήρως τον σκοπόν για τον οποίον κτίσθηκε.
Περίπου 300 μέτρα μακριά από το Στάδιο του Βασιλεύσκι υπάρχει ένα άλλο στάδιο, το Στάδιο του Στάλιν, και προς επιβεβαίωσιν της ονομασίας του στην είσοδο δεσπόζει θεόρατο το άγαλμα του Στάλιν από χαλκό.
Και αυτό το Στάδιο είναι απλό, η πίστα του όμως θαυμάσια από κεραμίδι. Εχει ξύλινες κερκίδες χωρητικότητας γύρω στις 30.000 θέσεις. Τούτο χρησιμοποιείται κυρίως διά την προπόνησιν των αθλητών και εις ημάς εχρησίμευσε για προθέρμανση προ των αγώνων (και δεν κρύβω ότι πολλές φορές είπαμε μεταξύ μας, μακάρι αυτό το στάδιο να το είχαμε και στην Αθήνα).
Η διαδρομή από το ένα στάδιο έως το άλλο, είναι πολύ ενδιαφέρουσα διότι συναντά κανείς γήπεδα τένις με δεκάδες νέους και νέες (και όχι σαν το δικό μας όμιλο αντισφαιρίσεως όπου πηγαίνουν ολίγοι εκλεκτοί και πλούσιοι) γήπεδα Μπάσκετ Μπολ, γήπεδα Βόλεϊ Μπολ. Νομίζει κανείς ότι βρίσκεται σε πραγματικό παράδεισο των σπορ. Και φυσικά πόσα άλλα πράγματα δεν είδα και που είναι διατεθειμένα εις την εξυπηρέτησιν του Αθλητισμού.
Και ερωτώ, είναι δυνατόν η Βουλγαρία (που μέχρι προ του πολέμου ερχόταν εκ των τελευταίων στους Βαλκανικούς Αγώνας) με τόσα τεράστια ποσά και μέσα που διαθέτει για τον Αθλητισμό να μην πάει μπροστά; Είναι αδύνατον: Ετσι το ότι κερδίσαμε τους Βουλγάρους στους Βαλκανικούς αγώνες πέρυσι το 1957 αποτελεί για μας άθλον αν λάβωμεν υπ' όψιν τα μέσα που διαθέτει για μας το Ελληνικόν Κράτος.
Πρέπει οι αρμόδιοι να το καταλάβουν ότι είμαστε ανώτερες Αθλητικές πάστες και ότι με λίγη κρατική φροντίδα αυτήν την στιγμήν η Ελλάς δεν θα είχε μόνον έναν Ολυμπιονίκην (τον Ρουμπάνη που και αυτός βγήκε με ξένα μέσα) αλλά πολλούς.
Μέχρι τώρα αναμφισβήτητα η ατομική πρωτοβουλία έχει κάνει θαύματα, αλλά ως πότε θα ανθέξη;
Είναι φυσικώς αδύνατον να κατορθώσουμε να συναγωνιστούμε εις το Μέλλον τους ξένους πρωταθλητάς όσο Ρωμαίικο φιλότιμο και αν έχωμε.
Εμείς διαθέτουμε ένα στάδιο και αυτό εντελώς ακατάλληλον τεχνικώς που μόνον για Μουσείον κάνει πλέον. Αλλωστε αυτό φαίνεται από τη διαφορά των ρεκόρ που επιτυγχάνουμε όταν τρέχουμε σε ξένες πίστες.
Ο Αθλητισμός φαίνεται ότι στη Βουλγαρία έχει γίνει συνείδησις σαν θρησκεία ενώ εδώ αρκούμεθα εις το να λέμε ότι η Ελλάς είναι μητέρα του Αθλητισμού χωρίς να κάνουμε ό,τι πρέπει για να τους συναγωνιστούμε και να τους ξεπεράσουμε.
Στα σχολεία μας οι καθηγηταί βάζουν άσχημους βαθμούς στα παιδιά όταν μιλούν για αθλητικά ζητήματα ή όταν τους βλέπουν στα γυμναστήρια, η δε γυμναστική στα Γυμνάσια περιορίζεται σε 1-2 ώρες την εβδομάδα, όταν δε κάνει κρύο δεν γίνεται καθόλου! Δέκα πρωταθλητάς έχει όλους όλους η Ελλάς που μπορούν να σταθούν στο εξωτερικό. Πίσω όμως απ' αυτούς τι υπάρχει; Και μπορούμε να μιλάμε για αθλητική πρόοδο όταν δεν καλλιεργείται το ανάλογο βάθος;
Επί τέλους νομίζω ότι είναι καιρός το κράτος μας να καταλάβη ότι με λίγη φροντίδα μπορούμε να γίνουμε μεγάλοι Αθληταί και ότι, εμείς θα είμαστε η ζωντανή προπαγάνδα περί της σωματικής και ψυχικής υγείας της Ελληνικής Νεολαίας».