ΣΥΡΙΖΑ Προβληματισμοί, διαβεβαιώσεις και εξυπηρετήσεις για το κεφάλαιο

ΣΥΡΙΖΑ

Προβληματισμοί, διαβεβαιώσεις και εξυπηρετήσεις για το κεφάλαιο

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τα δικά του προβλήματα στο πλαίσιο αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, κυρίως στο να πείσει ότι μπορεί να αποτελέσει πυλώνα σταθερότητας του συστήματος. Εκφράζεται έντονη αμφισβήτηση γι' αυτό. Σε μερίδα του αστικού Τύπου επισημαίνεται το γεγονός ότι ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ δεν φέρνουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα σε σωματεία και συλλόγους, παρά την εκτίναξη του κόμματος στις εθνικές εκλογές και τις δημοσκοπήσεις: «Πριν από τους δικηγόρους, οι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ πάτωσαν στο ΤΕΕ, στη ΓΣΕΕ, στη ΓΣΕΒΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ και γενικώς σε όλες τις συνδικαλιστικές εκλογές που έχουν γίνει από το 2012 - με εξαίρεση την ΟΛΜΕ και τους γιατρούς του αείμνηστου ΕΟΠΥΥ όπου κατέγραψαν άνοδο. Στη συντριπτική πλειονότητα των συνδικαλιστικών εκλογών της τελευταίας διετίας τις πρώτες θέσεις διατηρούν οι συνδικαλιστές που προέρχονται από τη ΝΔ ή την ευρύτερη Κεντροαριστερά (...) Η προφανής αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να οργανώσει και να εκφράσει μια εργασιακή πλειοψηφία έστω και σε συνδικαλιστικό επίπεδο εξηγεί και την αδυναμία του να οργανώσει ένα αποτελεσματικό "κίνημα ανατροπής" της κυβέρνησης "από τα κάτω"». Αυτά σημειώνονταν στην εφημερίδα «Τα Νέα» πριν από μερικές μέρες.

Ο προβληματισμός για το κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά πραγματικά «πόδια», αναπτύσσεται και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Τροφοδοτείται και από περιστατικά δυσκολίας να βρεθεί υποψήφιος ικανός να δώσει τη μάχη των τοπικοδιοικητικών εκλογών με αξιώσεις (π.χ. Θεσσαλονίκη) ή από φαγωμάρα για το «χρίσμα» σε τοπικές του οργανώσεις (π.χ. Πάτρα).
Γράφτηκε στην κυριακάτικη «ΑΥΓΗ» της 23/2: «Αρχίζει να φαίνεται στο επίπεδο των αυτοδιοικητικών εκλογών πως αυτό το πανελλήνιο 27% (σ.σ.: των εθνικών εκλογών) δεν είναι στο τσεπάκι του ΣΥΡΙΖΑ (...) Οι οργανώσεις του κόμματος που κλήθηκαν να κάνουν τις καλύτερες δυνατές επιλογές στον χώρο ευθύνης τους αποκαλύπτουν τις αδυναμίες που έχουν στις γειώσεις με το κοινωνικό τους περιβάλλον (...)».
Αλλωστε, σε ανύποπτη στιγμή είχε ομολογηθεί ανοιχτά στην «Αυγή» πως είναι πρόβλημα ότι η εκλογική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζεται στο συνδικαλιστικό κίνημα και την τοπική διοίκηση, εκτίμηση που αξιοποιήθηκε ως επιχείρημα για την ανάγκη «διεύρυνσης» των ψηφοδελτίων του.
Οι δυσκολίες αυτές υποχρεώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αναδίπλωση από τη θέση για «δημοψηφισματικό» χαρακτήρα των εκλογών του Μάη.

«Μετρητά στο χέρι» υπόσχεται στους επιχειρηματίες

Την ίδια ώρα, για το «ειλικρινές, βαθύ και ουσιαστικό ενδιαφέρον» του ΣΥΡΙΖΑ διαβεβαίωσε τους επιχειρηματίες ο Αλ. Τσίπρας από το βήμα ημερίδας του κόμματός του την περασμένη Τετάρτη, όπου παρουσιάστηκε η κυβερνητική του πρόταση για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ) και την επιχειρηματικότητα.
Στις θέσεις που παρουσιάστηκαν δεν ορίζεται με σαφήνεια ποιες επιχειρήσεις υπάγονται κατά τον ΣΥΡΙΖΑ στην κατηγορία των ΜμΕ. Θυμίζουμε ότι με αυτόν τον όρο η ΕΕ αναφέρεται σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις που απασχολούν έως και 200 άτομα και έχουν ετήσιο τζίρο μέχρι και 10 εκατομμύρια ευρώ. Καμιά δηλαδή σχέση με τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους.
Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζουν ως σοβαρό πρόβλημα διαρθρωτικού χαρακτήρα το πολύ μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων που απασχολούν από 0 έως 3 εργαζομένους. Μάλιστα, προκρίνουν ξεκάθαρα μέτρα συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης: «Οι προτάσεις για ευνοϊκές και ρεαλιστικές ρυθμίσεις πρέπει να συνδεθούν με αξιόπιστα επιχειρηματικά σχέδια ανασυγκρότησης, σε οριζόντια τοπική διάταξη ή κάθετη περιφερειακή. Με μελέτες βιωσιμότητας των αναφερόμενων επιχειρήσεων ή ανάλογα σχέδια για νέες επιχειρήσεις, εταιρικής ή συνεταιριστικής μορφής, που θα προκύπτουν με συνένωση παλαιών, με στόχο οικονομίες κλίμακας και βιώσιμη προοπτική. Θέσπιση ευνοϊκών φορολογικών απαλλαγών και ρυθμίσεων, για τη μεταβίβαση πάγιου εξοπλισμού, που παραμένει αδρανής σε αυτές, ιδιαίτερα σε κοινωνικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις. Σε περιπτώσεις συνενώσεων οι ρυθμισμένες υποχρεώσεις δε θα πρέπει να βαραίνουν τις νέες επιχειρήσεις, αλλά μόνο τα υπόχρεα φυσικά πρόσωπα».
Η αναγκαιότητα συγκέντρωσης της παραγωγής είναι δεδομένη και αντικειμενική. Το ζήτημα είναι αν θα γίνει με καπιταλιστικό τρόπο που στη βάση του ανταγωνισμού σημαίνει και καταστροφή τμήματος των αυτοαπασχολούμενων, διατήρηση άλλων σε καθεστώς αβεβαιότητας και μόνιμης απειλής ή με σοσιαλιστικό τρόπο, με την ένταξη δηλαδή στην κοινωνική παραγωγή στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Είναι αναγκαίο στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάκαμψης, να στηριχτούν μεσαίες ή μικρότερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις σε ορισμένους κλάδους. Αλλωστε, μαζί με την καταστροφή υπάρχει και η τάση αναπαραγωγής τέτοιων επιχειρήσεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με σαφήνεια υιοθετεί τον πρώτο δρόμο, δηλαδή τον καπιταλιστικό τρόπο, όμως προσπαθεί να εμφανίσει τη δική του πρόταση ως «μέση λύση» υποσχόμενος στους μεγάλους ότι θα γίνουν μεγαλύτεροι και στους μικρούς ότι θα μεγαλώσουν μέσα από καπιταλιστικούς συνεταιρισμούς. Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα αστικής διαχείρισης, επιχειρεί να υπηρετήσει συγκεκριμένες επιδιώξεις του μεγάλου κεφαλαίου για σύναψη συμμαχιών με τις λεγόμενες ΜμΕ, το εύρος των οποίων περιλαμβάνει από φτωχούς αυτοαπασχολούμενους μέχρι μεσαίους κεφαλαιοκράτες. Πολιτική που βεβαίως δε συμφέρει τη συντριπτική πλειοψηφία των φτωχών αυτοαπασχολούμενων. Θυμίζουμε ότι η πείρα των συνεταιρισμών στο έδαφος του καπιταλισμού έχει δείξει ότι είτε αυτοί καταστρέφονται, είτε εξελίσσονται σε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ή εξαγοράζονται από μεγάλα μονοπώλια.
Πάντα στο όνομα της στήριξης των ΜμΕ οι αστικές κυβερνήσεις έπαιρναν μέτρα προς όφελος γενικά του κεφαλαίου. Κάτι ανάλογο επιχειρεί και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις προτάσεις του. Τέτοιου είδους είναι οι προτάσεις - «παροχές» που παρουσιάστηκαν, όπως μείωση ενεργειακού κόστους, ρυθμίσεις χρεών, στήριξη με επιδοτούμενες θέσεις εργασίας κ.λπ. Το ίδιο και με τη δέσμευση για «πολιτικές στήριξης δυναμικών και καινοτόμων παραγωγικά επιχειρήσεων και ενθάρρυνσης για τη δημιουργία νέων (...) ιδιαίτερα σε κλάδους που έχουν στρατηγικό ενδιαφέρον».

Για το κεφάλαιο θα δουλεύουν Περιφέρειες και Δήμοι

Την Παρασκευή 21 Φλεβάρη, ο υπεύθυνος του τομέα ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ και εκ των διαμορφωτών της οικονομικής του πολιτικής, Γ. Σταθάκης, κατέθετε τα ίδια διαπιστευτήρια στους βιομηχάνους της Βόρειας Ελλάδας.
Σε εκδήλωση που οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βόρειας Ελλάδας, ο Γ. Σταθάκης τους υποσχέθηκε μείωση του ενεργειακού κόστους μιας και «δεν γίνεται να πληρώνουν 40% παραπάνω και να απαιτούμε να κάνουν εξαγωγές. Πρέπει να βρεθεί λύση τώρα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με μια μεγάλη συμφωνία για τη διάσωση της βιομηχανίας που επιβαρύνεται τόσο δυσανάλογα από το ενεργειακό αυτό κόστος».
Απαντώντας στο αίτημα των βιομηχάνων για χρηματοδοτική στήριξη, είπε ότι σε όλη την Ευρώπη, παρά την απαγόρευση, αξιοποιούνται σ' αυτή την κατεύθυνση χρηματοδοτικά εργαλεία μέσω των τοπικών κρατιδίων, των Περιφερειών και των Δήμων. Και πρόσθεσε ότι η «επαναφορά της ιδέας της βιομηχανικής πολιτικής στην Ευρώπη» (σ.σ. δηλαδή της πολιτικής - οικονομικής στήριξης των βιομηχανιών) «αποτελεί μια μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα και πρέπει να την αξιοποιήσουμε στο έπακρο». Μάλιστα, σημείωσε πως σ' αυτή την κατεύθυνση μπορεί να χρησιμοποιηθεί και το ΕΣΠΑ.
Ο Γ. Σταθάκης με συνέντευξή του την περασμένη Δευτέρα για το ενδεχόμενο νέου μνημονίου υποστήριξε πως τα οικονομικά δεδομένα δεν συνηγορούν υπέρ ενός τέτοιου σεναρίου και πως αν επιβληθεί θα πρόκειται για πολιτική επιλογή, όχι επιβεβλημένη λόγω οικονομικών αναγκών, νομιμοποιώντας στην ουσία τα μνημόνια στο βαθμό που «τα επιβάλλουν» οικονομικές ανάγκες. Συγκεκριμένα ανέφερε: «Δεν μπορεί να πει κανείς αν στέκει, αυτή τη στιγμή, η ιδέα ενός νέου μνημονίου, με βάση τα οικονομικά δεδομένα, διότι προϋποθέτει μια νέα χρηματοδότηση. Παραδεκτά στοιχεία μιας νέας χρηματοδότησης είναι το χρηματοδοτικό κενό σχετικά με το χρέος της χώρας, τα περίφημα 11 δισ., τα οποία από οικονομική άποψη μπορούν να καλυφθούν με τρόπους που δεν επιβάλλουν την ανάγκη μιας νέας, έκτακτης χρηματοδότησης και είναι έτσι ένα θέμα διαχειρίσιμο, με την ΕΚΤ, τον ESM και τα εργαλεία που παρέχει. Αρα, η αναγκαιότητα δεν δικαιολογείται και επιβάλλεται από τις ανάγκες ή τις εντολές που έχει η τρόικα για να επιβάλει να συναφθεί μνημόνιο. Εάν τίθεται μ' αυτούς τους όρους, είναι πολιτικό το ζήτημα και όχι οικονομικό».