Τα μυστικά του βάλτου

 Τα μυστικά του βάλτου

Η ιστορία, ως γνωστόν, έχει την τάση να επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή τραγωδία κι ενίοτε ως φαρσοτραγωδία, με έντονη δόση τραγική ειρωνείας. Το 08’ η συγχώνευση μέρα κι ενάντια στο μετωπικό σχήμα της ανταρσυα, και βασικά η παρουσία του σεκ, προκάλεσε οργισμένες αντιδράσεις και τελικά την αποχώρηση του μισού μέρα (εεκ, οκδε σκέτο). Ο σάββας ήταν κομμουνισταράς και δεν παρέδωσε ποτέ σε σεκ, αραν, αρας. Για να ‘ρθει όμως έξι χρόνια μετά και να παραδώσει, κατά τα φαινόμενα σε μια πολύ χειρότερη εκδοχή συμφωνίας, που θα περιλαμβάνει και τον αλαβάνο. Δηλ το μέτωπο αλληλεγγύης κι ανατροπής, δηλ το σχέδιο β’, δηλ την πρωτοβουλία για την αριστερή συμπόρευση, δηλ τον αλέκο, για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Ενώ το σεκ, που ήταν η πέτρα του σκανδάλου και για το οποίο όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε μια φαιδρή ιστορία πολιτικής γραφικότητας να θυμηθούμε (μπους-μπους-μπους-μπους, σαρόν… μη στύβετε ανθρώπους, στύψτε πορτοκάλια… πασόκ χωρίς αυταπάτες) είναι η μόνη οργάνωση (η ανταρσυα δεν έχει συνιστώσες) μαζί με την οκδε σπάρτακος, που αντιδρά στις φαστ-τρακ διαδικασίες εκλογικής ενοποίησης και φαίνεται να εκπροσωπεί στην παρούσα φάση τη φωνή της λογικής.

Και γιατί λέμε πως επαναλαμβάνεται η ιστορία; Γιατί το 07’ το ναρ, νιώθοντας πως χάνει τους προνομιακούς του συμμάχους στα εαακ (αραν, αρας) που σχημάτισαν με το σεκ την ενάντια, φλέρταρε με μια ευρύτερη εκλογική σύμπραξη. Που ναι μεν δεν ευδοκίμησε τότε (το σεπτέμβρη του 07’), αλλά μπήκε η μαγιά για τις επόμενες εκλογές του 09’, με την ανταρσυα να παρουσιάζεται, όχι ως ένα αποτέλεσμα συμφωνιών κορυφής από χώρους που δε συναντιούνται καν στο κίνημα, αλλά ως ώριμος καρπός του δεκέμβρη και τέκνο της οργής του και της ανάγκης.

Κατ’ αντιστοιχία, κι ακολουθώντας το ίδιο εθιμοτυπικό, ο εκλογικός αρραβώνας με τον αλαβάνο, δεν έκλεισε τελικά στις τελευταίες ευρωεκλογές, που η ανταρσυα κόντεψε να διασπαστεί για το 0,2% που έπιασε ο αλέκος, αλλά μπήκαν οι βάσεις για να κλείσει η συνεργασία μες στο 15’, από τα πάνω, χωρίς την τυπική έστω έγκριση κάποιας συνδιάσκεψης –που στην τελική μπορεί να είναι το τελευταίο αλλά είναι συνάμα κι ενδεικτικό για την ποιότητα και το βάθος αυτών των συμμαχιών.

Τι άλλαξε όμως από την περασμένη άνοιξη; Υπήρχαν προγραμματικές μετατοπίσεις ή διεργασίες που ωρίμασαν; Η μία πλευρά λέει πως ο αλαβάνος συμφώνησε στο ίδιο ακριβώς κείμενο-πλαίσιο, που είχε απορρίψει αρχικά πέρσι –που εμένα μου θυμίζει λίγο ως τακτική το περίφημο «και εις τη λαοκρατίαν πιστεύομεν» του παπανδρέου. Η άλλη υποστηρίζει πως ούτως ή άλλως δεν υπήρχαν τόσο σημαντικές διαφορές, ήδη από πέρσι –θυμίζω την αξεπέραστη καλτ ανακοίνωση της αρας «βρείτε τις διαφορές και κερδίστε μια μετωπική συμπόρευση». Σε κάθε περίπτωση, θα ‘ταν μάλλον ματαιοπονία για έναν αμύητο εξωτερικό παρατηρητή, να προσπαθήσει να ερμηνεύσει σε αμιγώς προγραμματική βάση τις τελευταίες εξελίξεις. Μπορεί κάποτε το ναρ που αγαπήσαμε (επί χαριτάσης) να ξεψείριζε κάθε ντοκουμέντο του κκε, για να δει πόσες φορές και πόσο ρητά αναφέρεται ο στόχος της εξόδου-αποδέσμευσης κι αν αυτή είναι από αντικαπιταλιστική σκοπιά ή όχι, αλλά η σημερινή μετεξέλιξή του φαίνεται τελικά πρόθυμη να συμφωνήσει σε μια... σαφή διατύπωση, που να περιλαμβάνει «έξοδο από την ευρωζώνη – ρήξη κι έξοδο από την εε». Που στην επόμενη διεύρυνση μπορεί να γίνει «από ρήξη έως ενσωμάτωση» για να χωρέσει τον ύστερο μπιτσάκη και τα ύστερα του κόσμου.

Το βασικό σκεπτικό της συνένωσης απορρέει από το αντικειμενικό γεγονός πως η πορεία του σύριζα προς την αυτοδυναμία θα πιέσει ασφυκτικά, στο όριο της εκλογικής επιβίωσης οτιδήποτε κινείται στα αριστερά του –και πρωτίστως την ανταρσυα. Συνεπώς επισπεύδονται κάποιες εκλογικές συγκολλήσεις που κολλούσαν στις λεπτομέρειες για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται. Αλλά το πιθανότερο σενάριο είναι πως, παρά τις όποιες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν την ανταρσυα κοντά στο 2%, δεν μπορούν να σώσουν πολλά. Κι έτσι απλά θα φορτωθούν τη συμμαχία με έναν πολιτικό αριβίστα, χωρίς πρακτικό αντίκρισμα και χωρίς να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο που θέλουν να αποφύγουν.

Δεν είναι μόνο πως μετά το δελαστίκ, η ανταρσυα αποκτά ένα δεύτερο τηλεαστέρα, για να λέει τα δικά του δεξιά κηρύγματα για το σχέδιο β’ και το εθνικό νόμισμα που θα επανεκκινήσει την ελληνική οικονομία. Το βασικό πρόβλημα είναι η πολιτική στόχευση του αλαβάνου –που η ανταρσυα είτε την αγνοεί αφελώς, είτε γίνεται συνένοχή της- που χρησιμοποιεί ως όχημα αυτή την εκλογική σύμπραξη, για να αποκτήσει υπόσταση και να ξαναμπεί στο παιχνίδι, με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα: τις αναταράξεις στον κυβερνητικό σύριζα και τον πολιτικό φορέα έκφρασης της δυσαρέσκειας των ψηφοφόρων του κι όσων φύγουν από τα αριστερά του. Η πολιτική εκτίμηση της κομεπ και του κόμματος για τη συγκρότηση ενός νέου οπορτουνιστικού πόλου, που θα κληθεί να καλύψει το κενό που άφησε η ολοκλήρωση της σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης του σύριζα, μπορεί σε κάποιους να έμοιαζε με θεωρία συνωμοσίας, αλλά επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τις εξελίξεις.

Το ερώτημα είναι αν έχει θέση σε αυτή την εκλογική σύμπραξη το εεκ, που θα δώσει μεθαύριο την τελική του απάντηση. Το βασικό αγκάθι φαίνεται να είναι ο αλαβάνος και ο πατριωτικός πολιτικός του λόγος, αλλά αυτό ντύνεται ιδεολογικά προς τα έξω με τη θέση για τις «ενωμένες, σοσιαλιστικές πολιτείες της ευρώπης» -που όσο κι αν προτάσσεται προσχηματικά, είναι εξίσου λάθος να υποβαθμίζεται και να αντιμετωπίζεται ως ζήτημα χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Παραφράζοντας άλλωστε μια άλλη, παρεμφερή λενινιστική θέση, που κολλάει γάντι με την περίσταση: «οι ενωμένες πολιτείες του εξωκοινοβουλίου είναι είτε απραγματοποίητες είτε αντιδραστικές».

Θέση σε αυτό το μετωπικό εγχείρημα φαίνεται να έχουν και τα μέλη του κορδάτου (σύλλογος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος), ενώ είναι ζήτημα τι θα γίνει με την απεύθυνση στο ικεα και τη μεταξύ τους διαμάχη, που συμπυκνώνεται στο δίπολο φραξιονισμός-οπορτουνισμός. Οι μεν τηρούν δηλ μια τίμια (οπορτουνιστική) στάση, διαχωρίζοντας οριστικά τη θέση τους από τα τεκταινόμενα στο κκε κι αφήνοντας μόνο του το ικεα να φραξιονίζει για να αλλάξει τα πράγματα μες στο κόμμα. Οι δε όμως φραξιονίζουν, γιατί εξακολουθούν να αντλούν την ελπίδα τους από το δυναμικό και τη δυναμική του κόμματος κι όχι από τον οπορτουνιστικό χυλό με τον οποίο συμμαχούν οι πρώτοι.

Κι εμείς, με ποιον είμαστε; (Με κανέναν).

Υπάρχει επίσης μια δευτερεύουσα διαπάλη στο εσωτερικό της αραν, με την κίνηση των χιλίων που (έχει το βασικό της πυρήνα στην πάτρα και γκεστ σταρ το λαπαβίτσα και) δεν αρκείται στα ενωτικά βήματα της ανταρσυα με τον αλαβάνο, γι’ αυτό δηλώνει απευθείας εκλογική στήριξη στο σύριζα. Υπ’ όψιν πως η συγκεκριμένη διαμάχη κι οι πόλοι της δεν μπορούν να αποτυπωθούν σχηματικά έστω με όρους του στιλ «δεξιά κι αριστερή αράν», καθώς το τελευταίο ουσιαστικά δεν υφίσταται. Υπάρχει δηλ μόνο κεντροδεξιά αραν (που ήθελε εξ αρχής τον αλαβάνο) και ακροδεξιά αραν, η οποία ενδίδει στην κρυφή γοητεία της σοσιαλδημοκρατίας.

Κι αν η κίνηση των χιλίων δεν προκαλεί καμία απολύτως έκπληξη με τις επιλογές της, δεν ισχύει το ίδιο και για την κο ανασύνταξη του μπατίκα, που έβαζε εδώ και καιρό το σύνθημα της εργατικής κυβέρνησης, αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί εύκολα πως θα έβλεπε την υλοποίησή του –ή έστω την προσέγγισή του- μέσα από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του σύριζα. Και θυμάμαι σαν χτες τον πι-πι, σε ένα πηγαδάκι στη βιβλιοπαρουσίαση του μπατίκα να λέει πως ο κώστας, εάν ζούσε σήμερα, μπορεί να πήγαινε με το κκε, που έχει γίνει τελείως αριστερίστικο. Δυστυχώς δεν είχε τότε τη διορατικότητα ο πι-πι για να προβλέψει αυτή τη μετατόπιση προς το σύριζα και προς τις δικές του απόψεις για το ενιαίο-λαϊκό μέτωπο και την κυβέρνησή του, που «χωρίς το σύριζα δε γίνεται και χωρίς το κκε και την ανταρσυα δεν μπορεί να πετύχει»! Ό,τι περίπου έλεγε δηλ για το ζέρβα και για τον άρη ο γουντχάουζ, νομίζω, σχετικά με την επιχείρηση του γοργοποτάμου.

Και μες σε αυτήν την ωραία ατμόσφαιρα, η κινητικότητα στο δάσος και την κινούμενη άμμο του οπορτουνιστικού βάλτου, όπου στοιχειώνει κάθε είδους αυταπάτη, συνεχίζεται αμείωτη, με τα δεδομένα αλλάζουν διαρκώς, από μέρα σε μέρα..