Καμιά ανοχή, καμιά αναμονή

Καμιά ανοχή, καμιά αναμονή

Εννοιες όπως «παραγωγική ανασυγκρότηση» και «αναδιαρθρώσεις» έγιναν τη βδομάδα που πέρασε το σημείο συνάντησης κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και όπως ήταν αναμενόμενο, ο καβγάς δεν έγινε καν για το πάπλωμα. Και οι δύο διαβεβαιώνουν την αστική τάξη ότι πρώτο τους μέλημα είναι η διασφάλιση των συμφερόντων της. Η φιλολαϊκή σάλτσα με την οποία προσπαθούν να σερβίρουν τον πυρήνα των θέσεών τους, δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι καλούν το λαό να μπει κάτω από τη σημαία της καπιταλιστικής κερδοφορίας ως προϋπόθεση για να περισσέψουν κάποια ψίχουλα από το τραπέζωμα των καπιταλιστών.

Στον αντίποδα, το ΚΚΕ δηλώνει: Καμιά ανοχή, καμιά αναμονή. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να οξύνει την ταξική αντιπαράθεση, να μη δώσει ανάσα ζωής σ' ένα σύστημα που η σαπίλα του αναδίνεται από κάθε πόρο του. Να βάλει πλώρη τόσο για την άμεση αντιμετώπιση της αντεργατικής πολιτικής, όσο και κυρίως για τη συγκέντρωση δυνάμεων που με την πάλη τους θα ανοίγουν δρόμο για μια εξουσία του ίδιου του λαού.

Φωτιά και λάβρα οι «αναδιαρθρώσεις»

Ανάμεσα στις προτάσεις και την εφαρμοσμένη πολιτική των αστικών κομμάτων (για ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση, αναδιαρθρώσεις) και τη διακήρυξη του ΚΚΕ ότι αυτό το σύστημα δεν γιατρεύεται, μόνο ανατρέπεται, υπάρχει χάος. Το ίδιο το περιεχόμενο των αναδιαρθρώσεων που λένε οι αστοί και παπαγαλίζουν οι αριστεροί ψάλτες τους μαρτυρά την άβυσσο που το χωρίζει από τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σημαίνουν ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, παραπέρα μείωση του μισθολογικού όσο και του μη μισθολογικού κόστους (ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλει η εργοδοσία), επίσης τη μείωση των συντάξεων, για λόγους... εξορθολογισμού τους κ.ο.κ.
Αναδιάρθρωση για το κεφάλαιο είναι και η εφαρμογή ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, μέσω του οποίου διαλύονται τα κάθε είδους προνοιακά επιδόματα σε κατηγορίες των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών, την ίδια ώρα που το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα εξαρτάται από τα λεγόμενα περιουσιακά στοιχεία.
Ολα αυτά δεν είναι επινοήσεις της στιγμής, είναι μελετημένες επιλογές που έχουν και τη βούλα της ΕΕ.
Είναι η ίδια η Κομισιόν που διαπιστώνει «μεγάλες αποκλίσεις» μεταξύ ανώτατων και κατώτατων μισθών στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Σε αυτό το πλαίσιο, δρομολογείται η μείωση του μέσου μισθού στο Δημόσιο, καθώς και του μισθού των νεοπροσλαμβανόμενων υπαλλήλων, οι οποίοι θα αμείβονται με τον κατώτατο μισθό που ισχύει στον ιδιωτικό τομέα. Στο αντιλαϊκό στόχαστρο μπαίνουν οι συντάξεις, μέσω της συνένωσης των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ ψηλά στην ατζέντα βρίσκονται τα ζητήματα της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων, καθώς και οι αντεργατικές ανατροπές μέσω του νέου συνδικαλιστικού νόμου.
Επίσης, στα κρίσιμα θέματα των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων συγκαταλέγονται η «διαχείριση» των «κόκκινων» δανείων, η διαδικασία επιτάχυνσης των πλειστηριασμών ακόμη και για την πρώτη κατοικία των λαϊκών νοικοκυριών, καθώς και οι ιδιωτικοποιήσεις της επόμενης περιόδου, σε συνδυασμό με το νέο «αναπτυξιακό πρότυπο».
Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, σε προηγούμενη έκθεση αξιολόγησης, αναφέρεται σε «μόνιμα και υψηλής ποιότητας μέτρα, με ταυτόχρονη ενίσχυση στο κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας», όπως ονομάζουν τα προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας από την πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσουν την επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων, τη «βελτίωση του ελέγχου» στις κρατικές δαπάνες, την αποτελεσματική λειτουργία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, τις «μεταρρυθμίσεις» στη Δημόσια Διοίκηση.
Ολα αυτά δεν είναι ο δρόμος του λαού. Σ' όλα αυτά η εργατική τάξη δεν πρέπει να δείχνει καμία ανοχή, να μην κάνει καθόλου υπομονή.

Δεν χρωστάμε τίποτα

Σ' αυτό το φόντο, λοιπόν, που είναι φωτιά και λάβρα για τα λαϊκά στρώματα, ξέσπασε η νέα κόντρα για τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης (ψήφο εμπιστοσύνης το λένε), ενώ κοινή συνισταμένη πια και μάλιστα ομολογημένη μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει το χρέος. Είτε με άμεσο «κούρεμα», είτε με επιμήκυνση το χρέος πρέπει να πληρωθεί, λένε.
Αυτό είναι κομβικό σημείο καθώς ούτε το χτεσινό, ούτε και το επόμενο χρέος είναι του λαού. Το χρέος δημιουργήθηκε και δημιουργείται από το κεφάλαιο, τις φοροαπαλλαγές και τις επιδοτήσεις του από το αστικό κράτος, τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτό το χρέος σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να πληρωθεί απ' το λαό.

Η αυταπάτη της «άλλης» διαχείρισης

Ενώ, λοιπόν, τέτοια είναι τα επίδικα, με τη νέα κόντρα που ξέσπασε με αφορμή την ψήφο εμπιστοσύνης επιχειρείται για μια ακόμα φορά ο αποπροσανατολισμός του λαού, την ώρα που περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η οργάνωση της λαϊκής πάλης απέναντι στην εντεινόμενη αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου. Σ' αυτόν τον αποπροσανατολισμό συντείνουν τόσο το αίτημα για ψήφο εμπιστοσύνης, όσο και τα διάφορα παζάρια γύρω από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Απέναντι σ' αυτήν την προσπάθεια, ελπίδα είναι οι ίδιοι οι λαϊκοί αγώνες, που μέσα από μύριες όσες δυσκολίες τελικά οργανώνονται, ξεδιπλώνονται, αναπτύσσονται. Το σύνθημα «Καμία ανοχή, καμία αναμονή, ο λαός να οργανώσει την πάλη του, να πάρει μαζικά μέρος στους αγώνες, με ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ παντού» είναι η απάντηση στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, αλλά και στα ψευτοδιλήμματα που βάζουν στο σύνολό τους τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Απάντηση και στις αυταπάτες για μια «άλλη» διαχείριση, μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της ΕΕ, που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η «άλλη» διαχείριση γνώρισε δόξες τη βδομάδα που πέρασε. Στο σύνολο του Τύπου παρουσιάστηκε η κατάθεση του προϋπολογισμού στη Γαλλία από την κυβέρνηση Ολάντ και Βαλς ως η «μάχη κατά της λιτότητας», ως «σφήνα» μαζί με την Ιταλία στη Γερμανία και «αντίσταση» στην Μέρκελ, ως «όχι» στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, ακόμα και ως «γαλλική επανάσταση στην Ευρώπη». Το ζήτημα της «χαλάρωσης» χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στη χώρα μας από αστικές διαχειριστικές δυνάμεις ως το κομβικό ζήτημα, για να επιτευχθεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Την ίδια ώρα, όμως, στη Γαλλία ή την Ιταλία (όπως και σε όλη την ΕΕ), ανεξάρτητα πώς βαφτίζονται τα μέτρα, προχωράει το χτύπημα εργασιακών και άλλων λαϊκών δικαιωμάτων. Η Γαλλία αλλά και η Ιταλία για λογαριασμό των αστικών τους τάξεων διαπραγματεύονται τη «χαλάρωση», επιμήκυνση του χρόνου επίτευξης της μείωσης του ελλείμματος, γιατί θέλουν να έχουν διαθέσιμα κρατικά κεφάλαια ώστε να μπορούν να επιδοτήσουν τους καπιταλιστές των χωρών τους για επενδύσεις ή να κάνει το ίδιο το κράτος επενδύσεις σε υποδομές σε όφελος των καπιταλιστών. Αλλά για την εργατική τάξη δεν διαφοροποιείται καθόλου το καθεστώς εκμετάλλευσής της και δεν αλλάζουν οι όροι ζωής της.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δώσουν βάση στην αυταπάτη που καλλιεργούν κάθε λογής διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα λύσει τα δικά τους προβλήματα, πέφτοντας στην παγίδα στήριξης των διαφορετικών μειγμάτων διαχείρισης, που εκφράζουν όμως κοινή αντιλαϊκή στρατηγική.

Κανένα κεφάλι σκυμμένο

Το KKE στη βδομάδα που πέρασε έδωσε ένα δείγμα του πώς εννοεί τη στοιχειώδη κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Κατέθεσε πρόταση νόμου για την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751, χωρίς «ναι, μεν, αλλά», χωρίς παραπομπές στους «κοινωνικούς διαλόγους» της υποταγής. Πρότεινε μια σειρά ακόμα μέτρα άμεσης ανακούφισης του λαού. Αλλά δεν έκανε βήμα πίσω από το κρίσιμο: Οτι αυτό το σύστημα το σάπιο δεν αλλάζει, ότι αυτό το σύστημα θέλει ανατροπή, κι αν οι εργάτες θέλουν να δουν άσπρη μέρα, αυτό πρέπει να 'ναι ο στόχος τους. Γιατί σήμερα περισσότερο από χτες επιβεβαιώνεται ότι όσο ο εργάτης αναβάλλει την πάλη για τη δική του εξουσία μέχρι να πετύχει τους στόχους του το αφεντικό - κι εκεί οδηγούν όλα τα περί παραγωγικής ανασυγκρότησης και αντιμετώπισης της λιτότητας χωρίς να θίγεται η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής - τόσο περισσότερο θα γυρνά στις ρούγες με σκυμμένο το κεφάλι.
Αυτόν το δρόμο, το δρόμο της υποταγής, τον έχουν ήδη απορρίψει χιλιάδες εργαζόμενοι που συσπειρωμένοι στα ταξικά σωματεία τους οργανώνουν τη δική τους αντεπίθεση. Οι συγκεντρώσεις χτες και προχτές, οι συνελεύσεις το επόμενο διάστημα, προετοιμάζουν την επόμενη απάντηση την 1η Νοέμβρη.

Απάντηση η αυτοτελής οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης

Καθώς τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής κρατάμε στα υπόψιν μια φράση του Δ. Κουτσούμπα στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση που έγινε στις Βρυξέλλες:
«Οποια μορφή και αν πάρει η συμμετοχή της κάθε ξεχωριστής χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, το κομμουνιστικό μας κίνημα, τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να ηγηθούν για την αυτοτελή οργάνωση της εργατικής, λαϊκής αντίστασης και να συνδέσουν αυτήν την πάλη τους με την ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα, με στόχο να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.
Κι αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα, παίρνοντας σε τέτοιες συνθήκες το Κομμουνιστικό Κόμμα την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Εργατικού - Λαϊκού Μετώπου με το σύνθημα: Ο λαός να δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που όσο κυριαρχεί στις χώρες μας φέρνει τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών».