Με σταθερά βήματα για την ανασύνταξη του κινήματος

Με σταθερά βήματα για την ανασύνταξη του κινήματος

Τα τελευταία χρόνια, στην περίοδο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που επιτάχυνε και όξυνε τη βάρβαρη αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, έγιναν πολλές και πολύμορφες κινητοποιήσεις - γενικές, κλαδικές και σε επιχειρήσεις - με πρωτοπόρες τις ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ.
Εκτιμώντας συνολικά τις κινητοποιήσεις αυτές, το πώς οργανώθηκαν, πώς εξελίχθηκαν, τι αποτελέσματα είχαν, μπορούμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν το επόμενο διάστημα, στις συνθήκες της όποιας σταθεροποίησης και ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, να κάνουμε βήματα μπροστά στην υπόθεση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.
Εχουμε συγκεντρώσει πολύτιμη πείρα, θετική και αρνητική. Μπορούμε και πρέπει να βασιστούμε σε αυτή, να την αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο και να προχωρήσουμε αποφασιστικά στην οργάνωση της πάλης των εργαζόμενων. Σε κάθε σταθμό αυτής της πάλης να μετράμε αποτελέσματα στην οργανωτική και ιδεολογική ισχυροποίηση, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.
Κάτω από αυτό το πρίσμα να δούμε τη δίμηνη αγωνιστική καμπάνια του ΠΑΜΕ, με σταθμό τα συλλαλητήρια στις 4 Οκτώβρη και κορύφωση το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη. Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, για να καλλιεργήσουμε το απαραίτητο πνεύμα μάχης, ταξικής αντιπαράθεσης και ξεσηκωμού σε όσο το δυνατό περισσότερους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς.

Να σπάμε καθημερινά το φόβο, τη μοιρολατρία, την απογοήτευση, τη λογική της αναποτελεσματικότητας, του συμβιβασμού. Να μετράμε καθημερινά με πόσους εργαζόμενους συζητήσαμε μέσα στους χώρους δουλειάς, πόσους προβληματίσαμε, πόσους δραστηριοποιήσαμε και κινητοποιήσαμε. Πόσες νέες δυνάμεις εντάχθηκαν στην οργανωμένη πάλη και μαζικοποίησαν τα συνδικάτα, τα σωματεία, απεγκλωβίστηκαν από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και τις διάφορες διαχειριστικές αυταπάτες.
Σε πόσους εργασιακούς χώρους δημιουργήθηκαν μορφές οργάνωσης, επιτροπές, επιχειρησιακά σωματεία, που δεν υπήρχαν πριν. Πόσοι από το πλήθος των προβληματισμένων, αλλά ανοργάνωτων, διστακτικών και ταλαντευόμενων εργαζόμενων αποφάσισαν να συνταχθούν με το ταξικό κίνημα, με το ΠΑΜΕ. Με τέτοιους όρους, την 1η Νοέμβρη να μετρήσουμε ένα μαζικό, μαχητικό συλλαλητήριο, πέρα από τα καθιερωμένα. Να δημιουργήσουμε νέες δυνατότητες και καλύτερες προϋποθέσεις στην κατεύθυνση της ανασύνταξης και της κλιμάκωσης του αγώνα.

Δυσκολίες και δυνατότητες

Από αυτή τη σκοπιά, ας εξετάσουμε την εμπειρία του προηγούμενου διαστήματος από τον κλάδο του φαρμάκου:
Εκτός από τις γενικές απεργίες, συλλαλητήρια κ.λπ., είχαμε κινητοποιήσεις κλαδικές για την υπογραφή ΣΣΕ, για την υπεράσπιση του 5ήμερου Δευτέρα-Παρασκευή, για τη διατήρηση του κοινωνικού χαρακτήρα του Επικουρικού Ταμείου, για την παραμονή του κλάδου στα ΒΑΕ, καθώς και σε διάφορες επιχειρήσεις για τη διεκδίκηση δεδουλευμένων οφειλών, ενάντια σε μειώσεις μισθών και απολύσεις, για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων σε επιχειρήσεις που έκλεισαν (π.χ. όμιλος «ALAPIS»).
Οι κινητοποιήσεις αυτές δεν αναιρούν φυσικά τις γενικότερες δυσκολίες του κινήματος, τόσο στην οργάνωση, όσο και στον προσανατολισμό. Αναδεικνύουν, ωστόσο, θετικά στοιχεία και δυνατότητες, που με επιμονή και υπομονή μπορούμε να ενισχύσουμε και έτσι να προχωράμε πιο σταθερά στο δρόμο της ανασύνταξης.
Τέτοια στοιχεία είναι:

• Η βελτίωση της συζήτησης από τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσα στο χώρο δουλειάς, η μεγαλύτερη συμμετοχή τους στις αποφάσεις. Στις κινητοποιήσεις που αποφασίζονταν από τους ίδιους τους εργαζόμενους, υπήρχε και καλύτερη συμμετοχή. Μεγαλύτερη ήταν η συμμετοχή σε χώρους όπου είτε υπάρχουν κάποιες μορφές οργάνωσης ή εργαζόμενοι οργανωμένοι στα σωματεία, είτε πιο σταθερή παρέμβαση των οργανωμένων δυνάμεων του κλάδου.
• Παρά τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και στα δικαιώματα, οι αγώνες σε γενικό και σε κλαδικό επίπεδο εμπόδισαν μεγαλύτερες αντεργατικές εξελίξεις, πέτυχαν έστω και μικρά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, σε αρκετές επιχειρήσεις δεν πέρασαν οι μειώσεις μισθών, αναχαιτίστηκε μέχρι σήμερα η λειτουργία των φαρμακαποθηκών τα Σάββατα, πληρώθηκαν οφειλόμενα δεδουλευμένα, ακυρώθηκαν απολύσεις. Αναδείχτηκαν μέσα από αυτή τη διαδικασία πρωτοπόροι εργαζόμενοι, δημιουργήθηκαν νέα επιχειρησιακά σωματεία. Πρόκειται για νέες δυνάμεις που ανοίγουν δρόμους.

Το μεγάλο πρόβλημα, ωστόσο, που αναδείχτηκε αυτή την περίοδο είναι η μη ύπαρξη ενιαίας αντίληψης στους εργαζόμενους σε σχέση με την επίθεση που δέχονται. Η πλειοψηφία των εργαζόμενων αντιλαμβάνεται τα προβλήματα σε σχέση με την επιχείρηση που εργάζεται. Επικρατεί η λογική της «καλής επιχείρησης που πληρώνει, που πρέπει να στηριχτεί», σε αντίθεση με τον «κακό εργοδότη», η λογική του «μικρότερου κακού» και της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων».
Ετσι, η ταξική ενότητα υποσκάπτεται, δυσκολεύεται η γενίκευση της πείρας και η εκδήλωση της ταξικής αλληλεγγύης από κλάδο σε κλάδο και από χώρο δουλειάς σε χώρο δουλειάς. Αποτέλεσμα είναι η χαμηλή, στο σύνολο, συμμετοχή των εργαζόμενων του κλάδου στις κινητοποιήσεις, καθώς επίσης η ανομοιογένεια από χώρο σε χώρο, αφού μεγαλύτερη συμμετοχή σημειωνόταν σε χώρους όπου οι εργαζόμενοι αντιμετώπιζαν συγκεκριμένα προβλήματα, τις περιόδους που αυτά ήταν πιο οξυμένα.
Πρόσθετη δυσκολία στην ενιαιοποίηση της αντίληψης των εργαζόμενων, στην οργάνωση και συσπείρωσή τους στα κλαδικά συνδικάτα, δημιουργεί το νομοθετικό πλήγμα στις ΣΣΕ. Σε τέτοιες συνθήκες ενισχύεται η λογική της ατομικής λύσης ή, στην καλύτερη περίπτωση, η οργάνωση σε επιχειρησιακό μόνο επίπεδο.
Με ανοργάνωτη την πλειοψηφία των εργαζόμενων, ιδιαίτερα στα μεγάλα εργοστάσια, και με έντονες τις διαχειριστικές αυταπάτες, έντεχνα σπαρμένες, κυρίως από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, η μαζικότητα και ο προσανατολισμός του κινήματος δεν ήταν τέτοια που να το καθιστούν ικανό να βάλει την υπογραφή του στις εξελίξεις, να φέρει σημαντικά αποτελέσματα.

Η δράση της ταξικής Ομοσπονδίας

Σε αυτές τις δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, φάνηκε πιο ξεκάθαρα η διαχρονική αντιπαράθεση των δύο γραμμών στο εργατικό κίνημα: Του συμβιβασμού, της ενσωμάτωσης και των διαχειριστικών αυταπατών, από τη μια, και της ταξικής πάλης που εκφράζει και μάχεται με συνέπεια για τα συμφέροντα των εργαζόμενων και δείχνει το δρόμο για την απαλλαγή τους από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, από την άλλη. Φάνηκε το πόσο επιζήμια είναι η πρώτη και πόσο απαραίτητη είναι η δεύτερη, μονόδρομος ακόμα και για να προκύψει το παραμικρό θετικό για τους εργαζόμενους αποτέλεσμα.
Η διασπαστική στον κλάδο του φαρμάκου Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών (ΠΟΙΕ), υπηρετεί από τη δημιουργία της τη γραμμή του συμβιβασμού, με πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ τότε, ΜΕΤΑ με ενσωμάτωση τμήματος της ΠΑΣΚΕ, σήμερα. Ολο το προηγούμενο διάστημα λειτούργησε αποπροσανατολιστικά στους εργαζόμενους και τους αγώνες τους, τους αποδυνάμωσε.
Ορισμένα παραδείγματα: Τις απολύσεις δεκάδων ιατρικών επισκεπτών τις «χρεώνει» στην «αναλγησία» και την «απληστία» των πολυεθνικών. Αντιπαραθέτει ως λύση στα προβλήματα των εργαζόμενων του κλάδου και της φαρμακευτικής περίθαλψης γενικότερα, την ενίσχυση μιας μερίδας των καπιταλιστών του φαρμάκου, της «υγιούς ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας». Είναι γνωστό, εξάλλου, το «φλερτ» ΣΥΡΙΖΑ - Γιαννακόπουλου (ΒΙΑΝΕΞ).
Ανάγει την υπογραφή ΣΣΕ σε υπόθεση διαπραγμάτευσης, εντυπωσιασμών, αλλαγής κυβέρνησης. Προχώρησε στη μετατροπή του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Υπαλλήλων Φαρμακευτικών Εργασιών (ΤΕΑΥΦΕ) σε Επαγγελματικό ταμείο - ΝΠΙΔ, εφαρμόζοντας τις ανάλογες περικοπές, σε πλήρη εφαρμογή της αντιασφαλιστικής νομοθεσίας. Σωματεία με αντίστοιχες πλειοψηφίες έσπευσαν να υπογράψουν επιχειρησιακές συμβάσεις με μειώσεις, τρομοκρατώντας και εγκλωβίζοντας τους εργαζόμενους στη λογική του μικρότερου κακού.
Στον όμιλο «ALAPIS», από την πτώχευση του οποίου βρέθηκαν στο δρόμο 1.500 εργαζόμενοι, αφού προηγουμένως η εργοδοσία είχε κάνει χρήση των αντεργατικών νόμων με μειώσεις μισθών, διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία, αυτές οι δυνάμεις έλεγαν στους εργαζόμενους «εμείς στο φάρμακο, δεν είμαστε χαλυβουργία». Τους οδήγησαν στην αναμονή των κινήσεων της εργοδοσίας, δίνοντάς της όλο το χρόνο και την άνεση να τους διασπάσει και τελικά να τους απολύσει, τους περισσότερους χωρίς αποζημίωση και εξόφληση δεδουλευμένων.
Στον αντίποδα, η ΟΕΦΣΕΕ, με τις ταξικές δυνάμεις στο τιμόνι, δουλεύει με επιμονή και υπομονή, κόντρα στις δυσκολίες και στα εμπόδια. Μοναδικό κριτήριο στην οργάνωση της πάλης, θέτει τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζόμενων. Με παρεμβάσεις για όλα τα προβλήματα, με ταυτόχρονη προσπάθεια να αναδειχτούν οι πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, η μήτρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που τα γεννά και να ωριμάσει η ταξική συνείδηση των εργαζόμενων, κρατήθηκε η συσπείρωση των εργαζόμενων του κλάδου, ενώ μετράμε και ορισμένα νέα, ενθαρρυντικά ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία.
Ολο αυτό το διάστημα οργανώθηκαν Γενικές Συνελεύσεις, πανελλαδικές και περιφερειακές συσκέψεις με σωματεία, δεκάδες παρεμβάσεις σε επιχειρήσεις με προβλήματα απληρωσιάς, απολύσεων κ.ο.κ. Αναδείξαμε τη ΣΣΕ ως ζήτημα ταξικής πάλης και σύγκρουσης, ανοίξαμε μέτωπο με την εργοδοσία για τη ΣΣΕ και το ωράριο, συμβάλλοντας στην αναχαίτιση των γενικευμένων ανατροπών σε μισθούς και δικαιώματα στον κλάδο.
Μέτωπο ανοίξαμε και με δημοτικές αρχές, όπως της Αθήνας, που είναι ταγμένες, ανεξαρτήτως «πρόσημου», στην υπηρεσία της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας και ως τέτοιες στηρίζουν με αποφάσεις τους τα εργοδοτικά σχέδια για ανατροπή του ωραρίου.

Να γίνουμε πιο ικανοί, πιο εύστοχοι

Οπου ακολουθήθηκε η ταξική γραμμή πάλης, από σωματεία, εργαζόμενους, όπου οι αγώνες είχαν γνώμονα και κριτήριο τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζόμενων, όπου κατανοήθηκε ότι αυτά βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων και των απαιτήσεων της εργοδοσίας, ακόμα και με ανεπάρκειες και αδυναμίες, σημειώθηκαν έστω και μικρές νίκες, έγιναν βήματα προς τα μπρος.
Είναι γεγονός ότι πρέπει να γίνουμε πιο ικανοί και εύστοχοι στη συζήτηση με τους εργαζόμενους, με μεγαλύτερη επιμονή, υπομονή και βασάνισμα του μυαλού να βρίσκουμε τρόπους προσέγγισης και απεγκλωβισμού τους από τις αντιλήψεις του συμβιβασμού, της συναίνεσης, των «εύκολων» και «άμεσων» λύσεων, των κυβερνητικών - διαχειριστικών αυταπατών, αντιλήψεις που έχουν έντονη επιρροή στους εργαζόμενους.
Εχουμε τη δυνατότητα και τις προϋποθέσεις να το πετύχουμε, πατώντας στην πείρα του προηγούμενου διαστήματος, αξιοποιώντας και ενισχύοντας κάθε θετικό στοιχείο και ανοίγοντας πόλεμο με τις αδυναμίες μας και τα αρνητικά στοιχεία που αναδείχτηκαν.
Προχωράμε για την 1η Νοέμβρη με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και στους εργαζόμενους, με πρωτοβουλίες και σχεδιασμό ανά κλάδο, με συζήτηση που θα βοηθά να κατανοηθεί ο ενιαίος, ταξικός χαρακτήρας των προβλημάτων και συνεπώς της πάλης για την αντιμετώπισή τους. Πάλη που θα ανοίγει το δρόμο της οριστικής διεξόδου για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Γιώτα ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ
Πρόεδρος της ΟΕΦΣΕΕ και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ