Στοιχεία περί εντυπωσιασμού

 Στοιχεία περί εντυπωσιασμού

Καταγραφή εντυπώσεων από το τριήμερο που πέρασε

Οι εντυπώσεις μας δεν αναφέρονται πάντα σε κάτι εντυπωσιακό, αλλά αν τις συγκεντρώσεις όλες μαζί και τις στύψεις, σκόρπιες σκέψεις εδώ κι εκεί, μπορεί να δώσουν μια ενδιαφέρουσα εικόνα και να (σου) κάνουν καλύτερη εντύπωση.

Η μεγαλύτερη ψηφίδα του σημερινού κειμένου αφορά το προχτεσινό συλλαλητήριο του παμε με αιχμή το μέτωπο της ανεργίας, που ήταν κάτι σαν προσυγκεντρωτική πορεία, όπως την είπαμε στην ομήγυρη, εν όψει του πανελλαδικού συλλαλητηρίου της 1^ης νοέμβρη. Είχε προηγηθεί την πέμπτη ένας συμβολικός αποκλεισμός του υπουργείου οικονομικών, εν όψει της επίσκεψης των τροϊκανών, που δεν ξεγέλασε ωστόσο τους έμπειρους αναλυτές του τουίτερ, αφού αποφάνθηκαν πως ήταν απλά μια κίνηση φτηνού προεκλογικού εντυπωσιασμού, γι’ αυτό και λύθηκε νωρίς το απόγευμα, προτού έρθει το κλιμάκιο της τρόικας. Κρίμα μόνο που δεν το γνώριζε (κι ανησύχησε άδικα) ένας λίτης με πολιτικά, που παρακολουθούσε (εντελώς αδιάκριτα ή τέλος πάντων όχι και τόσο διακριτικά) τους διαδηλωτές. Κι όταν οι σφοι του ζήτησαν το λόγο, είπε ότι δεν ήταν εκεί για εμάς αλλά για τα αδέσποτα σκυλιά που ξάπλωναν στο πεζοδρόμιο –δεν κατάλαβα αν υποδυόταν και τον εκπρόσωπο φιλοζωικής εταιρείας, περνώντας μας προφανώς για τελείως ζώα (κουτορνίθια), που θα διαδήλωναν το σάββατο λόγω της παγκόσμιας ημέρας των ζώων.

Προχτές ο κόσμος προσήλθε μαζικά, με οργανωμένες συγκεντρώσεις κι όχι κοπαδιαστά, γνωρίζοντας πολύ καλά το κόμμα παντός καιρού, αλλά χωρίς να ξέρει τι να φορέσει και χωρίς να έχει ανακαλύψει και ρούχα παντός καιρού, για να αντιμετωπίσει τα καπρίτσια του φθινοπώρου. Η μαύρη τρύπα της ομόνοιας, όπως τη λέει ένας σφος, έδινε αρχικά λανθασμένη εικόνα για το συγκεντρωμένο πλήθος, που έμεινε στην κάτω πλευρά της πλατείας και τους πέριξ δρόμους (σταδίου, αθηνάς και πειραιώς), αλλά κατέλαβε αισθητά περισσότερο χώρο σε πλήρη παράταξη, με τα μπλοκ να προχωράν προς το σύνταγμα το ένα πίσω από το άλλο και να μην έχουν τελειωμό.

Ακούσαμε μεταξύ άλλων τον χαιρετισμού του χρύσανθου κυριαζή, παλιού διεθνή βολεϊμπολίστα, που τώρα είναι σε μια επιτροπή εργαζομένων στον ασπρόπυργο –αλλά έτσι που αναπαλαιώνεται η ελληνική α1, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ακόμα στην ενεργό δράση. Μας έκανε εντύπωση η συνεχιζόμενη αλληλεγγύη διαρκείας που μας δείχνουν έμπρκατα οι εργαζόμενοι του μετρό της στοκχόλμης, σε μια κοινωνία με μεγάλη τρεϊντγιουνιονιστική παράδοση, αλλά (ή μάλλον: και γι’ αυτό) χωρίς ισχυρό κκ και ταξικό εργατικό κίνημα. Σταθήκαμε στην αφίσα της πορείας με τα αριθμητικά στοιχεία για τους 1,5 εκ. ανέργους, τους 800 χιλιάδες απλήρωτους και τους 300 χιλιάδες ανασφάλιστους, όπου το θέμα είναι πώς θα τα χρησιμοποιήσεις, για να διαβάσεις και να αναλύσεις την πραγματικότητα κι όχι να τα παραθέσεις ξερά, χωρίς ερμηνεία, για να εντυπωσιάσεις το ευρύ κοινό. Κι αναλογιστήκαμε πόσους αγώνες προϋποθέτει το άμεσο αίτημα για επίδομα ανεργίας στα 600 ευρώ (δηλ στο 80% του βασικού μισθού των προμνημονιακών επιπέδων) που μπαίνει στο πλαίσιο πάλης του παμε, όταν πολλοί νέοι μπαίνουν σήμερα στην αγορά εργασίας (διάβαζε: σύγχρονο σκλαβοπάζαρο) με ακόμα μικρότερα νούμερα και μισθούς πείνας.

Αυτή η μαζική συμμετοχή του κόσμου που κατέβηκε στο δρόμο, έρχεται ως πολλοστή επιβεβαίωση των δεσμών που έχει το παμε (και το κόμμα σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης) με το λαό και τον εργατόκοσμο στους χώρους δουλειάς· που μπορεί να μη μεταφράζονται πάντα και σε ψήφο στις κάλπες, αλλά αυτό δεν τους αφαιρεί κάτι σε αξία, ίσα-ίσα. Η μαζικότητα αυτή θα ερμηνευόταν ως πολύ καλός οιωνός πριν από πέντε χρόνια. Δηλ όχι ακριβώς πέντε χρόνια, γιατί τότε, ανήμερα της μέρας των ζώων, ο κυρίαρχος λαός έφερνε στην (κυβερνητική) εξουσία τον αντιεξουσιαστή γιωργάκη, για να τα αλλάξει όλα (κι ως προς αυτό τουλάχιστον, δεν μπορεί να έχει κανείς παράπονο· δεν είχε πει και προς ποια κατεύθυνση θα αλλάξουνε), αλλά στην πρώτη φάση εκδήλωσης της κρίσης , πριν και μετά το πρώτο μνημόνιο, όπου υπήρχε γενικός ξεσηκωμός και έβγαιναν δύο γενικές απεργίες το μήνα. Ενώ τώρα κυνηγάμε δύο μήνες ένα πανελλαδικό συλλαλητήριο ως σταθμό της δράσης μας και οι όποιες κινηματικές εκλάμψεις μοιάζουν με σπαράγματα μιας απελθούσας σύντομης (χαμένης) άνοιξης, καθώς τα νερά της παλίρροιας φαίνεται να έχουν αλλάξει πλέον κατεύθυνση.

Ναι αλλά ο κόσμος και τα μπλόκα συνεχίζουν να περνάνε μπροστά σου και σου αλλάζουν τη διάθεση, καθώς τα βλέπεις ακροβολισμένος σε μια γωνιά. Και το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1^ης νοέμβρη, το πρώτο τέτοιας εμβέλειας που βγαίνει μετά από το μάη του 10’ με το πανελλαδικό του κόμματος, θα ‘ναι κατά πάσα πιθανότητα μια πολύ καλή τονωτική ένεση ηθικού, πρωτίστως σε αυτό του δικού μας κόσμου, κι εφαλτήριο-μπούσουλας για τη συνέχεια.

Περνάμε σε μικρότερης σημασίας και μαζικότητας ψηφίδες, όπως το φεστιβάλ νέων του σύριζα, που ειδικά τις δύο πρώτες μέρες είχε σχεδόν καταθλιπτική εικόνα ως προς την προσέλευση του κόσμου. Και πλήρωσε εν μέρει το μικρομεγαλισμό των διοργανωτών, που άπλωσαν τις εκδηλώσεις του σε ένα τετραήμερο πρόγραμμα, ξεχνώντας πως το 26-27% που βρίσκουν στις κάλπες έχει καθαρά εκλογικό χαρακτήρα-έκφραση και πέραν τούτου οδέν. Το λαϊκό πρόγραμμα της τρίτης μέρας, με μάργκαρετ και πίτσα παπαδοπούλου (!), ήταν μάλλον παράταιρο με έναν κόσμο που ούτε τέτοια ακούσματα έχει, ούτε και ιδιαίτερη σχέση με οτιδήποτε λαϊκό εν γένει. Κι η μόνη μέρα που υπήρχε μια σχετική προσέλευση, ήταν χτες, που οι συριζαίοι πρέπει να έριξαν μπόλικο χρήμα, για να κλείσουν το μεγάλο όνομα (θανάση παπακωνσταντίνου) και να μην τραγουδήσει σε άδειο γήπεδο ο μελλοκυβερνήτης αλέξης.

Τουλάχιστον είχαν περισσότερο κόσμο από τη δημαρ, που έκανε το συνέδριό της στο σινέ κεραμεικός, με λιγότερο σουξέ και από τα παρακείμενα μεζεδοπωλία επί της κεραμεικού και της πλατείας λέοντος αυδή (ναι, υπάρχει και τέτοια), που ήταν φίσκα από κόσμο –πιθανότατα αγωνιούντες οπαδούς του φώτη. Περάσαμε ξυστά απέξω με ένα σφο, που δεν ήθελε να μπούμε μέσα να δούμε τι παίζει και να γελάσουμε, γιατί, λέει, δεν έχουν πλάκα τώρα που ψυχορραγούν. Και αρνήθηκε έτσι το προφανές: πως ίσα-ίσα, τώρα είναι που έχουν περισσότερη πλάκα και βγάζουν τα μαχαίρια τους.

Ο λυκούδης εν τω μεταξύ (μπορεί να τον μπερδεύω και με άλλον, γιατί όλοι οι δημαρ την ίδια μούρη έχουν) θα ιδρύσει λέει δική του πολιτική κίνση, που φιλοδοξεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στον χώρο του δημοκρα(σ)τικού σοσιαλισμού (ουάου). Αλλά οι διάφορες πασοκικές παραλλαγές που κυκλοφορούν πλέον είναι τόσο γελοία πανομοιότυπες, που ξεπερνάν και τις αλλεπάλληλες απόπειρες του οβελίξ στο αστερίξ και κλεοπάτρα να μεταμφιεστεί σε αιγύπτιο για να ξεφελάσει τον πανοραμίξ και να πιει μαγικό ζωμό: μα πώς διάολο με καταλαβαίνει κάθε φορά;

Μέχρι και το θρυλικό ακεπ αρνείται να βγάλει διαφορετική αφίσα τα τελευταία χρόνια (τρεις κουφάλες σε ένα δέντρο) κι απλώς αντικατέστησε τη δημαρ και τον κουβέλη (που είχαν αντικαταστήσει το λαος ως κυβερνητική τσόντα) με το ποτάμι του θεοδωράκη.

Αυτός που παίζει να είχε περισσότερο κόσμο από το συνέδριο της δημαρ, ήταν ο ζαραλίκος στο σταυρό του νότου, στην πρώτη από τις πέντε παραστάσεις που δίνει κάθε παρασκευή. Επειδή μπορεί κάποιος να θέλει να πάει και να την παρακολουθήσει, δε θα το χαλάσω με αποκαλύψεις-σποϊλεριές. Για αυτό θα αρκεστώ να προειδοποιήσω τους όποιους ενδιαφερόμενους πως ο γιαννιώτης γραμμένος (μπαμπά, μαμά, είμαι κουκουλοφόρος) που εμφανίζεται μαζί του, θέλει να γίνει κάτι σαν πανούσης της εποχής μας, αλλά είναι κατά βάση κρύος και συριζαίος. Και θα πω μόνο πως είχε κάποια κοινά σημεία με το πρόγραμμα που παρουσίασε στο φεστιβάλ (πχ τη φωνή του άδωνη ντακ, τα αστεία για το θηβαίο που έπαιζε απέναντι κτλ). Αλλά και αρκετό δικό μας κόσμο που τον είχε δει πιθανότατα στο ίλιο και πήγε να τον ξανακούσει. Γι’ αυτό και όταν πέτυχε έναν συριζαίο στο κοινό (μα κανείς δεν πήγε τέλος πάντων στο φεστιβάλ τους;) ο ζαραλίκος του είπε: δε σε φοβάμαι ρε, έχω πέντε κουκουέδες εδώ μπροστά –και όντως είχε. Και όταν πέτυχε κι έναν της ανταρσύα (που κάνουν την περισσότερη φασαρία), αρραβωνιασμένο με μια δική μας οπτικό, το ρώτησε με ειλικρινή απορία: δηλ εσύ είσαι ανταρσύα, πληροφορικάριος και γαμάς...;

Το ωραίο της υπόθεσης όμως είναι πως ακόμα κι όταν σατιρίζει το κόμμα, που δεν μπορεί προφανώς να μείνει στο απυρόβλητο) το κάνει με στιλ (πχ είμαστε η βάση κοντά στο πέντε αλλά είμαστε το καλύτερο 5%) ή κατά βάση για να την πει στους άλλους.

Αντί επιλόγου, παραθέτω τις απαντήσεις που συμπληρώσαμε στο ερωτηματολόγιο για μια δημοσκόπηση εσωτερικής χρήσης (στο πλαίσιο της παράστασης) αλλά δεν το παραδώσαμε εγκαίρως και πήγε χαμένο.

Τι πολίτευμα πιστεύετε πως έχουμε στην ελλάδα και γιατί έτσι;

Δημοκρατική διχτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς, με τάσεις γοργής μετεξέλιξης σε διχτατορία του προλεταριάτου κι απονέκρωσης του κρατικού μηχανισμού. Αφού όλοι στις ειδήσεις λένε πως έιμαστε η τελευταία σοβιετική χώρα. Εγώ τους πιστεύω.

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει μόλις βγει ο σύριζα κυβέρνηση (από μπουρδέλο ως παράδεισο) και γιατί;

Η εργατική τάξη θα πάει στον παράδεισο. Αφού ο αλέξης έχει κλείσει συμφωνίες με πάπα κι αγιορείτες.

Υστερόγραφο

Τι είναι ακόμα πιο άμαζο από τη δημαρ;

Το ικεα. Όχι αυτό που απολύει υπαλλήλους του για συνδικαλιστική δράση, το άλλο. Που έφτασε όμως ήδη την κρίσιμη ποσότητα μάζας, για να διασπαστεί ως αμοιβάδα και να χωρίσει τα τσανάκια του με τον κορδάτο. Αλλά έτσι είναι άμα είσαι ενωτικός αντισεχταριστής..