13 Ιουν 2015

Μάαστριχτ 1992: ο «προάγγελος» της βαρβαρότητας

 Μάαστριχτ 1992: ο «προάγγελος» της βαρβαρότητας // γράφει ο Νικόλαος Μόττας //





Ο τίτλος του άρθρου δεν είναι παραπλανητικός. Κάθε λέξη έχει την σημασία της. Η “σημερινή βαρβαρότητα” δεν χωρά ιδιαίτερη επεξήγηση. Την ζούμε. Είναι τα νέα μέτρα που έχουν ήδη αποφασιστεί (παρά τις όψιμες και υποκριτικές “διαφωνίες” κυβέρνησης-Τρόϊκα) και βρίσκονται προ των πυλών.

Είναι η βαθιά λιτότητα στην οποία βυθίζονται οι λαοί της Ισπανίας και της Πορτογαλίας που εξεγείρονται, είναι οι αντεργατικοί νόμοι που – με πρόσχημα την “δημοσιονομική προσαρμογή” - περνούν σε όλη την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου του ευρωπαϊκού βορρά. Από που λοιπόν “πηγάζουν” όλα αυτά τα μέτρα που κατακρημνίζουν μισθούς και συντάξεις, που συντρίβουν εργατικά δικαιώματα δεκαετιών, που ιδιωτικοποιούν ακόμη και το οξυγόνο που αναπνέουμε, που προωθούν την μερική απασχόληση, που φορτώνουν φόρους και χαράτσια στα νοικοκυριά ενώ απαλλάσουν το μεγάλο βιομηχανικό και εφοπλιστικό κεφάλαιο;

Η σημερινή πολιτική – τα Μνημόνια και τα μέτρα που αυτά επιβάλλουν – δεν προήλθαν από “παρθενογέννεση”. Η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος ασφαλώς συνέβαλε στην επίσπευση τους και αποτέλεσε το βολικό πρόσχημα για την επιβολή τους. Ο “προάγγελος” όμως της σημερινής πολιτικής εντοπίζεται στην υπογραφή της περίφημης συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στον Φλεβάρη του 1992, στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας. Τότε μπήκαν τα θεμέλια της βαρβαρότητας. Τότε που δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Ιταλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία, Δανία Ολλανδία και Πορτογαλία) συνυπέγραφαν την συνθήκη μετεξέλιξης της, έως τότε, Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ) σε Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ). Τι συνιστούσε όμως αυτή η “μετεξέλιξη” της ΕΟΚ σε ΕΕ;

Συνιστούσε, όπως αποδείχθηκε, το ολοκληρωτικό πέρασμα της Ευρώπης στο νεοφιλελευθερισμό. Το Μάαστριχτ” υιοθετώντας πλήρως την αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού στην οικονομία, στηρίχθηκε σε “τέσσερις ελευθερίες”:

1. Την ελευθερία διακίνησης των κεφαλαίων απο χώρα σε χώρα με σκοπό τη δυνατότητα μεγιστοποίησης των κερδών.

2. Την ελευθερία μετακίνησης των αγαθών χωρίς δασμούς εντός της Ένωσης.

3. Την ελευθερία των υπηρεσιών.

4. Την ελευθερία μετακίνησης των προσώπων (ώστε η εργασία να πωλείται οπουδήποτε αντί “πινακίου φακής”).

Η περιβόητη ελευθερία διακίνησης των κεφαλαίων αποτέλεσε θεμελιώδη κανόνα της Συνθήκης στο πλαίσιο της δημιουργίας της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) – της σημερινής ευρωζώνης. Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 73β του Μάαστριχτ «απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός των κινήσεων κεφαλαίων». Ως αποτέλεσμα αυτού δώθηκε το “πράσινο φως” στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τα κάθε λογής μονοπώλια να μεταφέρουν τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα τους όπου υπάρχει φτηνό εργατικό δυναμικό. Μια ματιά στον αριθμό των – επιδοτούμενων - “μετακομίσεων” των ελληνικών εταιρειών σε γειτονικές χώρες (Βαλκάνια, Κύπρο) επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Κατά τη δεκαετία του ‘90 οι επενδύσεις ελληνικών επιχειρήσεων στα Βαλκάνια έφτασαν τα 3,4 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ μια σειρά επιχειρηματικών μονοπωλίων που είχαν έδρα την Ελλάδα προχώρησαν σε εξαγωγές κεφαλαίων, βάζοντας λουκέτο στα εργοστάσια τους όταν θεώρησαν ότι δεν τους αποφέρουν την αναγκαία – για την απληστία τους – υπερκερδοφορία. Συμπέρασμα; Η ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων συνέβαλε όχι μόνο στη δημιουργία ενός τεράστιου καπιταλιστικού “καζίνο” (εντός της ΕΕ, όπου οι μονοπωλιακοί επιχειρηματικοί όμιλοι “τζογάριζαν” με στόχο το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος) αλλά αποτέλεσε παράγοντα αύξησης της ανεργίας. Πόσες εργοστασιακές μονάδες δεν έκλεισαν, πόσες μεγάλες επιχειρήσεις δε μετέφεραν αλλού τις δραστηριότητες τους για υψηλότερη κερδοφορία, πόσοι εργαζόμενοι δεν πετάχτηκαν στον κάλαθο της ανεργίας ως “μη παραγωγική δύναμη”; 
 
συνεχίστε την ανάγνωση http://praxisreview.gr/index.php/2014-03-25-12-33-15/19-1992 
  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ