Μια επαναλαμβανόμενη ιστορία

Μια επαναλαμβανόμενη ιστορία

Στο πολυνομοσχέδιο (κεφάλαιο ΣΤ') αναφέρεται πως με απόφαση των συναρμόδιων υπουργών Οικονομικών και Υποδομών, διαγράφονται τα χρέη της ΤΡΑΙΝΟΣΕ προς τον όμιλο ΟΣΕ, όπως επίσης και τα χρέη του ΟΣΕ προς το Δημόσιο. Επίσης, το Δημόσιο αναλαμβάνει τις υποχρεώσεις και τα χρέη του ΟΣΕ έναντι της EUROFIMA (ευρωπαϊκής εταιρείας για τη χρηματοδότηση σιδηροδρομικού υλικού), καθιστάμενο «πρωτοφειλέτης και μισθωτής του οικείου τροχαίου υλικού, τα δε δικαιώματα του Ελληνικού Δημοσίου έναντι της EUROFIMA (...) είναι ιδιωτικής φύσης», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Σύμφωνα δε με όσα δήλωσε ο υπουργός Υποδομών, Χρ. Σπίρτζης, τα χρέη του ομίλου ΟΣΕ συνολικά φτάνουν τα 3,3 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 800 εκατ. οφείλονται στην EUROFIMA από την ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Ο Χρ. Σπίρτζης ισχυρίστηκε, μάλιστα, ότι η διαγραφή των χρεών αποσκοπεί στην αποφυγή επιβολής προστίμου από την Κομισιόν, η οποία θεωρεί «κρατική ενίσχυση» τα παραπάνω ποσά. Βλέπετε, πάντα υπάρχουν παράθυρα δικαιολόγησης κρατικών - κυβερνητικών ενεργειών στήριξης των ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων. Γιατί εδώ πρόκειται για παράδοση, μέσω αποκρατικοποίησης, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ σε ιδιωτικό επιχειρηματικό όμιλο. Βέβαια, την ιδιωτικοποιούν χωρίς χρέη, αφού με τα χρέη δεν μπορεί να πουληθεί. Βρήκε, λοιπόν, η κυβέρνηση τη δικαιολογία αποφυγής προστίμου από την Κομισιόν για να πουλήσει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ καθαρή σε ιδιωτικό επιχειρηματικό όμιλο. Μια επιχείρηση με τεράστια σημασία για την ανάπτυξη της οικονομίας αφού γενικά οι μεταφορές είναι στρατηγικός τομέας της οικονομίας, ιδιαίτερα δε τα μέσα σταθερής τροχιάς, όπως ο σιδηρόδρομος.

***

Αυτό είναι ένα το κρατούμενο. Το δεύτερο είναι η μεταφορά των χρεών στο Δημόσιο. Που σημαίνει ότι τα χρέη θα τα πληρώσει ο λαός. Αυτό δα έλειπε να μην τα πληρώσει ο λαός... Γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να τα πληρώσει το κεφάλαιο. Αλλά αυτό αντιβαίνει στην καπιταλιστική ανάκαμψη. Το κεφάλαιο, γενικά, πρέπει να απαλλάσσεται από τέτοια βαρίδια. Αυτό κάνουν το κράτος και οι κυβερνήσεις του εφαρμόζοντας πολιτική διαχείρισης της κρίσης που μεταφέρει τις συνέπειές της στην εργατική τάξη, στο λαό, για να ανακάμψει το κεφάλαιο. Γι' αυτό το κράτος ανέλαβε να πληρώσει τα χρέη της ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Το θέμα δεν είναι καινούργιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει, προσαρμοσμένα βεβαίως στις σημερινές συνθήκες, την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τότε ήταν που μια σειρά από εργοστάσια, στο πλαίσιο της κρίσης πολλών κλάδων της οικονομίας, όπως το μέταλλο, η κλωστοϋφαντουργία, κ.ά. δημιούργησαν τις λεγόμενες «προβληματικές επιχειρήσεις». Δηλαδή, επιχειρήσεις με τεράστια χρέη, τις οποίες οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους απειλούσαν με κλείσιμο που θα οδηγούσε σε τεράστια ανεργία.

***

Τότε, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, προώθησε τη λεγόμενη πολιτική «κοινωνικοποίησης των προβληματικών επιχειρήσεων», την οποία πλάσαρε ως προοδευτική πολιτική, αφού διατηρούσε τις επιχειρήσεις, τα εργοστάσια, με κρατική καπιταλιστική ιδιοκτησία, και βεβαίως τις θέσεις εργασίας. Πώς το έκανε; Ανέλαβε το Δημόσιο, δηλαδή το κράτος, την πληρωμή όλων των χρεών τους προς τις τράπεζες και σε άλλους καπιταλιστές. Αυτό το ονόμασε μετοχοποίηση των χρεών, δηλαδή μέσω της έκδοσης κρατικών μετοχών στην αξία των χρεών έγινε το κράτος ιδιοκτήτης τους. Τα χρέη τους όμως αφού τα ανέλαβε το Δημόσιο, τα φορτώθηκε όλα ο λαός. Ετσι, οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους απαλλάχτηκαν από τα βάρη των χρεών των χρεοκοπημένων τους επιχειρήσεων, την πληρωμή των οποίων η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τη φόρτωσε στο λαό. Στη συνέχεια η κυβέρνηση προχώρησε στην εξυγίανσή τους, δηλαδή πλήρωσε τα χρέη, συνέβαλε στην κερδοφορία τους, και τις ιδιωτικοποίησε, όπως π.χ. τα «Τσιμέντα Χαλκίδος». Κάποιες, φυσικά, έκλεισαν στη συνέχεια αφού δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό στις συγκεκριμένες συνθήκες, όπως κάποιες κλωστοϋφαντουργίες. Ομοιότητες με την ΤΡΑΙΝΟΣΕ πολλές, διαφορές ελάχιστες, ο πυρήνας της πολιτικής ο ίδιος. Με βασικό χαρακτηριστικό ότι το κεφάλαιο ωφελείται, ενώ οι εργαζόμενοι, ο λαός πληρώνουν τα σπασμένα της κρίσης του και την πολιτική ανάκαμψής του.
Στην προκειμένη περίπτωση, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, μιας κρατικής καπιταλιστικής επιχείρησης στρατηγικής σημασίας, όπως και για κάθε καπιταλιστική επιχείρηση, η λύση για το λαό, δηλαδή για να μπει στην υπηρεσία κάλυψης των λαϊκών αναγκών, είναι να γίνει τμήμα ενός φορέα μεταφορών κοινωνικής ιδιοκτησίας που μόνο η εργατική - λαϊκή εξουσία μπορεί να κάνει και με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο να την αναπτύσσει.

Ι.