Η φωτιά στη γειτονιά μας

 Η φωτιά στη γειτονιά μας

Η κε του μπλοκ διακόπτει τη φεστιβαλική ροή των αναρτήσεων, για να πιάσει το φλέγον ζήτημα της βομβιστικής επίθεσης στην Τουρκία, σε μια καθ’ όλα ειρηνική συγκέντρωση για την ειρήνη. Είναι πολύ χαρακτηριστικό το πλάνο με το στιγμιότυπο της έκρηξης, όπου οι διαδηλωτές απλώς χορεύουν ανέμελα, όσο ανέμελος μπορεί να είσαι δηλ ως διαδηλωτής στο τουρκικό κράτος, με τις δυάμεις καταστολής του. Οι διοργανωτές είχαν πάρει μάλιστα άδεια από τις αρχές, για να μην τους δώσουν κανένα πάτημα, αλλά υπολόγιζαν χωρίς το παρακράτος.

Συνδετική γέφυρα με το φεστιβαλικό κλίμα, η σύντομη εισαγωγική αναφορά του ΓΓ στην κεντρική ομιλία, που ουσιαστικά κινούνταν στο ίδιο μήκος κύματος με την ανακοίνωση του κόμματος: Το ΚΚΕ καταδικάζει την αποτρόπαια εγκληματική βομβιστική επίθεση, που εκδηλώθηκε σήμερα ενάντια σε μαζική κινητοποίηση στην Άγκυρα και οδήγησε στο θάνατο 50 και πλέον διαδηλωτών και τον τραυματισμό δεκάδων άλλων.Το ΚΚΕ εκφράζει την αλληλεγγύη του στην εργατική τάξη, στο λαό της Τουρκίας, στις οικογένειες των θυμάτων. Οι εξελίξεις επιβάλλουν να δυναμώσει η ετοιμότητα και η κοινή δράση των λαών της περιοχής κόντρα στα αντιλαϊκά σχέδια των αστικών τάξεων, των ιμπεριαλιστών.

Ακολουθούν μερικές πρόχειρες σημειώσεις, πιο πολύ ως αφορμή για να ανοίξει η συζήτηση, παρά ως ολοκληρωμένη ανάλυση.

Απ’ όσα μπόρεσα να πιάσω στο περίπτερο της Διεθνούπολης, ο τούρκος σφος έλεγε πως το αδελφό κόμμα (που δε λέγεται ΤΚΡ, γιατί έχει διασπαστεί και υπήρξε από κοινού δέσμευση των δύο μερών να μη χρησιμοποιήσουν τον ιστορικό τίτλο κι έτσι έχουν έναν παραπλήσιο) δεν καλούσε στη συγκεκριμένη συγκέντρωση, αλλά πρέπει να συμμετείχαν φίλοι κι οπαδοί του. Προσπαθώντας να εξηγήσει τι πρεσβεύουν πολιτικά οι διοργανωτές της, απάντησε με μια διεθνή λέξη, που είναι κι ο πιο εύκολος τρόπος συνεννόησης, σε αυτές τις περιπτώσεις: οπορτουνίστ. Αν και δεν είναι απλή υπόθεση να μοιράσεις τέτοιους χαρακτηρισμούς στην Τουρκία, με τις ιδιαίτερες συνθήκες της και τα διάφορα ένοπλα κινήματα.

Η είσοδος του HDP στη Βουλή, ενός κόμματος που θα μπορούσε να θεωρηθεί αντίστοιχο με το δικό μας Σύριζα αλλά έχει παράλληλα και ένοπλο τμήμα που πολέμησε με τους Κούρδους εναντίον του ISIS, στις τελευταίες εκλογές (όπου το δικό μας αδελφό κόμμα κατέβασε μόνο γυναίκες υποψηφίους, για το συμβολισμό του πράγματος, αλλά έπεσε σε ψήφους, εξαιτίας και της διάσπασης), άφησε το ΑΚΡ του Ερντογάν χωρίς την απόλυτη πλειοψηφία και το οδήγησε στην επιλογή των πρόωρων εκλογών της 1^ης Νοεμβρίου για να ελέγξουν εκ νέου το παιχνίδι. Η προχτεσινή βομβιστική επίθεση δημιουργεί προφανώς νέα δεδομένα, αν και είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς τι μέλλει γενέσθαι και προς ποια κατεύθυνση θα κινηθούν τα πράγματα. Οι εκλογικοί συσχετισμοί εξάλλου είναι η λιγότερο ενδιαφέρουσα πτυχή σε αυτή την υπόθεση.

Μπορείτε πάντως συμπληρωματικά να διαβάσετε ένα κείμενο της Χριστίνας Μαυροπούλου στο Ατέχνως, καθώς και μια συνέντευξη ενός στελέχους του ΕΜΕΡ (που είχε παλιά σχέσεις με το ΚΚΕ) στο Πριν, όπου εξηγεί και δικαιολογεί τη θέση τους να συνεργάζονται με το HDP (για το οποίο παραδέχεται πως είναι συστημικό κόμμα) και να μη βάζουν το ζήτημα της ΕΕ ως κριτήριο για τις συνεργασίες τους, ενώ ασκεί τη γνωστή κριτική περί τακτικής στο ΚΡ, αλλά και στο ΚΚΕ! Σημειώνω παρενθετικά, πάντως, πως το ΚΡ καλεί και συμμετέχει στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αυτών των ημερών, όσο και στην απεργία που έχει κηρυχθεί στο ίδιο πλαίσιο.

Η τουρκική κυβέρνηση, που για πολλούς αστικούς κύκλους της χώρας μας θεωρείται ίσως υπόδειγμα προς μίμηση για τον κραταιό τρόπο άσκησης της εξουσίας, την καταστολή του κινήματος, κτλ, αρνούνταν αρχικά να κηρύξει εθνικό πένθος, αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει κάτω από τη γενική κατακραυγή και την αντικειμενική πίεση των γεγονότων. Προχώρησε όμως σε όλα τα άλλα: το «δημοκρατικό» έλεγχο του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και την απαγόρευση διαδηλώσεων, η οποία ακυρώθηκε στην πράξη, με τη δυναμικήχτεσινή διαδήλωση διαμαρτυρίας στην Άγκυρα και τις χιλιάδες κόσμου, που κατέβηκε στους δρόμους.

Αν ο στόχος του παρακρατικού χτυπήματος ήταν να τρομοκρατήσει και να κάμψει το κίνημα, πέτυχε μάλλον το ακριβώς αντίθετο. Είναι όμως πολύ σημαντικό να κρατήσουμε ως στοιχείο την ευρεία χρήση προβοκατόρικων τρομοκρατικών μεθόδων, με ό,τι σημαίνει αυτό για τα πρακτικά ζητήματα και τις δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Τούρκοι σύντροφοι, αλλά και την επιχείρηση να παρουσιαστεί το χτύπημα ως ενέργεια κουρδικών οργανώσεων (κάτι σαν... «ενδοκινηματικές αντιθέσεις», για να παραφράσουμε ένα γνωστό όρο).

Το χτύπημα αυτό ωστόσο έχει πιθανότατα ευρύτερη εμβέλεια και γενικότερη γεωπολιτική σημασία, πχ ως προς το σύνθετο Κουρδικό ζήτημα και όχι μόνο. Οι εστίες έντασης/πολέμου τρέφονται και πολλαπλασιάζονται, οι μικρές «τυχαίες» σπίθες αυξάνονται διαρκώς κι όπως είπε ο Παφίλης στο Φεστιβάλ, η κατάσταση μοιάζει με την εικόνα της Ευρώπης, λίγο πριν ξεσπάσει ο Α’ Παγκόσμιος (ιμπεριαλιστικός) Πόλεμος.

Οι κομμουνιστές πρέπει να ετοιμάζονται και να προετοιμάσουν και το λαό για κάθε πιθανό ενδεχόμενο, όχι για να τον τρομάξουν, αλλά για να τον προειδοποιήσουν, να τον εξοπλίσουν με τα απαραίτητα πολιτικά εφόδια, να οργανώσουν την πάλη του ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Και η στάση που θα κρατήσει το κομμουνιστικό κίνημα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο είναι λυδία λίθος για όλη τη δουλειά του, κομβικό σημείο για την ίδια την ύπαρξη, δράση και συνέχειά του.