Κυβερνητική κοροϊδία, αλλά και πονηριές...

Κυβερνητική κοροϊδία, αλλά και πονηριές...

Αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο την κυβέρνηση στη φάση που διανύουμε, δεν είναι τόσο το ακριβές περιεχόμενο των προαποφασισμένων ανατροπών στα Εργασιακά, το πλαίσιο των οποίων καθορίζεται άλλωστε από το τρίτο μνημόνιο, όσο η προετοιμασία του κλίματος, για να τις δεχτεί ο λαός με τις μικρότερες δυνατές αντιδράσεις. Στόχος της είναι, δηλαδή, να υφαρπάξει από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αν όχι τη συναίνεση, τουλάχιστον την ανοχή τους απέναντι σε όσα σχεδιάζει με το κουαρτέτο. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο ο Γ. Κατρούγκαλος μίλησε προχτές στη Βουλή για την ανάγκη διαμόρφωσης «εθνικής γραμμής» στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά, ανακοινώνοντας ότι για τη συγκρότησή της, θα απευθυνθεί τόσο στους κοινωνικούς εταίρους, όσο και στα άλλα κόμματα.

***

Προσδιόρισε μάλιστα ως εξής το περιεχόμενο αυτής της «εθνικής γραμμής»: «Πλήρης απόρριψη των θεμάτων των ομαδικών απολύσεων - ούτε οι εργοδοτικές οργανώσεις προβάλλουν παρόμοια αναγκαιότητα - απόρριψη της ανταπεργίας, συνυπογραφή του αιτήματος για την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων». Η κοροϊδία βγάζει μάτι, αλλά η πονηριά της κυβέρνησης θέλει προσοχή. Διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις, αυτό που επιδιώκει είναι να παρουσιάσει τη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά σαν «εθνική» υπόθεση, την οποία σκοπεύει να διεκπεραιώσει από κοινού με τους εργοδότες, τους εργαζόμενους και τα άλλα κόμματα. Λέει, δηλαδή, στους εργαζόμενους ότι η εργοδοσία, η κυβέρνηση και τα κόμματα που ψήφισαν μαζί της το τρίτο μνημόνιο, είναι σύμμαχοι και όχι αντίπαλοί τους και ότι όλοι μαζί θα υπερασπιστούν τα εργασιακά δικαιώματα, απέναντι στους «κακούς» δανειστές.

***

Να, λοιπόν, η παγίδα που στήνουν στην εργατική τάξη. Να ποια στόχευση υπηρετεί ο «κοινωνικός διάλογος», ο οποίος, σύμφωνα με την κυβέρνηση, αναμένεται να ξεκινήσει άμεσα. Πάνω σε τι καλούνται να συμφωνήσουν εργαζόμενοι και εργοδότες; Στη μη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, λέει η κυβέρνηση. Δηλαδή, να δεχτούν οι εργαζόμενοι να παραμείνει η νομοθεσία όπως είναι σήμερα, όπου οι ομαδικές απολύσεις είναι επί της ουσίας απελευθερωμένες και η διοικητική έγκριση από τον εκάστοτε υπουργό Εργασίας έχει τυπική και μόνο ισχύ. Επομένως, ακόμα κι όπως είναι σήμερα η νομοθεσία, με μερικές μόνο προσαρμογές, οι εργοδότες μπορούν να κάνουν άνετα τη δουλειά τους, με βάση τις αλλαγές που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση στο ρόλο του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας. Θυμίζουμε ότι αυτές τις αλλαγές τις επικρότησε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και βέβαια τις διατηρεί αυτούσιες η σημερινή κυβέρνηση.

***

Σε τι άλλο ζητάει η κυβέρνηση να συμφωνήσουν εργοδότες και εργαζόμενοι; Στην απόρριψη της ανταπεργίας. Ενα το κρατούμενο ότι η ανταπεργία τίθεται σαν θέμα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Ακόμα όμως κι αν δεν υπάρξει τώρα αλλαγή στο νομικό καθεστώς, αυτό θα αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση σαν «παραβάν», για να περάσει μια σειρά άλλες αντιδραστικές αλλαγές στη νομοθεσία για τη συνδικαλιστική δράση, με απώτερο στόχο να βάλει κι άλλα εμπόδια στην κήρυξη και την οργάνωση της απεργίας από τα σωματεία. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, κι αν τελικά γίνει σχεδόν αδύνατο για ένα σωματείο να κηρύξει απεργία, τότε, αλήθεια, τι το θέλουν το «lock out» οι εργοδότες; Ο περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης και ιδιαίτερα του δικαιώματος στην απεργία είναι προαπαιτούμενο για τις επενδύσεις και την ανάκαμψη, όπως φάνηκε και από τις συστάσεις του επικεφαλής της «Cosco» στον Αλ. Τσίπρα.

***

Αυτό είναι που ζητάνε κατά βάση οι μεγαλοεργοδότες και όχι τόσο το «lock out», με δεδομένο ότι ακόμα και τώρα που τυπικά απαγορεύεται, με διάφορους λόγους και προφάσεις έχει επιβληθεί τουλάχιστον τρεις φορές τους τελευταίους μήνες (ΦΑΓΕ, Βωξίτες, ΛΑΡΚΟ). Τέλος, «εθνική γραμμή» είναι να συνυπογράψουν εργοδότες και εργαζόμενοι το αίτημα για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Εδώ γελάνε και οι πέτρες! Η εργοδοσία δεν προσέρχεται καν στις διαπραγματεύσεις για τις κλαδικές Συμβάσεις, που υποτίθεται ότι ισχύουν ακόμα, και όταν το κάνουν προτείνουν κατώτερο κλαδικό μισθό στο ύψος των 586 και 511 ευρώ μεικτά! Αλλά και στο θέμα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, η κυβέρνηση προειδοποιεί ολοένα και πιο καθαρά ότι το πιθανότερο σενάριο είναι να εφαρμοστεί ο νόμος που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση για καθορισμό του κατώτερου μισθού από το κράτος, αλλά μετά το 2018, οπότε λήγει το τρέχον πρόγραμμα. Για να μη μιλήσουμε για τον ΟΜΕΔ, ο οποίος, για όποια σύμβαση εκδίδει απόφαση, χαντακώνει κυριολεκτικά τους εργαζόμενους.

***

Επομένως, «εθνική γραμμή» δεν υπάρχει, επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν κοινά συμφέροντα ανάμεσα στους εργοδότες, στην κυβέρνηση και τα κόμματά τους, από τη μια, και τους εργαζόμενους με τα άλλα λαϊκά στρώματα, από την άλλη. Υπάρχει μόνο ταξική γραμμή και αυτή πρέπει να την κάνουν διακριτή με την πάλη τους οι εργαζόμενοι. Η γραμμή αυτή περνάει από την απόρριψη των ιδεολογημάτων και της προπαγάνδας της κυβέρνησης, τη σύγκρουση με την εργοδοσία και το κράτος της, την απομόνωση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Περνάει μέσα από τη διεκδίκηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια, την κατάργηση των αντεργατικών αντιασφαλιστικών νόμων, την ανασύνταξη του κινήματος και τη λαϊκή συμμαχία για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Π.