Γράφει ο 2310net //


Σαν ιδέα είναι τόσο απλή: Δημοκρατία έχουμε (λέμε τώρα) ρωτάμε τους πολίτες τι θέλουν και κάνουμε ό,τι πει η πλειοψηφία.
Η πρακτική της άμεσης δημοκρατίας μας είναι τόσο οικεία που την εφαρμόζουμε στο παιχνίδι μας όταν είμαστε μικρά παιδιά, στις διακοπές μας ακόμα και στην παρέα όταν καλούμαστε να λύσουμε το αιώνιο δίλημμα: θαλασσινά ή κρεατικά.
Η Ευρώπη, ως ήπειρος, έχει ζήσει κάποιες τέτοιες στιγμές στην ιστορία της. Ωστόσο, παρότι θέλει να καμώνεται την διαφωτισμένη, πολιτισμένη και δημοκρατική, η ιστορία της είναι γεμάτη από μαύρες τρύπες φασισμού, αντιδημοκρατικών πρακτικών και γραψίματος της λαϊκής βούλησης στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Άλλωστε μιλάμε για την ήπειρο στην οποία ο θεσμός της μοναρχίας ζει και …βασιλεύει.
Η Ε.Ε. είναι απλά η θεσμική επικύρωση της αδυναμίας των λαών να καθορίσουν τις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Αυτό που ονομάζεται παγκοσμιοποίηση ή περιγράφεται θεωρητικά ως το τέλος του έθνους-κράτους, δεν αποτελεί μόνο την μετάβαση σε ένα καθεστώς όπου υπερεθνικοί οργανισμοί αποφασίζουν για τα πάντα, αλλά μια επίδειξη ταξικής δύναμης των καπιταλιστικών ελίτ σε βάρος των λαών.
Συνεπώς το γεγονός ότι η ΕΕ έχει να μας επιδείξει μια σειρά από αποφάσεις οι οποίες είναι ξεκάθαρα κόντρα στους λαούς της δεν πρέπει να ξενίζει. Είναι άλλωστε γνωστό ότι οι αποφάσεις της, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, αφορούν αποκλειστικά σε περιστολή και περιορισμό των δικαιωμάτων των λαών. Οι κοινοτικές οδηγίες θυμίζουν συχνά προσκλητήριο νεκρών λαϊκών κατακτήσεων. Οι αποφάσεις των Συνόδων της απλά καταφέρνουν μέσα στα πολλά ακαταλαβίστικα λόγια να κρύψουν όσο γίνεται τη μαυρίλα που απορρέει η πολιτική της.
Ενίοτε στις χώρες της ΕΕ γίνονται και δημοψηφίσματα. Σχεδόν όπου έγιναν αυτά, η θέση που υποστήριξε επίσημα, δια της πειθούς, του φόβου και του τρόμου εισέπραξε την απόρριψη. Ωστόσο, απέκτησε με τον καιρό την τεχνοτροπία να μετατρέπει τα ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Και μάλιστα αυτό το έκανε πολύ πριν την ελληνική περίπτωση, την οποία γιορτάσαμε πρόσφατα με πανηγυρική ανακοίνωση ανάξια τρολαρίσματος. Κάτι δημοψηφίσματα για το Ευρωσύνταγμα τα θυμάστε; Σχεδόν ό,τι απορρίφθηκε τότε από τους λαούς επανήλθε και θεσμοθετήθηκε χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι.
Η διαφορά ωστόσο είναι στον αντίκτυπο. Η ελληνική περίπτωση ήταν απλά πιο εκκωφαντική εντός των συνόρων, γιατί ο Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν μάζευαν το στόμα τους. Ήταν σαν όλη η ρητορική τους εκείνη την εποχή να στόχευε ακριβώς στην καταστροφή και αμαύρωση ό,τι θετικού, ό,τι αξιοπρεπούς σήμαινε και θα σήμαινε η έννοια Αριστερά. Από την μετατροπή του ΌΧΙ σε «ΝΑΙ σε όλα κι αλλά λίγα» εξέπληξε μόνο τους περιχαρείς αριστερούς που για λίγες μέρες έζησαν την ονείρωξη της επανάστασης και έγιναν τσιπρότεροι του τσίπρα. Ακόμα και οι ΣΥΡΙΖΑιοι έμοιαζαν σαν να ανακουφίστηκαν που κατάφεραν να ξεφορτωθούν τα εσωκομματικά βαρίδια και επιτέλους θα μπορούσαν να γίνουν ΠΑΣΟΚ χωρίς τύψεις.
Η περίπτωση της Βρετανίας πάλι, είναι διαφορετική γιατί ο αντίκτυπος του Brexit είναι μεγαλύτερος σε παγκόσμια κλίμακα. Ωστόσο το θέατρο που παίζεται (δεν κάνουμε αίτηση εξόδου-κάντε γρήγορα) και η παραίτηση Φάρατζ, μάλλον είναι ενδείξεις ότι το παιχνίδι είναι στημένο. Μάλλον, και ελπίζω να διαψευσθώ, θα έχουμε άλλη μια επική μετατροπή της λαϊκής ψήφου στο αντίθετό της. Άλλωστε, όταν οι εκλογές ή τα δημοψηφίσματα μπορεί και να αλλάξουν τα πράγματα, τότε μπορεί και να κηρυχθούν παράνομα ή άκυρα.
Ωστόσο το ζήτημα είναι πως πια έχει δημιουργηθεί ένα αντι-ΕΕ ένστικτο στους λαούς το οποίο δεν είναι –όπως θέλουν να το εμφανίσουν- αποτέλεσμα της ανόδου της ακροδεξιάς. Βέβαια εδώ, ο ελληνικός ευρωεπαρχιωτισμός βασιλεύει, αλλά ακόμα κι έτσι σε ένα υποθετικό δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ θα έδινε μεγάλα ποσοστά στην έξοδο, πολύ μεγαλύτερα από το 5% που για χρόνια ήθελαν να παρουσιάσουν αυτοί που δημιουργούν και κατευθύνουν την κοινή γνώμη.
Οι λαοί ξυπνάνε. Η ΕΕ διαλύεται. Αλλά το τέρας γίνεται πιο επικίνδυνο όταν ξεψυχάει.