Για το χρέος

Για το χρέος

Βρήκε την ευκαιρία ο πρωθυπουργός, με αφορμή την επέτειο υπογραφής Συμφωνίας για διευθέτηση του χρέους της Γερμανίας το 1953, να ξαναδείξει ότι η κυβέρνησή του αγωνίζεται τάχα για τη διευθέτηση του κρατικού χρέους της Ελλάδας. Είπε, λοιπόν: «Η καταχρεωμένη και κατεστραμμένη από τον πόλεμο Γερμανία απολαμβάνει τη μέγιστη κίνηση αλληλεγγύης στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, με τη διαγραφή του 60% του χρέους της, αποπληρωμή σε 30 χρόνια και ρήτρα εμπορικού πλεονάσματος. Η Συμφωνία υλοποιείται και με την υπογραφή της Ελλάδας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την εποχή που βρισκόταν στην αντιπολίτευση αλλά και σήμερα ως κυβέρνηση, θέτει επί τάπητος το ζήτημα του ελληνικού χρέους. Η Ευρώπη οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να στρέψει το βλέμμα της στο μέλλον, συνυπογράφοντας ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα διασφαλίζει την ευημερία των λαών της». Αλλά το ερώτημα που προκύπτει είναι: «Για ποιον πασχίζει η κυβέρνηση», διεκδικώντας διευθέτηση του χρέους και «σε ποιον απευθύνεται». Και έχουν τη σημασία τους αυτά τα ερωτήματα, γιατί ό,τι και αν γίνει με το χρέος, θα το πληρώσουν η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, ενώ το έχουν δημιουργήσει το κράτος, οι κυβερνήσεις και οι επιχειρηματικοί όμιλοι που καρπώνονται τα μέγιστα από το κρατικό χρήμα, τις φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, με τους αναπτυξιακούς νόμους και άλλα κίνητρα, για να κάνουν επενδύσεις και να έχουν ολοένα και πιο διευρυμένη κερδοφορία.
Γιατί, λοιπόν, η κυβέρνηση ζητά διευθέτηση του χρέους; Επειδή θα μειωθούν οι δόσεις αποπληρωμής. Ετσι θα αυξάνεται το κρατικό χρήμα που θα περισσεύει από την τεράστια λαϊκή φοροληστεία, προκειμένου να στηριχθούν επενδύσεις σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων και να δίνονται κρατικές ενισχύσεις για ιδιωτικές καπιταλιστικές επενδύσεις. Είναι όρος για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Επομένως, η κυβέρνηση δίνει εξετάσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στα μονοπώλια ότι διεκδικεί και αγωνίζεται για το δικό τους συμφέρον, για το δικό τους όφελος.
Την ίδια ώρα όμως, πασχίζει να δείξει ότι αυτό που κάνει είναι ωφέλιμο και για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Θέλει να τους πείσει ότι, αφού θα ελαφρυνθεί το χρέος, θα ελαφρυνθούν αυτά που θα πληρώσουν, ενώ με την καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού εξοικονομείται κρατικό χρήμα για καπιταλιστικές επενδύσεις, θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας, οι μισθοί, οι συντάξεις, οι «κοινωνικές παροχές», θα μειωθούν οι λαϊκοί φόροι κ.λπ. Μόνο που όλ' αυτά δεν είναι ούτε καν υποσχέσεις, αφού ήδη εφαρμόζονται όλοι οι αντεργατικοί, αντιλαϊκοί νόμοι όλων των μνημονίων και αυτό απαιτείται για να συνεχίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου και να ενισχύεται η ανταγωνιστικότητα. Καπιταλιστική ανάπτυξη, κερδοφορία και λαϊκή ευημερία είναι ασυμβίβαστα. Η κερδοφορία του κεφαλαίου περνάει πάνω από το τσάκισμα των μισθών. Ολα τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν.
Ο πρωθυπουργός μίλησε για αλληλεγγύη στη Γερμανία τότε, την ίδια πρέπει να δείξει σήμερα στην Ελλάδα η ΕΕ, ενώ χρειάζεται «κοινωνικό συμβόλαιο της ΕΕ με τους λαούς» για να ευημερήσουν. Εδώ κοροϊδεύει ασύστολα. Γιατί η ΕΕ είναι του κεφαλαίου, άρα ενάντια στους λαούς. Γιατί, κάθε κράτος - μέλος, ιδιαίτερα στις συνθήκες που πασχίζουν να ξεπεράσουν την κρίση, ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα δικά του μονοπώλια.
Επίσης, η ρύθμιση του χρέους της Γερμανίας μετά τον πόλεμο στόχευε στην καπιταλιστική της ανασυγκρότηση και όχι στην ευημερία του λαού της. Ταυτόχρονα, υπήρχαν απέναντί της η Σοβιετική Ενωση και οι άλλες χώρες της σοσιαλιστικής εξουσίας. Στόχευε, επομένως, και στην αναχαίτιση της αυξανόμενης επιρροής τους.
Ο λαός όχι μόνο δεν πρέπει να συνταχτεί στην υπόθεση του χρέους και της κυβερνητικής τακτικής για τη διευθέτησή του, δηλαδή με τη σημαία του κεφαλαίου, αλλά να πει: «Δεν πληρώνω το χρέος, είναι του κεφαλαίου», αντιπαλεύοντας την πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ, την εξουσία τους.