Οι «σύμμαχοι»
«Εγγυήσεις»
προς τους εργαζόμενους μοιράζει απλόχερα ο Γ. Κατρούγκαλος, ενόψει της
διαπραγμάτευσης για τα Εργασιακά, ότι η κυβέρνηση διαθέτει «κόκκινες
γραμμές» και ότι έχει συγκροτήσει συμμαχίες μέσα κι έξω από τη χώρα,
προκειμένου να διεξαγάγει με αξιώσεις τη διαπραγμάτευση.
Ποιοι είναι οι σύμμαχοί της; Οι ηγέτες των άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, που στις χώρες τους τσακίζουν κι αυτοί τα εναπομείναντα εργασιακά και άλλα δικαιώματα. Για παράδειγμα, «σύμμαχος» της κυβέρνησης είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας, που στη χώρα του πέρασε έναν από τους πιο άγριους αντεργατικούς νόμους («Ελ Κομρί»), επικαλούμενος μάλιστα κι αυτός τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ.
Σύμμαχός της είναι και η κυβέρνηση της Γερμανίας, η οποία πρωταγωνιστεί στην ευελιξία της αγοράς εργασίας, προκειμένου να αυξήσει την απασχόληση σε «ιστορικά» (όπως πανηγύριζε προχτές) επίπεδα, καθώς δεν έχει εξαντληθεί ακόμα η αντεργατική δυναμική των νόμων Χαρτζ, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όπως συμπληρώθηκαν στη συνέχεια.
Σύμμαχος της κυβέρνησης είναι, επίσης, ο Μ. Ρέντσι, πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο οποίος, παρά τις γενικευμένες αντιδράσεις, πέρασε μέσα στον τελευταίο χρόνο το νόμο «Jobs Act», με τον οποίο - ανάμεσα σε άλλα - εισάγονται «πολύμορφες συμβάσεις» (ατομικές κ.λπ.) και καθιερώνεται νομικά η πρόσκαιρη εργασία.
Σύμμαχος της κυβέρνησης είναι και η Ισπανία, όπου μετά την καθιέρωση του «Decretazo» το 2012, οι αποζημιώσεις των Ισπανών εργαζομένων κατρακύλησαν και έγιναν έτσι ακόμα φτηνότεροι για τους εργοδότες τους.
Σημειώνουμε ότι όλοι αυτοί οι «ηγέτες του Νότου» θα συμμετάσχουν και στη Σύνοδο που οργανώνει η ελληνική κυβέρνηση, στην Αθήνα, στις 9 Σεπτέμβρη. Μπορεί οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ να διατηρούνται και να οξύνονται ανάμεσα στα κράτη - μέλη, αλλά όλοι μαζί, ενωμένοι, επιτίθενται στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Ποιους άλλους έχει για σύμμαχους η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά; Τους βιομήχανους και τους εργατοπατέρες, με τους οποίους υπέγραψε και «κοινή δήλωση» με γενικόλογες διακηρύξεις. Μόνο που, αμέσως μετά, ο ΣΕΒ δημοσιοποίησε το υπόμνημά του προς την «Επιτροπή των σοφών», για να διαπιστώσουν όλοι ότι και τις ομαδικές απολύσεις θέλει, και τις επιχειρησιακές συμβάσεις προκρίνει έναντι όλων των άλλων, και το «λοκ άουτ» καλοβλέπει, και την παραπέρα συμπίεση του μέσου μισθού επιδιώκει.
Η Κομισιόν παρουσιάζεται ως ένας ακόμα σύμμαχος της κυβέρνησης και ως θεματοφύλακας περίπου του «ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου», σε αντιπαράθεση μάλιστα με το ΔΝΤ, που προβάλλεται ως η «ακραία νεοφιλελεύθερη» πλευρά του κουαρτέτου.
Ομως, η επίτροπος για την Απασχόληση, Μ. Τάισεν, σε αλλεπάλληλες παρεμβάσεις της ενόψει της διαπραγμάτευσης, ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ότι η ελληνική νομοθεσία πρέπει να προσαρμοστεί πλήρως με την ευρωπαϊκή οδηγία για τις ομαδικές απολύσεις, ότι οι χαμηλοί μισθοί βοήθησαν στην ανταγωνιστικότητα και έτσι πρέπει να συνεχίσει η κυβέρνηση και ότι η προσφυγή στην απεργία συνιστά «αποτυχία της συλλογικής διαπραγμάτευσης», δηλαδή - στη δική τους γλώσσα - του «κοινωνικού εταιρισμού».
Πάντως, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, πράγματι, όλοι οι παραπάνω είναι σύμμαχοι της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση που ετοιμάζεται να ξεκινήσει για τα Εργασιακά. Μόνο που η συμμαχία τους δεν είναι για την υπεράσπιση των εργαζομένων, αλλά για το παραπέρα χαντάκωμά τους, με μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και στην παρούσα φάση υπηρετούν την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του.
Απέναντι σ' αυτήν την αλγεινή συμμαχία, εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι αγρότες, όλοι αυτοί που πληρώνουν την κρίση και την ανάκαμψη του κεφαλαίου, έχουν συμφέρον να αντιτάξουν τη δική τους Λαϊκή Συμμαχία, που θα βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, παλεύοντας για ανάκτηση των απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την πολιτική που το υπηρετεί και την εξουσία του.
Ποιοι είναι οι σύμμαχοί της; Οι ηγέτες των άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, που στις χώρες τους τσακίζουν κι αυτοί τα εναπομείναντα εργασιακά και άλλα δικαιώματα. Για παράδειγμα, «σύμμαχος» της κυβέρνησης είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας, που στη χώρα του πέρασε έναν από τους πιο άγριους αντεργατικούς νόμους («Ελ Κομρί»), επικαλούμενος μάλιστα κι αυτός τις «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ.
Σύμμαχός της είναι και η κυβέρνηση της Γερμανίας, η οποία πρωταγωνιστεί στην ευελιξία της αγοράς εργασίας, προκειμένου να αυξήσει την απασχόληση σε «ιστορικά» (όπως πανηγύριζε προχτές) επίπεδα, καθώς δεν έχει εξαντληθεί ακόμα η αντεργατική δυναμική των νόμων Χαρτζ, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, όπως συμπληρώθηκαν στη συνέχεια.
Σύμμαχος της κυβέρνησης είναι, επίσης, ο Μ. Ρέντσι, πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο οποίος, παρά τις γενικευμένες αντιδράσεις, πέρασε μέσα στον τελευταίο χρόνο το νόμο «Jobs Act», με τον οποίο - ανάμεσα σε άλλα - εισάγονται «πολύμορφες συμβάσεις» (ατομικές κ.λπ.) και καθιερώνεται νομικά η πρόσκαιρη εργασία.
Σύμμαχος της κυβέρνησης είναι και η Ισπανία, όπου μετά την καθιέρωση του «Decretazo» το 2012, οι αποζημιώσεις των Ισπανών εργαζομένων κατρακύλησαν και έγιναν έτσι ακόμα φτηνότεροι για τους εργοδότες τους.
Σημειώνουμε ότι όλοι αυτοί οι «ηγέτες του Νότου» θα συμμετάσχουν και στη Σύνοδο που οργανώνει η ελληνική κυβέρνηση, στην Αθήνα, στις 9 Σεπτέμβρη. Μπορεί οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ να διατηρούνται και να οξύνονται ανάμεσα στα κράτη - μέλη, αλλά όλοι μαζί, ενωμένοι, επιτίθενται στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Ποιους άλλους έχει για σύμμαχους η κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση για τα Εργασιακά; Τους βιομήχανους και τους εργατοπατέρες, με τους οποίους υπέγραψε και «κοινή δήλωση» με γενικόλογες διακηρύξεις. Μόνο που, αμέσως μετά, ο ΣΕΒ δημοσιοποίησε το υπόμνημά του προς την «Επιτροπή των σοφών», για να διαπιστώσουν όλοι ότι και τις ομαδικές απολύσεις θέλει, και τις επιχειρησιακές συμβάσεις προκρίνει έναντι όλων των άλλων, και το «λοκ άουτ» καλοβλέπει, και την παραπέρα συμπίεση του μέσου μισθού επιδιώκει.
Η Κομισιόν παρουσιάζεται ως ένας ακόμα σύμμαχος της κυβέρνησης και ως θεματοφύλακας περίπου του «ευρωπαϊκού κοινωνικού κεκτημένου», σε αντιπαράθεση μάλιστα με το ΔΝΤ, που προβάλλεται ως η «ακραία νεοφιλελεύθερη» πλευρά του κουαρτέτου.
Ομως, η επίτροπος για την Απασχόληση, Μ. Τάισεν, σε αλλεπάλληλες παρεμβάσεις της ενόψει της διαπραγμάτευσης, ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ότι η ελληνική νομοθεσία πρέπει να προσαρμοστεί πλήρως με την ευρωπαϊκή οδηγία για τις ομαδικές απολύσεις, ότι οι χαμηλοί μισθοί βοήθησαν στην ανταγωνιστικότητα και έτσι πρέπει να συνεχίσει η κυβέρνηση και ότι η προσφυγή στην απεργία συνιστά «αποτυχία της συλλογικής διαπραγμάτευσης», δηλαδή - στη δική τους γλώσσα - του «κοινωνικού εταιρισμού».
Πάντως, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, πράγματι, όλοι οι παραπάνω είναι σύμμαχοι της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση που ετοιμάζεται να ξεκινήσει για τα Εργασιακά. Μόνο που η συμμαχία τους δεν είναι για την υπεράσπιση των εργαζομένων, αλλά για το παραπέρα χαντάκωμά τους, με μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και στην παρούσα φάση υπηρετούν την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του.
Απέναντι σ' αυτήν την αλγεινή συμμαχία, εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι αγρότες, όλοι αυτοί που πληρώνουν την κρίση και την ανάκαμψη του κεφαλαίου, έχουν συμφέρον να αντιτάξουν τη δική τους Λαϊκή Συμμαχία, που θα βάζει εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, παλεύοντας για ανάκτηση των απωλειών και ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την πολιτική που το υπηρετεί και την εξουσία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου