Λάβαμε από αναγνώστρια μας την παρακάτω επιστολή την οποία και δημοσιεύουμε:
«Ζω εδώ και 5 χρόνια στη Βιέννη. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία εμπειρία μου, η οποία νομίζω προσφέρεται για να εξάγει κανείς πολιτικά συμπεράσματα. Ίσως αυτά που θα πω είναι τετριμμένα, γνωστά, αναμενόμενα. Απλώς επειδή τα βίωσα σε έντονο βαθμό και καταπιέστηκα ήθελα να τα παραθέσω ως γεγονότα.
Μετά τη λήξη της τριετούς σύμβασής μου με το Πολυτεχνείο της Βιέννης, η οποία ποτέ δεν ανανεώθηκε γιατί «πρέπει να τελειώσεις το διδακτορικό σου σε 3 χρόνια, αν δεν μπορείς δικό σου πρόβλημα, έχεις το θράσος να ασχοληθείς με κάτι άλλο, να πολιτικοποιηθείς, να ερωτευτείς, να αντισταθείς στην ιδρυματοποίηση;», γράφτηκα στο ταμείο ανεργίας της Αυστρίας. Επειδή ήμουν τυχερή και δεν χρειάστηκε να μάθω γερμανικά για να με προσλάβουν στο Πολυτεχνείο, καθώς το διδακτορικά γίνονται στα αγγλικά, αποφάσισα να μάθω γερμανικά καθυστερημένα. Αυτή μου η απόφαση έτυχε να συμπέσει με τον ερχομό των προσφύγων από τη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν στην Αυστρία, καθώς επίσης και μεταναστών από τη Ρουμανία, την Πολωνία, τη Σερβία κλπ. Τον λεκτικό διαχωρισμό αυτών που μεταναστεύουν σε πρόσφυγες και μετανάστες τον χρησιμοποιώ μόνο για να γίνει πιο ξεκάθαρο αυτό που θα παραθέσω στη συνέχεια. Οπότε αποφάσισα να μάθω γερμανικά και έμαθα ότι το ταμείο ανεργίας της Αυστρίας προσφέρει δωρεάν μαθήματα εκμάθησης της γλώσσας σε κάθε ξένο άνεργο στη χώρα. Αυτά τα μαθήματα προφανώς οργανώθηκαν λόγω του μεγάλου αριθμού των προσφύγων που έφτασαν εδώ.
Ξεκίνησα τα μαθήματα λοιπόν με μεγάλη χαρά όχι μόνο γιατί θα μάθαινα μια ξένη γλώσσα αλλά κυρίως γιατί θα ήμουν σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους που δεν είναι πλουσιόπαιδα, παιδιά κάποιου πρέσβη, βολεμένοι ή συντηρητικοί, όπως νόμιζα. Επίσης υπέθετα ότι οι καθηγητές θα είχαν την αντίληψη ότι απευθύνονται σε ανθρώπους μιας άλλης θρησκείας, κουλτούρας και βρίσκονται σε αυτή τη χώρα όχι από επιλογή τους. Παρακολούθησα αυτά τα εντατικά μαθήματα για 6 μήνες και η κατάσταση στην πραγματικότητα ήτανε εντελώς αντίθετη, διαψεύστηκα πανηγυρικά σε όλες τις αρχικές μου προβλέψεις.
Κάθε μέρα, σε κάθε διάλειμμα και σε κάθε διαδρομή με το μετρό από και προς το μάθημα άκουγα έναν μετανάστη να κατηγορεί έναν πρόσφυγα, να βγάζει μένος εναντίον του και να κατηγορεί το Αυστριακό κράτος για τα προνόμια (!) που δίνει στους πρόσφυγες. Φυσικά οι κατηγορίες γίνονταν και από τους πρόσφυγες προς τους μετανάστες. Σε κάθε προσπάθειά μου να πω έστω και μια κουβέντα, διακόπτοντας στην ουσία γιατί είμαι και γυναίκα και πρέπει να φωνάξω για να ακουστώ, να προσπαθήσω να πω τα αυτονόητα αισθανόμουν φόβο και απογοήτευση. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν άκουσα από κάποιους μετανάστες ότι θέλουν να βγει στις εκλογές το ακροδεξιό κόμμα για να διώξει τους πρόσφυγες και για να κόψει τα επιδόματα ανεργίας, καθώς είσαι τεμπέλης όταν δεν δουλεύεις! Αυτά τα λέγανε άνθρωποι που ήταν οικονομικοί μετανάστες, άνεργοι στην Αυστρία και έχουν οι ίδιοι εισπράξει ρατσισμό στην καθημερινότητά τους από τους Αυστριακούς. Και αυτόν τον ρατσισμό τον αναπαράγουν οι ίδιοι τόσο εύκολα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα σε ένα τόσο αντιδραστικό περιβάλλον, ένιωσα καταπίεση, φόβο και απογοήτευση. Επίσης, πολλές φορές ακούστηκαν αντικομμουνιστικά ντελίρια για Τσαουσέσκου, για το κομμουνιστικό καθεστώς στη Βουλγαρία – το παράπονο του συμμαθητή μου ήτανε ότι δεν έζησε Χριστούγεννα (!), ενώ τώρα που τα ζει στην Αυστρία είναι άνεργος – καθώς και σχόλια για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η οποία συνέβη, όπως μου είπαν, λόγω της παραδοσιακής τεμπελιάς.
Οι δύο καθηγητές, τους οποίους είχα κατά τη διάρκεια αυτών των έξι μηνών, ήταν απλώς αόρατοι σε όλα αυτά τα γεγονότα, κάποιος θα έλεγε σε ύποπτο βαθμό. Δεν απέτρεψαν ποτέ αυτή τη διαμάχη μεταξύ μεταναστών και προσφύγων, όταν γινόταν μπροστά τους. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν προβοκατόρικη η στάση τους, καθώς πολλά θέματα συζήτησης στρέφονταν στο Ισλάμ, στη θρησκεία (από μια βαθιά θρησκευόμενη χώρα, στην οποία ακόμα χαιρετούνται οι άνθρωποι με την έκφραση «Γεια σου, στο όνομα του θεού (Grüss Gott)» ), κλπ. Έχω την εντύπωση ότι η «εντολή, οδηγία» από το κράτος ήταν να προσανατολισμένη στο να προβάλλουν την «ανωτερότητά» τους ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία κάνει τη χάρη και δέχεται τόσους πρόσφυγες και μετανάστες, οπότε καλά θα κάνουν να το βουλώσουν και να ενταχθούν γρήγορα χωρίς αντιστάσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι ερωτήσεις του αυστριακού βιβλίου, κατά τα άλλα για την εξάσκηση των δευτερευουσών αιτιολογικών προτάσεων:
«Γιατί είστε ακόμα άνεργος;» (υπήρχε το ΑΚΟΜΑ…)
«Γιατί δεν τρώτε χοιρινό;»
Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τη στάση ορισμένων, ελάχιστων ευτυχώς, μουσουλμάνων οι οποίοι δεν μιλούσαν καν σε εμένα και άλλες γυναίκες συμμαθήτριες όταν μας έβλεπαν στη διαδρομή για το μάθημα, γιατί μας θεωρούν κατώτερες. Ακόμα και σε αυτό το θέμα οι καθηγητές δεν υπερασπίστηκαν μπροστά στην τάξη τη θέση της γυναίκας, είτε γιατί φοβόντουσαν είτε γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Αντίθετα, επέμεναν και έφερναν θέματα προς συζήτηση στην τάξη όπως εάν μπορεί μια γυναίκα να έχει παιδί και να εργάζεται. Το τι άκουσα είναι περιττό να το αναφέρω, επίσης κάποιες φορές ένιωσα και κίνδυνο να εκφραστώ ελεύθερα πάνω στο θέμα.
Καταλήγοντας, πιστεύω ότι το αυστριακό κράτος προωθεί είτε εν αγνοία του είτε με απόλυτη συνείδηση το διαχωρισμό μεταναστών και προσφύγων προς όφελός του και εντελώς αποπροσανατολιστικά. Και αναρωτιέμαι πώς μπορώ να αντιδράσω ως μονάδα στην ουσία σε αυτό το χείμαρρο συντηρητισμού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου