Μύθοι και αλήθειες στα σκοτεινά «σοκάκια» του αντικομμουνισμού... 1ο Μέρος

Στα «σοκάκια» της αντισοβιετικής και αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, εκεί που τις μέρες αυτές πολλοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης συνωστίζονται ενόψει και της 100ής επετείου της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, δε συχνάζουν μόνο «κύριοι καθηγητές», υπερασπιστές των μνημονίων και θεωρητικοί του «ραφινάτου» αντικομμουνισμού και του αντισταλινισμού.
Συχνάζει και το γνώριμο είδος των αντικομμουνιστών του «κονσερβοκουτιού», διάφορα φασιστοειδή, χρυσαυγίτες και «ψεκασμένοι», που δεν κρύβουν τη λύσσα τους για τη Σοβιετική Ενωση, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και πολύ περισσότερο τα όσα αυτή σηματοδοτεί για την ταξική πάλη στο σήμερα. Το «είδος» αυτό μάλιστα προσπαθεί να αξιοποιήσει την άγνοια ιδιαίτερα νέων που δεν γνώρισαν το σοσιαλισμό, αλλά και τους τόνους «γλίτσας» που έχουν πετάξει οι αστοί στο σοσιαλισμό, αναμασώντας παλιές, χρεοκοπημένες και πολλαπλά απαντημένες ιστορικές «αλήθειες», κατασκευασμένες, πότε στα σαλόνια και τα πανεπιστήμια των αστών και πότε - συχνότερα - σε υπόγεια λογής υπηρεσιών. Ανάμεσα στα άλλα, παραθέτουμε μερικά από τα πιο «αγαπημένα» ψέματα και συκοφαντίες για την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Το «σφραγισμένο τρένο»...

Ενα από τα αγαπημένα όσο και αστεία μυθεύματα των φασιστοειδών, αλλά όχι μόνο, είναι ότι ο ηγέτης των μπολσεβίκων, ο Λένιν, ήταν... πράκτορας των Γερμανών. Τη «βαριά» αυτή κατηγορία μάλιστα την «στοιχειοθετούν» με τον ίδιο τρόπο που τη «στοιχειοθετούσαν» το καλοκαίρι του 1917 οι αγγλικές μυστικές υπηρεσίες και η λεγόμενη «Προσωρινή Κυβέρνηση» (η αστική κυβέρνηση που προέκυψε μετά την αστική επανάσταση το Φλεβάρη του '17), τότε που επιχείρησε να σύρει τον Λένιν και άλλους ηγέτες των μπολσεβίκων σε δίκη ως «προδότες»: Ο Λένιν, έλεγαν, και άλλα στελέχη των μπολσεβίκων, μετά την επανάσταση το Φλεβάρη του 1917, έφτασαν στη Ρωσία (από τη Ζυρίχη όπου βρίσκονταν ως πολιτικοί πρόσφυγες), μέσω Γερμανίας. Πρόκειται για το περιβόητο «σφραγισμένο τρένο», με το οποίο οι Γερμανοί υποτίθεται ότι έστειλαν τον Λένιν στη Ρωσία... με αποστολή.

Από την ιμπεριαλιστική επέμβαση ενάντια στο νεοσύστατο Σοβιετικό κράτος. Στη φωτογραφία, Ελληνες φαντάροι στην Οδησσό

Ποια είναι η ιστορική αλήθεια; Οτι με το ξέσπασμα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, το καθήκον της επιστροφής των μπολσεβίκων που ήταν εξόριστοι (και βεβαίως του ίδιου του Λένιν) στη Ρωσία έμπαινε επιτακτικά. Ο Λένιν όμως δεν μπορούσε να επιστρέψει περνώντας από τα εδάφη που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της Αντάντ για τον πολύ απλό λόγο ότι, σε αντίθεση με την «Προσωρινή Κυβέρνηση» και τους οπορτουνιστές που υπηρετώντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης διατηρούσαν τη Ρωσία στο σφαγείο του Α' Παγκόσμιου Πολέμου (στο πλευρό της Αγγλίας και της Γαλλίας)¹, οι μπολσεβίκοι, από συνεπείς ταξικές θέσεις, αποκάλυπταν σταθερά το περιεχόμενο του πολέμου ως ιμπεριαλιστικού, για τα συμφέροντα δηλαδή της αστικής τάξης, ζητούσαν να αποχωρήσει η Ρωσία από τον πόλεμο και πάλευαν, όπως και έγινε, για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών ως το μόνο δρόμο για να σταματήσει η εργατική τάξη να χύνει το αίμα της στα πεδία του πολέμου των ιμπεριαλιστών.
Να και γιατί η μόνη επιλογή του Λένιν και των συντρόφων του ήταν να αξιοποιήσουν τις αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, και συγκεκριμένα το κίνητρο της Γερμανίας, που πίστευε ότι η επιστροφή του Λένιν θα συνέβαλλε στην έξοδο της Ρωσίας από τον πόλεμο και στην αποδυνάμωση των αντιπάλων της.
Για το λόγο αυτό με τη μεσολάβηση δύο Ελβετών σοσιαλιστών, των Γκριμ και Πλάτεν, ήρθε σε συμφωνία με τον πρέσβη της Γερμανίας στην Ελβετία για να μεταβεί μέσω γερμανικού εδάφους σε κάποιο λιμάνι της Βαλτικής, με τον κίνδυνο βέβαια να κατηγορηθεί από τους εχθρούς του ως πράκτορας του Κάιζερ αλλά και να συλληφθεί από τους Γερμανούς που φοβούνταν τη μετάδοση της επανάστασης στη Γερμανία.
Η περιβόητη «μυστική συμφωνία» με τους Γερμανούς ήταν μια βεβαίωση, που υπέγραψαν στις 9/4/1917 οι Ρώσοι πολιτικοί πρόσφυγες, η οποία πιστοποιούσε τη γνώση και από τις δύο πλευρές - από τον Πλάτεν με τη γερμανική πρεσβεία, από τη μια, και από τους επιβάτες, από την άλλη - των όρων του ταξιδιού μέσω της Γερμανίας καθώς και των ευθυνών που αναλάμβαναν και οι μεν και οι δε αναφορικά με το ταξίδι.
Η επιστολή έλεγε: «Εγώ ο κάτωθι υπογεγραμμένος πιστοποιώ με την υπογραφή μου: 1) ότι οι όροι που καθορίστηκαν από τον Πλάτεν με την γερμανική πρεσβεία μού ανακοινώθηκαν, 2) ότι θα συμμορφώνομαι προς τις εντολές του διευθυντή του ταξιδιού Πλάτεν, 3) ότι μου κοινοποιήθηκε είδηση δημοσιευμένη στην εφημερίδα "Πτι Παριζιέν", σύμφωνα με την οποία η ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση απειλεί να φέρει στο δικαστήριο με την κατηγορία της έσχατης προδοσίας εκείνους τους Ρώσους υπηκόους που θα ταξιδέψουν μέσω Γερμανίας, 4) ότι αναλαμβάνω καθ' ολοκληρία την πολιτική ευθύνη για το ταξίδι μου, 5) ότι από τον Πλάτεν μού παρασχέθηκε εγγύηση για ταξίδι μόνο μέχρι τη Στοκχόλμη».
Εξάλλου, για το αν ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι ήταν «πράκτορες» των Γερμανών αποδείχθηκε περίτρανα στη συνέχεια όταν, πρωτοστατώντας στην επανάσταση και παίρνοντας η εργατική τάξη την εξουσία, πάλεψαν ενιαία εναντίον όλων των ιμπεριαλιστών εισβολέων, Αγγλογάλλων και Γερμανών, Αμερικανών κ.λπ., όταν στήριξαν την επανάσταση στην ίδια τη Γερμανία.
Να ποια είναι τα «τεκμήρια» για τον Λένιν ως... πράκτορα των Γερμανών. Οπως και τότε έτσι και τώρα, οι «συγκλονιστικές αποκαλύψεις» των αστών στο στόχαστρο έχουν τη θέση των μπολσεβίκων για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη διέξοδο από αυτόν για την εργατική τάξη, θέση που με την αποφασιστική δράση της εργατικής τάξης, με ηγέτη το Κόμμα της, επιβεβαιώθηκε από την ίδια τη ζωή με τη νικηφόρα Οκτωβριανή Επανάσταση και το τσάκισμα της αστικής εξουσίας.

Ο «κεμαλομπολσεβικισμός»

Με το περιβόητο επιχείρημα του «κεμαλομπολσεβικισμού», που λέει ότι η συνεργασία της νεαρής σοβιετικής εξουσίας με το κίνημα του Κεμάλ στην Τουρκία οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή και στη σφαγή των Ελλήνων του Πόντου, οι σημερινοί φασίστες δεν πρωτοτυπούν. Το ίδιο επιχείρημα αποτέλεσε αναπόσπαστο τμήμα του οπλοστασίου του αντικομμουνισμού των πολιτικών τους προγόνων, από τη δικτατορία του Πάγκαλου μέχρι τη χούντα των συνταγματαρχών, αλλά και άλλων αστικών κυβερνήσεων².
Ανάμεσα σε πολλούς, απάντηση στα μυθεύματα έχει δώσει ο... αρχιεπίσκοπος Τραπεζούντας Χρύσανθος, ο οποίος, αναφερόμενος στα γεγονότα, τόνισε πως «όταν η νέα σοβιετική εξουσία έβγαλε τη χώρα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δεν εγκατέλειψε τον ελληνισμό του Πόντου στο έλεος των τσέτηδων. Τον βοήθησε και πάλι να αμυνθεί». Για να προσθέσει, σε μια άλλη περίπτωση, πως «οι άθεοι κομμουνιστές εφάνησαν περισσότερον χριστιανοί από τους "χριστιανούς" Αγγλογάλλους»³.
Μάλιστα, παρότι η Ελλάδα είχε ήδη επέμβει στρατιωτικά εναντίον της επαναστατημένης Ρωσίας (Ουκρανική Εκστρατεία, 1919 - 1920), οι μπολσεβίκοι επιχείρησαν να έρθουν σε συνεννόηση με τους Ποντίους με σκοπό τη στήριξη του αγώνα τους, προσφέροντας υλικο-στρατιωτική βοήθεια. Στις 27 Απρίλη 1920, ο Ελληνας πρόξενος στην Τιφλίδα ενημέρωσε σχετικά με επιστολή του στον ύπατο αρμοστή Κανελλόπουλο (ο οποίος με τη σειρά του το γνωστοποίησε στο υπουργείο των Εξωτερικών), για τις προθέσεις αυτές. Η απάντηση που έλαβαν οι μπολσεβίκοι στην πρότασή τους για βοήθεια του αγώνα του ποντιακού ελληνισμού ήταν τόσο άμεση όσο και κατηγορηματικά αρνητική⁴.
Η σοβιετο-τουρκική προσέγγιση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο εφαρμογής της πολιτικής για την υποστήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων, με τη νεαρή σοβιετική κυβέρνηση να βοηθάει υλικά και στρατιωτικά το κίνημα του Κεμάλ, ως κίνημα αστικο-εθνικοαπελευθερωτικό, το οποίο αντιμαχόταν τη φεουδαρχία, την ιμπεριαλιστική διείσδυση και το διαμελισμό μιας χώρας, χωρίς να συμμερίζεται το ιδεολογικό του περιεχόμενο, το οποίο ήταν εθνικιστικό - αστικό, ή τις μεθόδους εφαρμογής του, αλλά και συνυπολογίζοντας το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων (καπιταλιστική περικύκλωση, ξένη στρατιωτική επέμβαση, κ.λπ.) και τους κινδύνους που απέρρεαν από μια ενδεχόμενη μετατροπή της Τουρκίας σε στρατηγικό προγεφύρωμα εναντίον της σοβιετικής εξουσίας.
Τι έκανε η ελληνική αστική τάξη την ίδια περίοδο; Χρησιμοποίησε τους ελληνικούς πληθυσμούς του Πόντου αποκλειστικά και μόνο ως στρατηγικό αντιπερισπασμό ή διαπραγματευτικό χαρτί, προκειμένου να πετύχει τη διεύρυνση της επικράτειας του ελληνικού κράτους στην Ανατολική Θράκη ή (και) τη Μ. Ασία, ως αντάλλαγμα για τις καλές της υπηρεσίες στο πλευρό των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και σε αντιπαράθεση με την τουρκική αστική τάξη, που στο πλαίσιο της συγκρότησης του δικού της έθνους - κράτους και μην μπορώντας να αφομοιώσει το - άκρως επικίνδυνο για τα συμφέροντά της - εγχώριο ελληνικό κεφάλαιο, έστρεψε τις ενέργειές της προς τον αφανισμό του⁵.
Αξίζει να σημειωθεί και κάτι ακόμα: Λίγο πριν ο τυχοδιωκτισμός της αστικής τάξης στη Μικρά Ασία λάβει τέλος, τότε που αξιωματικοί του ελληνικού αστικού κράτους, όπως ο ύπατος αρμοστής της Σμύρνης, Στεργιάδης, απέτρεπε τον εκεί ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει έγκαιρα την περιοχή, με το σκεπτικό ότι «καλύτερα να μείνουν εδώ (σ.σ. στη Μ. Ασία) να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα», η Σοβιετική Ρωσία επιχείρησε να μεσολαβήσει μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής πλευράς, προκειμένου να επιτευχθεί ειρηνική λύση.
Παρότι μεταξύ των δύο κρατών δεν υπήρχαν διπλωματικές σχέσεις, απεσταλμένος της Τρίτης Διεθνούς και του υπουργείου Εξωτερικών και Στρατιωτικών της Σοβιετικής Ρωσίας κατέφθασε τον Απρίλη του 1922 μυστικά στην Ελλάδα, και μέσω του τότε Γενικού Γραμματέα του ΣΕΚΕ(Κ), Γιάννη Κορδάτου, μετέφερε στην ελληνική κυβέρνηση τη σοβιετική πρόταση, που περιελάμβανε την υπογραφή ανακωχής ανάμεσα στην Ελλάδα και τον Κεμάλ και προέβλεπε καθεστώς αυτονομίας για την περιοχή της Μικράς Ασίας. Ως αντάλλαγμα ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίσει, έστω και ντε φάκτο, τη σοβιετική εξουσία. Ο ηγέτης του ΣΕΚΕ(Κ) συναντήθηκε με τον Ν. Στράτο (αντιπολίτευση τότε) και τον Α. Καρτάλη (υπουργό στην κυβέρνηση Γούναρη) προκειμένου να τους μεταφέρει τις σοβιετικές προτάσεις, χωρίς, ωστόσο, θετικό αποτέλεσμα. Ο τελευταίος μάλιστα, όπως γράφει ο ίδιος ο Κορδάτος, τον έβρισε και τον έδιωξε⁶.
Οταν πρωτοκατασκευάστηκε το ιδεολόγημα του «κεμαλομπολσεβικισμού» στόχος ήταν να αναχαιτιστεί η ριζοσπαστικοποίηση των προσφυγικών μαζών, να χτυπηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο είχε τεθεί επικεφαλής στην οργάνωση των διεκδικήσεών τους απέναντι στο αστικό κράτος και τους εργοδότες. Ταυτόχρονα, σκοπός ήταν να μετατοπιστούν στους κομμουνιστές οι ευθύνες από τους κατεξοχήν υπαίτιους για την καταστροφή του ελληνισμού της Ανατολής. Ο κίνδυνος να συνειδητοποιήσουν οι λαοί ότι πηγή των πολέμων, της εξόντωσης ολόκληρων εθνών, αποτελούν οι καβγάδες των αστικών τάξεων για τη μοιρασιά της λείας ήταν και τότε, όπως τώρα, μεγάλος. Αυτό παλεύουν να κρύψουν και τα κάθε λογής φασιστοειδή, τα μαντρόσκυλα του συστήματος, που με «εθνικές» φανφάρες υπερασπίζονται τους πολέμους «για τ' αφέντη το φαΐ».
Παραπομπές
1. Μια από τις πρώτες πράξεις του Κερένσκι ήταν να δεσμευτεί στους Αγγλογάλλους της Ανταντ ότι η Ρωσία θα συνεχίσει τον πόλεμο στο πλευρό τους. Χαρακτηριστικό είναι δε ότι ο Πλεχάνοφ, που συντάχθηκε με τη θέση αυτή, επέστρεψε στη Ρωσία «μετά βαΐων και κλάδων».
2. Το 2008, το εν λόγω κατασκεύασμα είχε βρει το δρόμο του ακόμα και για τις Πανελλήνιες, προκαλώντας πολλές αντιδράσεις, αφού οι δεκάδες χιλιάδες υποψήφιοι κλήθηκαν να «στοιχειοθετήσουν» το «γιατί η συνεργασία Κεμάλ - μπολσεβίκων λειτούργησε ως ταφόπετρα του ποντιακού ζητήματος»...
3. Διδώ Σωτηρίου (1985) «Η Μικρασιατική Καταστροφή και η στρατηγική του ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Μεσόγειο» (Αθήνα, «Κέδρος») σελ. 89 - 90 και εφημερίδα «ΝΕΑ» 1/9/1972. Τα στοιχεία για την ενότητα αυτή από το άρθρο του Α. Γκίκα, «Η διαστρέβλωση της Ιστορίας: Διαβατήριο για την εκπλήρωση των ονείρων χιλιάδων υποψήφιων φοιτητών», «Ριζοσπάστης», 8/6/2008.
4. Τα σχετικά έγγραφα του υπουργείου των Εξωτερικών παρατίθενται στο Φωτιάδης Κ. (2004), «Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου», Αθήνα, Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, σελ. 455.
5. Ενδεικτικά, βλέπε περισσότερα σε: Ν. Παπαγεωργάκη, «Πτυχές από τη σφαγή των Ελλήνων του Πόντου», ΚΟΜΕΠ, τ. 4, και στο Κ. Αυγητίδη, «Οι Ελληνοπόντιοι και η νεαρή σοβιετική εξουσία», στο ίδιο τεύχος, όπως επίσης και στο Α. Γκίκα, «Ο ποντιακός ελληνισμός στη Σοβιετική Ενωση - Μύθος και πραγματικότητα», ΚΟΜΕΠ, τ. 4-5.
6. Βλέπε Κορδάτος Γ. (1955) «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τόμος XIII (Αθήνα: «20ός αιώνας») σελ. 567

Τ. Γαλ.