Με
«κοινό παρονομαστή» την επίτευξη των στόχων για τα «ματωμένα»
πλεονάσματα των επόμενων χρόνων, ξεκινάει πάλι το γνωστό «γαϊτανάκι»
μεταξύ των «θεσμών», με τη συμμετοχή και της κυβέρνησης, στο πλαίσιο της
τρίτης «αξιολόγησης».
Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, ήρθε η νέα έκθεση του ΔΝΤ, που διαβλέπει «χάσμα» ανάμεσα στην απόδοση των αντιλαϊκών μέτρων, από τη μια, και τους στόχους για τα πλεονάσματα που προβλέπονται στη συμφωνία της κυβέρνησης με την Ευρωζώνη, από την άλλη.
Η απόκλιση που «βλέπει» το ΔΝΤ φτάνει στα 2,4 δισ. ευρώ, σε μια εξέλιξη που εκ των πραγμάτων βάζει στο κάδρο την επιτάχυνση της αντιλαϊκής πολιτικής, χώρια τα 95 προαπαιτούμενα που περιλαμβάνει αυτή η φάση της «αξιολόγησης».
Για αρχή, συζητιέται η μεταφορά στο 2018 του μέτρου της περαιτέρω κατακρεούργησης των καταβαλλόμενων συντάξεων (έχει ψηφιστεί να εφαρμοστεί από το 2019) ή του αφορολόγητου ορίου (από το 2020) ή οποιοδήποτε άλλο, τάχα «εναλλακτικό» μέτρο, σε βάρος πάντα του λαού.
Από την πλευρά της, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τις προβλέψεις σχετικά με τους ρυθμούς ανάπτυξης, υπόσχεται «κοινωνικό μέρισμα» από το τρέχον πρωτογενές πλεόνασμα, υποστηρίζει πως οι στόχοι για το 2018 θα επιτευχθούν και θεωρεί επίτευγμα ότι τα προψηφισμένα αντιλαϊκά «πακέτα» για Ασφαλιστικό και φόρους θα έρθουν με την προβλεπόμενη σειρά τους!
Η Ευρωζώνη, από τη δική της πλευρά, κρατάει «στάση αναμονής» ενόψει των στοιχείων για την εκτέλεση του φετινού προϋπολογισμού, όπως είναι η απόδοση των αντιλαϊκών φόρων και των άλλων χαρατσιών καθώς και για το «αναγκαίο» ύψος των κρατικών κονδυλίων που έχουν απομείνει για την κάλυψη ακόμη και στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών.
Αντίστοιχα, για το 2019, κοινή είναι η πεποίθηση θεσμών και κυβέρνησης ότι θα πιαστούν ευκολότερα οι στόχοι, καθώς θα έχει ξεκινήσει το νέο σφαγείο στις συντάξεις, σε συνδυασμό και με τις περαιτέρω «προσαρμογές» στα προνοιακά επιδόματα. Επιβεβαιώνουν, δηλαδή, ότι τα πλεονάσματα, που υπηρετούν τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, είναι βαμμένα με το αίμα από τις θυσίες του λαού. Κι ότι αυτές θεωρούνται δεδομένες και αδιαπραγμάτευτες, ανεξάρτητα από τα σκαμπανεβάσματα της οικονομίας, σε ανάπτυξη και κρίση.
Ετσι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων των εμπλεκόμενων μερών - παρά τις όποιες μικροδιαφορές - οι ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ προβλέπονται ισχνοί, τόσο για το 2018, όσο και για τα επόμενα χρόνια, γεγονός που προϊδεάζει για πολλαπλασιασμό των αντιλαϊκών μέτρων. Ενώ και το ΔΝΤ, που είναι πιο γαλαντόμο στις προβλέψεις του για τους ρυθμούς ανάπτυξης, πιέζει για να επιταχυνθεί και να διευρυνθεί η αντιλαϊκή, σε όλη την κλίμακα, πολιτική.
Αυτό αποτυπώνεται, άλλωστε, τόσο στο προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2018, όσο και στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής» 2018 - 2021, που ενσωματώνουν τα κάθε είδους αντιλαϊκά μέτρα της «προηγούμενης» και της «επόμενης μέρας», ως μόνιμη παρακαταθήκη στην προοπτική ανάκαμψης των επιχειρηματικών ομίλων και των κερδών τους.
Τα πάντα, επομένως, εξελίσσονται με γνώμονα την ενιαία στρατηγική για ανάκαμψη του κεφαλαίου και την προσέλκυση κερδοφόρων επενδύσεων. Γι' αυτό ο ΣΕΒ αναφωνεί στο χτεσινό εβδομαδιαίο δελτίο του ότι αναμφίβολα «η βελτίωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, με βάση το σχετικό κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, στα χρόνια της προσαρμογής με τα Μνημόνια, έχει συμβάλει στην ανάκαμψη της οικονομίας».
Μ' αυτήν τη στρατηγική οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα χρειάζεται να αναμετρηθούν ανειρήνευτα, παλεύοντας με στόχους και διεκδικήσεις στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ο οργανωμένος αγώνας σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, είναι η μόνη επιλογή που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για να σπάσει ο φαύλος κύκλος των αντιλαϊκών μέτρων και των μνημονίων διαρκείας που υπηρετούν το καπιταλιστικό κέρδος.
Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, ήρθε η νέα έκθεση του ΔΝΤ, που διαβλέπει «χάσμα» ανάμεσα στην απόδοση των αντιλαϊκών μέτρων, από τη μια, και τους στόχους για τα πλεονάσματα που προβλέπονται στη συμφωνία της κυβέρνησης με την Ευρωζώνη, από την άλλη.
Η απόκλιση που «βλέπει» το ΔΝΤ φτάνει στα 2,4 δισ. ευρώ, σε μια εξέλιξη που εκ των πραγμάτων βάζει στο κάδρο την επιτάχυνση της αντιλαϊκής πολιτικής, χώρια τα 95 προαπαιτούμενα που περιλαμβάνει αυτή η φάση της «αξιολόγησης».
Για αρχή, συζητιέται η μεταφορά στο 2018 του μέτρου της περαιτέρω κατακρεούργησης των καταβαλλόμενων συντάξεων (έχει ψηφιστεί να εφαρμοστεί από το 2019) ή του αφορολόγητου ορίου (από το 2020) ή οποιοδήποτε άλλο, τάχα «εναλλακτικό» μέτρο, σε βάρος πάντα του λαού.
Από την πλευρά της, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τις προβλέψεις σχετικά με τους ρυθμούς ανάπτυξης, υπόσχεται «κοινωνικό μέρισμα» από το τρέχον πρωτογενές πλεόνασμα, υποστηρίζει πως οι στόχοι για το 2018 θα επιτευχθούν και θεωρεί επίτευγμα ότι τα προψηφισμένα αντιλαϊκά «πακέτα» για Ασφαλιστικό και φόρους θα έρθουν με την προβλεπόμενη σειρά τους!
Η Ευρωζώνη, από τη δική της πλευρά, κρατάει «στάση αναμονής» ενόψει των στοιχείων για την εκτέλεση του φετινού προϋπολογισμού, όπως είναι η απόδοση των αντιλαϊκών φόρων και των άλλων χαρατσιών καθώς και για το «αναγκαίο» ύψος των κρατικών κονδυλίων που έχουν απομείνει για την κάλυψη ακόμη και στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών.
Αντίστοιχα, για το 2019, κοινή είναι η πεποίθηση θεσμών και κυβέρνησης ότι θα πιαστούν ευκολότερα οι στόχοι, καθώς θα έχει ξεκινήσει το νέο σφαγείο στις συντάξεις, σε συνδυασμό και με τις περαιτέρω «προσαρμογές» στα προνοιακά επιδόματα. Επιβεβαιώνουν, δηλαδή, ότι τα πλεονάσματα, που υπηρετούν τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου, είναι βαμμένα με το αίμα από τις θυσίες του λαού. Κι ότι αυτές θεωρούνται δεδομένες και αδιαπραγμάτευτες, ανεξάρτητα από τα σκαμπανεβάσματα της οικονομίας, σε ανάπτυξη και κρίση.
Ετσι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις όλων των εμπλεκόμενων μερών - παρά τις όποιες μικροδιαφορές - οι ρυθμοί μεγέθυνσης του ΑΕΠ προβλέπονται ισχνοί, τόσο για το 2018, όσο και για τα επόμενα χρόνια, γεγονός που προϊδεάζει για πολλαπλασιασμό των αντιλαϊκών μέτρων. Ενώ και το ΔΝΤ, που είναι πιο γαλαντόμο στις προβλέψεις του για τους ρυθμούς ανάπτυξης, πιέζει για να επιταχυνθεί και να διευρυνθεί η αντιλαϊκή, σε όλη την κλίμακα, πολιτική.
Αυτό αποτυπώνεται, άλλωστε, τόσο στο προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2018, όσο και στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής» 2018 - 2021, που ενσωματώνουν τα κάθε είδους αντιλαϊκά μέτρα της «προηγούμενης» και της «επόμενης μέρας», ως μόνιμη παρακαταθήκη στην προοπτική ανάκαμψης των επιχειρηματικών ομίλων και των κερδών τους.
Τα πάντα, επομένως, εξελίσσονται με γνώμονα την ενιαία στρατηγική για ανάκαμψη του κεφαλαίου και την προσέλκυση κερδοφόρων επενδύσεων. Γι' αυτό ο ΣΕΒ αναφωνεί στο χτεσινό εβδομαδιαίο δελτίο του ότι αναμφίβολα «η βελτίωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, με βάση το σχετικό κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, στα χρόνια της προσαρμογής με τα Μνημόνια, έχει συμβάλει στην ανάκαμψη της οικονομίας».
Μ' αυτήν τη στρατηγική οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα χρειάζεται να αναμετρηθούν ανειρήνευτα, παλεύοντας με στόχους και διεκδικήσεις στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Ο οργανωμένος αγώνας σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, είναι η μόνη επιλογή που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για να σπάσει ο φαύλος κύκλος των αντιλαϊκών μέτρων και των μνημονίων διαρκείας που υπηρετούν το καπιταλιστικό κέρδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου