REVOLTERPIECES – Κλανιές σε άνεμο προς τη σωστή κατεύθυνση

Drugitiz

Τον τελευταιο καιρό με το θέμα της δημόσιας συζήτησης σχετικά με τα ζητήματα της ΛΟΑΤ κοινότητας, ένας φίλος μου, απολίτικος γενικά, σε μια συζήτηση με ρώτησε “γιατί άραγε τέτοιο πάθος απο πλευράς του ΣΥΡΙΖΑ να περάσει κάποια μέτρα υπερ δικαιωμάτων, την ώρα που τσακίζει δικαιώματα”;

Η απάντηση σε αυτό είναι μάλλον εύκολη. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει αυτά τα ζητήματα, που δεν έχουν κάποιο πολιτικό κόστος σύγκρουσης με τις δυνάμεις που πραγματικά κάνουν κουμάντο (την αστική τάξη μέσα και έξω) και πλασάρει το διαφορετικό σε σχέση με τις δυνάμεις της -όχι-Αριστεράς. Τσάμπα προοδευτιλίκι είναι. Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα όμως είναι γιατί κάποια τέτοια κινήματα προωθούνται απο μεριές του κεφαλαίου στις ΗΠΑ.

Σα μια σκέψη πάνω στο γιατί η τάση αυτή απο μεριάς του συστήματος, θα έλεγα ότι μάλλον οι ΗΠΑ έχουν βρει τον κατάλληλο τρόπο να αφομοιώνουν κάθε είδους διαμαρτυρία, μετατρέποντάς την σε μεταμοντέρνο εργαλείο και αποκόβοντας την από την ταξική πολιτική. Αν οι γυναίκες, οι εθνικές μειονότητες, οι μετανάστες, οι γκέη κτλ αρχίσουν να αμφισβητούν δομικά ένα σύστημα που τους έχει πεταμένους στην απέξω (όπως κάνανε με διάφορα κινήματα μέσα στον 20ο αιώνα), θα αρχίσουν να ανακαλύπτουν την συλλογική έννοια της πολιτικής και είναι πολύ πιθανό να δουν και αυτό που τους ενώνει- οτι κάθε προκατάληψη (έθνος, χρώμα, φύλο, σεξουαλικότητα, οτιδήποτε) έχει σαν στόχο τη διάσπαση της εργατικής τάξης και την υποτίμηση κομματιών της. Και είναι για αυτό ακριβώς που την τελική τους λύση αυτά τα προβλήματα θα την βρουν στον σοσιαλισμό. Οπότε μάλλον σαν πρόληψη το σύστημα φροντίζει και μετατρέπει τα κινήματα αυτά σε ατομικές-“υποκειμενιστικές” (αν υπάρχει αυτός ο όρος) υποθέσεις, τελείως άσφαιρες για τον καπιταλισμό.

Εργαζόμενοι στα μονοπωλειακά Target σε διαμαρτυρία έξω απο το χώρο εργασίας τους

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς παίζουν μπάλα οι Δημοκρατικοί με το Black Lives Matter, ένα κίνημα που ναι μεν είναι προοδευτικό και έχει δίκαιο σκοπό αλλά το οποίο δε θυμίζει σε πολλά ούτε τον MLK, ούτε τον Malcolm X και σίγουρα ούτε τους Μαύρους Πάνθηρες. Γιατί όλοι αυτοί βάλαν στο ένα ή στο άλλο σημείο τον καπιταλισμό και το κράτος του στο στόχαστρο τους, ενώ το BLM με την μεταμοντέρνα ανάλυσή του όχι. Και δεν είναι τυχαίο ότι για τους τελευταίους χρειάστηκε, για να τους αντιμετωπίσει το κράτος, να στηθεί ένα τρομοκρατικό πρόγραμμα απο τη CIA όπως το COINTELPRO, ενώ το BLM το στήριξε μέχρι και ο πρόεδρος των ΗΠΑ.

Το ίδιο συμβαίνει και με το γυναικείο κίνημα (όπου η μεταμοντέρνα φεμινιστική αφήγηση έχει μετατρέψει σε “αντίσταση” το Sex and the City), το ίδιο και με το LGBT και τις εκδηλώσεις τύπου Pride. Ή με τη μεταμοντέρνα αφήγηση του ala Toni Negri πλήθους, που στην Ελλάδα το ζήσαμε σαν “Κάτω πλατεία Αγανακτισμένοι”. Ακόμα και το εργασιακό, δεν αντιμετωπίζεται σαν συλλογικό ταξικό πρόβλημα, αλλά σαν ατομική -υποκειμενική πάντα!- υπόθεση. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ- ΤΡΙΑ ΖΗΤΩ! Οι μεταμοντέρνοι θεωρητικοί μας πουλήσαν αμφισβήτηση προς το σύστημα και κατέληξαν να του δώσουν τα καλύτερα εργαλεία επίλυσης των προβλημάτων. Και εγώ δε μπορώ να μη θυμηθώ κάτι…τιμημένες φιγούρες των Εξαρχείων που πλασάραν το Ευρωσύνταγμα σαν θετικό γιατί αναγνώριζε την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη.

Καμμία ανοχή στη διάσπαση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων με βάση κάποια προκατάληψη χρώματος, έθνους, φύλου, σεξουαλικοτητας.

Καμμία υποχώρηση απο την ολική αμφισβήτηση του συστήματος της κεφαλαιοκρατίας.