Αμφιβάλλει κανείς; Τολμά να αμφισβητήσει πως το ελληνικό πρωτάθημα
είναι με διαφορά το πιο συναρπαστικό; Όλα τα πρωταθλήματα στην Ευρώπη
έχουν κριθεί από τα Χριστούγεννα, μόνο το Καμπιονάτο έχει ακόμα κάποια
αγωνία, εδώ όμως δε γνωρίζουμε καν αν θα τελειώσει…. Χα, γατάκια!
Αλλού έχουν αγωνία πως θα τελειώσει μια αμφίρροπη αναμέτρηση. Εδώ έχουμε αγωνία αν θα αρχίσει και πώς θα ολοκληρωθεί. Συγκρίνεται αυτό το αίσθημα;
Εδώ έχουμε φιέστες-τραγωδίες, πιστούς που δίνουν συνεχώς αποδείξεις (σε ρολό) για την αγάπη στην ομάδα τους, ‘υπέροχους λαούς’ που βάζουν τα χέρια τους και βγάζουν τα μάτια τους, μάτια που βρίσκονται κοντά στο στόμα, εσωτερικές αμυχές και αμυ-χέστηδες, σκουτεράκι στην κερκίδα -γιατί δεν έβρισκε πού να το αφήσει-, υποκρισία κι υποκριτική χαμηλού επιπέδου από παίκτες και προπονητές, αθλητικές εκπομπές χωρίς στιγμιότυπα, στα τέτοια μας κι εμάς-Κέβιν Μιραλάς, ρολά-(σαν) κωλόχαρτα και δηλώσεις τύπου Άδωνι…
Έχουμε προπονητές στην εντατική κι ένα πρωτάθλημα κλινικά νεκρό, που κυκλοφορεί όμως ελεύθερο, έρμαιο των συμφερόντων που το σκοτώνουν κάθε μέρα, ένα άταφο πτώμα που αποσυντίθεται, σαν τον Μπέρνι στην αντίστοιχη ταινία, κι είναι έξω κάθε σαββατοκύριακο, τριάντα φορές το χρόνο, μαζεύοντας πάντα κόσμο στα μνημόσυνά του.
Για αυτό σου λέω, υπάρχει καλύτερο πρωτάθλημα από το ελληνικό; Ζωή σε λόγου σας…
Αλλού έχουν αγωνία πως θα τελειώσει μια αμφίρροπη αναμέτρηση. Εδώ έχουμε αγωνία αν θα αρχίσει και πώς θα ολοκληρωθεί. Συγκρίνεται αυτό το αίσθημα;
Εδώ έχουμε φιέστες-τραγωδίες, πιστούς που δίνουν συνεχώς αποδείξεις (σε ρολό) για την αγάπη στην ομάδα τους, ‘υπέροχους λαούς’ που βάζουν τα χέρια τους και βγάζουν τα μάτια τους, μάτια που βρίσκονται κοντά στο στόμα, εσωτερικές αμυχές και αμυ-χέστηδες, σκουτεράκι στην κερκίδα -γιατί δεν έβρισκε πού να το αφήσει-, υποκρισία κι υποκριτική χαμηλού επιπέδου από παίκτες και προπονητές, αθλητικές εκπομπές χωρίς στιγμιότυπα, στα τέτοια μας κι εμάς-Κέβιν Μιραλάς, ρολά-(σαν) κωλόχαρτα και δηλώσεις τύπου Άδωνι…
Έχουμε προπονητές στην εντατική κι ένα πρωτάθλημα κλινικά νεκρό, που κυκλοφορεί όμως ελεύθερο, έρμαιο των συμφερόντων που το σκοτώνουν κάθε μέρα, ένα άταφο πτώμα που αποσυντίθεται, σαν τον Μπέρνι στην αντίστοιχη ταινία, κι είναι έξω κάθε σαββατοκύριακο, τριάντα φορές το χρόνο, μαζεύοντας πάντα κόσμο στα μνημόσυνά του.
Για αυτό σου λέω, υπάρχει καλύτερο πρωτάθλημα από το ελληνικό; Ζωή σε λόγου σας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου