Τρέμουν τις εξελίξεις που θα ξεγυμνώσουν τις πολιτικές επιλογές της
άρχουσας τάξης και θα αποδείξουν ότι στην ουσία για την τελευταία
υπάρχει ένας και μόνο επίφοβος εχθρός: ο λαός μας, οι εργαζόμενοι, οι
άνθρωποι του μόχθου που ανταμείβονται με δυστυχία, στο βωμό του
αυγατίσματος των κερδών των λίγων.
Το τραύλισμα είναι μια
πάθηση ιατρικού χαρακτήρα η οποία αντιμετωπίζεται ή και θεραπεύεται σε
ολικό ή μερικό βαθμό από τους αρμόδιους ιατρούς. Υπάρχει όμως μια άλλη
περίπτωση τραυλίσματος που ουδεμία σχέση έχει με την παθολογία του
ανθρώπινου οργανισμού και, ως εκ τούτου, με την ιατρική επιστήμη.
Πρόκειται για το πολιτικό τραύλισμα. Η εντυπωσιακή ως προς τα φαινόμενα
παθολογική αυτή κατάσταση προκύπτει αποκλειστικά και μόνο από αστοχίες
του πολιτικού σχεδιασμού: στην πιο βαριά της εκδοχή η ασθένεια αυτή
εκδηλώνεται στο κρίσιμο εκείνο σημείο όπου οι προϋποθέσεις, οι σταθερές
και οι επιδιώξεις του πολιτικού σχεδιασμού αποδεικνύονται ανεπαρκείς ή,
ακόμα χειρότερα, ολότελα αναντίστοιχες με την πραγματικότητα και τα
προβλήματα που η τελευταία παράγει.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει στο
πεδίο των εθνικών λεγόμενων ζητημάτων όπου, μέσα σε λίγα χρόνια, όλες οι
σταθερές πάνω στις οποίες η άρχουσα τάξη της χώρας μας και οι πολιτικοί
της εκπρόσωποι και εκφραστές είχαν στηρίξει τις επιλογές και τις
πολιτικές τους, κατέρρευσαν, ανατράπηκαν, εξαφανίστηκαν, χάθηκαν. Η
εξέλιξη ήταν ήδη ορατή δια γυμνού οφθαλμού μερικά χρόνια τώρα. Ως
προσερχόμενη δε κατάσταση ήταν ανιχνεύσιμη από πολύ παλιά. Δεν επρόκειτο
για κάτι το άγνωστο. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας είχε από καιρό
αναλύσει το πού θα οδηγούσε η εναπόθεση των εθνικών υποθέσεων στον βωμό
των ιμπεριαλιστικών θεσμών, οργανισμών, συμμαχιών και ενώσεων. Είναι
εξάλλου ευδιάκριτη αλήθεια ότι όταν καταθέτεις το οτιδήποτε σε
οιονδήποτε βωμό το πλέον βέβαιο είναι ότι το θυσιάζεις.
Ιδού λοιπόν το αδιέξοδο και
ο συνακόλουθος τραυλισμός. Στην Κύπρο το επεισόδιο με το πλοίο
γεωτρήσεων της ΕΝΙ στο «οικόπεδο 3»: Θα το προστατέψει η Ιταλία είπαν σε
Κύπρο και Ελλάδα οι κυβερνώντες. Θα σπεύσουν ιταλικά πολεμικά
διαβεβαίωσαν. Φυσικά οι μόνοι που έσπευσαν ήταν οι Τούρκοι οι οποίοι, να
σημειωθεί, είναι εξίσου σύμμαχοι όλων μας, Ελλήνων και Ιταλών. Έχουν δε
το πλεονέκτημα ότι δεν τηρούν με ευλάβεια τους ναυτικούς κανόνες στο
κεφάλαιο περί εμβολισμού πλοίων, γεγονός που οδηγεί τους υπόλοιπους στο
σοφό συμπέρασμα να τους αποφεύγουν. Αυτό έπραξαν και οι Ιταλοί, τους
απέφυγαν.
Ακατάβλητοι και αδιόρθωτοι
οι ίδιοι κυβερνώντες θριαμβολογούν σήμερα καθότι συγκεντρώνονται στην
ανατολική Μεσόγειο αμερικανικά πολεμικά πλοία του πάλαι ποτέ 6ου
Στόλου των ΗΠΑ. Ο ειλικρινής ενθουσιασμός τους ενισχύεται μάλιστα μέσα
από τις ραδιο-τηλεοπτικές εκπομπές «ειδήσεων και αναλύσεων» όπου
διάφοροι ειδικοί επιχαίρουν χαζοχαρούμενα για τις εξελίξεις. Μέσα στη
γενική χαρά μάλιστα το ΣΚΑΪ στην πρωινή του εκπομπή της 7ης
Μαρτίου και προπαντός στην αντίστοιχη στις 9, έβλεπε αεροπλανοφόρα να
έρχονται και να περνούν αφήνοντας να εννοηθεί το πόσο δυστυχισμένοι θα
όφειλαν να νοιώθουν οι Τούρκοι για τις εξελίξεις. Στην πραγματικότητα
ουδέν αεροπλανοφόρο των ΗΠΑ έσπευσε να στηρίξει τα δίκαια της
ΕΞΟΝ-ΜΟΜΠΙΛ (ίσως και της Κύπρου) ενώ η ισραηλινο-αμερικανική άσκηση
στην οποία θα συμμετέχουν τα αμερικανικά πλοία (αμφιβίου πολέμου,
διοίκησης, και μεταγωγικά) είχε εφιαλτικό για τους λαούς θέμα: αφορούσε
την μετακίνηση πληθυσμών σε μεγάλη κλίμακα σε περίπτωση ανάγκης.
Οπωσδήποτε η θεματική της άσκησης τίποτε το καλό δεν προμηνύει για τους
λαούς της περιοχής. Η αστική τάξη όμως Κύπρου και Ελλάδας έχει ένα
ιδιαίτερο τρόπο να βλέπει τα πράγματα. Υποψιαζόμαστε δε ότι ελάχιστα την
ενδιαφέρει η όποια τύχη των λαών.
Στις 8 Μαρτίου βγήκε και
επίσημη ανακοίνωση της αμερικανικής κυβέρνησης. Από την ελληνική
κυβέρνηση και –όλως τυχαίως- από τα ελληνικά ΜΜΕ, διαβάστηκε μόνο το
πρώτο μέρος της ανακοίνωσης: Οι ΗΠΑ «αναγνωρίζουν το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αξιοποιήσει τους πόρους της στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της». Ελάχιστη μνεία έγινε στο δεύτερο μέρος:
«ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ επανέλαβε την πάγια αμερικανική
θέση ότι οι φυσικοί πόροι της κυπριακής δημοκρατίας θα πρέπει να
μοιραστούν ακριβοδίκαια μεταξύ των δύο κοινοτήτων». Ακριβώς
αυτή συμβαίνει να είναι και η τουρκική θέση. Η Τουρκία επεμβαίνει στην
περιοχή για «να προστατεύσει τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων» και να
εμποδίσει μονομερείς ενέργειες της ελληνοκυπριακής πλευράς. Προφανώς η
Κυπριακή Δημοκρατία έχει δικαίωμα εκμετάλλευσης της ΑΟΖ μόνο με την
προϋπόθεση ότι το κυπριακό θα επιλυθεί στη βάση των όποιων σχεδίων των
«διεθνών οργανισμών».
Προφανώς οι θέσεις των ΗΠΑ
δεν ταυτίζονται με τις θέσεις των κυβερνήσεων της Αθήνας και της
Λευκωσίας. Οι τελευταίες όμως επιμένουν στο χυδαία (πώς αλλιώς να το
χαρακτηρίσει κανείς) παραπλανητικό αφήγημα περί κραταιών υπερατλαντικών
συμμάχων που σπεύδουν να προστατεύσουν την δεινοπαθούσα Κυπριακή
Δημοκρατία. Επιμένουν διότι δεν έχουν ούτε εναλλακτικό αφήγημα, ούτε
εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο. Οι τύχες της χώρας τους και των λαών τους
έχουν κατατεθεί στο βωμό ισχυρών –κατά φαντασία- «συμμάχων».
Το τραύλισμα επικαλύπτει
όλες τις πτυχές των εθνικών θεμάτων. Οι δύο στρατιωτικοί που συνέλαβαν
οι Τούρκοι στον Έβρο θα όφειλαν –κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο- να
είναι ελεύθεροι πίσω στη μονάδα τους ως την περασμένη Δευτέρα. Το
επεισόδιο θα όφειλε να είναι ένα ασήμαντο τοπικό επεισόδιο που θα
επέλυαν τα κατώτερα κλιμάκια. Το θέμα θα όφειλε να είναι απόλυτα
ανεξάρτητο από το αντίστοιχο της τύχης των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που
βρήκαν άσυλο στη χώρα μας. Ο ελληνικός πολιτικός λόγος πάνω στο
επεισόδιο ήταν μια μεγαλοπρεπής πομπή από «θα όφειλε….». Τελικά στο «θα
όφειλε» μείναμε. Καμία από τις διαβεβαιώσεις των υπευθύνων, κανένας
λόγος κατευνασμού και εφησύχασης από την πλευρά τους δεν επιβεβαιώθηκε
από τα γεγονότα, το αντίθετο μάλιστα. Και άντε πάλι από την αρχή το «θα
όφειλε» συνοδευμένο από την συνήθη επωδό εξορκισμού… Το θέμα θα τεθεί
υπόψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Βεβαίως στα πλαίσια των
οργανισμών αυτών το όλο ζήτημα «θα όφειλε» να επιλυθεί…
Στην υπόθεση του
τραυλίσματος, όπως και σε όλη την κατευναστική και καθησυχαστική διάθεση
των κυβερνώντων διακρίνεται φόβος και πανικός. Θα μπορούσαμε να το
αποδώσουμε στην πραγματική τους ανησυχία για την τροπή που έχουν πάρει
οι σχέσεις με τον ισχυρό γείτονα. Δεν θα ταίριαζε όμως στην
ιδιοσυγκρασία τους και στο πολιτικό τους DNA κάτι τέτοιο. Έχουν τόσο
βαθιά ριζωμένη την πεποίθηση ότι «ανήκουν στη Δύση», ότι τα σύνορα της
χώρας είναι «σύνορα της Ευρώπης» ώστε είναι πολύ πιθανό οι ίδιοι να μην
αντιλαμβάνονται το βάρος των γεγονότων. Πιστεύουν, με τον ίδιο ακλόνητο
τρόπο που το πίστευε ο «πατριάρχης» της αστικής πολιτικής, ο Ελευθέριος
Βενιζέλος, στον καιρό του, ότι αρκεί ο συνταυτισμός των «εθνικών
συμφερόντων» (της αστικής τάξης εννοούσε) με τα αντίστοιχα μιας μεγάλης
ιμπεριαλιστικής δύναμης. Αυτό –υποτίθεται ότι- θα δικαίωνε τα «εθνικά
δίκαια». Το αποτέλεσμα ήταν και εδώ «απρόσμενο»: η μικρασιατική
καταστροφή! Οι πολιτικοί απόγονοι όμως του εθνάρχη, εξίσου αστοί,
ακολουθούν με συγκινητική πίστη και προσήλωση την ίδια και την αυτή
συνταγή. Αυτός είναι ο λόγος που ανατριχιάζουν με ελπίδα κάθε φορά που
βλέπουν αμερικάνικο πολεμικό ή έστω μια όποια αμερικανική σημαία.
Τι προκαλεί λοιπόν την
ανησυχία τους; Τι είναι αυτό που ταράζει τον λογισμό τους; Η απάντηση
δεν φαίνεται σύνθετη: ο εφησυχασμός είναι απαραίτητη προϋπόθεση στην
εφαρμογή των μέτρων και των σταθμών με τα οποία βομβαρδίζεται ο κόσμος
της μισθωτής εργασίας στη χώρα μας, ειδικά στα τελευταία χρόνια της
«κρίσης». Περίπλοκοι επικοινωνιακοί μηχανισμοί έχουν επιστρατευθεί για
να κοιμίσουν τους καταδυναστευόμενους συμπατριώτες μας, να τους
ναρκώσουν, να τους μπερδέψουν και τελικά να τους μετατρέψουν σε άβουλα
όντα ανίκανα για οιανδήποτε πολιτική σκέψη και δράση. Φέρονται στον λαό
μας όπως η κόμπρα στο θύμα της. Ετούτη η επιχείρηση βρίσκεται σε
κίνδυνο.
Τα «εθνικά θέματα» είναι
ζητήματα πολιτικά. Όταν ο πολύς κόσμος σκέφτεται και ανησυχεί γι αυτά
τότε αναγκαστικά σκέφτεται πολιτικά. Οι συνήθεις παραπλανητικές μέθοδοι
–για παράδειγμα το παραμύθι για επικείμενη έξοδο από την επιτήρηση και
τα μνημόνια και οι επερχόμενες εποχές ευτυχίας- δεν αποδίδουν σε αυτό το
πεδίο. Η ταπείνωση της χώρας είναι σε όλους αντιληπτή και η απόσταση
που χωρίζει την αίσθηση εθνικής ταπείνωσης από την αντίστοιχη ταξική,
κοινωνική, μπορεί εύκολα να γεφυρωθεί. Σε αυτήν την περίπτωση «εθνικά»
λάβαρα μπορούν εύκολα να γίνουν λάβαρα συσπείρωσης και έκφρασης όλης της
συσσωρευμένης οργής και δυσαρέσκειας των καταδυναστευόμενων Ελλήνων,
του λαού της χώρας δηλαδή. Τότε όλη η απελπισία, όλη η οργή, όλη η
πολιτική δυναμική που έχουν συσσωρεύσει οκτώ χρόνια εξαθλίωσης, μπορεί
να βγει στην επιφάνεια και να συντρίψει τους μηχανισμούς ποδηγέτησης που
προσεκτικά έκτισε η άρχουσα τάξη.
Αυτός είναι ο φόβος. Από
εκεί απορρέουν οι προκλητικά καθησυχαστικές δηλώσεις των κυβερνητικών
στελεχών όπως και οι ύμνοι στην αμερικανική ισχύ που εκπέμπει
διανθισμένους με πλήθος ανακριβειών (ενίοτε μέχρι βλακείας) το
τηλεοπτικό ΣΚΑΪ. Τρέμουν στην ιδέα ότι ο πόλεμος, η σύγκρουση, η ήττα, ο
επώδυνος συμβιβασμός, η ταπείνωση, η αποκάλυψη ότι οι πανάκριβοι
εξοπλισμοί είναι συμπληρωματικοί των νατοϊκών σχεδίων και ουδεμία σχέση
έχουν με την προάσπιση της εθνικής επικράτειας, θα επαναφέρουν τον
πολιτικό προβληματισμό στους πολλούς και θα οδηγήσουν σε συνακόλουθους
προβληματισμούς και ερωτήματα. Με λίγα λόγια τρέμουν τις εξελίξεις που
θα ξεγυμνώσουν τις πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης και θα
αποδείξουν ότι στην ουσία για την τελευταία υπάρχει ένας και μόνο
επίφοβος εχθρός: ο λαός μας, οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου που
ανταμείβονται με δυστυχία, στο βωμό του αυγατίσματος των κερδών των
λίγων.
Γιώργος Μαργαρίτης
Κάποτε που έγραφα σε ένα περιοδικό της αριστεράς ο τότε -ας το πούμε- αρχισυντάκτης του και δάσκαλος όλων μας, απαντούσε πολύ φυσικά στο ερώτημα του τι και ποιοί είμαστε. Είμαστε κομμουνιστές έλεγε, τίποτε άλλο δεν χρειάζεται. Εγώ αυτό το κράτησα και σκοπεύω να το κρατήσω για όσ...Διαβάστε περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου