ΑΠΕΙΛΕΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

Κατά το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ήταν αεροσκάφη της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας που έκαναν την επίθεση εναντίον του συριακού στρατιωτικού αεροδρομίου στη Χόμς, με 14 τουλάχιστον νεκρούς, από το έδαφος του Λιβάνου, ενώ ο ισραηλινός στρατός αρνείται να κάνει οποιαδήποτε σχόλιο. Καταγγελίες για χρήση χημικών στη πόλη Ντούμα της Συρίας δίνουν την αφορμή, πριν επιβεβαιωθούν μάλιστα αυτές οι αναφορές που το ρώσικο υπουργείο εξωτερικών θεωρεί κατασκευασμένες, για να κατηγορηθούν γι’ αυτό οι κυβερνητικές δυνάμεις του Άσσαντ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ να διαβεβαιώνει πως θα πληρώσουν το τίμημα  οι υπαίτιοι,  απειλώντας με χτύπημα στο συριακό έδαφος  και δίνοντας την εντύπωση πως μπαίνει σε τροχιά άμεσης σύγκρουσης με τη Ρωσία.  Και ενώ  οι ισραηλινοί δεν διστάζουν και πάλι  να βάψουν στο αίμα τις κινητοποιήσεις, στα σύνορα Γάζας με Ισραήλ, των παλαιστινίων διαδηλωτών που γίνονται με αφορμή τη Μέρα της Γής,-αφιερωμένης στον αγώνα των παλαιστινίων για επιστροφή  των προσφύγων στις εστίες τους- χρησιμοποιώντας τηλεκατευθυνόμενα ελικόπτερα για ρίξιμο δακρυγόνων και πυροβολώντας άοπλους. Και συγχρόνως, για όλες αυτές τις πολεμικές ενέργειες, στη Δύση του πλουραλισμού της πληροφόρησης κάθε φορά στήνεται και το  σχετικό προπαγανδιστικό οικοδόμημα πάνω στα πτώματα των αμάχων με τις αντίστοιχες κραυγές για ανθρώπινα δικαιώματα και εγκλήματα πολέμου που θα δικαιολογούν της επιλογές του ιμπεριαλισμού. 

               Και κάθε νέο επεισόδιο σύγκρουσης στο μεταλλασσόμενο εδώ και δεκαετίες μεσανατολικό γρίφο ενισχύει την εικόνα κινούμενης άμμου που καταπίνει τους λαούς της περιοχής. Επτά χρόνια τώρα στη Συρία πλήθος στρατοί πολεμούν για λογαριασμό μικρών και μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων  σ’ έναν ψευδεπίγραφο εμφύλιο πόλεμο με στόχο να επιβληθεί η ιμπεριαλιστική πολιτική  που απαιτεί να συνθλιβεί η Συρία σε κομμάτια.

               Κι αν κάτι στις συμμαχίες, κάτι στο τρόπο διεξαγωγής των πολεμικών συγκρούσεων αλλάζει, αυτό όμως που στη Μ. Ανατολή δεκαετίες τώρα δεν αλλάζει, ακόμα κι αν δεν βρίσκεται στο προσκήνιο της ενημέρωσης,  είναι ο  αγώνας των παλαιστινίων που έμαθαν και επιμένουν να δίνουν τη μάχη τους με γυμνά χέρια  με αντίτιμο το θάνατο ή τη φυλακή. Ο παλαιστινιακός λαός αντιμετωπίζει με πέτρες την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, αποδεικνύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ύπαρξή του και στηριζόμενος πρώτα απ’ όλα στις δικές του δυνάμεις. Εβδομήντα χρόνια ισραηλινής ηγεμονίας δεν μείωσαν τη θέληση του παλαιστινιακού λαού για ελευθερία και ανεξαρτησία, αν και το εχθρικό μέτωπο, λαμβανομένων υπόψη των γενοκτονιών  και των σκληρών πολέμων των οποίων υπήρξε θύμα του, πίστευε πως θα εξαφανισθεί και οι εξεγέρσεις του θ’ ακολουθούσαν  έναν δρόμο εσωτερικών διαφωνιών και αποδυνάμωσης. Και κάθε φορά οι εξεγέρσεις του έρχονται να ανατρέψουν αυτές τις προσδοκίες των εχθρών του και να θυμίσουν ότι ο παλαιστινιακός λαός είναι ζωντανός κα συνεχίζει τον αγώνα, παρά τους ποταμούς αίματος  που, με την ανοχή της δύσης, προκαλεί το Ισραήλ και την πολιτική εγκατάλειψης που εφαρμόζουν αραβικές χώρες χτυπώντας τον πισώπλατα.

               Και τώρα που αραβικά κράτη, όπως με τη ευγενή χορηγία του ιμπεριαλισμού δημιουργήθηκαν,  με πρόσχημα τη δημοκρατία και ασφάλεια   διαλύονται, με το Ισραήλ να συνεχίζει να σκοτώνει άοπλους, να φυλακίζει εφήβους,  όλο και λιγότερο αναζητείται η πραγματική αιτία των συγκρούσεων στον παρατεταμένο πόλεμο στη Μ. Ανατολή. Δημοσιογράφοι και αναλυτές καταπίνουν και αναπαράγουν την προπαγάνδα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους και  προχωρώντας, στην καλύτερη  και πιο σπάνια περίπτωση, σε μια απονευρωμένη καταγραφή των προοπτικών  της αντίστασης προς τον επεκτατισμό του Ισραήλ και στο ρόλο του ιμπεριαλισμού φτάνουν στη σκόπιμη πια σύγχυση του θύτη με το θύμα ή και στην αντιστροφή θύτη –θύματος κα συγκάλυψη της ιστορίας.

               Και οι δυτικές κοινωνίες δια των ΜΜΕ διαπαιδαγωγούνται εχθρικά προς τους μελαψούς άραβες που σκοτώνονται στη χώρα τους, αποσιωπώντας τον ακριβή ρόλο των  ιμπεριαλιστικών δυνάμεων,  και πλημμυρίζουν τις δικές μας σαν πρόσφυγες. Στο προπαγανδιστικό μάλιστα τμήμα των πολέμων κεντρική θέση κατέχει το θέμα των αμάχων και μάλιστα των παιδιών με τη χρήση τους στη μάχη των εντυπώσεων, για να δικαιώνονται επιλογές των ιμπεριαλιστών που κραδαίνουν λάβαρα δημοκρατίας και ανθρώπινων δικαιωμάτων καθώς ρημάζουν χώρες και λαούς που τους στέκονται εμπόδιο.

               Στη χώρα μας, με τη μονιμοποίηση της οικονομικής κρίσης, βυθισμένοι ο καθένας στο οικονομικό τέλμα του, και την  υπαγωγή μας  ως κράτος στην αλήθεια και τις εκδοχές των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σχετικά με τα προβλήματα στην περιοχή της Μ. Ανατολής, κάνει να μοιάζει απόμακρο το σκηνικό πολέμου κι ίσως πως δεν μας αφορά. Εθελοτυφλούμε βεβαίως. γιατί η εμπλοκή της χώρας μας δεν περιορίζεται στη συμμαχική σχέση μας με το Ισραήλ αλλά και στη χρησιμοποίηση  των αμερικανικών βάσεων της χώρας μας.  

               Κι ενώ αναμένεται στη Συρία το χτύπημα των ΗΠΑ, στο λεκτικό πιγκ πόγκ ανάμεσα σε Ρωσία και ΗΠΑ μοιάζει περισσότερο να θέλει ο κάθε εμπόλεμος αντίπαλος να πείσει πως διαθέτει τα μέσα που θα του  εξασφαλίσει την υπεροχή. Από τη μια οι ΗΠΑ  επαίρονται πως διαθέτουν επαρκή μέσα για ένα καίριο πρώτο πλήγμα κι από την άλλη η Ρωσία   πως  αν τις αφήνει την πρωτοβουλία των κινήσεων είναι περισσότερο για να εκτεθεί και να αναδείξει τη δική της ικανότητα να απαντήσει επιτυχώς.

               Και όσο οι  ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κλιμακώνονται ο φόβος μήπως  η  εμπλοκή όλο και περισσότερων χωρών   σε πολεμικές συγκρούσεις που τις ρημάζουν  τεθεί εκτός ελέγχου γίνεται υπαρκτός. Κι αν δεν είναι αυτή τη φορά τίποτε δεν εγγυάται πως δεν θα είναι η επόμενη.