Με αφορμή τη διαρροή της απόφασης του ΣτΕ
επί των προσφυγών για το νόμο Κατρούγκαλου, άρχισε ένα μπαράζ δηλώσεων
περί «αντισυνταγματικότητας», ότι ο νόμος χαρακτηρίζεται από
«προχειρότητα», ή, όπως δήλωνε και παλιότερα η ΝΔ, ότι «γράφτηκε στο
γόνατο» και ότι η προηγούμενη δική της ασφαλιστική νομοθεσία ήταν
«περισσότερο δίκαιη» σε ό,τι αφορά τους αυτοαπασχολούμενους, ευρύτερα
τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους. Ανεξάρτητα από το πώς θα
διαμορφωθεί η απόφαση του ΣτΕ όταν καθαρογραφεί και δημοσιοποιηθεί
επίσημα, η συζήτηση περί «αντισυνταγματικότητας» ή όχι του νόμου
συσκοτίζει την ουσία, υποβαθμίζει τον αντιδραστικό και αντιλαϊκό
χαρακτήρα του και κυρίως θολώνει τα ταξικά χαρακτηριστικά που είχε και
έχει διαχρονικά η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση. Επιπλέον, δεν είναι
περιττό να θυμίσουμε ότι δικαστικές αποφάσεις για πλευρές των
αντιασφαλιστικών νομοθετημάτων υπήρξαν και στο παρελθόν. Ωστόσο, είτε με
τις κατάλληλες προσαρμογές, είτε με την επίκληση του ...«δημόσιου
συμφέροντος», τα μέτρα σε βάρος συνταξιούχων και ασφαλισμένων τελικά
προχωρούσαν και εφαρμόζονταν.
***
Οσον αφορά το νόμο 4387/2016,
που δίκαια χαρακτηρίστηκε «λαιμητόμος» από ασφαλισμένους και
συνταξιούχους, δεν ψηφίστηκε στο κενό. Ηταν συνέχεια και κλιμάκωση μιας
σειράς αντιασφαλιστικών νόμων που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και
ΝΔ, πολύ πριν από την καπιταλιστική κρίση, με τους οποίους εκφραζόταν
κάθε φορά η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα μισθωτών και
αυτοαπασχολούμενων, με κύρια αιχμή την αύξηση των ορίων ηλικίας
συνταξιοδότησης, τη μείωση των συντάξεων, τον προοδευτικό περιορισμό της
συμμετοχής του κράτους και των επιχειρήσεων στη χρηματοδότηση της
Κοινωνικής Ασφάλισης. Μάλιστα ο νόμος 4387, για τον οποίο γίνεται λόγος,
ήταν μια παραλλαγή των νόμων 3863 (για τον ιδιωτικό τομέα) και 3865
(για το Δημόσιο) του 2010, οι οποίοι, αν και δεν πρόλαβαν να τεθούν σε
ισχύ, περιείχαν βασικές ανατροπές που επήλθαν τελικά το 2016. Τελικά,
τόσο η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, όσο και η παραπέρα περικοπή
των συντάξεων, προχώρησαν απρόσκοπτα. Επομένως, ούτε «πρόχειρος», ούτε
τυχαίος ήταν αυτός ο νόμος, ο οποίος, συν τοις άλλοις, ενσωμάτωσε και
κατοχύρωσε ανεπιστρεπτί όλες τις περικοπές και των τριών μνημονίων στις
συντάξεις, γεγονός που αποτυπώνεται και στην έκδοση των νέων συντάξεων
μετά το Μάη του 2016.
***
Βέβαια, η επίθεση αυτή στην Κοινωνική Ασφάλιση
δεν έχει μόνο πλούσιο παρελθόν, αλλά και μέλλον... Ηδη με την τρίτη
«αξιολόγηση» πέρυσι, προκαθορίστηκαν νέες μειώσεις στις συντάξεις, τόσο
με την περικοπή της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» στις παλιές
συντάξεις, όσο και με τη μείωση του αφορολόγητου, που θα συρρικνώσει τα
εισοδήματα παλιών και «νέων» συνταξιούχων, όπως βέβαια και όλων των
μισθωτών, ελεύθερων επαγγελματιών, αγροτών και επιστημόνων. Πίσω απ'
αυτήν προβάλλει ο στόχος για μετατροπή της Ασφάλισης σε ατομική και
ιδιωτική υπόθεση, στη βάση του συστήματος των «τριών πυλώνων». Αυτή ήταν
και η μεγαλύτερη συνεισφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο κεφάλαιο,
αφού δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παραπέρα ανάπτυξη της
ιδιωτικής ασφάλισης, εκμηδενίζοντας τις παροχές του δημόσιου συστήματος.
Η προώθηση αμιγώς ιδιωτικών συστημάτων ασφάλισης, που θα συμπληρώνουν
τη σύνταξη - επίδομα από τον «δημόσιο» ασφαλιστικό φορέα, είναι πλέον
διακηρυγμένος στόχος του κεφαλαίου και των κομμάτων του και γύρω απ'
αυτόν θα εκδηλωθεί η επόμενη φάση της επίθεσης. Τα συστήματα αυτά όχι
μόνο δεν εγγυώνται το ύψος των παροχών, αλλά μέσω αυτών επιδιώκονται
κυρίως η εξασφάλιση της απαραίτητης ρευστότητας προς τους μονοπωλιακούς
ομίλους και η ενίσχυση των χρηματαγορών που αποτελούν στρατηγικούς
στόχους της ΕΕ.
***
Αλλωστε, η επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση
δεν αφορά και δεν περιορίστηκε μόνο στην Ελλάδα, αλλά είναι ενιαία
στρατηγική του κεφαλαίου που προωθείται σε όλα τα κράτη - μέλη της, κάτω
από την «ομπρέλα» της «δημοσιονομικής σταθερότητας», σε συνδυασμό με το
«δημογραφικό». Δεν είναι τυχαία η εξής διατύπωση σε πρόσφατη έρευνα της
Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας: «Οι χώρες της Ευρωζώνης αναμένεται
επίσης να βιώσουν περαιτέρω ανοδική πίεση στις δημόσιες δαπάνες για τις
συντάξεις, την υγειονομική περίθαλψη και τη μακροχρόνια περίθαλψη, καθώς
ο πληθυσμός τους είναι ηλικιωμένος (...) Παρόλο που πολλές χώρες της
Ευρωζώνης εφαρμόζουν μεταρρυθμίσεις στον τομέα των συντάξεων μετά την
κρίση του δημόσιου χρέους, φαίνεται ότι χρειάζονται περαιτέρω
μεταρρυθμίσεις για να εξασφαλιστεί δημοσιονομική βιωσιμότητα
μακροπρόθεσμα. Από την άποψη αυτή, τα μέτρα που αυξάνουν την ηλικία
συνταξιοδότησης αναμένεται να μειώσουν τις δυσμενείς μακροοικονομικές
επιπτώσεις της γήρανσης...». Επομένως, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι δεν
πρέπει να έχουν καμιά αυταπάτη και καμιά προσμονή ότι μια επιμέρους
απόφαση του ΣτΕ, ή μια άλλη κυβέρνηση του κεφαλαίου, θα ανακόψει τον
αντιασφαλιστικό σχεδιασμό και την επίθεση που κλιμακώνεται για
λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων. Η απάντηση από τη σκοπιά των
εργαζομένων και του λαού βρίσκεται στην οργάνωση της πάλης για ανάκτηση
των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης και κατάργηση όλων των
αντιασφαλιστικών - αντεργατικών νόμων, στην πάλη για τις σύγχρονες
ανάγκες σε Υγεία - Πρόνοια - συντάξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου