Μα καλά, χούντα έχουμε;
Ακούμε συχνά πολλούς να λένε για τη χούντα που δεν τελείωσε το 73′ -αλλά το 74′ ως γνωστόν. Για τη δικτατορία των αγορών, των τραπεζών, του ΔΝΤ. Του Καραμανλή, του Σύριζα κοκ, ανάλογα με την κυβέρνηση και αυτόν που τοποθετείαται.
Είναι όντως έτσι;
Όχι, δεν έχουμε χούντα, με την έννοια του στρατιωτικού καθεστώτος. Κι είναι σημαντικό, από μία άποψη, να μην έχουμε εύκολους τέτοιους χαρακτηρισμούς, παντού και πάντα, για να μην τους καίμε και να μη χάνουμε σε αξιοπιστία υπερβάλλοντας.
Η δημοκρατία τους όμως βρωμάει χούντα. Και είναι φορές που δε νοιάζεται ούτε καν για τα (κοινοβολευτικά) προσχήματα και τους δημοκρατικούς μανδύες που φοράει. Λαϊκές ετυμηγορίες που πάνε στο καλάθι των αχρήστων, νόμοι που γίνονται λάστιχο κι εφαρμόζονται -ή παραβιάζονται- κατά το δοκούν και συμφέρον, ξύλο και συλλήψεις σε όποιον αντιδρά κι αντιστέκεται, την ίδια ώρα που τα τάγματα κρούσης των φασιστοειδών δρουν ανενόχλητα, φυλλάδες που διαφημίζουν το έργο της επταετίας και τους πρωταγωνιστές της, ρατσισμός σε έξαρση, εθνικιστικά παραληρήματα, ιερατείο που λειτουργεί ως κράτος εν κράτει.
Η “Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών” δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας και μοιάζει να έχει ιδεολογική και υλική ηγεμονία.
Τα όρια μεταξύ αστικής δημοκρατίας και δικτατορίας γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα. Ο φασισμός είναι ο πιο επιθετικός καπιταλισμός -αλλά δεν παύει να είναι στην ουσία του καπιταλισμός κι όχι κάποια μορφή άρνησης της αστικής δημοκρατίας. Κι αυτό δεν το σημειώνουμε γιατί μας είναι αδιάφορη η μορφή του πολιτεύματος και οι δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Το σημαντικό είναι, σε κάθε περίπτωση, να αναδεικνύουμε την ταξική τους ουσία, που είναι η δικτατορία της αστικής τάξης, και τα δικά της συμφέροντα που υπαγορεύουν τις πολιτειακές αλλαγές, και τη λειτουργία αυτής της δημοκρατίας, που δεν παύει να είναι κράτος, δηλαδή όργανο κυριαρχίας της άρχουσας τάξης, που επιβάλλει το “δίκιο” και συμφέρον της με κάθε μέσο, θεμιτό κι αθέμιτο, σύννομο ή μη, κοινοβουλευτικό ή και όχι.
“Μόνο μια χούντα μας σώζει” λένε κάποια σταγονίδια κι επαναλαμβάνουν με στόμφο τη σοφία τους, για να την πιστέψουν και οι ίδιοι. Παρεμπιπτόντως, η χούντα σημαίνει ένωση και προέρχεται ετυμολογικά από την ισπανική λέξη για το μαζί [juntos]. Ας παίξουμε με τους δικούς τους όρους και ας τους απαντήσουμε. Μόνο μια δικτατορία μας σώζει: του προλεταριάτου. Με άλλα λόγια, η εξουσία της εργατικής τάξης, που θα ανατρέψει τους εκμεταλλευτές της μια και καλή, και θα χτίσει μια κοινωνία χωρίς αδικία και καταπίεση.
Ακούμε συχνά πολλούς να λένε για τη χούντα που δεν τελείωσε το 73′ -αλλά το 74′ ως γνωστόν. Για τη δικτατορία των αγορών, των τραπεζών, του ΔΝΤ. Του Καραμανλή, του Σύριζα κοκ, ανάλογα με την κυβέρνηση και αυτόν που τοποθετείαται.
Είναι όντως έτσι;
Όχι, δεν έχουμε χούντα, με την έννοια του στρατιωτικού καθεστώτος. Κι είναι σημαντικό, από μία άποψη, να μην έχουμε εύκολους τέτοιους χαρακτηρισμούς, παντού και πάντα, για να μην τους καίμε και να μη χάνουμε σε αξιοπιστία υπερβάλλοντας.
Η δημοκρατία τους όμως βρωμάει χούντα. Και είναι φορές που δε νοιάζεται ούτε καν για τα (κοινοβολευτικά) προσχήματα και τους δημοκρατικούς μανδύες που φοράει. Λαϊκές ετυμηγορίες που πάνε στο καλάθι των αχρήστων, νόμοι που γίνονται λάστιχο κι εφαρμόζονται -ή παραβιάζονται- κατά το δοκούν και συμφέρον, ξύλο και συλλήψεις σε όποιον αντιδρά κι αντιστέκεται, την ίδια ώρα που τα τάγματα κρούσης των φασιστοειδών δρουν ανενόχλητα, φυλλάδες που διαφημίζουν το έργο της επταετίας και τους πρωταγωνιστές της, ρατσισμός σε έξαρση, εθνικιστικά παραληρήματα, ιερατείο που λειτουργεί ως κράτος εν κράτει.
Η “Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών” δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας και μοιάζει να έχει ιδεολογική και υλική ηγεμονία.
Τα όρια μεταξύ αστικής δημοκρατίας και δικτατορίας γίνονται ολοένα και πιο δυσδιάκριτα. Ο φασισμός είναι ο πιο επιθετικός καπιταλισμός -αλλά δεν παύει να είναι στην ουσία του καπιταλισμός κι όχι κάποια μορφή άρνησης της αστικής δημοκρατίας. Κι αυτό δεν το σημειώνουμε γιατί μας είναι αδιάφορη η μορφή του πολιτεύματος και οι δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Το σημαντικό είναι, σε κάθε περίπτωση, να αναδεικνύουμε την ταξική τους ουσία, που είναι η δικτατορία της αστικής τάξης, και τα δικά της συμφέροντα που υπαγορεύουν τις πολιτειακές αλλαγές, και τη λειτουργία αυτής της δημοκρατίας, που δεν παύει να είναι κράτος, δηλαδή όργανο κυριαρχίας της άρχουσας τάξης, που επιβάλλει το “δίκιο” και συμφέρον της με κάθε μέσο, θεμιτό κι αθέμιτο, σύννομο ή μη, κοινοβουλευτικό ή και όχι.
“Μόνο μια χούντα μας σώζει” λένε κάποια σταγονίδια κι επαναλαμβάνουν με στόμφο τη σοφία τους, για να την πιστέψουν και οι ίδιοι. Παρεμπιπτόντως, η χούντα σημαίνει ένωση και προέρχεται ετυμολογικά από την ισπανική λέξη για το μαζί [juntos]. Ας παίξουμε με τους δικούς τους όρους και ας τους απαντήσουμε. Μόνο μια δικτατορία μας σώζει: του προλεταριάτου. Με άλλα λόγια, η εξουσία της εργατικής τάξης, που θα ανατρέψει τους εκμεταλλευτές της μια και καλή, και θα χτίσει μια κοινωνία χωρίς αδικία και καταπίεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου