Μια ζωή (συνήθως προεκλογικά, αλλά όχι μόνο) μας «στριμώχνουν» σε ψευτοδιλήμματα, από εκείνο το πριν 90 χρόνια «Βασιλιάς ή Βενιζέλος», στο «Παπάγος ή Πλαστήρας», «ΕΡΕ ή Κέντρο», «γέρων της δημοκρατίας ή…»«Καραμανλής ή τανκς», «ΠΑΣΟΚ ή “Δεξιά”», «ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ» …
✔️ Με τελευταίο το λογίδριο Τσίπρα, (συνέντευξη στην ΕΡΤ3) που αφού ξεπατίκωσε τις γνωστές ΠΑΣΟΚιές… ξεπλένοντας Συριζα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ («η διαφορά της Ελλάδας του 2014 με την Ελλάδα του 2019 είναι η μέρα με τη νύχτα»), αλλά και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, (μας) ζητάει από πάνω τα ρέστα.
✔️ Κουνώντας (μας) με θράσος το δάχτυλο δεν δίστασε να επιτεθεί στο ΚΚΕ καταλογίζοντάς του ότι τον ταυτίζει με τον Σαμαρά και τον Μητσοτάκη… «Η λογική του ”τι Πλαστήρας, τι Παπάγος” ήταν μια επιζήμια λογική για το κομμουνιστικό κίνημα, για το κομμουνιστικό κόμμα και για την Αριστερά» (sic!)

✔️ Εκείνο που δεν είπε είναι ότι προστέθηκαν 10άδες ακόμη μνημονιακοί νόμοι οι οποίοι παραμένουν σε συνθήκες «μεταμνημονιακής κανονικότητας», ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να στείλει στον καναπέ έναν κόσμο που οργιζόταν από τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων. 
Σ΄ότι αφορά την ουσία τα είπε όλα ο Νίκος Μόττας

|> Σε αυτές τις επιζήμιες λογικές, σε αυτήν την πολιτική χυδαιότητα, στα κάλπικα διλήμματα και τις αυταπάτες που σκορπούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, πρέπει να απαντήσει ο λαός στις 7 Ιουλίου. Να γυρίσει την πλάτη και στους δυο και να κάνει ένα βήμα μπροστά, στηρίζοντας τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ. Για το δίκιο και την λαϊκή αντεπίθεση. Για να δυναμώσει η ελπίδα.
|> Το σημείωμα που ακολουθεί έχει σκοπό να κάνει απλά μια ιστορική αναδρομή

Ο Πλαστήρας φέρνει τον Παπάγο στην εξουσία

Όσοι χρεώνουν το σύνθημα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» στο ΚΚΕ αναφέρονται στις εκλογές της 16ης Νοεμβρίου του 1952 που τις έχασε το «Κέντρο» (ο συνασπισμός, δηλαδή, των κομμάτων της ΕΠΕΚ του στρατηγού Ν. Πλαστήρα, των Φιλελευθέρων του Σ. Βενιζέλου, του ΣΚΕΛΔ των Σβώλου – Τσιριμώκου κά.) και στην κυβερνητική εξουσία ανήλθε το «συντηρητικό – δεξιό» κόμμα «Ελληνικός Συναγερμός», ηγέτης και ιδρυτής του οποίου ήταν ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος.
Αποδίδοντας στο ΚΚΕ την κατηγορία ότι θεωρούσε ίδιους τον Πλαστήρα και τον Παπάγο ουσιαστικά το εγκαλούν, γιατί δε συνέστησε σε κείνες τις εκλογές στους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν τα συνασπισμένα κόμματα του Κέντρου και γιατί τάχθηκε υπέρ της αυτόνομης εκλογικής καθόδου του (μέσω ΕΔΑ) με συνδυασμούς σε όλη τη χώρα. Αν, λένε, το ΚΚΕ (η ΕΔΑ) παραιτούνταν της εκλογικής καθόδου και οι αριστεροί και κομμουνιστές ψηφοφόροι της ψήφιζαν τα συνασπισμένα κόμματα του Κέντρου, ο δεξιός Παπαγικός «Ελληνικός Συναγερμός» δε θα κέρδιζε την κυβερνητική εξουσία. Κι ενώ τα λένε αυτά, κρύβουν επιμελώς κάποιες βασικές λεπτομέρειες.
✔️ Στις εκλογές του 1952 το εκλογικό σύστημα που εφαρμόστηκε ήταν το πλειοψηφικό. Ένα εκλογικό σύστημα που η κυβέρνηση Πλαστήρα έφερε και ψήφισε στη Βουλή – παρά την αντίθετη γνώμη της πλειοψηφίας των βουλευτών της ΕΠΕΚ, των Φιλελευθέρων και ολόκληρης της ΕΔΑ – ύστερα από δημόσια απαίτηση των Αμερικανών και του διαβόητου πρεσβευτή τους Πιουριφόι. Με άλλα λόγια ο Πλαστήρας είχε τη δυνατότητα να αποτρέψει την άνοδο της Δεξιάς στην κυβέρνηση, επαναφέροντας την απλή αναλογική. Πράγμα που δεν έκανε, έχοντας πλήρη επίγνωση των συνεπειών. 
✔️ Το γεγονός αυτό είναι το πρώτο που ξεχνούν όσοι, διαστρεβλώνοντας την ιστορία, καταφέρονται εναντίον του ΚΚΕ, αποδίδοντάς του την κύρια ευθύνη που ο Παπαγικός “Ελληνικός Συναγερμός” ανήλθε στην εξουσία.
✔️ Το δεύτερο που ξεχνούν είναι η προκλητική άρνηση του Πλαστήρα να συνάψει ισότιμη εκλογική συνεργασία με την ΕΔΑ, αν και η τελευταία εξάντλησε κάθε περιθώριο για να το πετύχει. 
✔️ Το ΚΚΕ μάλιστα διά στόματος του τότε ΓΓ της ΚΕ του Ν. Ζαχαριάδη (βλέπε εφημερίδες 30/10/1952) υπογράμμιζε: «Ας σηκώσει θαρραλέα ο Πλαστήρας τη σημαία της δημοκρατικής ενότητας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης και της δημοκρατίας και όλη η Ελλάδα θα τον ακολουθήσει. Και τότε και ο Παπάγος θα ταφεί οριστικά και ανεπιστρεπτί. Και ο Πιουριφόι μετά τους τόσους εξευτελισμούς και τις ταπεινώσεις που μας επιβάλλει θα λουφάξει».
✔️ Όμως ο Πλαστήρας δεν ήθελε συνεργασία με την ΕΔΑ – και κατ’ επέκταση με το ΚΚΕ (που δούλευε μέσα σ’ αυτή, αφού το ίδιο ήταν στην παρανομία) – αλλά την αυτοδιάλυσή της, την πολιτική της αυτοκτονία και συνεπώς τη λεηλασία των ψήφων της. Γι’ αυτό και ζητούσε από την ΕΔΑ να μην κατέβει στις εκλογές, να τον ψηφίσει και αυτός ως αντάλλαγμα (μεγάλη η χάρη του!) θα δεχόταν στους εκλογικούς συνδυασμούς του Κέντρου «πέντε όχι πολύ γνωστά πρόσωπα της Αριστεράς» Γι’ αυτό, επίσης, όχι μόνο αρνήθηκε τη συνεργασία, αλλά και πήρε όλα τα μέτρα ώστε να μην προωθηθεί αυτή από τα κάτω. 
✔️ Έτσι, για παράδειγμα, διέγραψε από την ΕΠΕΚ τον βουλευτή Δ. Γαληνό, επειδή αυτός πρωτοστάτησε στη Λέσβο ώστε να συγκροτηθεί μεικτός εκλογικός συνδυασμός από ΕΔΑϊτες και ΕΠΕΚικούς, με την επωνυμία «Πατριωτική Ενωσις Λαού Λέσβου». 
✔️ Από την άλλη, όμως, δέχτηκε να συνεργαστεί με μεγαλοπαράγοντες της Δεξιάς, όπως τον Κ. Τσαλδάρη και τον τετραυγουστιανό Θ. Τουρκοβασίλη.
✔️ Πρέπει, τέλος, να σημειωθεί ότι τη μέρα που δημοσιεύονταν στον Τύπο οι παραπάνω δηλώσεις του Ν. Ζαχαριάδη, ο Πλαστήρας δήλωνε για τον Παπάγο και το κόμμα του: «Ο Ελληνικός Συναγερμός επιδιώκει, ως πιστεύω, να πράξη το καλύτερον, διά να ωφελήση τον τόπον και να αποδείξη εαυτόν, ως κόμμα, άξιον εκτιμήσεως. Εις τον Ελληνικόν Συναγερμόν υπάρχουν αρκετά ικανά στελέχη και ο αρχηγός του εμφορείται από τας καλύτερας διαθέσεις διά τον τόπον του. Τούτο μου δίδει τη βεβαιότητα ότι οι αντίπαλοι ημών θα εργασθούν ώστε να δημιουργηθή μεταξύ μας η ευγενής εκείνη άμιλλα της δημιουργίας καλύτερου έργου προς θετικοτέραν εξυπηρέτησιν του λαού» (|> “Ελληνική Ημέρα”, 30/10/1952).
✔️ Αυτός ήταν ο «αγώνας» που έκανε ο Πλαστήρας εναντίον του Παπάγου. Έχει, άραγε, κανένας αμφιβολία ότι η κύρια στόχευση αυτού του «αγώνα» ήταν εναντίον του ΚΚΕ και κατά συνέπεια εναντίον και του προοδευτικού, δημοκρατικού, λαϊκού κινήματος; Και υπάρχει, μήπως, λογικός άνθρωπος που να θεωρεί ότι κακώς το ΚΚΕ αμύνθηκε απέναντι στη διαλυτική σε βάρος τους τακτική του Πλαστήρα, την πολέμησε και υπεράσπισε την υπόστασή του κατεβαίνοντας αυτόνομα (μέσω της ΕΔΑ) στις εκλογές, έχοντας πάντοτε, ως και την τελευταία στιγμή, ανοιχτή την πόρτα της ισότιμης δημοκρατικής συνεργασίας; Αυτή είναι η ουσία του ζητήματος.
Το «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»! ξανά και ξανά (και «πονηρά»!) αποτέλεσε διαχρονικά αναπόσπαστο μέρος της προπαγάνδας του ΠΑΣΟΚ -στην προ και μετά Αντρέα εποχή, καθώς και των παρακλαδιών του, που χρησιμοποίησε και ο πρώτος διδάξας Γεώργιος Παπανδρέου, για να εξηγήσει το γιατί πήγε στα ψηφοδέλτια του Παπάγου, ενώ ανήκε στην ίδια παράταξη, τη φιλελεύθερη, με τον Πλαστήρα… Και επανήλθε το σύνθημα, με σκοπό να χτυπηθεί το ΚΚΕ, που διάφορες πλευρές δεν ανέχονται καν την ιδέα, ότι μπορεί να ασκεί αυτοτελής πολιτική, εναντίον των αστικών κομμάτων κάθε απόχρωσης, αλλά θα το ήθελαν να είναι ένα συμπλήρωμα της διαχείρισης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, ώστε τα ψευτοδιλήμματα, να γίνονται πιο εύπεπτα.
✔️ Πολλές φορές, από παράγοντες της «δεξιάς» αστικής διαχείρισης διατυπώνεται, σαν «παράπονο», το εξής: «Φορτώνετε», λένε στους κομμουνιστές, «σε μας, τα πάντα! Αν το σκεφτείτε πιο καλά, τα κόμματα του “Κέντρου” σάς έχουν κυνηγήσει περισσότερο από τα δικά μας, της “Δεξιάς”»!
🧐 Από την πλευρά μας, για να μην …αδικήσουμε ούτε τη «Δεξιά», ούτε το «Κέντρο», θα δεχτούμε ότι στα εγκλήματα που και οι δυο έχουν διαπράξει κατά του ΚΚΕ, κατά του ΕΑΜ, κατά του λαϊκού κινήματος γενικότερα, το μερίδιο που τους αναλογεί είναι 50% – 50%. 
Τι Πλαστήρας Τι Παπάγος
✔️ Από τη στιγμή που δημιουργήθηκε το ΚΚΕ. Από τη στιγμή που εμφανίστηκε το οργανωμένο σε συνδικάτα εργατικό κίνημα. Από τον καιρό του Ελ. Βενιζέλου και του Αλ. Παπαναστασίου. Από τον καιρό της Κατοχής και σε συνέχεια. Και στον Εμφύλιο. Και μετά απ’ αυτόν. Και είναι χαρακτηριστικό ότι πάντα, στις πιο κρίσιμες στιγμές και αποφάσεις, στην κυβέρνηση βρισκόταν το «Κέντρο», για να «ρεγουλάρει» τα πράγματα (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Δεκέμβρης 1944, Συμφωνία Βάρκιζας, Εμφύλιος, αξιοποίηση αποστασίας Τίτο, πόλεμος Κορέας, ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ κλπ.)! Γι’ αυτό και ο μακαρίτης Κ. Τσάτσος, ηγετική προσωπικότητα της «Δεξιάς», έγραψε: «Παντού η μέθοδος του αντικομμουνιστικού αγώνα είναι μεικτή. Και η μόνη πραγματική διαφορά βρίσκεται στο μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό ή επιβολής ή πειθούς που κάθε φορά χρησιμοποιείται. Κάθε χώρα και κάθε χρονική περίοδος έχει τα ορθά ποσοστά της. Εκεί και μόνο εκεί εντοπίζεται η διαφωνία μέσα στην αντικομμουνιστική παράταξη, μεταξύ εκείνων που ανήκουν στο λεγόμενο “Κέντρο” και των άλλων που το πολεμούν. Είναι φυσικό όμως σε έναν πολιτικόν ανταγωνισμό, το κάθε κόμμα που βλέπει να μην εφαρμόζεται εκείνο που θεωρεί ως την ορθή μέθοδο, να ασκή πολεμική εναντίον εκείνου που υποστηρίζει την εσφαλμένη. Αφύσικο και επιζήμιο όμως είναι να παρουσιάζεται η διαφωνία αλλιώτικη από ό,τι είναι και να παίρνη στα λόγια μιαν έκταση που δεν έχει στα πράγματα». (|> Κ. Τσάτσου, «Ελληνική Πορεία», σελ. 183, εκδόσεις «ΕΣΤΙΑ»).
✔️ Στις εκλογές του 1952 (Νοέμβρης), που έγιναν με το πλειοψηφικό σύστημα, νίκησε ο Παπάγος. Μέχρι τότε βρισκόταν στην κυβέρνηση το «Κέντρο», με πρωθυπουργό τον στρατηγό Πλαστήρα. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη, επί κυβέρνησης Πλαστήρα (Μάρτης 1952), ενώ το «Κέντρο» υπερψήφισε στη Βουλή το πλειοψηφικό σύστημα, ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα εξεβίαζε τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ και της ΕΔΑ.
✔️ Από τις εικόνες της εκτέλεσης του Μπελογιάννη δεν έλειψε ποτέ η προβολή του στρατοδίκη Γ. Παπαδόπουλου (του αρχιδικτάτορα), δηλαδή της «Δεξιάς». Όμως έλειπε πάντα η εικόνα του Πλαστήρα, δηλαδή του «Κέντρου», αν και αυτός ήταν ο πρωθυπουργός! Στο μεταξύ, η δικαιολόγηση της στάσης του ήταν …απλή: Δεν ήθελε, αλλά του το επέβαλαν οι ΗΠΑ και η «Δεξιά»! Έτσι συμβαίνει πάντα: Η μεν «Δεξιά» και θέλει και κάνει αυτό που θέλει. Το δε «Κέντρο» (το ΠΑΣΟΚ παλιότερα και ο Συριζα σήμερα) δε θέλει, αλλά τι να κάνει; Κάνει ό,τι και η «Δεξιά», γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά!!
✔️ Ψηφίστε, λοιπόν, Σύριζα την «3η φορά αριστερά», που «δε θέλει», αλλά..
✔️ σίγουρα «μπορεί» να σας σκάψει (πάλι) το λάκκο!
Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν τα αστικά κόμματα έχουν μεταξύ τους διαφορές- αυτές σε επίπεδο διαχείρισης υπάρχουν, αν και τελευταία συγκλίνουν σε σημείο να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Το θέμα είναι, ότι πρόκειται για αστικά κόμματα που ο χαρακτήρας τους δεν καθορίζεται από την κοινωνική ένταξη των ψηφοφόρων τους, αλλά από τα συμφέροντα που εκπροσωπούν, το πρόγραμμα και την πρακτική τους, στοχεύοντας στην υποταγή και ενσωμάτωση της εργατική τάξης, της αγροτιάς, των μεσαίων στρωμάτων, της διανόησης κλπ. 
🚩 Το θέμα είναι, οι λαϊκές μάζες, που τ’ ακολουθούν, να αποβάλουν τις αυταπάτες και να συσπειρωθούν με τους κομμουνιστές, με το ΚΚΕ
✔️ Έχει προβληθεί και η άποψη ότι η κυβέρνηση της ΕΠΕΚ και των Φιλελευθέρων, με πρωθυπουργό τον Ν. Πλαστήρα, ήταν μια κυβέρνηση ανίσχυρη. Μια κυβέρνηση, που «ήθελε» να πραγματοποιήσει φιλολαϊκό έργο, αλλά «δεν την άφηναν». Ότι, επειδή ο έλεγχος και η πραγματική εξουσία βρίσκονταν στα χέρια των Ανακτόρων, του ΙΔΕΑ και της «Δεξιάς», η κυβέρνηση του «Κέντρου» δεν μπορούσε να εφαρμόσει το φιλολαϊκό της πρόγραμμα. Και ότι, ενώ εξήγγειλε μέτρα φιλολαϊκά, συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις, με αποτέλεσμα να υπονομευτεί και να χάσει τελικά την κυβερνητική εξουσία. 
Τέτοιες απόψεις –δυστυχώς, εκφράστηκαν και μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ (και φυσικά -κατά μείζονα λόγο της ΕΔΑ). Πρακτική έκφραση αυτής της αντίληψης ήταν, ότι το ΚΚΕ και η Αριστερά θα έπρεπε να στηρίξουν την πολιτική του Πλαστήρα και να προσαρμοστούν αποκλειστικά στην αξιοποίηση των νόμιμων δυνατοτήτων, εγκαταλείποντας τους παράνομους μηχανισμούς και άλλες αδιέξοδες λογικές, που εξ αντικειμένου υπονόμευαν την κυβέρνηση Πλαστήρα και ζημίωναν τη δημοκρατική εξέλιξη και την Αριστερά!… Αυτές οι απόψεις έγιναν πιο έντονες μετά τις βουλευτικές εκλογές του Μάρτη 1950 και ιδίως μετά την ίδρυση της ΕΔΑ, την 1η Αυγούστου 1951.
Το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν είχε μπορέσει να βγάλει σωστά και ολοκληρωμένα συμπεράσματα από την πείρα της ταξικής πάλης κατά τη δεκαετία του 1940, παρά τις σημαντικές αλλά δίχως αποτέλεσμα προσπάθειες που έκανε στα χρόνια 1949-1953, είχε αφήσει κενό στη διαμόρφωση της στρατηγικής του, το οποίο κάλυπταν «ποικίλες» άλλες εκδοχές… Στο έδαφός τους κατακεραυνώθηκε ως σεχταριστικό και το σύνθημα «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»

✔️ Προβάλλεται επίσης η άποψη, ότι οι ΗΠΑ δεν ήθελαν τον Πλαστήρα και προτιμούσαν τον Παπάγο. Ο στρατηγός Βαν Φλιτ φεύγοντας από την Ελλάδα (Ιούλης 1950) έστειλε μια επιστολή στο βασιλιά Παύλο, στην οποία μεταξύ άλλων ανέφερε και τα εξής: «Εφόσον φοβόμαστε γενικό πόλεμο, εξαιτίας της Κορέας, η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου ασφαλής με την παρούσα κυβέρνηση Πλαστήρα. Σε περίπτωση διεθνών περιπλοκών η κυβέρνηση αυτή θα αποτελέσει ουσιαστικά μια πέμπτη φάλαγγα του εχθρού. Οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας έχουν αρχίσει ραγδαίως να αποσυντίθενται. Τέλος, νομίζω ότι την κατάσταση θα έσωζε μόνο μια κυβέρνηση υπό τον στρατάρχη Παπάγο…» («ΑΥΓΗ» 12/4/1998).
Δε θα σταθούμε στις σκόπιμες, κατά τη γνώμη μας, υπερβολές του Αμερικανού στρατηγού περί αποσύνθεσης (!) και πέμπτης φάλαγγας (!). Πρόκειται για την ίδια τακτική που κάθε μη βασιλόφρονα τον ονομάτιζε κομμουνιστή, προκειμένου να διευρύνει την εμβέλεια της τρομοκρατικής πολιτικής της, με την προβολή του κομμουνιστικού «μπαμπούλα» και να δικαιολογήσει κάθε αντιδημοκρατικό μέτρο χτυπήματος του λαϊκού κινήματος. Μπορούμε, ίσως, να σκεφτούμε το ζήτημα από μια άλλη σκοπιά.
Χρειάστηκε να περάσουν πάνω από 14 χρόνια μέχρι το δικομματικό σύστημα να σταθεροποιηθεί πλήρως. Τότε, όμως, ο χώρος του «Κέντρου» ήταν πολυδιασπασμένος, όπως και ο χώρος της «Δεξιάς». Οι προσωρινές συμμαχίες των διαφόρων τμημάτων τους διαδέχονταν η μία την άλλη, εν μέσω συγκρούσεων των κέντρων εξουσίας. Είναι χαρακτηριστικό – και από αυτή την άποψη – το στρατιωτικό κίνημα που επιχειρήθηκε – αλλά τελικά ματαιώθηκε – τη νύχτα της 30 προς 31 Μαΐου 1951, με πρωταγωνιστή τον ΙΔΕΑ, ο οποίος είχε το πάνω χέρι μέσα στο στρατό και επηρέαζε τις πολιτικές εξελίξεις. 
✔️ Χαρακτηριστική, από την ίδια άποψη, είναι και η «σύγκρουση» που ξέσπασε εκείνο τον καιρό, ανάμεσα στο Παλάτι και στον Παπάγο. Αν και το κόμμα που ηγείτο ο Αλ. Παπάγος ήρθε πρώτο στις εκλογές του 1951, με ποσοστό 36,5% ο σχηματισμός κυβέρνησης ανατέθηκε στους Πλαστήρα-Βενιζέλο! Το Παλάτι αρνήθηκε να δεχτεί το αίτημα του στρατάρχη για διεξαγωγή νέων εκλογών με το πλειοψηφικό σύστημα, ενώ ο Παπάγος αρνήθηκε να συμπράξει με την ΕΠΕΚ (Πλαστήρας) και τους «Φιλελεύθερους» (Σοφ. Βενιζέλος), όπως ζητούσε το Παλάτι. Απ’ την άλλη, στις εκλογές του 1952 ο Γ. Παπανδρέου και άλλοι παράγοντες του «Κέντρου» (Τσουδερός, Μαλλιάκας, Λύχνος, Μερκούρης κά.) πήγαν στους συνδυασμούς του Παπάγου.
Αν, λοιπόν, ο Βαν Φλιτ έγραφε στον Παύλο για τον Πλαστήρα, τα όσα παραπάνω αναφέρθηκαν, τι να πούμε για τον Αμερικανό πρέσβυ στην Αθήνα, Γκραίηντυ, που ήρθε σε σύγκρουση ακόμη και με τα Ανάκτορα, προκειμένου να υποστηριχτεί για την πρωθυπουργία ο Πλαστήρας, και που δήλωνε για τον Ν. Πλαστήρα στο «ΒΗΜΑ» την 22α Απριλίου 1950: «Μου έκαμεν εντύπωσιν η ενεργητικότης του πρωθυπουργού και των συνεργατών του, η εκ μέρους των κατανόησις των ελληνικών προβλημάτων και η απόφασίς των να προχωρήσουν εις το έργον της ανασυγκροτήσεως. Ιδιαιτέραν εντύπωσιν μου επροξένησεν η εκ μέρους των Ελλήνων επισήμων κατανόησις του πνεύματος και των αρχών επί των οποίων βασίζεται η αμερικανική πολιτική βοηθείας, ως και η ισχυρά απόφασίς των να λάβουν τα αναγκαία μέτρα διά να καταστήσουν αποδοτικήν την βοήθεια»
 
✔️ Η κυβέρνηση Πλαστήρα απέρριψε το αίτημα της γενικής αμνηστίας. Ο Γ. Παπανδρέου, μιλώντας στη Βουλή (ο Πλαστήρας απουσίαζε στο Παρίσι), είπε: «… μόνον υπό μίαν θεωρητικήν προϋπόθεσιν θα ήτο ωφέλιμος και ενδεδειγμένη η γενική αμνηστία, εάν υπήρχε παγκόσμιος κατευνασμός, εάν η Κομινφόρμ εγκατέλειπε την επίθεσιν, εάν το κομμουνιστικό κόμμα έπαυε να είναι Πέμπτη Φάλαγξ και Τμήμα του Διεθνούς Επαναστατικού Στρατού. Αλλά αυτή η προϋπόθεσις, εάν αποτελεί ευχήν όλων των ανθρώπων, δεν αποτελεί δυστυχώς και πραγματικότητα».
«Παπανδρέα παπατζή χίτης ήσουνα κι εσύ»
Αυτό φώναζε ο αδούλωτος λαός της Αθήνας το Δεκ του 44 στον Γεώργιο Παπανδρέου, όταν σαν Πρωθυπουργός -υπηρέτης του Σκόμπυ και των Άγγλων ιμπεριαλιστών, πήρε ενεργό μέρος στο έγκλημα του μακελέματος του λαού μας.
Τα μνημεία υποκρισίας του άπειρα από το «πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν» που εκστόμισε στην απελευθερωμένη Αθήνα, συνέχεια εκείνων της αλήστου μνήμης Μαυρογιαλούρων προκατόχων του – Θα σας φτιάξουμε γεφύρια! …«Μα, δεν έχουμε ποτάμια» Θα σας φτιάξουμε και ποτάμια! Θα σας χτίσουμε σχολεία!, στους πύρινους λόγους κατά «του συρφετού των αλητών του ΚΚΕ» (κατά σύμπτωση από το ίδιο βήμα, με διαφορά λίγων χρόνων), από την ένταξη στο κόμμα του Παπάγου, το 1952 για να μη μείνει εκτός Βουλής στην αποδοχή του κλίματος «βίας και νοθείας» του ’61 εκτιμώντας ότι θα τον ευνοούσε εκλογικά, …εμπνευστής του «διμέτωπου» στη συνέχεια (που ουσιαστικά υπήρξε «μονομέτωπος» κατά του λαϊκού κινήματος), που παρέδωσε την κυβερνητική εξουσία στο Παλάτι, το 1965, με τα τραγικά επακόλουθα (χούντα κλπ)
✔️ Ο εμφύλιος έχει τελειώσει πριν τρία, σχεδόν, χρόνια και «ο γέρων», τα ‘χει βάλλει με την κυβέρνηση Πλαστήρα – εκείνης της εποχής – ζητώντας περισσότερο αίμα, με τη μεταβάπτιση των κομμουνιστών σε… κατασκόπους! Το αναίσχυντο, εγκληματικό… αίτημα, διατυπώνεται σε πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής» την 1/6/1952, καθώς ο… γέρων, εξακολουθητικά συνέπλεε – με την «επάρατον» – στην αντικομμουνιστική δράση, που στοίχισε τόσα στο λαό και στον τόπο μας.
«Ερωτώμεν την κυβέρνησιν (Νικολάου Πλαστήρα): Είχεν αναγγείλει ότι, μετά την πρώτην δίκην του Μπελογιάννη θα επηκολούθει δίκη της δευτέρας σειράς των κατασκόπων; Εχουν παρέλθει ήδη τρεις μήνες και η νέα δίκη δεν έγινε. Διατί; Η κυβέρνησις δεν απαντά. Και είμεθα ηναγκασμένοι!! να απαντήσωμεν ημείς διά λογαριασμόν της. Δεν έγινε η νέα δίκη των κατασκόπων διότι η κυβέρνησις υφίσταται εκβιασμόν από την Πέμπτη Φάλαγγα της “συνοδοιπορίας” η οποία δρα εντός της κυβερνητικής παρατάξεως (…) «Ερωτώμεν πάλιν: Είχεν αναγγείλει η κυβέρνησις ότι εκ των αρχείων της κρύπτης του Βαβούδη διεπιστώθη η συνενοχή της ΕΔΑ εις την κατασκοπείαν (!!) Και ότι απεφάσισεν τη διάλυσίν της (…) Και όμως η διάλυσις της ΕΔΑ δεν έγινε. Διατί; Διότι η κυβέρνησις υπέστη τον εκβιασμόν της Πέμπτης Φάλαγγος…» (κλπ)

✔️ Το σύνθημα “τι Πλαστήρας, τι Παπάγος“, είναι πλέον ιστορικά δικαιωμένο.
Ομιλία στο ΡΣ. “Ελεύθερη Ελλάδα”, στις 14 Νοέμβρη 1952 & Δημοσίευμα, στο περιοδικό Νέος Κόσμος, επίσημο θεωρητικό και πολιτικό όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ
Με πληροφορίες από |> Ριζοσπάστη, |> ΚΟΜΕΠ & |> (Σπ. Λιναρδάτου) “Από τον Εμφύλιο στη Χούντα”, επίσης |> εδώ <|
 header Τώρα ξέρεις Το 2019 δεν είναι 2015Η δύναμή σου την επόμενη μέρα