ΑΡΙΣΤΕΡΑ vs ΔΕΞΙΑ

 Το παρόν γκρίζο και ομοιόμορφο. Η προνομιούχα τάξη έχει αναθαρρήσει, αφού κατάφερε χωρίς σοβαρές απώλειες να φορτώσει τις επιπτώσεις της κρίσης στους εργαζομένους, και χαίρεται κακομοίρικα τα καλά της, έχοντας ποδοπατήσει κι εξευτελίσει οράματα και προσδοκίες των υποτελών τάξεων. Η ρυπαρή καλοζωία της μακιγιαρισμένη με αναβιωμένους ιδεαλισμούς καπηλεύεται αγώνες και ελπίδες, χωρίς να διστάζει να προωθεί και φασιστικές εναλλακτικές, ολοένα εξωραϊζοντάς τες ή ενσωματώνοντας τες σε παραδοσιακά κόμματα όπως η Ν.Δ. Για να συνηθίζουμε, να τις κάνουμε αποδεκτές –έτσι να υπάρχουν, για κάθε ενδεχόμενο.

 Περιμένοντας αυτή τη δεκαετία της κρίσης να κατασταλάξουν τα πράγματα η κυρίαρχη τάξη  από τη μια απειλούσε με  πλήρη εξαθλίωση τους εργαζομένους και  τους  κατηγορούσε ως υπεύθυνους για την κρίση, ενώ από την άλλη έκανε συστάσεις για υπομονή και αγώνες δικαστικούς, θέλοντας να κρατά σχεδόν σε λήθαργο το εργατικό κίνημα,  μέχρι να ολοκληρωθούν οι καπιταλιστικές μεταρρυθμίσεις προς όφελος του κεφαλαίου.

               Και σ’ όλο αυτό τα διάστημα το επιβαλλόμενο μοντέλο επιδιώκει τη σταδιακή μείωση της πολιτικής αντιπαράθεσης που περιορίζεται στο επίπεδο ηγετών στα κόμματα εξουσίας. Οι ηγέτες τους επαίρονται πως δεν μιλούν ξύλινες γλώσσες, αλλά όμως δίνουν υποσχέσεις που ταυτίζονται σ’ όλα τα αστικά κόμματα με την έννοια της ανάπτυξης. Εστιάζοντας ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ στο ποσοστό της ανάπτυξης προσπαθούν να διαφοροποιηθούν αναφερόμενοι σε ισχυρή, με έμφαση στη δυναμική της, ή βιώσιμη, μ’ έμφαση στις περιβαλλοντικές ανησυχίες. Κι αυτή η κοινή τους ιδεολογία στηρίζεται σε κάποιες παραδοσιακές αρχές όπως κοινή προσπάθεια,  όλοι μαζί εργάτης και κεφάλαιο και στα δύο κόμματα, θέληση για ανάπτυξη της χώρας, αξιοκρατία, κοινωνική πειθαρχία, τάξη και ασφάλεια. Και όλοι επικεντρώνονται στη ηθική διάσταση. Η πείνα στον κόσμο, η βία ο ρατσισμός αντιμετωπίζονται με μια επίπλαστη, απολίτικη, φιλανθρωπικού τύπου ανησυχία, χωρίς πλέον αναφορά στην πιθανή επίλυση των ταξικών αντιθέσεων πάνω στις οποίες τα φαινόμενα αυτά θεμελιώνονται.  

Γι’ αυτό και ελάχιστη, μάλλον μόνο ως προς την ένταση, διαφοροποίηση υπήρξε στην καταδίκη για το κατάπτυστο μ’ εξυπνακίστικο ευφυολόγημα σχόλιο   της Athens Voice για τον θάνατο της αποκλειστικής νοσοκόμας, Γκαϊανέ Καζαρτιάν από την Αρμενία.  Μένοντας έτσι στο σκοτάδι η θέση των μεταναστών, οι συνθήκες εργασίας που με νομοθετικές ρυθμίσεις  έχουν διαμορφώσει εφιαλτικά περιβάλλοντα εργασίας, μένουμε στο μεμονωμένο συμβάν. Άνετα, όλα τα αστικά κόμματα δεν έχουν πρόβλημα να αποστασιοποιηθούν ή να καταδικάσουν με μια γενικευμένη ασάφεια, επιδεικνύοντας έναν αόριστο ανθρωπισμό.

Αυτός ο θάνατος έδωσε μια καλή ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ να υπογραμμίσει τον κυνισμό όσων στοιχίζονται με τη Ν.Δ σε αντιδιαστολή με τον δικό του ανθρωπισμό, που όμως ενώ δεν φείδεται ωραίων λόγων και συμβολικών κινήσεων, στην πράξη δεν νομοθετεί τίποτε διαφορετικό από αυτά που απαιτεί το κεφάλαιο για τους εργαζομένους. Και βέβαια και η Ν.Δ άδραξε την ευκαιρία για να επιτεθεί στην κυβέρνηση για το μεταναστευτικό ακόμα και για να αναδείξει τις ανεπάρκειες στα ξέφτια του κοινωνικού κράτους που έχουν απομείνει. Η ΝΔ δεν προτείνει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, απλά το εντάσσει στην ιδεολογία του φιλελευθερισμού, καμαρώνοντας για την αποτελεσματικότητά του,  χωρίς δικαιολογίες και προσχήματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που επιμένει πως ασκεί αριστερή πολιτική.

               Και μετά την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ πώς μπορεί κανείς να ξεχάσει ότι, σε μια χώρα όπου συνεχίζει ο καπιταλιστικός τρόπος  παραγωγής και φυσικά να  κυριαρχούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου  και μετά την ανάληψη της εξουσίας από ένα  αυτοπροσδιοριζόμενο αριστερό κόμμα, δεν μπορεί  να υπάρξει  αριστερός ή σοσιαλδημοκρατικός τρόπος  άσκησης της εξουσίας; Η ΝΔ σε όλους τους τόνους μιλά για την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που συνέχισε και ολοκλήρωσε τη δική της πολιτική, χρεώνοντάς τη βέβαια στην αριστερά. Εν γνώσει της παραπλανεί για να απαξιώσει την αριστερά, περιλαμβάνοντας και τους κομμουνιστές, συμπίπτοντας στο αποτέλεσμα με τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται πως όσοι προωθούν την αφηρημένη ιδέα μιας κοινωνικής ομάδας που ονομάζεται «αριστερά», είναι τις πιο πολλές φορές εκείνοι που επωφελούνται από την μη ύπαρξη μιας αριστεράς κοντά στα εργατικά συμφέροντα. Μια τέτοια αριστερά έχει ακόμα λιγότερη αξία αν δεν μπορεί καν να προσδιορίσει τον ταξικό ανταγωνισμό ως το επίκεντρο του ζητήματος. Φαίνεται πως όσο πιο διαδεδομένη είναι τόσο λιγότερη σχέση έχει με την χειραφέτηση της εργατικής τάξης.

Τελικά νεκρανασταίνεται η αντίθεση "αριστερού vs δεξιού", γιατί επισκιάζει συγκεκριμένες υλικές σχέσεις της ταξικής διαίρεσης και επιβάλλει μια επιφανειακή ιδεολογική διχοτόμηση από πάνω σ’ αυτές. Μόνο που η κρίση αποκάλυψε πως αυτό το ασαφές ιδεώδες της αριστεράς καταφέρνοντας να περιορίσει τους εργαζομένους στην αστική κατανομή της εξουσίας μεταξύ της «Αριστεράς» προοδευτικής αστικής τάξης και της «Δεξιάς» συντηρητικής αστικής τάξης, αποτέλεσε εμπόδιο στην οργάνωση της εργατικής τάξης με το δικό τους κόμμα, το κομμουνιστικό, ωθώντας τους στη μια ή άλλη οργάνωση των καπιταλιστών.

Γι’ αυτό την Κυριακή των εκλογών η μοναδική επιλογή είναι ψήφος στο ΚΚΕ