14-09-2019
Δεν θυμάμαι να κλάφτηκε ο μπάρμπας καμιά
φορά για το ότι τόσο ξαφνικά ετοιμαζόταν να σηκώσει άγκυρα. Ο μπάρμπας
ήταν χρήσιμος και για τα παιδιά του και για τους φίλους και για την
κοινωνία ολόκληρη. Λίγο μετά τα εβδομήντα ήταν στην πρώτη γραμμή της
ζωής και του αγώνα. Δεν τον θυμάμαι στους λίγους μήνες που κράτησε αυτή η
πορεία προς την έξοδο να κλάφτηκε ή να μοιρολόγησε τον εαυτό του. Ακόμα
και όταν πλέον προχώρησε η αρρώστια προσπαθούσε απλά να τον βοηθάνε για
να κάνει μόνος του ότι έπρεπε να κάνει, ακόμα και στα τελευταία του
έβαζε την αξιοπρέπεια πάνω απ’ όλα όχι μόνο για να μην αφήσει πίσω του
την εικόνα του λιγόψυχου αλλά προπαντός για να δώσει μαθήματα
συμπεριφοράς. Σ’ αυτό το λίγο διάστημα δεν άκουσα τον μπάρμπα να
παραπονιέται που σήκωσε άγκυρα. Μόνο μια φορά που ήμασταν μόνοι μας μου
είπε: «Έχει τόσους άχρηστους. Γιατί να τύχει σ’ εμένα;»! Ήταν τόσο
ξεκάθαρη κουβέντα και συνάμα όμως τόσο βαριά! Αλλά τι βαριά… δίκιο είχε.
Έχει τόσους άχρηστους που μοιρολογάνε τον εαυτό τους χρόνια ολόκληρα
και ζαλίζουν τον κόσμο μιλώντας για το θάνατό τους, ο οποίος τελικά
έρχεται αφού πρώτα έχουν θάψει όλη τη γενιά τους, τουλάχιστον τους
μισούς από την επόμενη και κάμποσους από την μεθεπόμενη γενιά. Γιατί να
μην πάρει αυτούς ο θάνατος και να πάρει τον μπάρμπα που ήταν χρήσιμος;!
Κ. Νότνολ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου