Σύγχρονη σκλαβιά

Η δολοφονική επίθεση εργοδότη με καραμπίνα κατά μεταναστών εργατών γης στον Μαραθώνα επειδή ζήτησαν το αυτονόητο, δηλαδή να μη δουλεύουν τζάμπα, σαν σκλάβοι, δεν είναι ένα ακόμα «μεμονωμένο περιστατικό».
Είναι μία ακόμα ψηφίδα στο μωσαϊκό της άγριας εκμετάλλευσης που υφίστανται χιλιάδες μετανάστες εργάτες, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα αστικά κέντρα.
Δεν είναι εξαίρεση αλλά συστατικό στοιχείο της «κανονικότητας» της εργασιακής ζούγκλας, για την οποία κομπάζουν προκλητικά η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου και αφορά όλους τους εργαζόμενους, Ελληνες και μετανάστες.
Εικόνες όπως αυτές μπορεί να θυμίζουν Μεσαίωνα, είναι όμως η άλλη πλευρά της καθημερινότητας που ζουν χιλιάδες μετανάστες εργάτες.
Μιας καθημερινότητας γεμάτης επιθέσεις από φασιστικές συμμορίες, που ξαμολιούνται με παρότρυνση εργοδοτών για να τρομοκρατήσουν τους εργάτες και να «ξεχάσουν τα χρωστούμενα», να μην τολμήσουν να αναζητήσουν βοήθεια και αλληλεγγύη.
Γεμάτη και από άλλα «μεμονωμένα περιστατικά», που συνήθως δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας, όμως καταγγέλλονται από συνδικάτα και μαζικούς φορείς: Αφεντικά που έχουν για μήνες απλήρωτους μετανάστες και μια ωραία πρωία κάνουν ότι δεν τους ξέρουν, τους διώχνουν χωρίς εξήγηση, απειλώντας τους ότι αν τολμήσουν να αντιδράσουν θα απελαθούν. `Η άλλες περιπτώσεις, που ξαφνικά χώροι δουλειάς απλά παύουν να υπάρχουν και τα αφεντικά κάνουν την «πάπια», αφήνοντας τους εργάτες σύξυλους.
Εργάτες όπως αυτοί που δέχτηκαν τη δολοφονική επίθεση, δουλεύουν ήλιο με ήλιο για εξευτελιστικά μεροκάματα και ζουν σε κοτέτσια και θερμοκήπια, μέσα στη λάσπη και το κρύο, χωρίς θέρμανση, ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, σε συνθήκες δηλαδή πολύ επικίνδυνες. Τα τραυματισμένα θύματα του εργοδότη πιστολέρο συμπληρώνουν τη μακριά λίστα των μεταναστών εργατών γης, που χάνουν ακόμα και τη ζωή τους από αναθυμιάσεις και πυρκαγιές από αυτοσχέδια μαγκάλια, προσπαθώντας να ζεσταθούν όπως - όπως.
Είναι οι σύγχρονοι φτωχοδιάβολοι, που έφυγαν από τις πατρίδες τους για ένα καλύτερο αύριο, κυνηγημένοι από τη φτώχεια και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αλλά φτάνοντας στην Ελλάδα και στην «αναπτυγμένη» Ευρώπη, γίνονται θύματα της πιο άγριας εκμετάλλευσης: Πέφτουν σε δουλεμπορικά δίκτυα, βιώνουν την ωμή εργοδοτική βία, το ρατσισμό, τον εγκλωβισμό στο καθεστώς «παρανομίας» που τους επιφυλάσσει το κράτος, κάτι που συμφέρει από τη μία τα κάθε λογής κυκλώματα και από την άλλη τους εργοδότες, οι οποίοι τους θέλουν όσο γίνεται πιο ευάλωτους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα από τα θύματα της τελευταίας αυτής επίθεσης, ενώ ακόμα νοσηλευόταν, τον φρουρούσε η αστυνομία και μέσα στο θάλαμο του πήρε αποτυπώματα ανακοινώνοντάς του ότι μόλις πάρει εξιτήριο θα πάει στη φυλακή, αφού δεν βρίσκεται «νόμιμα στη χώρα»! Οσο για τον εργοδότη - θύτη; Ανενόχλητος ξαμολούσε δικούς του ανθρώπους να απειλούν τα θύματα, να τους εκβιάζουν για να μην καταθέσουν εναντίον του.
Η εργοδοτική βία και η αυθαιρεσία σε βάρος των μεταναστών εργατών έχουν αιτίες: Στηρίζονται ποικιλότροπα από το αστικό κράτος, από την ασυλία και τους νόμους που έχουν εξασφαλίσει διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, στο όνομα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, για να μεγαλώνει δηλαδή η κερδοφορία των καπιταλιστών μέσα από το βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης, πλευρά της οποίας είναι και όσα υφίστανται οι μετανάστες εργάτες.
Οι άθλιοι όροι δουλειάς, ο φόβος και η ανασφάλεια αξιοποιούνται ως εργαλείο «παραδειγματισμού» για όλους τους εργαζόμενους, ως μέσο πίεσης για να ρίξουν ακόμα πιο κάτω την απαιτητικότητα και τις διεκδικήσεις τους.
Στις πλάτες των χιλιάδων κατατρεγμένων, με ευθύνη του κεφαλαίου και των κομμάτων του, καλλιεργούνται το μίσος και ο ρατσισμός, αποκρύβονται οι πραγματικές αιτίες της ανεργίας και της εκμετάλλευσης, που συνθλίβει τα δικαιώματα και τις ανάγκες συνολικά της εργατικής τάξης. Υψώνονται κάλπικα τείχη στην κοινή δράση Ελλήνων και μεταναστών, στη βάση του κοινού ταξικού συμφέροντος, ενισχύοντας έτσι την επιθετικότητα της εργοδοσίας και των μηχανισμών της σε βάρος της εργατικής τάξης συνολικά.
Από τα σύγχρονα τσιφλίκια του Μαραθώνα, όπου «κανονικότητα» είναι τα αφεντικά να πυροβολούν εργάτες, μέχρι τα εργοστάσια και τα ναυπηγεία - παγίδες θανάτου, που καθημερινά σακατεύονται εργαζόμενοι, και από τα τηλεφωνικά κέντρα μέχρι τα ξενοδοχεία και τα εμπορικά καταστήματα, που εκτός από τις δεκάδες σχέσεις εργασίας - λάστιχο θερίζουν οι επαγγελματικές ασθένειες, παντού στους τόπους δουλειάς καταρρέει με πάταγο το παραμύθι της «βιώσιμης» ή της «δίκαιης» ανάπτυξης.
Οι κυβερνήσεις, σήμερα της ΝΔ και χτες του ΣΥΡΙΖΑ, οι εργοδοτικές συνδικαλιστικές πλειοψηφίες είναι οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της άθλιας κατάστασης.
Ομως υπάρχει και το αντίπαλο δέος. Είναι η οργανωμένη πάλη μέσα από τα σωματεία, η ένταση της αλληλεγγύης και της κοινής πάλης Ελλήνων και μεταναστών εργατών, ενάντια στον κοινό εχθρό: Τον καπιταλισμό της εκμετάλλευσης και των ματωμένων κερδών, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, του πολέμου και της μετανάστευσης. Η μόνη ρεαλιστική διέξοδος βρίσκεται στην πάλη για να βγει η εργατική τάξη και οι ανάγκες της στο προσκήνιο, διεκδικώντας να πάρει την εξουσία και την οικονομία στα χέρια της.