Με αφορμή το θάνατο της Ελλης Παππά
 |
Ο θάνατος της Ελλης Παππά τροφοδότησε ένα νέο κύκλο δημοσιευμάτων και προβολής τηλεοπτικών εκπομπών, ένα νέο κύκλο ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης σχετικό με γεγονότα των δεκαετιών 1940 και 1950. Ακριβέστερα, τροφοδοτεί ένα νέο κύκλο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην επαναστατική στρατηγική που έχει ανάγκη το εργατικό και λαϊκό κίνημα και στη στρατηγική του οπορτουνισμού.
Από την πλευρά του τελευταίου, περίσσεψαν οι έμμεσες και άμεσες επιθέσεις κατά του ΚΚΕ για τις δεκαετίες του 1940 και του 1950, περίσσεψαν οι επιθέσεις στον Στάλιν και στον Ζαχαριάδη, αλλά και οι προσπάθειες να οικειοποιηθεί ο χώρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και τους Νίκο Μπελογιάννη και Νίκο Πλουμπίδη! Φαίνεται πως ορισμένοι θεωρούν ότι η θέση δύο από τους χιλιάδες ήρωες του ΚΚΕ δε βρίσκεται στο Κόμμα που έτσι τους διαπαιδαγώγησε και που σε αυτό έμειναν πιστοί μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής τους, αλλά ότι βρίσκεται στην όχθη όπου έχουν μεταπηδήσει συγγενείς των εκτελεσμένων κομμουνιστών!..
Είναι χαρακτηριστικό ότι στα τόσα που γράφτηκαν και ειπώθηκαν αυτές τις μέρες για τις δίκες του 1951 και 1952 αντιστοίχως, ούτε μία καλή λέξη δε βρήκαν οι ρήτορες και οι συγγραφείς να πουν για το ΚΚΕ, λες και είναι δυνατό να ξεπηδούν Μπελογιάννηδες από παρθενογένεση. Λες και είναι δυνατό να ξεπηδούν από κόμματα τύπου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οι Μπελογιάννηδες δεν ανήκουν σε όλους.
 |
Η προσέγγιση της ιστορικής πραγματικότητας είναι πολύ δύσκολη και σύνθετη υπόθεση. Προϋποθέτει επιστημονική μεθοδολογία, εντοπισμό των βασικών αξόνων που καθορίζουν κάθε ιστορική περίοδο, αποφυγή της αποσπασματικότητας στην εξέταση των γεγονότων, όσο γίνεται μεγαλύτερη αμεροληψία, καθώς και εγκατάλειψη κάθε συναισθηματισμού και προκατάληψης, που αναπόφευκτα οδηγούν στον υποκειμενισμό. Και, κυρίως, προϋποθέτει συλλογική επεξεργασία, γιατί η γνώση και η ακέραια κρίση, ιδιαίτερα όταν αυτές αφορούν στις πιο σκληρές και δύσκολες ώρες της ταξικής πάλης, απαιτούν πολλαπλές προσπάθειες, κοίταγμα και ξανακοίταγμα των γεγονότων.
Ορισμένοι από τους παραπάνω λόγους συνηγορούν στο ότι κατά κανόνα οι πρωταγωνιστές των γεγονότων δεν μπορούν να γίνουν και οι πιο αντικειμενικοί κριτές τους, πολύ περισσότερο δεν ερμηνεύονται αυθεντικά οι πρωταγωνιστές μόνο από τις μαρτυρίες συγγενών και φίλων, όπως κάνει ο γιος του Νίκου Μπελογιάννη και της Ελλης Παππά.
Αυτά ισχύουν με το παραπάνω, όταν επιχειρείται να γραφτούν τα γεγονότα μετά την πάροδο χρόνων και αφού στο μεταξύ έχει αλλάξει η ιδεολογική - πολιτική αφετηρία και τοποθέτηση του συγγραφέα - πρωταγωνιστή. Στην περίπτωση της Ελλης Παππά, αυτό το τελευταίο είναι αναμφισβήτητο, κρίνοντας από τα πολλά που είπε για τις αρχές της δεκαετίας του 1950 και όσα έγραψε, είτε που αφηγήθηκε σε άλλους και έγραψαν (Διδώ Σωτηρίου, Πότης Παρασκευόπουλος κ.ά.).
Ποιες συνθήκες είχαν διαμορφωθεί διεθνώς και στο εσωτερικό της χώρας, αμέσως μετά το δίκαιο και ηρωικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), μέσα στις οποίες το ΚΚΕ ήταν υποχρεωμένο να δράσει, στην Ελλάδα και στην πολιτική προσφυγιά; Ποια ζητήματα, που η ταξική πάλη είχε φέρει στην επιφάνεια, κρίνονταν εκείνα τα χρόνια για το Κόμμα και για το λαϊκό κίνημα; Ποια ιδεολογικά και πολιτικά προβλήματα απασχολούσαν το ΚΚΕ, έχοντας οδηγήσει σε εσωκομματική διαπάλη για τις αιτίες της ήττας ενός μεγαλειώδους λαϊκού κινήματος των χρόνων 1941 - 1949, αλλά και για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει το ΚΚΕ μετά το 1949, πρώτα απ' όλα για τη στρατηγική του;
Αν παραγνωριστούν έστω και κάποιες από τις παραπάνω παραμέτρους, είναι αδύνατο να εξηγηθούν αντικειμενικά όλες οι πλευρές που αποτελούν συστατικά των υποθέσεων Μπελογιάννη και Πλουμπίδη. Πάντα με την επιφύλαξη ότι είναι δυνατό νεότερα και άγνωστα στοιχεία να συμπληρώσουν στο μέλλον μία ή περισσότερες πλευρές αυτών των δραματικών γεγονότων, μπορούμε να επικεντρώσουμε στα καίρια ζητήματα που αναδείχθηκαν εκείνα τα χρόνια.
Η αναζήτηση των αιτιών που ο αγώνας του ΔΣΕ δεν είχε νικηφόρα έκβαση απασχόλησε την ΚΕ του ΚΚΕ ήδη από τον Οκτώβρη του 1949 (6η Ολομέλεια στο Μπουρέλι της Αλβανίας). Στο μεταξύ, είχαν ήδη εκφραστεί διαφορετικές έως και αντίθετες προσεγγίσεις πριν και μετά την 6η Ολομέλεια που ο Μάρκος Βαφειάδης με γράμμα στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ είχε καταγγείλει τον Νίκο Ζαχαριάδη ως πράκτορα της Ιντέλιτζενς Σέρβις και ως τον υπεύθυνο της ήττας του ΔΣΕ.
Η κριτική εξέταση της πορείας του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος ήταν αναγκαίο και φυσικό να μην περιοριστεί στα χρόνια 1946 - 1949, αλλά να αγκαλιάσει ολόκληρη τη δεκαετία του 1940, γεγονός που εκφράστηκε με τη διεξαγωγή της 3ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (Οκτώβρης 1950). Το κύριο συμπέρασμα της 3ηςΣυνδιάσκεψης ήταν:
«Στην πρώτη κατοχή είχαμε λαθεμένη πολιτική γραμμή και όχι σωστή οργανωτική δουλειά. Γι' αυτό πέσαμε έξω, χάσαμε την επανάσταση. Στη δεύτερη κατοχή η γραμμή μας ήταν βασικά σωστή» (ΙΙΙ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΚΕ, σελ. 17-18, έκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ).
Ως αιτίες της ήττας η Συνδιάσκεψη θεώρησε τη μη λύση του προβλήματος των εφεδρειών του ΔΣΕ και το ζήτημα του ανεφοδιασμού των τμημάτων του ΔΣΕ του ΚΓΑΝΕ (Αρχηγείο Νότιας Ελλάδας). Και συνέχιζε:
«Ωστε δε μπορέσαμε εξαιτίας αυτής της καθυστέρησής μας σ' αυτά τα δυο ζητήματα ν' αντεπεξέλθουμε αποτελεσματικά τόσο στον όγκο της αγγλοαμερικάνικης βοήθειας, που δίνονταν στο μοναρχοφασισμό, όσο και στην ανοιχτή προδοσία του Τίτο» (ό.π. σελ. 18).
Κύριοι φορείς των διαφωνιών που είχαν προκύψει ήταν ο Μάρκος Βαφειάδης και ο Κώστας Καραγιώργης, που διαγράφτηκαν από το Κόμμα πριν από την 3ηΣυνδιάσκεψη, καθώς και ο Μήτσος Παρτσαλίδης. Επί της ουσίας, οι διαφωνίες επικεντρώνονταν στο ότι δεν έπρεπε το Κόμμα να ακολουθήσει το δρόμο της ένοπλης πάλης, αλλά το δρόμο της δημοκρατικής εξέλιξης (!), με τη συμμετοχή στις εκλογές του 1946. Τέθηκε επίσης έντονα σε αμφισβήτηση ότι το ΚΚΕ λειτουργούσε δημοκρατικά.
Διαπάλη διεξαγόταν και στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι λόγω των συνθηκών δεν εκφραζόταν με την ίδια ένταση.
Πρέπει να παρθεί υπόψη ότι ο προβληματισμός και η αντιπαράθεση διεξάγονταν σε συνθήκες υπονόμευσης και περικύκλωσης από τον ιμπεριαλισμό της Σοβιετικής Ενωσης και των νεοσύστατων Λαϊκών Δημοκρατιών, ανοιχτών απειλών εναντίον τους, πολεμικής προετοιμασίας, δημιουργίας του ΝΑΤΟ, πολέμου στην Κορεατική χερσόνησο και έντασης των εξοπλισμών. Στην ιμπεριαλιστική επίθεση στην Κορέα συμμετείχε και ελληνικό στράτευμα, η Ελλάδα γινόταν μέλος του ΝΑΤΟ και λίγο αργότερα (1953) υπογραφόταν η ελληνοαμερικανική συμφωνία για την εγκατάσταση βάσεων στην Ελλάδα. Είχε προηγηθεί η ρήξη της Γιουγκοσλαβίας με τη Σοβιετική Ενωση, η έξοδος της Γιουγκοσλαβίας από την Κομινφόρμ (Γραφείο Πληροφοριών) και η συμμαχία της με το ΝΑΤΟ, μέσω της διαμόρφωσης του τριγώνου Ελλάδας - Γιουγκοσλαβίας - Τουρκίας.
Ταυτόχρονα, στο εσωτερικό της Ελλάδας συνεχιζόταν ο ανηλεής διωγμός των κομμουνιστών και άλλων ΕΑΜιτών. Από τους βασικούς στόχους των κρατικών διωκτικών αρχών ήταν η εξάρθρωση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ. Αξιοσημείωτο είναι ότι την ίδια στιγμήεπιδιωκόταν από εγχώριες αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, ακόμα και από τη γιουγκοσλαβική πρεσβεία, η δημιουργία ενός «εθνικού ΚΚΕ»!
Σε αυτές τις συνθήκες μεγιστοποιήθηκε η σημασία της νόμιμης δράσης και επιπλέον αντιπαρατέθηκε αυτή στην παράνομη. Μαζί τους μπλέχτηκε και το ζήτημα της πολιτικής των συμμαχιών του ΚΚΕ.
Μόνο με βάση το συνυπολογισμό όλων των προηγουμένων μπορεί να εξηγηθεί γιατί η εσωκομματική σύγκρουση, από το πλαίσιο της οποίας δεν έλειψε και ο φραξιονισμός, πήρε οξύτατη μορφή, ενώ εκφράστηκε και με εκατέρωθεν ακραίες ενέργειες, καθώς και με άδικους χαρακτηρισμούς, όπως αποδείχθηκε σε μια σειρά περιπτώσεις.
Γι' αυτό και δεν είναι αντικειμενικό να αποδίδονται σε προσωπικά κίνητρα του Ζαχαριάδη, οι χειρισμοί από αυτόν διαφόρων καταστάσεων, όπως, για παράδειγμα, ο χειρισμός του στο γράμμα που έστειλε στον Τύπο ο Νίκος Πλουμπίδης, με το οποίο υποσχόταν να παρουσιαστεί στην Ασφάλεια, αν ακυρωνόταν η θανατική ποινή του Μπελογιάννη.
Θυμίζουμε ότι τότε ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε χαρακτηρίσει την επιστολή του Πλουμπίδη ως κατασκεύασμα της Ασφάλειας και είχε δηλώσει ότι ο Πλουμπίδης βρισκόταν άρρωστος στο εξωτερικό.
Η παραπάνω ενέργεια του Νίκου Πλουμπίδη ήταν λαθεμένη και βρισκόταν έξω από το πλαίσιο της κομματικής λειτουργίας. Ο ίδιος ο Πλουμπίδης παραδέχθηκε στη συνέχεια ότι κακώς δε συνεννοήθηκε με την ηγεσία του Κόμματος γι' αυτήν την ενέργειά του, παρότι επέμενε ότι έπραξε το χρέος του προκειμένου να σωθεί ο Μπελογιάννης. Επίσης ο Μπελογιάννης είχε θεωρήσει σωστή τη διάψευση της επιστολής Πλουμπίδη από το ραδιοφωνικό σταθμό του Κόμματος, ενώ είναι δεδομένο ότι απέκλειε να πάρει άλλος κομμουνιστής τη θέση του στο εκτελεστικό απόσπασμα, για να γλιτώσει ο ίδιος. Εξάλλου, το αστικό κράτος θα εκτελούσε και τους δύο. Οπως και έκανε.
Ενα από τα ζητήματα είναι γιατί οι βουλευτές της ΕΔΑ δεν πήγαν στο δικαστήριο ως μάρτυρες υπεράσπισης, αλλά και γιατί δεν βρίσκονταν έξω από τις φυλακές της Καλλιθέας τη νύχτα που πήραν τους 4 για το Γουδή. Σε αυτό η Ελλη Παππά έχει απόλυτο δίκιο.
Αλλά ένα επίσης σοβαρό ζήτημα είναι η μη τοποθέτηση του Μπελογιάννη ως υποψήφιου βουλευτή στους συνδυασμούς της ΕΔΑ, αφού η σίγουρη εκλογή του, πράγματι, θα έδινε τη δυνατότητα να διεξαχθεί από καλύτερες θέσεις η πάλη για τη σωτηρία του. Αυτό η Ελλη Παππά δεν γνωρίζουμε αν το έχει κάπου σημειώσει. Γνωρίζουμε, όμως, ότι ουδέποτε το έθεσε δημοσίως.
Αντιφάσεις και ανακρίβειες
Μετά το θάνατο της Ελλης Παππά είδαν το φως της δημοσιότητας τοποθετήσεις της για μια σειρά ζητήματα. Πολλές από αυτές τις τοποθετήσεις είναι ανακριβείς, αλλά και αντιφατικές, αν συγκριθούν με αντίστοιχες που έκανε για τα ίδια ζητήματα πριν από πολλά χρόνια.
1. Ο Λ. Μαυροειδής ρώτησε την Ελλη Παππά, ποια ήταν η άποψή της για τη στάση του Ζαχαριάδη απέναντι στον Μπελογιάννη. Και η Ελλη Παππά απάντησε:
«Ο Ζαχαριάδης είχε ανάγκη να δημιουργήσει τον μύθο ενός μάρτυρα και τον μύθο ενός προδότη. Τον Μπελογιάννη τον χρησιμοποίησε στη θέση του μάρτυρα. Και τον Πλουμπίδη στη θέση του προδότη» (Η ΑΥΓΗ, 1/11/2009).
Εδώ πια υπάρχει εμπάθεια και πλήρης διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Καταρχήν είναι απορίας άξιον το εξής: Οσοι υποστηρίζουν ότι ο Ζαχαριάδης έπρεπε να συμφωνήσει με την επιστολή του Πλουμπίδη, άρα και με την παράδοσή του, πώς και γιατί θεωρούν ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας το να εκτελεστεί ο Πλουμπίδης αντί του Μπελογιάννη; Πέρα από την άποψη που είχε ο Ζαχαριάδης για τον Πλουμπίδη, πώς και γιατί θεωρούν ότι είναι δυνατό να βάζει το Κόμμα στο ζύγι ποιο στέλεχός του θα εκτελεστεί και ποιο όχι;
Ο Μπελογιάννης ήταν ένα από τα στελέχη στα οποία ο Ζαχαριάδης είχε επενδύσει μεγάλες ελπίδες και τα ανέδειξε στο καθοδηγητικό όργανο του ΚΚΕ. Ο Μπελογιάννης προσλήφθηκε στην Κεντρική Επιτροπή ως αναπληρωματικό μέλος της (7η Ολομέλεια του 1950) και ορίστηκε επικεφαλής του παράνομου κομματικού μηχανισμού, γεγονός που έδειχνε το μέγεθος της εμπιστοσύνης που του είχε ο Ζαχαριάδης. Στη συνέχεια έγινε τακτικό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, ενώ ήδη βρισκόταν παράνομος στην Ελλάδα.
Και το ερώτημα είναι: Αποτελεί κατηγορία κατά του Ζαχαριάδη το γεγονός ότι επέλεξε ένα από τα καλύτερα στελέχη που διέθετε το ΚΚΕ ως επικεφαλής του παράνομου μηχανισμού ή αποτελούσε χρέος του ένα τέτοιο στέλεχος να επιλέξει, που βεβαίως υπήρχε και ο κίνδυνος να χάσει τη ζωή του; Για κάθε κομμουνιστή, για κάθε αγωνιστή, η απάντηση είναι αυτονόητη.
Τα χρόνια εκείνα και αργότερα ήρθαν παράνομα στην Ελλάδα δεκάδες στελέχη του ΚΚΕ, μέλη του ΠΓ και της Κεντρικής Επιτροπής, ενώ άλλα στελέχη των ίδιων οργάνων βρίσκονταν συνέχεια στην Ελλάδα και καθοδηγούσαν τον παράνομο μηχανισμό. Ενας αριθμός πιάστηκαν και εκτελέστηκαν (Στέργιος Αναστασιάδης, Αρίστος Βασιλειάδης, Βασίλης Μαρκεζίνης, Κώστας Φαρμάκης κ.ά.). Αλλοι δεν πιάστηκαν (Γιώργης Γούσιας, Κώστας Κολιγιάννης κ.ά.).
2. Είναι ανακριβή εκείνα που έχει υποστηρίξει η Ελλη Παππά, ότι «Ο Μπελογιάννης δεν πίστευε σε αυτές τις παράνομες οργανώσεις. Ηταν εναντίον. Καθαρά εναντίον» (αναδημοσίευση στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 1/11/2009) και ότι «Ο Νίκος ξανοιγόταν σε παλιούς πολιτικούς που μπορούσαν να έρθουν κοντά, να κάνουν ένα πλατύ κίνημα. Οπως έγινε μετά με την ΕΔΑ. Αυτό ήταν το όνειρό του. Αυτό ήταν το σχήμα που ήθελε»(αναδημοσίευση στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 1/11/2009).
Είναι ανακριβή, γιατί στην πραγματικότητα συνέβαιναν τα ακριβώς αντίθετα, όπως είναι ιστορικά δεδομένο και όπως η ίδια η Ελλη Παππά έχει αναγνωρίσει πριν από πολλά χρόνια.Τότε ο Μπελογιάννης αναφερόταν σε οργανώσεις που θεωρούσε διαβρωμένες από τον εχθρό και υπογράμμιζε την ανάγκη της αποκεντρωμένης παράνομης οργάνωσης. Η άποψη του Μπελογιάννη για τις παράνομες κομματικές οργανώσεις περιέχονταν στη γενική αντίληψη του ΚΚΕ και του ίδιου για το σωστό συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση και όχι στην εγκατάλειψη της πρώτης, δήθεν για να διεξαχθεί με επιτυχία η δεύτερη. Ο Μπελογιάννης υλοποιούσε την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ και έτσι ερχόταν σε επαφή με πολιτικά πρόσωπα άλλων κομμάτων και χώρων, πέρα από το γεγονός ότι είχε εκφραστεί με όχι και τόσο κολακευτικά λόγια για την ΕΔΑ...
3. Στα χρόνια της βαθιάς παρανομίας, μαζί με τον ηρωισμό χιλιάδων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, συνυπήρχε και η στάση υποχώρησης άλλων, κάτω από την ισχυρή πίεση του ταξικού εχθρού. Σε αυτές τις συνθήκες διογκώθηκε η κατά τα άλλα βάσιμη άποψη ότι στις γραμμές του Κόμματος υπήρχαν και άτομα που μετατράπηκαν σε όργανα της Ασφάλειας για να μην εκτελεστούν, με αποτέλεσμα η καχυποψία να βρίσκεται για αρκετούς στην ημερήσια διάταξη. Μια απλή ανάγνωση επιστολών του Νίκου Πλουμπίδη, τηλεγραφημάτων του Νίκου Βαβούδη και άλλων, επιβεβαιώνει την άσχημη συγκεκριμένη πραγματικότητα που διαμόρφωσαν εκείνες οι συνθήκες.
Από το «μικρόβιο» της καχυποψίας δεν είχε μείνει απρόσβλητη και η Ελλη Παππά. Επομένως, ενώ είναι δίκαιο το ότι επέκρινε τον Ζαχαριάδη για την πράγματι αβάσιμη άποψη που διαμόρφωσε για τον Πλουμπίδη, δεν παίρνει καν υπόψη ότι αυτή σε έναν βαθμό οφειλόταν στο γεγονός ότι αρκετοί κομμουνιστές - από τη νομιμότητα ή την παρανομία - είχαν την ίδια λαθεμένη άποψη για τον Πλουμπίδη, μάλιστα ορισμένοι από αυτούς έστειλαν και σχετικές εκθέσεις στο Πολιτικό Γραφείο και προσωπικά στον Ζαχαριάδη, στις οποίες κατήγγειλαν τον Πλουμπίδη, τον Βαβούδη και άλλους ως πράκτορες του εχθρού. Η ίδια η Ελλη Παππά έχει αφήσει σαφείς υπαινιγμούς σχετικά με την κομματική ακεραιότητα του Ζαχαριάδη! Τα πράγματα, λοιπόν, δεν μπορεί να κρίνονται με δυο μέτρα και δύο σταθμά. Και ο Ζαχαριάδης καταγγέλθηκε ως πράκτορας, όμως δεν συνάντησε την ίδια ευαισθησία στην αβάσιμη εναντίον του κατηγορία.
4. Η Ελλη Παππά έχει υποστηρίξει ότι είναι λίγο - πολύ κακόβουλο να λέγεται ότι ο Μπελογιάννης δεν τήρησε σε ορισμένες περιπτώσεις τα αναγκαία συνωμοτικά μέτρα. Ο ισχυρισμός της δεν είναι σωστός. Και δεν αποτελεί ασέβεια στην προσωπικότητά του, ούτε μειώνει στο ελάχιστο τον ηρωισμό του το να το επισημαίνεις. Αυτή ήταν η πραγματικότητα, δίχως να ευθύνεται πάντα εκείνος για την παραβίαση των συνωμοτικών κανόνων. Ευθύνονταν και σύντροφοι που ζούσαν στην προσφυγιά και που αγωνιούσαν να μάθουν από τους παράνομους νέα για τους δικούς τους που ζούσαν στην Ελλάδα. Εχει και τέτοια ο αγώνας.
5. Στη συνέντευξη που η Ελλη Παππά έδωσε στον Λ. Μαυροειδή παλιότερα και που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό της, είπε μεταξύ άλλων:
«Αλλη περίεργη ιστορία με τον Αναστασιάδη. Ηταν μέλος του ΠΓ, έτσι; Είχε συλληφθεί, τον είχαν στην Ασφάλεια, κι από εκεί και πέρα χάθηκε. Τότε είχαμε μάθει πως τον είχαν σκοτώσει στην Ασφάλεια. Ομως, ποτέ κανείς δεν μίλησε για τον Αναστασιάδη. Ενα μέλος του ΠΓ να χάνεται στα μπουντρούμια της Ασφάλειας και το Κόμμα να μην αναφέρει ποτέ ούτε το όνομά του, είναι τουλάχιστον ανεξήγητο. Τότε είχε ακουστεί πως είχε διαφωνήσει με τον Ζαχαριάδη για τον ένοπλο αγώνα...» (Η ΑΥΓΗ, 3/11/2009).
Κανείς ποτέ δεν μίλησε; Ετσι ήταν; Και όμως δεν ήταν! Αλλά Η ΑΥΓΗ δεν μπήκε καν στον κόπο να διασταυρώσει τη «μαρτυρία». Της αρκούσε ότι αυτή στρεφόταν κατά του Ζαχαριάδη... Ωστόσο, να πώς άνοιξε τις εργασίες της 3ης Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ (1950) ο Απόστολος Γκρόζος:
«Από την ΙΙΙ Συνδιάσκεψή μας λείπουν τα μέλη της ΚΕ και ΚΕΕ του Κόμματός μας που έπεσαν από τα δολοφονικά βόλια (...) οι σύντροφοι Στέργιος Αναστασιάδης ...» (ΙΙΙ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΚΕ, σελ. 11, Εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ).
Τελικά το θέμα έγκειται στο ποια είναι η αφετηριακή ταξική σκοπιά μελέτης και ανάλυσης των γεγονότων. Και είναι τόσο πλούσιο το υλικό, που σίγουρα θα άξιζε να δοθεί συνέχεια για εκείνα τα χρόνια.
Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ
Μάκη ΜΑΪΛΗ
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
26/3/2011
-- Πίστη στο Κόμμα και στη νίκη
19/9/2010
-- Ακόμα μια φορά, κρίμα...
18/4/2010
-- Η πολεμική για την αποστολή Μπελογιάννη
11/4/2010
-- Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες
1/4/2007
-- Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου