Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού

Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού 











 I.




 Το χτεσινό κείμενο στάθηκε αφορμή για μια εκτεταμένη και ιδιαίτερα έντονη συζήτηση. Θέλοντας και μη, θυμήθηκα μια σειρά "ντοκυμανταίρ" (ο θεός να τα κάνει, δηλαδή) που προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό "Σκάι" λίγο πριν τις εφετεινές περιεφερειακές εκλογές. Η σειρά είχε τον γενικό τίτλο "Ο χαμένος κόσμος του Κομμουνισμού" και ήταν μια παραγωγή του "αντικειμενικού" BBC. Θυμάμαι ότι η εξόφθαλμη προπαγάνδα με είχε εξοργίσει τόσο πολύ τότε, ώστε έστειλα στην διεύθυνση του σταθμού ένα έντονο ηλεκτρονικό μήνυμα διαμαρτυρίας. Φυσικά, ουδέποτε πήρα απάντηση.


 Σήμερα, λοιπόν, σκέφτομαι να ρίξω μια άλλη ματιά στον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού". Κι όσο βάζω σε τάξη τα στοιχεία που έχω συγκεντρώσει τόσο περισσότερο σιγουρεύομαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περιοριστώ σε ένα-δυο κείμενα. Ξεκινάμε, λοιπόν. Και, πρώτα-πρώτα, ας δούμε τι σόι "ντοκυμανταίρ" ήταν αυτά που έβγαλε το BBC και πρόβαλε ο "Σκάι". 


 Ανατρέχω σε ένα κείμενο τής -εκ των παραγωγών της σειράς- Κέρστιν Φίσερ, με τίτλο "Ο δικός μου χαμένος κόσμος του Κομμουνισμού". Η Φίσερ κατάγεται από την πρώην Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (γνωστότερη ως Ανατολική Γερμανία) και το 1989, όταν έπεσε το τείχος, ήταν μόλις 17 ετών. Όπως δηλώνει η ίδια, ήταν μέλος της νεολαίας του κόμματος και, μάλιστα, είχε επιλεγεί αντιπρόσωπος του σχολείου της στην "Ελεύθερη Γερμανική Νεολαία". Σε λίγο καιρό θα έπιανε δουλειά σε κάποια εφημερίδα της χώρας της ως δημοσιογράφος αλλά σήμερα κάνει καρριέρα στο BBC.


 Αυτή η "αδέκαστη" δημοσιογράφος, λοιπόν, παρ' ότι ήταν επίλεκτο μέλος της νεολαίας του κόμματος και παρά το νεαρόν της ηλικίας της, κατάφερε να διαπιστώσει ότι η χώρα της ανεφέρετο ως το "ανεπιθύμητο παιδί του Στάλιν". Κατόρθωσε δε, μέσα από την παραγωγή της σειράς, να ανακαλύψει ότι η χώρα της ήταν μια στυγνή δικτατορία, όπου κάθε σοσιαλιστική ιδέα είχε παραβιαστεί και αλλοιωθεί από τον Στάλιν και τις μαριονέττες του Ούλμπριχτ, Χόνεκερ κλπ.


 Κι ενώ η κυρία Φίσερ, εντελώς "δημοκρατικά", δεν βρίσκει τίποτε καλό να θυμηθεί από τα νιάτα της, ανακαλύπτει μερικά παράξενα "φρούτα" για να μιλήσουν περί της ανατολικογερμανικής "κολάσεως". Το πιο διάσημο από αυτά τα "φρούτα" είναι η -σχεδόν 90χρονη σήμερα- Έρικα Ρήμαν (Erika Riemann). Επειδή, λίγο-πολύ, μοιάζουν μεταξύ τους όσοι κατέθεσαν τις "μαρτυρίες" τους στην σειρά του BBC, ας δούμε τι πράμα είναι αυτή η κυρία Ρήμαν, η οποία κατασυγκίνησε τους τηλεθεατές με τα βάσανά της.


 Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, λοιπόν, η κυρία Ρήμαν ήταν μαθητριούλα 14 ετών όταν καταδικάστηκε το 1945 σε 10 χρόνια φυλακή, επειδή ζωγράφισε ένα παπιγιόν σε μια φωτογραφία του Στάλιν. Ας μη μείνουμε στην λεπτομέρεια ότι η Γερμανική Λ.Δ.(*) δεν υπήρχε το 1945 και ας δεχτούμε ότι η Ρήμαν μπήκε φυλακή από τους σοβιετικούς κομμουνιστές. Ας παραβλέψουμε, επίσης, ότι η μόνη απόδειξη των ισχυρισμών της είναι τα...λόγια της, αφού δεν παραθέτει κανένα επίσημο σχετικό στοιχείο. Όμως, είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι οι κομμουνιστές έβαλαν αυτό το 14χρονο κορίτσι στην ίδια φυλακή με ανώτατους δικαστικούς, στρατιωτικούς και λοιπά στελέχη του ναζιστικού κόμματος (θυμηθείτε, μιλάμε για το 1945). Στην σχετική δημοσιογραφική απορία, απάντησε δακρύζοντας: "Δεν μπορώ να μιλάω γι' αυτά".


 Ποια δεν μπορεί να μιλάει γι' αυτά; Η κυρία Ρήμαν; Μα αυτή έχει καμμιά δεκαριά χρόνια που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μιλάει! Δεν έχει αφήσει κανάλι για κανάλι κι εκδήλωση για εκδήλωση όπου να μην έχει πάει να μιλήσει για την "απάνθρωπη συμπεριφορά" των κομμουνιστών. Μη νομίσετε ότι όλα αυτά τα κάνει από ιδεολογικούς λόγους. Α πα πα! Η γυναίκα έχει γράψει δυο βιβλία και κάνει ό,τι μπορεί για να τα προπαγανδίσει και να αυξήσει τις πωλήσεις τους! Κι όπως λέει η ίδια στην ιστοσελίδα της, από το 1954 που πέρασε στην Δυτική Γερμανία μέχρι το 2002 που έβγαλε το πρώτο της βιβλίο "δούλεψε πάρα πολύ αλλά κατάφερε πολύ λίγα πράγματα".


 Και μια σημαντική λεπτομέρεια. Για να μη κουράζεται ο τηλεθεατής, το BBC "έντυσε" τα λόγια τής Ρήμαν με εικόνα. Τι εικόνα; Ενώ η Ρήμαν διηγόταν πώς οι κομμουνιστές την έβαλαν φυλακή με τους χιτλερικούς, το "ντοκυμανταίρ" πρόβαλε σκηνές από τα χιτλερικά στρατόπεδα με την επιγραφή "Arbeit Macht Frei (η εργασία ελευθερώνει)". Όχι, βέβαια, πως ήταν δύσκολο να βρουν πλάνα από τα σοβιετικά στρατόπεδα (εστω και χωρίς 14χρονα κοριτσάκια μέσα). Αλλά τί να τα κάνουν τέτοια πλάνα, από την στιγμή που η επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου Ζακσενχάουζεν αναφέρει ευθαρσώς: "Στα ειδικά στρατόπεδα των σοβιετικών αρχών δεν υπήρχε καταναγκαστική εργασία και δεν έγινε δυνατόν να αποδειχθεί πρόθεση εξόντωσης των κρατουμένων. Βίαιες συμπεριφορές του προσωπικού εναντίον των κρατουμένων παρουσιάστηκαν σε ελάχιστες περιπτώσεις".


 Απαραίτητη διευκρίνηση: Στρατόπεδα συγκέντρωσης μελών του ναζιστικού κόμματος και ατόμων που θεωρούνταν επικίνδυνα για τις μεταπολεμικές εξελίξεις στην Γερμανία, είχαν ΚΑΙ ΟΙ 4 νικήτριες δυνάμεις. Άλλο αν οι κρατούμενοι των "δυτικών" δεν δικάστηκαν ποτέ αλλά, αντιθέτως, χρησιμοποιήθηκαν για την στελέχωση του καινούργιου δυτικογερμανικού κράτους. Προφανώς, η κυρία Ρήμαν ήταν αναγκασμένη να "κλειστεί" παρέα με χιτλερικούς σε τέτοιο στρατόπεδο, μιας κι οι σοβιετικοί δεν είχαν προβλέψει να φτιάξουν στρατόπεδα για όσους ζωγράφιζαν παπιγιόν στις φωτογραφίες του Στάλιν...




 Θα συνεχίσουμε. 




 (*) Χρησιμοποιώ τον όρο "Γερμανική Λ(αοκρατική) Δ(ημοκρατία)", γιατί αυτή ήταν η ακριβής ονομασία του κράτους (Deutsche Demokratische Republik - DDR) και όχι "Ανατολική Γερμανία", όπως επικράτησε στην Δύση.




 II.




 Μιας και χτες μιλήσαμε για την Ανατολική Γερμανία, ας παραθέσουμε μερικά στοιχεία και μερικές σκέψεις ακόμη. Βλέπετε, με την προπαγάνδα τόσων χρόνων, συνηθίσαμε να βλέπουμε αυτό το κράτος ως μια κόλαση κρυμμένη πίσω από το "τείχος του αίσχους", όπου γαμούσε κι έδερνε ο απάνθρωπος κομμουνισμός. Για να δούμε, λοιπόν, πώς διάβολο ξεφύτρωσε τούτο "το μούλικο του Στάλιν" (όπως αποκαλεί την Γερμανική Λ.Δ. η κυρία Φίσερ).


 Το μεταπολεμικό μέλλον της Γερμανίας συμφωνήθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία), στην διάσκεψη του Πότσδαμ. Προβλεπόταν η κατοχή της ηττημένης Γερμανίας απ' αυτές τις δυνάμεις, με σκοπό τη δημιουργία ενός ενιαίου γερμανικού κράτους, αποστρατιωτικοποιημένου, αποναζιστικοποιημένου και δημοκρατικά οργανωμένου. Παράλληλα, συμφωνήθηκε η κοινή δράση των συμμάχων για την επιμόρφωση και καθοδήγηση του γερμανικού λαού, θύματος του χιτλερισμού και του πολέμου, ώστε να συμμετέχει κι αυτός στην συγκρότηση αυτού του κράτους.


 Καλά όλα αυτά αλλά σύντομα η συμφωνία παραβιάστηκε από ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία, οι οποίες έλεγχαν από ένα κομμάτι της Γερμανίας η κάθε μια. Πρώτα-πρώτα, τα ναζιστικά στρατεύματα ποτέ δεν διαλύθηκαν και οι δομές του χιτλερικού κράτους έμειναν ανέπαφες. Έπειτα, οι εγκληματίες πολέμου όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, όχι μόνο προστατεύθηκαν, αλλά κλήθηκαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες και την πείρα τους στην οργάνωση τού νέου γερμανικού κράτους που είχαν στον νου τους οι δυτικοί!


 Παρά τις ενστάσεις των σοβιετικών, οι δυτικοί έβαλαν τα θεμέλια της διάσπασης της Γερμανίας. Έτσι, το 1947 ενώθηκαν η αμερικανική και η βρετανική ζώνη κατοχής στην περίφημη διζωνία. Τον Μάρτιο του 1948 συνεδρίασε για τελευταία φορά το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου, το μόνο αρμόδιο όργανο εξουσίας στην Γερμανία ως την πλήρη εφαρμογή της συμφωνίας του Πότσδαμ και την δημιουργία του νέου γερμανικού κράτους. Τον Ιούνιο του 1948, οι τρεις δυτικοί σύμμαχοι εισάγουν στις περιοχές ευθύνης τους ένα νέο νόμισμα, προσανατολισμένο στο δολλάριο κι έτσι γεννήθηκε το νέο μάρκο, σε αντικατάσταση του παλιού (του ράιχσμαρκ). Μοιραία, η διαχωριστική γραμμή προς τη σοβιετική ζώνη ευθύνης έγινε νομισματικό -πρακτικά δε, κρατικό- σύνορο.


 Τον ίδιο μήνα, οι δυτικοί σύμμαχοι ανήγγειλαν (με τις "συστάσεις του Λονδίνου") τον σχηματισμό ενός δυτικογερμανικού κράτους και έδωσαν ανάλογες οδηγίες σε πολιτικούς των δυτικών ζωνών. Τον Σεπτέμβριο του 1948 συγκροτήθηκε σε σώμα στη Βόννη το κοινοβουλευτικό συμβούλιο του δυτικού μέρους. Αυτό το συμβούλιο ψήφισε τον Μάιο του 1949 ένα σύνταγμα, το οποίο συνιστούσε τον βασικό νόμο της νεοεμφανιζόμενης "Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας". Με τη συνεδρίαση του Μπούντεσταγκ στη Βόννη και τον σχηματισμό κυβέρνησης (υπό τον χριστιανοδημοκράτη Κόνραντ Αντενάουερ ως καγκελάριο) τον Σεπτέμβρη του 1949 ολοκληρώθηκε η διάσπαση της Γερμανίας.


 Την ίδια στιγμή, τί έκαναν οι σοβιετικοί στην δική τους περιοχή; Κατ' αρχάς, συγκροτήθηκε λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη και πολιτοφυλακή. Στα τέλη του Σεπτέμβρη 1945, για πρώτη φορά γερμανοί αντιφασίστες πήραν μέρος στην εκδίκαση υποθέσεων εγκλημάτων των Ες-Ες. Από τα όργανα εξουσίας αποκλείστηκαν η αστική τάξη και οι μεγαλογαιοκτήμονες. Το καλοκαίρι του 1945 η σοβιετική διοίκηση διέταξε το κλείσιμο των τραπεζών, δίνοντας οριστικό τέλος στην επιρροή του μονοπωλιακού τραπεζικού κεφαλαίου. Μέχρι το 1948 είχαν περάσει περίπου 9.500 επιχειρήσεις στην λαϊκή ιδιοκτησία (ανάμεσά τους οι Siemens, AEG, Osram κλπ).


 Μετά από όλα αυτά τα "κομμουνιστικά αίσχη", η αντίδραση των δυτικών φαντάζει απόλυτα λογική: από την στιγμή που το "κομμουνιστικό μικρόβιο" βλάπτει τα κύτταρα της δυτικής δημοκρατίας (τράπεζες, κεφαλαιούχους, μεγαλογαιοκτήμονες κλπ), πρέπει να απομονωθεί με κάθε τρόπο. Τι διάολο πολεμάγαμε τόσα χρόνια; Να μας πάρει την μπουκιά από το στόμα ο Στάλιν; 


 Και για να τελειώνουμε: η επίσημη ίδρυση της Γερμανικής Λ.Δ. έγινε στις 7 Οκτωβρίου 1949, ενώ η Ομοσπονδιακή Γερμανία υπήρχε από τις 23 Μαΐου. Εγώ δέχομαι να συμφωνήσω ότι η διχοτόμηση της Γερμανίας απετέλεσε καραμπινάτο έγκλημα σε βάρος ενός χιλιοταλαιπωρημένου λαού. Η κυρία Ρήμαν, η κυρία Φίσερ και οι απανταχού "δημοκράτες" δέχονται ότι αυτουργός -φυσικός και ηθικός- αυτού του εγκλήματος ΔΕΝ είναι ο κομμουνισμός;




 Επειδή υποψιάζομαι ότι όλοι αυτοί δυσκολεύονται να δεχτούν την πραγματικότητα, θα συνεχίσω.




 III.




 Καλό είναι να συμβουλευόμαστε την δόλια την Ιστορία, κάθε φορά που είναι ν' ανοίξουμε το στόμα μας και ν' αρχίσουμε τα θέσφατα και τους αφορισμούς. Φυσικά, το ίδιο πρέπει να κάνουμε αν θέλουμε να μιλήσουμε για το περίφημο τείχος το οποίο επί 28 χρόνια χώριζε το Βερολίνο σε δυο τομείς, ανατολικό και δυτικό.


 Ας πιάσουμε το παραμύθι από την αρχή. Στις 5 Μαρτίου 1946, ο Ουίνστων Τσώρτσιλ εκφώνησε έναν λόγο στο κολλέγιο Γουέστμινστερ, στο Φούλτον του Μισσούρι. Εκεί, οι αμερικανοί ακροατές του τον άκουσαν να λέει, μεταξύ άλλων, την εξής φράση: "From Stettin in the Baltic to Trieste in the Adriatic an iron curtain has descended across the Continent (= Από το Στεττίνο στην Βαλτική μέχρι την Τεργέστη στην Αδριατική ένα σιδηρούν παραπέτασμα έχει πέσει κατά πλάτος της Ηπείρου)". Είναι η πρώτη φορά που επίσημα χείλη χωρίζουν τον κόσμο σε δυο στρατόπεδα. Οι ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη φράση του Τσώρτσιλ απετέλεσε το έναυσμα του Ψυχρού Πολέμου, ο οποίος ταλαιπώρησε τον πλανήτη για μισό σχεδόν αιώνα. Προσέξτε την ημερομηνία: 5 Μαρτίου 1946. Βρισκόμαστε μόλις 10 μήνες μετά την λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η Κομμουνιστική Διεθνής έχει διαλυθεί εδώ και χρόνια και η Γερμανία θα παραμείνει ενιαία -έστω και τυπικά- άλλα δυο χρόνια. Δεν νομίζετε ότι μάλλον βιάστηκε η εγγλέζικη γριά αλεπού να χωρίσει τον κόσμο; Ή, μήπως, έκανε ό,τι μπορούσε για να τον χωρίσει;


 Πριν πάμε παρακάτω, ας θυμηθούμε μερικές βασικές ημερομηνίες: (α) Μάιος 1945: τελειώνει ο πόλεμος, (β) Μάρτιος 1946: ο Τσώρτσιλ χωρίζει τον κόσμο σε δυο στρατόπεδα, (γ) Ιούνιος 1948: δημιουργία του δυτικογερμανικού μάρκου, (δ) Μάιος 1949: ίδρυση της Δυτικής Γερμανίας, (ε) Οκτώβριος 1949: ίδρυση της Ανατολικής Γερμανίας. Καλά ως εδώ; Ωραία. Τώρα, πότε χτίστηκε το διαβόητο "τείχος του αίσχους"; Στις 13 Αυγούστου 1961. Σημειώστε και αυτή την ημερομηνία γιατί αρχίζουν τα ερωτήματα.


 Τον Μάιο του 1949, λοιπόν, τα καλόπαιδα της Δύσης πήρανε ένα κομμάτι της Γερμανίας και το έκαναν ανεξάρτητο κράτος. Αναρωτιέμαι, τι διάολο είχαν κατά νου να κάνουν με το άλλο κομμάτι. Το από δω έγινε κράτος, εν τάξει. Το από κει; Το σβήνουμε από τον χάρτη; Τέλος πάντων, ας μείνουμε με την απορία, αφού πουθενά δεν αναφέρεται το παραμικρό σχέδιο της Δύσης για το κομμάτι της Γερμανίας το οποίο ευρίσκετο υπό σοβιετικό έλεγχο. Προφανώς, αναζητούσαν τον τρόπο να το προσαρτήσουν στο δικό τους κομμάτι, το οποίο βάφτισαν αυθαίρετα "ανεξάρτητο".


 Μόνο αυτή η ερμηνεία δικαιολογεί το επί 12 χρόνια σούρτα-φέρτα των δυτικών πρακτόρων στην Γερμανική Λ.Δ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι μόνο το 1960 συνελήφθησαν στο ανατολικό Βερολίνο 147 πράκτορες! Επίσης χαρακτηριστικό είναι το ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν στο δυτικό Βερολίνο γραφεία 80 μυστικών υπηρεσιών της δύσης (σύμφωνα με τα αρχεία του Φόρεϊν Όφφις)!


 Το 1953 οργανώθηκε στην Γερμανική Λ.Δ. η περίφημη "εργατική εξέγερση", την οποία κατέπνιξε ο σοβιετικός στρατός. Μάααλιστα! "Εργατική εξέγερση" σε μια χώρα η οποία έβρισκε τα 14χρονα κοριτσάκια που ζωγράφιζαν παπιγιόν στις φωτογραφίες του Στάλιν και τους έριχνε 10 χρόνια φυλακή; Άραγε, ποιοι ήταν εκείνοι που οργάνωσαν τέτοια εξέγερση δίχως να τους πάρει μυρουδιά το καταραμένο καθεστώς; Και ποιοι εξεγέρθηκαν, τελικά; Εξεγέρθηκαν εργάτες που δεν είχαν πρόβλημα ανεργίας ή έλλειψης κοινωνικών παροχών; Εργάτες που πάσχιζαν να ξαναδώσουν ζωή σε μια χώρα ισοπεδωμένη από τον πόλεμο, δίχως τα πακέτα του Σχεδίου Μάρσαλ και δίχως τις αβάντες του Δόγματος Τρούμαν. Ρε μάγκες, σάμπως τούτο το παραμυθάκι προσβάλλει την λογική μου...


 Ας συνεχίσουμε. Την 1η Αυγούστου 1961, ο Φραντς Γιόζεφ Στράους (υπουργός αμύνης της Δυτικής Γερμανίας και διάσημος ακροδεξιός) δήλωσε στις ΗΠΑ ότι "ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν έχει ακόμη τελειώσει". Στα πλαίσια αυτού του συνεχιζομένου πολέμου, η Δύση έπληττε την Γερμανική Λ.Δ. με "επιστημονικό" τρόπο: πράκτορές της πλησίαζαν ανατολικογερμανούς επιστήμονες και ειδικευμένα στελέχη, με δελεαστικότατες προσφορές ώστε να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, παίρνοντας μαζί τους και σημαντικά ντοκουμέντα από τις επιχειρήσεις όπου εργάζονταν. Φυσικά, πολλοί ήσαν εκείνοι που δέχτηκαν.


 Αναρωτιέμαι τί περίμεναν οι δυτικοί μετά από όλα αυτά; Πόσο "δικατορική" μπορεί να θεωρηθεί η προσπάθεια ενός κράτους να περιφρουρήσει τα σύνορά του και να μην επιτρέπει στους ξένους πράκτορες το "μπάτε σκύλοι, αλέστε κι αλεστικά μη δώσετε"; Γιατί πρέπει να κατακριθεί η κατασκευή ενός τείχους το οποίο θα υποχρέωνε όσους έμπαιναν ή έβγαιναν να περάσουν από έλεγχο;


 Ξέρω, ξέρω. Σας πνίγει η "δημοκρατική" αγανάκτηση, ε; Πώς τόλμησαν οι βρομεροί κομμουνιστές να χωρίσουν μια πόλη στα δυο; Έτσι δεν είναι; Πάει καλά. Ας συμφωνήσω κι εγώ μαζί σας. Ευτυχώς, όμως, τώρα πια το "τείχος του αίσχους" δεν υπάρχει και η δημοκρατία αποκαταστάθηκε. Εν τάξει; Μπράαααβο!


 Ωπ! Ξέχασα μια λεπτομέρεια, ρε σεις! Μπορεί το τείχος του Βερολίνου να κράτησε 28 χρόνια αλλά το τείχος της Λευκωσίας αντέχει 36 χρόνια και Κύριος οίδε πόσο θα αντέξει το τείχος στην πολύπαθη Γάζα. Αυτά τα τείχη, τα οποία σεις τα χτίσατε και σεις τα φυλάτε, πότε στο διάολο θα τα γκρεμίσετε, γαμώ την δημοκρατία σας μέσα;


 IV.




 Ας επιστρέψουμε στην σειρά του BBC για τον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού". Είναι αλήθεια ότι οι παραγωγοί της σειράς προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο για τα μαύρα χάλια αυτού του "χαμένου κόσμου". Βέβαια, επειδή δεν ήταν και πολύ εύκολο να βρουν τέτοια "μαύρα χάλια", έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τα...δημιουργήσουν! Κι έτσι, η "αδέσμευτη" δημοσιογραφία κατάντησε άθυρμα της φτηνής προπαγάνδας. Τα παρακάτω παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά:


 Πρώτο παράδειγμα: Το "ρεπορτάζ" παρουσιάζει σκηνές από την καθημερινή ζωή ενός ζευγαριού ανατολικογερμανών, όπου γίνεται σαφές ότι οι άνθρωποι στερούνται τις ανέσεις του δυτικού πολιτισμού. Ειδικά, την στιγμή που το ζευγάρι κάνει το μπάνιο του με την χρήση μιας λεκάνης, τα ειρωνικά σχόλια των δημοσιογράφων κορυφώνονται.


 Όμως, πάνω στην ειρωνεία τους, οι "ερευνητές" ξέχασαν να πουν μερικά πράγματα. Όπως π.χ. ότι η Γερμανική Λ.Δ. χτίστηκε δίχως καμμιά εξωτερική βοήθεια, πάνω σε ασύλληπτα ερείπια: το 30% των αστικών κατοικιών ήταν κατεστραμμένο από τον πόλεμο. Αυτό το ποσοστό έφτανε το 50% στις μεγάλες πόλεις και το 80% σε ορισμένες πόλεις που δέχτηκαν ανελέητους βομβαρδισμούς (όπως η Δρέσδη). Επίσης, οι "αντικειμενικοί" δημοσιογράφοι δεν μας είπαν ποτέ ότι, μέσα στα 40 χρόνια ύπαρξής της, η Γερμανική Λ.Δ. έχτισε 4.600.000 λαϊκά διαμερίσματα, τα οποία παραχώρησε στους εργαζόμενους. Κατά μέσον όρο, δηλαδή, κάθε χρόνο 115.000 οικογένειες εργαζομένων αποκτούσαν στέγη! Δυστυχώς, βέβαια, λόγω της ανεπάρκειας του κομμουνιστικού καθεστώτος, κανένα απ' αυτά τα διαμερίσματα δεν διέθετε τζακούζι...


 Δεύτερο παράδειγμα: Όπως τονίζει η κυρία Φίσερ ("Ο δικός μου χαμένος κόσμος του κομμουνισμού"), ακόμα και στις άγουρες παιδικές ψυχές στάλαζε το δηλητήριό του ο κομμουνισμός, χρησιμοποιώντας ως όχημα της προπαγάνδας του τον μικρό Σάντμαν, μια γλυκύτατη φιγούρα, βασισμένη σε παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο Σάντμαν πρωτοεμφανίστηκε στην τηλεόραση το 1958 κι από τότε καληνύχτιζε κάθε βράδυ τα παιδάκια με μια σύντομη ιστοριούλα. Σύμφωνα με το BBC, όμως, ο Σάντμαν δεν έκανε τίποτε περισσότερο από ιδεολογική προπαγάνδα.


 Ας πούμε ότι οι "σοβαροί" ερευνητές περιμένουν να πιστέψουμε ότι τα πιτσιρίκια δεν μπορούσαν να κοιμηθούν το βράδυ δίχως να ακούσουν ένα τσιτάτο του Μαρξ ή του Λένιν. Γιατί, όμως, δεν μας είπαν ότι γινόταν τέτοιος πανζουρλισμός ανάμεσα στα παιδάκια με τον Σάντμαν, ώστε τον επόμενο χρόνο τον υιοθέτησαν και οι δυτικογερμανοί; Και γιατί δεν τόνισαν ότι ο Σάντμαν ήταν τόσο δημοφιλής ώστε ακόμη και σήμερα, στην ενωμένη Γερμανία, καληνυχτίζει από τηλεοράσεως τα γερμανόπουλα; 


 Τρίτο παράδειγμα: Το "ντοκυμανταίρ" παρουσίασε αποσπάσματα από το ανατολικογερμανικό ντοκυμανταίρ "Τα παιδιά του Γκόλτσοβ", όπου φαίνεται η δημόσια διαπόμπευση του νεαρού Βίνφριντ. Αιτία της τιμωρίας του νεαρού ήταν η παρακοή του σε κομματική εντολή.


 Τί δεν μας είπε το BBC; Πρώτα-πρώτα, δεν μας είπε ότι "Τα παιδιά του Γκόλτσοβ" είναι το μεγαλύτερο ντοκυμανταίρ στην ιστορία του κινηματογράφου: ξεκίνησε να γυρίζεται το 1961, ολοκληρώθηκε το 2007 από τον ίδιο σκηνοθέτη και παρακολουθεί την ζωή μιας παρέας συμμαθητών από ένα χωριό 85 χιλιόμετρα ανατολικά του Βερολίνου. Επίσης, το BBC δεν μας είπε ποιο ήταν το παράπτωμα του Βίνφριντ και ποια ποινή τού επιβλήθηκε από το κόμμα. Ας συμπληρώσω εγώ αυτό το κενό στην...ενημέρωση. Ορίστε, λοιπόν:


 Ο Βίνφριντ έμαθε ότι οι εργαζόμενοι στο χυτήριο της περιοχής του είχαν καλές αποδοχές και πολύ καλό εργασιακό περιβάλλον. Έτσι, αποφάσισε να πάει εκεί να πιάσει δουλειά. Ποιο ήταν το παράπτωμά του; Δεν ενημέρωσε τον υπεύθυνο του εργοστασίου ότι, για να πάει εκεί για δουλειά, είχε διακόψει το σχολείο του. Όταν μαθεύτηκε αυτή η "λεπτομέρεια", ο Βίνφριντ επεπλήχθη αυστηρά από την κομματική οργάνωση του εργοστασίου και του επεβλήθη η "αυστηρή" τιμωρία να ολοκληρώσει τις σπουδές του! Τέτοια σκληρότητα και τέτοια απανθρωπιά!!


 Σιγά-σιγά, αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον "χαμένο κόσμο του κομμουνισμού". Στο μεταξύ, μου έχει ανοίξει η όρεξη και σκέφτομαι να συνεχίσω.




 ΥΓ: Αν αληθεύει η πληροφορία που μου έστειλε φίλος από το Μόναχο, αυτή η σειρά του BBC δεν έχει προβληθεί στην Γερμανία. Περίεργο δεν είναι; Ή, απλώς, εκεί υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που ξέρουν την αλήθεια;


 V.
 Κι αφού είδαμε πού και πώς παραποιήθηκε κι εξακολουθεί να παραποιείται η ιστορία, ας δούμε με αριθμούς σε τί συνίσταται ο "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού" στην Γερμανική Λ.Δ. Όσο κι αν η κεφαλαιοκρατούμενη Δύση πανηγυρίζει, κατά βάθος γνωρίζει ότι η μνήμη είναι ζωντανή και η αλήθεια των αριθμών δεν φαλκιδεύεται. Έτσι, εκδηλώσεις που "ξορκίζουν" τον κομμουνισμό (όπως η έκθεση που διοργανώθηκε πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη από το γερμανικό προξενείο και το ινστιτούτο Γκαίτε με θέμα "Ο ιδανικός κόσμος της δικτατορίας; Εξουσία και καθημερινότητα στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία") δηλώνουν, κατά βάθος, ότι η "παντοδύναμη δημοκρατία" της Δύσης εξακολουθεί να φοβάται το φάντασμα του παππού Κάρολου. Και ιδού οι αριθμοί που τρέφουν αυτούς τους φόβους:


 Με την "ενοποίηση" (σημ.: πιο σωστό είναι να μιλάμε για προσάρτηση της Ανατολικής στην Δυτική Γερμανία) και σύμφωνα με επίσημα κρατικά στοιχεία, τα δυτικογερμανικά μονοπώλια πήραν στον έλεγχό τους, μεταξύ άλλων: 8.500 βιομηχανικά συγκροτήματα και εργοστάσια, 20.000 μικροεπιχειρήσεις, 7.500 εστιατόρια, 900 βιβλιοπωλεία, 1.854 φαρμακεία, 3,68 εκατομμύρια εκτάρια αγροτικών και δασικών εκτάσεων, 25 δισεκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα οικοπέδων και κτιρίων. Με απλά λόγια: λαϊκή περιουσία που χτιζόταν επί 40 χρόνια, ξεπουλήθηκε στο κεφάλαιο έως και το τελευταίο μάρκο. Παράλληλα, οι "αγοραστές" εισέπραξαν και πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις για να...επενδύσουν, με το πρόσχημα της...ξεπερασμένης τεχνολογίας των εργοστασίων της Γερμανικής Λ.Δ.


 Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελούν τα Λαϊκά Ναυπηγεία του Βάρνο στην Βαλτική. Αφού τα πρώτα δύο χρόνια μετά την προσάρτηση είχαν απολυθεί οι 13.500 από τους 34.000 εργαζόμενους, πουλήθηκαν στην "Kvaerner Deutschland" για ένα εκατομμύριο μάρκα. Η αγοράστρια εταιρεία εισέπραξε τα επόμενα 3-4 χρόνια επιδοτήσεις ενός δισεκατομμυρίου μάρκων και στα τέλη της δεκαετίας του '90 πούλησε την "επένδυσή" της. Οι αγοραστές επιδοτήθηκαν εκ νέου και ξαναπούλησαν τα Ναυπηγεία σε άλλους αγοραστές, οι οποίοι επιδοτήθηκαν κι αυτοί. Τελικά, το καλοκαίρι του 2009, ο τελευταίος ιδιοκτήτης κήρυξε πτώχευση. Από τους 34.000 εργάτες του "αμαρτωλού" κομμουνισμού, είχαν μείνει λιγότεροι από 2.000...


 Αυτή ήταν η κατάληξη των περισσότερων εργοστασίων τής Γερμανικής Λ.Δ., όπου υπήρχαν 840 εργοστάσια δυνάμεως άνω των χιλίων εργαζομένων το 1989 αλλά μέχρι τον Σπετέμβριο του 1992 είχαν απομείνει μόλις 117. Από το 1990 έως το 1995 καταστράφηκαν πάνω από 3.000.000 θέσεις εργασίας. Το 1997 στον κλάδο της βιομηχανίας εργαζόταν μόνο το ένα τρίτο των εργαζομένων στις ίδιες θέσεις που εργαζόταν το 1989. H καταστροφή της παραγωγικής υποδομής στην πρώην Γερμανική Λ.Δ. είχε και ως αποτέλεσμα ένας στους δύο μαθητές που το 1991 αποφοίτησε από το σχολείο, να μη βρίσκει θέση μαθητείας. Κι αυτό, όταν ένα χρόνο νωρίτερα δεν υπήρχε μαθητής που να τέλειωνε το σχολείο και να μη συνέχιζε σε κάποια επαγγελματική σχολή ή σε πανεπιστήμιο.


 Με την προσάρτηση, το επιστημονικό και τεχνολογικό δυναμικό της Γερμανικής Λ.Δ. αποδεκατίστηκε και τέθηκε εκτός έρευνας και εκπαίδευσης. Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές, τον Δεκέμβριο του 1992 από τους 195.000 εργαζόμενους στους τομείς αυτούς, μόνο οι 23.600 βρίσκονταν σε θέσεις πλήρους απασχολήσεως.


 Εκεί όπου κατασυκοφαντείται η Γερμανική Λ.Δ. είναι ο αθλητισμός. Ο μαζικός αθλητισμός έπαιζε έναν ιδιαίτερο ρόλο στην χώρα. Οι 11.000 αθλητικοί σύλλογοι με τα 3.800.000 μέλη αποτελούν μια πραγματικότητα που μιλάει από μόνη της. Δείκτες του μαζικού χαρακτήρα του αθλητισμού στην Γερμανική Λ.Δ. ήσαν και οι 160.000 διαιτητές και κριτές αγώνων, οι 265.000 προπονητές, τα 330 στάδια και τα 1.220 γυμναστήρια, ενώ στην τελευταία "Σπαρτακιάδα" της Γερμανικής Λ.Δ. συμμετείχαν πάνω από 1.000.000 παιδιά και έφηβοι. Οι αριθμοί είναι ασύλληπτοι.


 Αποτέλεσμα αυτής της φροντίδας του κράτους για την φυσική αγωγή ήταν και οι επιτυχίες στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα. Αυτές οι επιτυχίες είναι που προκαλούν το μένος της Δύσης, η οποία ξέρει να μιλάει μόνο για χρήση αναβολικών υπό την επίβλεψη του...καθεστώτος. Είναι να γελάς μέχρι δακρύων όταν ακούς π.χ. τους αμερικανούς να μιλούν για...ντόπα!


 Και δεν είναι μόνο ο αθλητισμός. Το 1989 υπήρχαν στην Γερμανική Λ.Δ. (κρατηθείτε!): 18.000 βιβλιοθήκες, 3.000 θέατρα και 56.000 λέσχες πολιτιστικής δημιουργίας σε εργοστάσια, αγροτικούς συνεταιρισμούς, συνοικίες και σχολεία. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν στο Ανατολικό Βερολίνο 4 (τέσσερις!) όπερες! Είναι ενδεικτικό ότι μέσα σε δύο χρόνια μετά την προσάρτηση έκλεισαν 15.000 βιβλιοθήκες και πάνω από 10.000 πολιτιστικές λέσχες, ενώ αυτή η διαδικασία συνεχίζεται.


 Ιδού, λοιπόν, ο πραγματικός "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού". Πάνω στα ερείπιά του, ήρθαν οι ολετήρες του, ενδεδυμένοι "ελευθερία" και "δημοκρατία", για να χτίσουν ανεργία, πείνα και έλλειψη κοινωνικού κράτους σε τομείς όπως η παιδεία και η υγεία. Εκεί όπου άνθιζαν ο αθλητισμός και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, περισσεύουν σήμερα τα ναρκωτικά, η πορνεία, ο αλκοολισμός και η πάσης φύσεως περιθωριοποίηση. Ίσως, τελικά, η "κόλαση" του κομμουνισμού να μην ήταν και τόσο...κόλαση.


 Αυτούς τους αριθμούς είναι που τρέμει ακόμη και σήμερα το κεφάλαιο. Αυτοί οι αριθμοί είναι που γεννάνε έναν άλλον αριθμό, απόλυτο δείκτη του δυτικού φόβου: 20 χρόνια μετά την "απελευθέρωση", δημοσκόπηση που έγινε στην περιοχή της ανατολικής Γερμανίας κατέδειξε ότι το 57% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι την εποχή του κομμουνισμού ζούσαν καλύτερα απ' ότι σήμερα!






Πηγή: Cogito ergo sum




 Αναρτήθηκε από Praxis