Μερικές σκέψεις για τα λεφτά

Μερικές σκέψεις για τα λεφτά

Όταν καλεσμένος σε κάποιο κανάλι, προβάλλει την απαίτηση να είναι ο βασικός μισθός στα 1.400 ευρώ, η σύνταξη και το επίδομα ανεργίας στα 1.120 (80%) ευρώ, πριν ακόμα προλάβει να εκφράσει την άποψή του, δέχεται άμεση την επίθεση του δημοσιογράφου – παπαγάλου :
-         Και που θα βρεθούν τα λεφτά για κάτι τέτοιο ;
Αν προβάλλει ζητήματα όπως διαγραφή του «χρέους» της χώρας, αποποίηση των δανείων κλπ., ακούει αμέσως το … ατράνταχτο επιχείρημα :
-         Και που θα βρεθούν τα λεφτά για μισθούς και συντάξεις, για πετρέλαιο και φάρμακα ;
(τώρα, να του πεις του παπαγαλίσκου, έτσι, για μαγκιά, ότι «από σένα και το σινάφι σου θα τα πάρουμε, από σένα και τους ομοίους σου, που σας έχει μπουκώσει με πακτωλό χρήματος το σύστημα για να παραμυθιάζετε τον κόσμο», έ, δεν είναι και ό,τι το καλύτερο)
Η πρέπουσα απάντηση είναι:




- Με την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής (εργοστάσια και βιομηχανίες, τράπεζες και εφοπλιστικό κεφάλαιο, ενέργεια, μεταφορές, εσωτερικό εμπόριο κλπ.), ο αμύθητος πλούτος που παράγεται από την εργασία του λαού μας, με τον κεντρικό σχεδιασμό και καταμερισμό, μπορεί όχι μόνο να ικανοποιήσει την παραπάνω απαίτηση του ταξικού κινήματος, αλλά και μπορεί να οδηγήσει στην ικανοποίηση ακόμη πιο διευρυμένων λαϊκών αναγκών.
 Ανάγκες που π.χ. εδράζονται στην δωρεάν Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, παλλαϊκή συμμετοχή στον Πολιτισμό και τον Αθλητισμό, πραγματικές εργατικές διακοπές, αξιοπρεπή εργασία για όλους.
Ο ήδη παραγόμενος πλούτος στη χώρα μας, πολύ περισσότερο δε, η ολόπλευρη ανάπτυξη των μέχρι σήμερα αναξιοποίητων πλουτοπαραγωγικών πηγών  – ορυκτός πλούτος, ήπιες πηγές ενέργειας, θάλασσα, σχεδιασμένη αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή κλπ. – όχι μόνο αποτελεί την εγγύηση ότι μπορούμε να καλύψουμε τις διατροφικές και άλλες ανάγκες μας, αλλά και με τις εξαγωγές που μπορούμε να πραγματοποιήσουμε, είμαστε σε θέση τουλάχιστον να έχουμε μια καλύτερη ζωή.
 Αρκεί βέβαια, ο πλούτος που θα παράγεται, να μοιράζεται δίκαια στον εργαζόμενο λαό και να μην τον ιδιοποιείται ένας ελάχιστος αριθμός καπιταλιστών.
Να πούμε, ένα απλό παράδειγμα.
Έστω ότι έχουμε έναν εργοστασιάρχη που έχει 10 εργαζόμενους και τα έσοδα του εργοστασίου είναι ενδεικτικά 100 ευρώ.
 Από αυτά τα 30 είναι έξοδα παραγωγής και πωλήσεων, τα 60 τα παίρνει ο εργοστασιάρχης και μόλις 10 ευρώ πάνε στους εργαζόμενους.
 Τι γίνονται αυτά τα 60 ευρώ ;
 Πάντα μετατρέπονται σε βίλες, κότερα, πολυτελή αυτοκίνητα, ή καταθέσεις στην Ελβετία.
 Ενώ, αν μοιράζονταν στους εργάτες, θα είχαμε καλύτερους μισθούς, κοινωνικές παροχές όπως παιδικούς σταθμούς, εργοστασιακά εστιατόρια κλπ.
Και μην πει κανείς ότι ο εργοστασιάρχης βάζει τα λεφτά του, οπότε δικαιούται να παίρνει τα κέρδη … γιατί απλούστατα κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί ποτέ.
 Τα εργοστάσια, οι βιομηχανίες και τα πλοία έγιναν από λεφτά του λαού, από δανεικά και … αγύριστα !
 Εξ ου και η κρίση !