Γιατί προβάλλουν τον Ολάντ και τον Μελανσόν;

Γιατί προβάλλουν τον Ολάντ και τον Μελανσόν;

-- Το τελευταίο διάστημα, κύρια το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλουν τους υποψήφιους στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας, Ολάντ και Μελανσόν, σαν «αέρα αλλαγής» για την Ευρώπη. Πού στοχεύουν;

Καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, καλλιεργούνται και στη χώρα μας έντονες αυταπάτες για τον «αέρα αλλαγής» που τάχα σηματοδοτούν σε Γαλλία και Ευρώπη οι υποψηφιότητες του «σοσιαλιστή» Φρανσουά Ολάντ και του «αριστερού» Ζαν Λικ Μελανσόν. Προτάσεις του Ολάντ για «φορολόγηση των πλουσίων», «αναπτυξιακών μέτρων» (εννοείται για καπιταλιστική ανάπτυξη), για «χαλάρωση του δημοσιονομικού συμφώνου στην ΕΕ», για «αναπτυξιακό ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που θα δανείζει φτηνά», για «ευρωομόλογα», εμφανίζονται από το ΠΑΣΟΚ, ή τη ΔΗΜΑΡ σαν σωτηρία και διέξοδος από την κρίση.

Τι ακριβώς όμως εκφράζει ο Ολάντ; Την προσπάθεια μερίδας της αστικής τάξης της Γαλλίας να αναβαθμίσει τη θέση της στον ανταγωνισμό με τη γερμανική αστική τάξη. Οι αλλαγές στο νέο «δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας», που επαγγέλλεται, είναι έκφραση των αντιθέσεων που φουντώνουν στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, κύρια ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία, αλλά και άλλες χώρες, που ενώ τσακίζουν τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα παντού, με ή χωρίς μνημόνια, πασχίζουν ταυτόχρονα να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των δικών της μονοπωλίων. Αυτή είναι η όποια «διαφοροποίηση» του Ολάντ, που δεν αλλάζει στο ελάχιστο τον χαρακτήρα της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ και τη θέση των λαϊκών στρωμάτων της Γαλλίας και των άλλων χωρών.

Στην ίδια προσπάθεια παραπλάνησης των λαϊκών στρωμάτων βρίσκεται και το λεγόμενο «Μέτωπο της Αριστεράς» (η συνεργασία του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ και του πρώην τροτσκιστή, πρώην υπουργού του «Σοσιαλιστικού Κόμματος», σταθερού σοσιαλδημοκράτη, υποψήφιου προέδρου Μελανσόν) που οι απανταχού οπορτουνιστές του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στην χώρα μας ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζουν ως δήθεν «δύναμη ανατροπής», παίρνοντας αφορμή και από το φούσκωμα που του γίνεται από τα αστικά ΜΜΕ. Το σύνθημα των οπορτουνιστών στη Γαλλία και στην Ελλάδα, είναι να «πάρουμε την εξουσία», εννοώντας την κυβερνητική εξουσία. Ωστόσο, το ζητούμενό τους είναι να σπείρουν στο λαό αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις στα πλαίσια της εξουσίας των μονοπωλίων.

Λένε ότι αν χτυπηθεί «ο παρασιτισμός του κεφαλαίου» μπορεί «να γίνει δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου και να υπάρξει ανάπτυξη». Αναγνωρίζουν στο εσωτερικό της αστικής τάξης «καλούς» και «κακούς» καπιταλιστές, κρύβοντας ότι η εργασιακή εκμετάλλευση για τα κέρδη τους είναι η πηγή όλων των δεινών για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η «αναδιανομή» που υπόσχονται είναι κενό γράμμα, γιατί ακόμα και αν σαν κυβέρνηση νομοθετήσουν αύξηση των μισθών, τα μονοπώλια θα τους αγνοήσουν επιδεικτικά ή θα τους ανατρέψουν, αφού τα μέσα παραγωγής θα παραμένουν στα χέρια τους, άρα και η εξουσία.

Η ίδια η πείρα των εργαζομένων τους διαψεύδει, γιατί η ανάπτυξη, με όποια διαχείριση - σοσιαλδημοκρατική ή νεοφιλεύθερη - οδήγησε στην καπιταλιστική κρίση και το χτύπημα των δικαιωμάτων τους. Αυτό έγινε παντού, με όποια κυβερνητικά σχήματα και εκεί που υπήρξε συνεργασία των «σοσιαλιστών» και μεταλλαγμένων ΚΚ (βλέπε Γαλλία, Ιταλία). Η απάτη που πλασάρουν οι οπορτουνιστές του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με το παράδειγμα της γαλλικής «αριστεράς» καταρρέει και από κάποια άλλα στοιχεία όπως: Σε πρόσφατη συνέντευξη στο Canal+ ο Μελανσόν είπε «αν περάσω στο δεύτερο γύρο θα με ψηφίσει ο Ολάντ κι αν περάσει στο δεύτερο γύρο θα τον ψηφίσω, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα ψηφίσω το πρόγραμμά του». Η διατύπωση αυτή, στο πλαίσιο της λογικής ότι το «Μέτωπο» θα τραβήξει τη σοσιαλδημοκρατία προς τα «αριστερά», έχει καταρρεύσει πολλές φορές στο παρελθόν. Αλλωστε και στην τωρινή συγκυρία ο Μελανσόν χαρακτήρισε τις προτάσεις Ολάντ«λιπόψυχες και ντροπαλές», δηλαδή κατά τα άλλα στη σωστή κατεύθυνση. Να πώς καλλιεργούνται οι αυταπάτες περί καλύτερης διαχείρισης. Ο Μελανσόν, ως ευρωβουλευτής του «Αριστερού Κόμματος», το Μάρτη του 2011, ψήφισε στο ευρωκοινοβούλιο υπέρ για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη, που ήταν το έναυσμα για την ιμπεριαλιστική επέμβαση που ακολούθησε, από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Εχει δηλαδή λερωμένα τα χέρια του με το αίμα του λιβυκού λαού.

Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας δεν πρέπει να έχουν καμία αυταπάτη. Σοσιαλδημοκρατία και οπορτουνισμός έχουν κοινό παρονομαστή ότι δήθεν υπάρχει περιθώριο για το λαό να ευημερήσει σε συνθήκες εξουσίας των μονοπωλίων. Η χειραφέτηση λαϊκών δυνάμεων από τις οπορτουνιστικές αυταπάτες συμβαδίζει με ενίσχυση της ταξικής επαναστατικής στρατηγικής, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ και στην επερχόμενη κάλπη.