«Οδύσσειας» ζωγραφικό δοκίμιο

«Οδύσσειας» ζωγραφικό δοκίμιο

Πάνω από 100 έργα, τα περισσότερα μικρών διαστάσεων, του εξαιρετικού ζωγράφουΔημοσθένη Κοκκινίδη, με θέμα την ομηρική«Οδύσσεια», θα παρουσιάσει το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) στο Μέγαρο Εϋνάρδου (Αγίου Κωνσταντίνου 20, δίπλα στο Εθνικό Θέατρο) από 22/11 έως 19/1/2013. Τα έργα αυτά είναι καρπός μιας συνεχούς, επίμονης 20χρονης δουλειάς του δημιουργού. Ενα «ζωγραφικό δοκίμιο» εν εξελίξει, που με τα χρόνια απέκτησε τη σημασία και βαρύτητα ενός ενιαίου έργου, ενός σύνθετου και αρτιωμένου ζωγραφικού κόσμου, όπου η λαχτάρα του νόστου συνυφαίνεται με την άγρια ομορφιά του ταξιδιού.

Η γοητεία που άσκησαν οι περιπέτειες του Οδυσσέα στον Δ. Κοκκινίδη ανάγεται στην παιδική ηλικία του καλλιτέχνη. Η εικονοποιητική, όμως, ενασχόλησή του με αυτές οφείλεται στην επιθυμία - πρόταση του ομότιμου καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας Δημήτρη Μαρωνίτη να εικονογραφήσει τη δική του μετάφραση της «Οδύσσειας», που τότε είχε μόλις ολοκληρωθεί. Το σχέδιο εκείνο, που έμεινε ανεκτέλεστο πάνω από είκοσι χρόνια, και η συνεργασία εκείνη δεν τελεσφόρησε ποτέ, πραγματοποιείται τώρα στον κατάλογο της έκθεσης που παρουσιάζει το ΜΙΕΤ. Στον κατάλογο της έκθεσης τα κείμενα υπογράφει ο Δ. Ν. Μαρωνίτης ως μια επιτομή της «Οδύσσειας» και απόλογο του μεταφραστικού του έργου.

Να παραθέσουμε, όμως, και σύντομα βιοεργογραφικά στοιχεία του ζωγράφου. Ο Δημοσθένης Κοκκινίδης γεννήθηκε στον Πειραιά, το 1929. Φοίτησε δύο χρόνια στην, τότε, Ανωτάτη Εμπορική Σχολή. Από το 1952 μέχρι το 1957 σπουδάζει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας. Επί δύο μήνες, το 1958, μελέτησε στο Αγιον Ορος, τους βυζαντινούς εικονογραφημένους κώδικες. Την ίδια χρονιά πάει για δίχρονες σπουδές στην Ιταλία, με υποτροφία του ιταλικού κράτους. Από το 1959 μέχρι το 1961 διευθύνει το καλλιτεχνικό τμήμα του Εθνικού Οργανισμού Ελληνικής Χειροτεχνίας. Στη δεκαετία του 1960, παράλληλα με τη ζωγραφική, βιοπορίζεται με το ντιζάιν, σχεδιάζοντας διάφορα αντικείμενα.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας τέχνης α» (1961 - '67) και της «Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση μέσω της Τέχνης» (1976 - '81). Το 1975 γίνεται μέλος του ΔΣ του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ). Το 1976 εκλέγεται καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας. Διετέλεσε πρύτανης της ΑΣΚΤ (1979 - '82) και μέλος (1981 - 1983) του ΔΣ του Εθνικού Θεάτρου. Στο ενεργητικό του έχει 23 ατομικές εκθέσεις.

    

«Τα Χάρτινα» γλυπτά

Η γκαλερί «Σκουφά» (Σκουφά 4) δίνει την ευκαιρία να δουν οι φιλότεχνοι μια ιδιαίτερη εικαστική δημιουργία της παλαίμαχης - μιας από τις πρωτοπόρες, πάντα αισθητικά ανήσυχες και δυναμικές γλύπτριες του τόπου μας - Ναταλίας Μελά. Μια γλύπτρια, που πάρα πολλά χρόνια «πάλεψε», δουλεύοντας την πέτρα και τα πιο σκληρά μέταλλα όσο λίγοι άνδρες ομότεχνοί της στην Ελλάδα. Ως ανάπαυλα του μόχθου της με τα μέταλλα, με τα μεγάλου μεγέθους γλυπτά και τις δύσκολες γλυπτές συνθέσεις, η Ναταλία Μελά «ξεκουραζόταν» με διάφορα ελαφρά υλικά. Ενα από αυτά ήταν το χαρτί και αποκλειστικά με αυτό έπλασε ουκ ολίγα έργα. Υπό τον τίτλο «Τα Χάρτινα», η γκαλερί «Σκουφά» θα παρουσιάσει 35 περίπου γλυπτά από χαρτί, που εικονίζουν πουλιά, κατσίκια, παγώνια, σκαντζόχοιρους και άλλα ζώα, που, με πολύ χρώμα, ζωντανεύουν ανάλαφρα και γλαφυρά, δημιουργώντας μια αίσθηση της χαράς της ζωής.

Η Ναταλία Μελά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ, με δασκάλους τους σπουδαίους γλύπτες Δημητριάδη, Τόμπρο και Απάρτη, από το 1942 μέχρι το 1946. Το 1951 παντρεύτηκε τον κορυφαίο αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά. Τα έργα της έχουν εκτεθεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2008 το Μουσείο Μπενάκη τής αφιέρωσε μεγάλη αναδρομική έκθεση. Τον Μάρτη του 2011, η Ακαδημία Αθηνών την τίμησε με το Αριστείον Καλών Τεχνών.

Η γλύπτρια, αν και νεότερη, επηρεάστηκε από τη γενιά του 1930 και κατά κάποιον τρόπο εντάσσεται σε αυτήν, καθώς είχε για φίλους και μέντορες κορυφαίες μορφές της εποχής. Η δουλειά της συνδυάζει την ενσυνείδητη εντοπιότητα. «Εμένα με ενδιαφέρει ο τόπος μου» (...) και «Ο,τι κάνω είναι αυτό», δήλωνε και δηλώνει, χωρίς βέβαια να αποστρέφει το «βλέμμα» από τη διεθνή εμπειρία του μοντερνισμού.

    

Εκθεση του Γ. Κακουλίδη

Γιώργος Κακουλίδης

«Η αλήθεια που δεν υπάρχει», τιτλοφορείται η έκθεση ζωγραφικής του ποιητή και συγγραφέαΓιώργου Κακουλίδη, που θα παρουσιάσει το Ιδρυμα «Μιχάλη Κακογιάννη», από τις 19/11 έως τις 9/12/2012. Θα εκτεθούν 25 έργα, διαφόρων διαστάσεων, δουλεμένα με λάδι και ακρυλικά χρώματα.

«Δεν ζωγραφίζουμε για λόγους αισθητικής, αλλά για να αλλάξουμε εαυτόν και αλλήλους. Οταν δεν συμβαίνει αυτό, η ζωγραφική ξεπέφτει και γίνεται διακοσμητική. Ο παππούς μου ήταν γλύπτης, ο πατέρας μου ζωγράφος (Δημήτρης Κακουλίδης). Μεταφράζοντας τον πυκνό λόγο τους, βρέθηκα μπροστά σε λέξεις και χρώματα. Από το ένα ατελιέ στο άλλο, μεγάλωσα ανάμεσα σε ζωγράφους και ποιητές. Από τα καραβάνια των καλλιτεχνών που πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου, μνημονεύω τους Μιχάλη Κατσαρό, Αλέξη Ακριθάκη, Κώστα Ταχτσή, Γιάννη Τσαρούχη, Γιώργο Μαυροΐδη, Μίνω Αργυράκη, Νίκο Καρούζο, Λευτέρη Παπαδόπουλο, Γιώργο Σικελιώτη, Γιάννη Παπαδέλλη», σημειώνει ο Γιώργος Κακουλίδης.

Ο ιστορικός Τέχνης Δημήτρης Βάσσος, προλογίζοντας την έκθεση αναφέρει ότι «ο ζωγράφος Γιώργος Κακουλίδης δεν τσαλαβουτάει σε μια δήθεν λόγια παράδοση. Η ανάγκη του ν' αποδώσει εκφραστικά ή να εκφράσει ζωγραφικά τον κόσμο των ειδώλων του, αποτελεί την αποκλειστική αφετηρία της εικαστικής του πράξης. Δεν διακατέχεται από το άγχος της πρωτοπορίας, χωρίς παράλληλα να αγωνιά να ενταχθεί σε κάποια ζωγραφική παράδοση. Αποστρέφεται τη "λογιοσύνη", ούτε όμως μπορεί να επικαλεστεί κάποια επίφαση λαϊκότητας. Αυτό που σίγουρα κάνει: μας κλείνει το μάτι, εκθέτει το σύμπαν του, εκφράζει συναίσθημα (...). Απόκοσμες, υβριδικές μορφές διατρέχουν το σύνολο του έργου του, συνθέτοντας έναν αέναο αγχωτικό χορό, που δεν στερείται έντασης και πάθους, αλλά ούτε και φρίκης. Μοιάζει με ανθρωποκεντρικό ζωγράφο, ωστόσο η τεχνική του παραπέμπει ξεκάθαρα στις αναζητήσεις της αφηρημένης τέχνης (...). Επιχειρεί την εικονογράφηση της τρέλας, ως μια καταγραφή δημιουργικών και δραματικών αντιθέσεων, ως μια αντιπαράθεση εκρηκτικών και ανταγωνιστικών χρωματικών συνόλων που δεν διαθέτουν σημεία φυγής και χαλάρωσης».