Ο ΜΑΡΞ ΣΤΟΝ LEO FRANKEL ΚΑΙ ΣΤΟΝ LOUIS-EUGENE VARLIN ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ*
Αξιότιμοι πολίτες Frankel και Varlin.
Είχα συνάντηση με τον κομιστή1.
Δε θα ήταν χρήσιμο αν αυτά τα χαρτιά που εκθέτουν τους αχρείους των Βερσαλλιών μεταφέρονταν σε ένα σίγουρο μέρος; Τέτοια προληπτικά μέτρα δε βλάπτουν ποτέ.
Μου έγραψαν από το Μπορντό ότι στις τελευταίες δημοτικές εκλογές εκλέχτηκαν 4 μέλη της Διεθνούς. Οι επαρχίες άρχισαν να βράζουν. Δυστυχώς η δράση τους είναι τοπικά περιορισμένη και «ειρηνική».
Εχω στείλει πολλές εκατοντάδες γράμματα για την υπόθεσή σας σε όλες τις γωνιές της Γης, όπου έχουμε τμήματα2. Η εργατική τάξη ήταν παρεμπιπτόντως υπέρ της Κομμούνας από την αρχή της. Ακόμη και οι αστικές εφημερίδες στην Αγγλία παραιτήθηκαν από την αρχική τους αγριάδα. Καταφέρνω να περνάω λαθραία από καιρό σε καιρό ευνοϊκά άρθρα σε αυτές.
Μου φαίνεται ότι η Κομμούνα χάνει πολύ χρόνο με μικροπράγματα και προσωπικές αντιπαραθέσεις. Φαίνεται εδώ ότι υπάρχουν ακόμα κι άλλες επιρροές εκτός από τις εργατικές. Αυτό δε θα πείραζε αν θα μπορούσατε να ξανακερδίσετε το χαμένο χρόνο.
Είναι απολύτως αναγκαίο να κάνετε γρήγορα ό,τι θέλετε να κάνετε εκτός του Παρισιού, στην Αγγλία ή αλλού. Οι Πρώσοι δε θα παραδώσουν μεν τα οχυρά στα χέρια των Βερσαλλιών, αλλά μετά την οριστική σύναψη ειρήνης (στις 26 Μάη)3 θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να περικυκλώσει το Παρίσι με τη χωροφυλακή της. Γιατί, όπως ξέρετε, οι Thiers και Σία, ακριβώς επειδή είχαν θέσει ως όρο για τη Συνθήκη που έκλεισε ο Pouyer Quertier4 ένα μεγάλο φιλοδώρημα5, αρνήθηκαν να πάρουν τη βοήθεια των Γερμανών τραπεζιτών που προσέφερε ο Bismarck, αφού σε αυτή την περίπτωση θα έχαναν το φιλοδώρημα. Επειδή η κατάληψη του Παρισιού αποτελούσε προϋπόθεση για την τήρηση της ειρήνης της Συνθήκης τους, παρακάλεσαν τον Bismarck να τους δώσει παράταση της προθεσμίας πληρωμής της πρώτης δόσης μέχρι την κατάληψη του Παρισιού. Ο Bismarck αποδέχτηκε αυτό τον όρο. Επειδή οι ίδιοι οι Πρώσοι έχουν πολύ επείγουσα ανάγκη για τα χρήματα, θα παράσχουν στις Βερσαλλίες κάθε δυνατή διευκόλυνση για την επιτάχυνση της κατάληψης του Παρισιού. Γι’ αυτό να φυλάγεστε!
Λονδίνο 13 Μάη 1871
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
* Πρόκειται για προσχέδιο του γράμματος του Μαρξ στους Frankel και Louis-Eugene Varlin, το οποίο δίνει μια ιδέα για την άμεση σύνδεση του Μαρξ με τα μέλη της Παρισινής Κομμούνας. Ο Leo Frankel (1844-1896) ήταν ένας από τους ηγέτες της Παρισινής Κομμούνας. Κατά τη διάρκεια της Κομμούνας και ως εκλεγμένο μέλος της, ίδρυσε σε όλες τις περιφέρειες της πόλης γραφεία εργασίας, ασκώντας επί της ουσίας καθήκοντα αντίστοιχα με αυτά του υπουργού εργασίας. Μετά την ήττα κατάφερε να διαφύγει στην Ελβετία και στη συνέχεια στην Αγγλία όπου αφιερώθηκε στη δουλειά της Διεθνούς. Ο Louis-Eugene Varlin (1839-1871) ήταν μέλος της Διεθνούς. Στην αντιπαράθεση όμως μεταξύ του Μαρξ και του Προυντόν πήρε το μέρος του δεύτερου. Ηταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Εθνοφρουράς και αργότερα εκλεγμένο μέλος της Κομμούνας, της οποίας άσκησε καθήκοντα επιτρόπου οικονομικών. Μετά την ήττα συνελήφθη και μεταφέρθηκε στη Μονμάρτη όπου λιντσαρίστηκε και τυφλώθηκε από τον όχλο και τελικά εκτελέστηκε. Το συγκεκριμένο γράμμα περιλαμβάνεται στη γερμανική συλλογή Απάντων Μαρξ-Ενγκελς, «Marx-Engels Werke», τ. 33, σελ. 226-227.
1. Εδώ εννοείται πιθανώς ο N. Eilau.
2. Ο Leo Frankel έγραφε στον Μαρξ στα τέλη Απρίλη 1871: «Θα επιθυμούσα ιδιαίτερα, αν θα θέλατε με κάποιο τρόπο να με βοηθήσετε με τη συμβουλή σας, γιατί εγώ αυτή τη στιγμή είμαι, ας πούμε, μόνος, αλλά και αποκλειστικά υπεύθυνος για όλες τις μεταρρυθμίσεις που θέλω να εισαγάγω και θα εισαγάγω στην εργασία. Το ότι εσείς θα κάνετε ό,τι είναι δυνατό για να γίνει κατανοητό σε όλους τους λαούς, σε όλους τους εργάτες και ιδιαίτερα στους Γερμανούς ότι η Παρισινή Κομμούνα δεν έχει τίποτα το κοινό με τις παλιές γερμανικές κοινότητες, μπορεί να το συμπεράνει κανείς από κάποια σημεία του τελευταίου σας γράμματος και με αυτό τον τρόπο θα έχετε προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην υπόθεσή μας».
3. Η οριστική σύναψη ειρήνης για τη λήξη του γερμανο-γαλλικού πολέμου υπογράφτηκε στις 10 Μάη 1871 στη Φρανκφούρτη. Η Συνθήκη ενίσχυε ουσιαστικά όσα όριζε η προσωρινή συνθήκη ειρήνης που είχε υπογραφεί στις 26 Φλεβάρη του 1871 στις Βερσαλλίες από το Louis-Adolphe Thiers και τον Jules Favre από τη μία και τον Bismarck και τους αντιπροσώπους των νότιων γερμανικών κρατών από την άλλη. Σύμφωνα με αυτή, η Γαλλία έπρεπε να παραδώσει στη Γερμανία την Αλσατία και ένα μεγάλο μέρος της Λορένης με πλούσια κοιτάσματα μετάλλων και να πληρώσει αποζημίωση πέντε εκατομμυρίων φράγκων μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, ενώ μέχρι την ολοκλήρωση της πληρωμής της αποζημίωσης τα γερμανικά στρατεύματα θα συνέχιζαν την κατοχή ενός μέρους της Γαλλίας. Με τη Συνθήκη της 10ης Μάη 1871 οι όροι των προς πληρωμή αποζημιώσεων έγιναν πιο δυσχερείς και παρατάθηκε η κατοχή γαλλικού εδάφους από γερμανικά στρατεύματα. Ουσιαστικά αυτό ήταν το τίμημα για τη βοήθεια που έδωσε ο Bismarck στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών για την κατάπνιξη της Παρισινής Κομμούνας. Η ειρήνη της Φρανκφούρτης ισοδυναμούσε με λεηλασία της Γαλλίας και έφερε μαζί της τη φύτρα μιας μελλοντικής πολεμικής αναμέτρησης ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία.
4. Pouyer Quertier (1820-1891), υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης της Εθνικής Αμυνας.
5. Σύμφωνα με αναφορές του Τύπου ο Louis Adolphe Thiers και άλλα μέλη της κυβέρνησης έλαβαν ως «προμήθεια» από ένα εσωτερικό δάνειο, το οποίο σκόπευε να συνάψει η κυβέρνηση πάνω από 300 εκατομμύρια φράγκα. Ο Thiers ομολόγησε αργότερα ότι οι χρηματιστικοί κύκλοι, με τους οποίους διεξάγονταν οι διαπραγματεύσεις για αυτό το δάνειο, είχαν θέσει ως όρο τη γρήγορη καταστολή της επανάστασης στο Παρίσι. Στις 20 Ιούνη του 1871, μετά την καταστολή της Κομμούνας, υιοθετήθηκε ο νόμος για το δάνειο.
Αξιότιμοι πολίτες Frankel και Varlin.
Είχα συνάντηση με τον κομιστή1.
Δε θα ήταν χρήσιμο αν αυτά τα χαρτιά που εκθέτουν τους αχρείους των Βερσαλλιών μεταφέρονταν σε ένα σίγουρο μέρος; Τέτοια προληπτικά μέτρα δε βλάπτουν ποτέ.
Μου έγραψαν από το Μπορντό ότι στις τελευταίες δημοτικές εκλογές εκλέχτηκαν 4 μέλη της Διεθνούς. Οι επαρχίες άρχισαν να βράζουν. Δυστυχώς η δράση τους είναι τοπικά περιορισμένη και «ειρηνική».
Εχω στείλει πολλές εκατοντάδες γράμματα για την υπόθεσή σας σε όλες τις γωνιές της Γης, όπου έχουμε τμήματα2. Η εργατική τάξη ήταν παρεμπιπτόντως υπέρ της Κομμούνας από την αρχή της. Ακόμη και οι αστικές εφημερίδες στην Αγγλία παραιτήθηκαν από την αρχική τους αγριάδα. Καταφέρνω να περνάω λαθραία από καιρό σε καιρό ευνοϊκά άρθρα σε αυτές.
Μου φαίνεται ότι η Κομμούνα χάνει πολύ χρόνο με μικροπράγματα και προσωπικές αντιπαραθέσεις. Φαίνεται εδώ ότι υπάρχουν ακόμα κι άλλες επιρροές εκτός από τις εργατικές. Αυτό δε θα πείραζε αν θα μπορούσατε να ξανακερδίσετε το χαμένο χρόνο.
Είναι απολύτως αναγκαίο να κάνετε γρήγορα ό,τι θέλετε να κάνετε εκτός του Παρισιού, στην Αγγλία ή αλλού. Οι Πρώσοι δε θα παραδώσουν μεν τα οχυρά στα χέρια των Βερσαλλιών, αλλά μετά την οριστική σύναψη ειρήνης (στις 26 Μάη)3 θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να περικυκλώσει το Παρίσι με τη χωροφυλακή της. Γιατί, όπως ξέρετε, οι Thiers και Σία, ακριβώς επειδή είχαν θέσει ως όρο για τη Συνθήκη που έκλεισε ο Pouyer Quertier4 ένα μεγάλο φιλοδώρημα5, αρνήθηκαν να πάρουν τη βοήθεια των Γερμανών τραπεζιτών που προσέφερε ο Bismarck, αφού σε αυτή την περίπτωση θα έχαναν το φιλοδώρημα. Επειδή η κατάληψη του Παρισιού αποτελούσε προϋπόθεση για την τήρηση της ειρήνης της Συνθήκης τους, παρακάλεσαν τον Bismarck να τους δώσει παράταση της προθεσμίας πληρωμής της πρώτης δόσης μέχρι την κατάληψη του Παρισιού. Ο Bismarck αποδέχτηκε αυτό τον όρο. Επειδή οι ίδιοι οι Πρώσοι έχουν πολύ επείγουσα ανάγκη για τα χρήματα, θα παράσχουν στις Βερσαλλίες κάθε δυνατή διευκόλυνση για την επιτάχυνση της κατάληψης του Παρισιού. Γι’ αυτό να φυλάγεστε!
Λονδίνο 13 Μάη 1871
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
* Πρόκειται για προσχέδιο του γράμματος του Μαρξ στους Frankel και Louis-Eugene Varlin, το οποίο δίνει μια ιδέα για την άμεση σύνδεση του Μαρξ με τα μέλη της Παρισινής Κομμούνας. Ο Leo Frankel (1844-1896) ήταν ένας από τους ηγέτες της Παρισινής Κομμούνας. Κατά τη διάρκεια της Κομμούνας και ως εκλεγμένο μέλος της, ίδρυσε σε όλες τις περιφέρειες της πόλης γραφεία εργασίας, ασκώντας επί της ουσίας καθήκοντα αντίστοιχα με αυτά του υπουργού εργασίας. Μετά την ήττα κατάφερε να διαφύγει στην Ελβετία και στη συνέχεια στην Αγγλία όπου αφιερώθηκε στη δουλειά της Διεθνούς. Ο Louis-Eugene Varlin (1839-1871) ήταν μέλος της Διεθνούς. Στην αντιπαράθεση όμως μεταξύ του Μαρξ και του Προυντόν πήρε το μέρος του δεύτερου. Ηταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Εθνοφρουράς και αργότερα εκλεγμένο μέλος της Κομμούνας, της οποίας άσκησε καθήκοντα επιτρόπου οικονομικών. Μετά την ήττα συνελήφθη και μεταφέρθηκε στη Μονμάρτη όπου λιντσαρίστηκε και τυφλώθηκε από τον όχλο και τελικά εκτελέστηκε. Το συγκεκριμένο γράμμα περιλαμβάνεται στη γερμανική συλλογή Απάντων Μαρξ-Ενγκελς, «Marx-Engels Werke», τ. 33, σελ. 226-227.
1. Εδώ εννοείται πιθανώς ο N. Eilau.
2. Ο Leo Frankel έγραφε στον Μαρξ στα τέλη Απρίλη 1871: «Θα επιθυμούσα ιδιαίτερα, αν θα θέλατε με κάποιο τρόπο να με βοηθήσετε με τη συμβουλή σας, γιατί εγώ αυτή τη στιγμή είμαι, ας πούμε, μόνος, αλλά και αποκλειστικά υπεύθυνος για όλες τις μεταρρυθμίσεις που θέλω να εισαγάγω και θα εισαγάγω στην εργασία. Το ότι εσείς θα κάνετε ό,τι είναι δυνατό για να γίνει κατανοητό σε όλους τους λαούς, σε όλους τους εργάτες και ιδιαίτερα στους Γερμανούς ότι η Παρισινή Κομμούνα δεν έχει τίποτα το κοινό με τις παλιές γερμανικές κοινότητες, μπορεί να το συμπεράνει κανείς από κάποια σημεία του τελευταίου σας γράμματος και με αυτό τον τρόπο θα έχετε προσφέρει πολύτιμες υπηρεσίες στην υπόθεσή μας».
3. Η οριστική σύναψη ειρήνης για τη λήξη του γερμανο-γαλλικού πολέμου υπογράφτηκε στις 10 Μάη 1871 στη Φρανκφούρτη. Η Συνθήκη ενίσχυε ουσιαστικά όσα όριζε η προσωρινή συνθήκη ειρήνης που είχε υπογραφεί στις 26 Φλεβάρη του 1871 στις Βερσαλλίες από το Louis-Adolphe Thiers και τον Jules Favre από τη μία και τον Bismarck και τους αντιπροσώπους των νότιων γερμανικών κρατών από την άλλη. Σύμφωνα με αυτή, η Γαλλία έπρεπε να παραδώσει στη Γερμανία την Αλσατία και ένα μεγάλο μέρος της Λορένης με πλούσια κοιτάσματα μετάλλων και να πληρώσει αποζημίωση πέντε εκατομμυρίων φράγκων μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, ενώ μέχρι την ολοκλήρωση της πληρωμής της αποζημίωσης τα γερμανικά στρατεύματα θα συνέχιζαν την κατοχή ενός μέρους της Γαλλίας. Με τη Συνθήκη της 10ης Μάη 1871 οι όροι των προς πληρωμή αποζημιώσεων έγιναν πιο δυσχερείς και παρατάθηκε η κατοχή γαλλικού εδάφους από γερμανικά στρατεύματα. Ουσιαστικά αυτό ήταν το τίμημα για τη βοήθεια που έδωσε ο Bismarck στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών για την κατάπνιξη της Παρισινής Κομμούνας. Η ειρήνη της Φρανκφούρτης ισοδυναμούσε με λεηλασία της Γαλλίας και έφερε μαζί της τη φύτρα μιας μελλοντικής πολεμικής αναμέτρησης ανάμεσα στη Γαλλία και τη Γερμανία.
4. Pouyer Quertier (1820-1891), υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης της Εθνικής Αμυνας.
5. Σύμφωνα με αναφορές του Τύπου ο Louis Adolphe Thiers και άλλα μέλη της κυβέρνησης έλαβαν ως «προμήθεια» από ένα εσωτερικό δάνειο, το οποίο σκόπευε να συνάψει η κυβέρνηση πάνω από 300 εκατομμύρια φράγκα. Ο Thiers ομολόγησε αργότερα ότι οι χρηματιστικοί κύκλοι, με τους οποίους διεξάγονταν οι διαπραγματεύσεις για αυτό το δάνειο, είχαν θέσει ως όρο τη γρήγορη καταστολή της επανάστασης στο Παρίσι. Στις 20 Ιούνη του 1871, μετά την καταστολή της Κομμούνας, υιοθετήθηκε ο νόμος για το δάνειο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου