«ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ» Αντιλαϊκός κουρνιαχτός με πολλαπλούς στόχους

«ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑΤΑ»

Αντιλαϊκός κουρνιαχτός με πολλαπλούς στόχους

Τα επιμέρους συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου αντανακλά η αντιπαράθεση «δημοσιονομική εξυγίανση ή ανάπτυξη»

Καμία αυταπάτη ότι οι πολιτικές διαχείρισης υπέρ του κεφαλαίου μπορούν να φέρουν ανακούφιση στο λαό

Μπόλικος κουρνιαχτός σηκώνεται από τα κόμματα της αστικής διαχείρισης γύρω από το εμφανιζόμενο «πρωτογενές πλεόνασμα» του κρατικού προϋπολογισμού για το 2013 (ύψους 691 εκατ. ευρώ, με βάση τα προσωρινά στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών για το 12μηνο του 2013). Από τη μια η συγκυβέρνηση επιχειρεί ν' αξιοποιήσει το «πρωτογενές πλεόνασμα», το οποίο είναι αποτέλεσμα της φοροληστείας και της σφαγής των δαπανών κοινωνικής πολιτικής, ως διαπραγματευτικό ατού στα παζάρια της με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΕΕ - ΔΝΤ - ΕΚΤ) προκειμένου από καλύτερες θέσεις να στηρίξει την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων, ντόπιων και ξένων, που δραστηριοποιούνται στη χώρα, καθώς και ως διαφήμιση της αντιλαϊκής πολιτικής για την προσέλκυση «επενδυτών». Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ, εστιάζει την κριτική του στο κατά πόσο αυτά τα «πλεονάσματα» θα είναι «οικονομικά αποτελεσματικά» και «βιώσιμα», δηλαδή στο αν θα είναι μόνιμα και στο κατά πόσο θα είναι αρκετά για τις ανάγκες των μονοπωλίων.
Στην πραγματικότητα, μιλώντας για «στήριξη της ανάπτυξης», τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρονται στην επιδίωξη ν' αποδεσμευτεί μέρος των κεφαλαίων που σήμερα κατευθύνονται στην εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους, προκειμένου να διοχετευτεί στα ντόπια μονοπώλια. Σ' αυτό το πλαίσιο η συγκυβέρνηση οχυρώνεται πίσω από τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ (Νοέμβρης 2012) και με βάση την επίτευξη «πρωτογενούς πλεονάσματος» (ενώ ο αντιλαϊκός στόχος για το 2013 ήταν η αποκατάσταση ισοζυγίου) διεκδικεί την εφαρμογή των υποσχέσεων σχετικά με τους τρόπους ελάφρυνσης του κρατικού χρέους. Ετσι, πρόσφατα ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Χ. Σταϊκούρας δήλωσε σχετικά με το πλεόνασμα ότι θα «δώσει διαπραγματευτική δύναμη στη χώρα, θα ενεργοποιήσει τις κοινοτικές δεσμεύσεις για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους και θα προσδώσει βαθμούς ελευθερίας για εμπλουτισμό του μείγματος οικονομικής πολιτικής και συντεταγμένη έξοδο από την αυστηρή λιτότητα, διανέμοντας κοινωνικό μέρισμα».
Σύμφωνα με ρήτρα του μνημονίου, το 70% του πλεονάσματος που θα επιτευχθεί πάνω από το στόχο μπορεί ν' αποδοθεί για... «κοινωνική πολιτική». Σύμφωνα με το υπάρχον χρονοδιάγραμμα, η πιστοποίηση του «πλεονάσματος» θα γίνει από τη Γιούροστατ στις 23 Απρίλη (περίπου 1 μήνα πριν τις διπλές εκλογές του Μάη, ενόψει των οποίων η κυβέρνηση θέλει να καλλιεργήσει κάλπικες προσδοκίες στο λαό), εξέλιξη που ανάβει το «πράσινο φως» και σε ό,τι αφορά τους τρόπους της ελάφρυνσης του χρέους, γύρω από τους οποίους εκδηλώνονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα σχετικά με το μεταξύ τους επιμερισμό της χασούρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του, εστιάζοντας στην παροχή ρευστότητας στο ντόπιο κεφάλαιο, βάζει στο τραπέζι και τη «ρήτρα ανάπτυξης», την αποπληρωμή του χρέους δηλαδή ανάλογα με το βαθμό ανάκαμψης του παραγόμενου ΑΕΠ.

Η συζήτηση για «στήριξη της ανάπτυξης» δεν αναιρεί την ταξική αντιλαϊκή πολιτική

Κόντρα στην επιχείρηση αποπροσανατολισμού η οποία κυριάρχησε και στη συζήτηση στη Βουλή την Τρίτη με θέματα την «πορεία εκτέλεσης του κρατικού προϋπολογισμού κατά το διάστημα Γενάρη - Νοέμβρη 2013» και την «κύρωση του απολογισμού και του ισολογισμού του κράτους του οικονομικού έτους 2012», ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Ν. Καραθανασόπουλος ανέδειξε την ταξική στόχευση των προϋπολογισμών του αστικού κράτους. Στην παρέμβασή του τόνισε ότι ο «κρατικός προϋπολογισμός αποτελεί ένα διαχρονικό εργαλείο στην κάθε κυβέρνηση για να εφαρμόσει την οικονομική της πολιτική και ταυτόχρονα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα από τα βασικά εργαλεία για την ακόμη περαιτέρω, σε αντιλαϊκή κατεύθυνση, αναδιανομή του κοινωνικού παραγόμενου εισοδήματος».
«Οταν η πρώτη αναδιανομή γίνεται ακριβώς λόγω του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα του συστήματος και της ατομικής ιδιοποίησης του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου λόγω της υπεραξίας που παρακρατούν οι καπιταλιστές από τους εργαζομένους, έρχεται μετά και το ίδιο το αστικό κράτος να κάνει μια νέα αναδιανομή (...) μέσω της φορολογίας (...) προκειμένου να εξυπηρετήσει, να χρηματοδοτήσει, πολιτικές που εξυπηρετούν τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων», ανέφερε ο Ν. Καραθανασόπουλος, τονίζοντας ότι σε συνθήκες κρίσης αυτός ο αναδιανεμητικός χαρακτήρας σε βάρος των πολλών γίνεται ακόμα πιο οξυμένος και καθαρός.
Απαντώντας στην ενδοαστική αντιπαράθεση για το πού πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα, στη «δημοσιονομική εξυγίανση» ή στο «αναπτυξιακό σκέλος», ο βουλευτής του ΚΚΕ υπογράμμισε ότι «και στη μία και στην άλλη περίπτωση αυτή η συζήτηση δεν αφορά το με ποιον τρόπο θα ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, αλλά αφορά επιμέρους συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, τα οποία εξαιτίας ακριβώς της καπιταλιστικής κρίσης βλέπουν τη θέση τους να υποβαθμίζεται (...) Μια τέτοιου είδους συζήτηση δεν πρόκειται ν' αναιρέσει, ανεξάρτητα του μείγματος, τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της πολιτικής και των επιλογών της, δεν μπορεί ν' αλλάξει ουσιαστικά τον ταξικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής».
«Από αυτή λοιπόν την άποψη», σημείωσε ο Ν. Καραθανανασόπουλος, «δεν μπορεί ν' αποτελεί διέξοδο προς όφελος του λαού η επιλογή του ενός ή του άλλου μείγματος, το αν θα διαπραγματευτούμε ή όχι ένα νέο κούρεμα ή μια νέα επιμήκυνση του δημόσιου χρέους, από την άποψη ότι και το κούρεμα το ζήσαμε. Το 2012 έγινε ένα κούρεμα σε δύο φάσεις, ύψους 126 δισεκατομμυρίων ευρώ, όμως το δημόσιο χρέος όχι μόνο δεν απομειώθηκε επί της ουσίας, αλλά συνεχίζει την ανηφόρα. Ούτε βεβαίως η επιμήκυνση, η οποία θα οδηγήσει σε νέα μνημόνια, σε νέες δανειακές συμβάσεις».