Σε αντιπαράθεση με το ταξικό λαϊκό κίνημα

Σε αντιπαράθεση με το ταξικό λαϊκό κίνημα

Οι περισσότερες ΜΚΟ διαχειρίζονται οικονομικά πακέτα που συνδέονται με προγράμματα κρατικών φορέων ή της ΕΕ. Ομως, υπάρχει ένα γενικότερο πλαίσιο όπου φύονται ΜΚΟ, που προσανατολίζει τη λειτουργία τους στην εξυπηρέτηση συγκεκριμένων πολιτικών.

Οι ΜΚΟ είναι δομές οργάνωσης ανθρώπων ανεξάρτητα από την ταξική τους θέση, σε ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, που αφορούν όχι μόνο το πεδίο των κοινωνικών οργανώσεων αλλά και εκείνο των πολιτικών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο «Σύλλογος για τη Φορολόγηση των Οικονομικών Συναλλαγών για τη βοήθεια των πολιτών» (ATTAC), ο οποίος ανέπτυξε δραστηριότητα από τη διοργάνωση ομάδων κοινού ενδιαφέροντος (π.χ. ποδηλάτες) μέχρι πολιτικά αιτήματα ρύθμισης του καπιταλισμού (π.χ. τη φορολόγηση κίνησης του χρηματικού κεφαλαίου στα χρηματιστήρια, για ρύθμιση χρεών των αναπτυσσόμενων χωρών).
Για τις ΜΚΟ δεν υπάρχουν εργάτες και καπιταλιστές, αλλά μόνο «πολίτες». Θεωρούν ότι τα προβλήματα είναι «οικουμενικά», έχουν αταξικό χαρακτήρα. Διαχέουν την αντίληψη της «συνυπευθυνότητας». Προωθείται ο «εθελοντισμός» ως εργαλείο αντιμετώπισης των προβλημάτων, εκτονώνοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε ανώδυνα κανάλια. Λειτουργούν ως μοχλός προώθησης της ταξικής συνεργασίας, διεκδικούν το ρόλο φορέα άσκησης κοινωνικής πολιτικής απαλλάσσοντας το κράτος από την αντίστοιχη ευθύνη.
Προβλήθηκαν διεθνώς από όλες τις αστικές κυβερνήσεις και τους μηχανισμούς τους (π.χ. αστικά ΜΜΕ) ως φορείς των λεγόμενων «νέων κινημάτων» και των «κοινωνικών φόρουμ». Προβάλλονται ως συστατικό στοιχείο της λεγόμενης «Κοινωνίας των Πολιτών», της «συμμετοχικής δημοκρατίας». Ειδικά στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την αντεπανάσταση οι ΜΚΟ εμφανίσθηκαν ως το νέο πρότυπο κινήματος που δεν έχει ταξικές αναφορές. Προβλήθηκαν σε αντιπαράθεση με τις ταξικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, τα συνδικάτα, που ανακηρύχθηκαν ως παρωχημένες και ξεπερασμένες. Μάλιστα, οι εργοδοτικές και κυβερνητικές συνδικαλιστικές ηγεσίες επεξεργάσθηκαν σχέδια μετατροπής των συνδικάτων σε ΜΚΟ και «ομάδες πίεσης» προς τις κυβερνήσεις, αφαιρώντας κάθε ταξικό και αγωνιστικό τους χαρακτηριστικό, αξιοποιώντας και τα ανάλογα κρατικά και ευρωενωσιακά πακέτα χρηματοδότησης.
Στην Ελλάδα, πρωταγωνιστικό ρόλο στην υλοποίηση αυτής της κατεύθυνσης έπαιξε φυσικά ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Σε στενή συνεργασία με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ προπαγάνδισε τη σπουδαιότητα, π.χ., του «Παγκόσμιου» ή του «Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ», διεθνείς και περιφερειακές πρωτοβουλίες χειραγώγησης και ενσωμάτωσης των εργαζομένων στα σχέδια των αστικών κυβερνήσεων αλλά και διακρατικών καπιταλιστικών ενώσεων, όπως η ΕΕ, στις οποίες οι ΜΚΟ είχαν ξεχωριστό ρόλο.