ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ Μόνιμα μέτρα δημοσιονομικής εποπτείας ή το μνημόνιο «αλλιώς»...

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

Μόνιμα μέτρα δημοσιονομικής εποπτείας ή το μνημόνιο «αλλιώς»...

Μόνο η αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία θα απαλλάξει το λαό από το τσάκισμα των δικαιωμάτων του και τη βάρβαρη πολιτική υπέρ των μονοπωλίων

Μπόλικος κουρνιαχτός σηκώνεται το τελευταίο διάστημα από τα κόμματα της αστικής διαχείρισης γύρω από την προοπτική «εξόδου από το μνημόνιο», ενώ παράλληλα ζωηρεύει και η συζήτηση γύρω από τα μείγματα διαχείρισης, ενόψει της πιθανολογούμενης αναιμικής ανάκαμψης του ΑΕΠ.
Σειρά από κάλπικα διλήμματα αναπτύσσονται γύρω από αυτόν τον άξονα, γύρω από την πολιτική που θα αντιμετωπίσει τα «προβλήματα» που κληροδοτεί η καπιταλιστική κρίση, που θα αναθερμάνει τον τραπεζικό δανεισμό σε όφελος των επιχειρήσεων. Η «μαγική εικόνα» συμπληρώνεται από τη συζήτηση για την επικείμενη ελάφρυνση του κρατικού χρέους, μέσω της οποίας θα απελευθερωθούν κεφάλαια, τα οποία στη συνέχεια θα προωθηθούν για τη χρηματοδότηση «επενδύσεων» σε επιλεγμένους κλάδους και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους που χαρακτηρίζονται για τα ανταγωνιστικά τους πλεονεκτήματα.
Γέννημα - θρέμμα των αντιφάσεων που παράγει η πολιτική σε όφελος του κεφαλαίου, αντιφάσεις που αντανακλούν τις αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλισμού, αλλά και την όξυνσή τους ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης, είναι οι κάθε είδους διαχειριστικές προτάσεις γύρω από το μείγμα της πολιτικής που θα εφαρμοστεί προκειμένου να ανακάμψουν τα επιχειρηματικά κέρδη. Το εμφανιζόμενο δίλημμα γύρω από το ποια πολιτική εκπροσώπηση και διαμεσολάβηση θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα μονοπώλια στη φάση της προσδοκώμενης ανάκαμψης, το ερώτημα «μετά το μνημόνιο τι;», βρίσκεται στο επίκεντρο των διεργασιών που συντελούνται στους κόλπους της ΕΕ.
Το «μάθημα» που πήραν από την καπιταλιστική κρίση μεταφράζεται σε μόνιμα μέτρα «ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας» απέναντι σε όλους τους λαούς των κρατών - μελών και ανεξάρτητα από το εάν υπάγονται ή όχι σε μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και μηχανισμούς στήριξης. Συγκεκριμένα, η Κομισιόν επισημαίνει: «Τα μαθήματα που πήραμε από την πρόσφατη οικονομική και χρηματοοικονομική κρίση και την κρίση του δημόσιου χρέους οδήγησαν σε διαδοχικές μεταρρυθμίσεις των κανόνων της ΕΕ, με τη θέσπιση, μεταξύ άλλων, νέων συστημάτων εποπτείας των δημοσιονομικών και οικονομικών πολιτικών και ενός νέου δημοσιονομικού χρονοδιαγράμματος».
Επί της ουσίας, ανεξάρτητα από ονοματολογίες, πρόκειται για μνημόνια διαρκείας, στο πλαίσιο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, στην ΕΕ, που όχι μόνο δεν παίρνει από βελτιώσεις αλλά που, αντίθετα, θα γίνεται όλο και πιο αντιλαϊκή. Πρόκειται για ανάγκη των μονοπωλίων που αποτελεί νομοτέλεια των εξελίξεων.

Ενισχύεται ο έλεγχος προώθησης των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων

«Η κρίση έδειξε ότι οι δυσχέρειες σε ένα κράτος - μέλος της ζώνης του ευρώ μπορεί να έχουν σημαντικές αλυσιδωτές επιπτώσεις σε γειτονικές χώρες.Συνεπώς, επιβάλλεται επιπλέον εποπτεία για να περιορίζονται τα προβλήματα προτού καταστούν συστημικά», σημειώνεται στο νέο πλαίσιο ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας που ισχύει στην ΕΕ και το οποίο επικυρώθηκε από όλες τις κυβερνήσεις των μελών της, κεντροαριστερές και κεντροδεξιές. Για τα κράτη, όπως η Ελλάδα, με υψηλό κρατικό χρέος, προβλέπονται ταχύτατοι ρυθμοί μείωσής του μέχρι και 5% το χρόνο, προκειμένου να προσεγγίσουν την «τιμή αναφοράς» (60% του ΑΕΠ). Το χρέος του ελληνικού κράτους, μετά και το «κούρεμα», διαμορφώθηκε στο τέλος του 2013 στα 321 δισ. ευρώ ή στο 175,5% του ΑΕΠ. Ανεξάρτητα ή και ταυτόχρονα με τις όποιες συνταγές διαχείρισης (νέο «κούρεμα», επιμήκυνση, χαμηλότερα επιτόκια), η «αποκατάσταση» του κρατικού χρέους στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ θα απαιτεί διαδοχικά, χωρίς τέλος, αντιλαϊκά μέτρα.
Η «ενισχυμένη οικονομική εποπτεία» σε επίπεδο ΕΕ προβλέπει, μεταξύ άλλων, την καθήλωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων κάτω από το 3% του ΑΕΠ του κάθε κράτους, καθώς και τη μείωση του κρατικού χρέους στο 60% του ΑΕΠ, με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και ετήσιους ρυθμούς. Προβλέπονται επίσης μια σειρά από κριτήρια για την παρακολούθηση και αξιολόγηση διαφόρων δημοσιονομικών μεγεθών, όπως τα εμπορικά και άλλα ελλείμματα ή πλεονάσματα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών.
Από την «κρησάρα» της Κομισιόν περνάνε επίσης και οι προβλεπόμενες δαπάνες όλων των κρατικών προϋπολογισμών. Το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης» προβλέπει ότι ο ετήσιος ρυθμός αύξησης των κρατικών δαπανών δεν μπορεί να υπερβαίνει το ρυθμό του ΑΕΠ. «Εναλλακτικά», παρέχεται η δυνατότητα αύξησης των δαπανών πάνω από το ρυθμό του ΑΕΠ, αλλά με την αυστηρή προϋπόθεση ότι θα «αντισταθμιστούν» με τα κατάλληλα ισοδύναμα μέτρα, «όπως με τις αυξήσεις των δημοσίων εσόδων», δηλαδή με τη διόγκωση των φόρων που επιβάλλουν στους λαούς.
Οι κανόνες της ενισχυμένης δημοσιονομικής εποπτείας ισχύουν και για τα 28 κράτη της ΕΕ. Ειδικά για τους «18» της Ευρωζώνης προβλέπονται και χρηματικές κυρώσεις, μέχρι και 0,5% του παραγόμενου ΑΕΠ, καθώς επίσης και αφαίρεση των προβλεπόμενων χορηγήσεων μέσω του ΕΣΠΑ και των διαρθρωτικών ταμείων της ΕΕ, κεφάλαια για τα οποία διαγκωνίζονται οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι.
Πρόσθετες «δικλίδες ασφαλείας» προβλέπονται για τα κράτη που εντάσσονται σε προγράμματα στήριξης ή ακόμη και αυτά που αντιμετωπίζουν «δημοσιονομικές δυσχέρειες». Σε αυτό το πλαίσιο θα δέχονται τις τακτικές, ανά τρίμηνο, «αποστολές επιθεώρησης» από την Κομισιόν, ενώ θα παρέχουν και πρόσθετα στοιχεία σχετικά με το χρηματοπιστωτικό τομέα. Σε καθεστώς «ειδικής εποπτείας» θα παραμένουν τα κράτη - μέλη που βρίσκονται σε προγράμματα χρηματοδότησης από την ΕΕ, εφόσον παραμένει ανεξόφλητο το 75% της οικονομικής βοήθειας που τους δόθηκε...

Το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο»

Το «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο» είναι το χρονοδιάγραμμα στενής, μήνα με το μήνα, παρακολούθησης και εποπτείας της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται σε κάθε κράτος - μέλος της λυκοσυμμαχίας. Με το νέο πλαίσιο του «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου», οι προβλεπόμενες κυρώσεις ενεργοποιούνται αυτόματα μετά την παρέλευση της πρώτης προθεσμίας για τη «διόρθωση του ελλείμματος», ενώ μέχρι το 2011 προβλέπονταν για τα κράτη που «κατ' επανάληψη» έχαναν τις προθεσμίες.
Ενδεικτικά αναφέρουμε τους παρακάτω «σταθμούς» ελέγχου που ισχύουν για όλες τις χώρες της ΕΕ:
Νοέμβρης: Η Κομισιόν δημοσιοποιεί την «ετήσια επισκόπηση ανάπτυξης», με την οποία προσδιορίζονται οι οικονομικές προτεραιότητες για το επόμενο έτος. Στην «έκθεση του μηχανισμού επαγρύπνησης» εξετάζονται όλα τα κράτη για τυχόν αποκλίσεις και «οικονομικές ανισορροπίες». Η Κομισιόν απευθύνει συστάσεις για τα σχέδια των κρατικών προϋπολογισμών που έχουν υποβληθεί από τις χώρες της Ευρωζώνης, καθώς και τις ειδικές συστάσεις για τα κράτη με ελλείμματα πάνω από το προβλεπόμενο. Οι εν λόγω εκθέσεις αποτελούν αντικείμενο συζήτησης σε επίπεδο Γιούρογκρουπ. Στη συνέχεια και με βάση τα παραπάνω, οι κρατικοί προϋπολογισμοί εγκρίνονται από τα εθνικά Κοινοβούλια.
Φλεβάρης - Μάρτης: Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και οι αρμόδιοι επίτροποι της Κομισιόν αποφασίζουν για τις οικονομικές προτεραιότητες της ΕΕ, με βάση την «ετήσια επισκόπηση ανάπτυξης». Την ίδια περίοδο δημοσιεύονται οι «εμπεριστατωμένες αναλύσεις» της Κομισιόν που αφορούν τυχόν «δυνητικές ανισορροπίες» των κρατών. Πρόκειται για την πολιτική έγκαιρων αντιλαϊκών παρεμβάσεων, προκειμένου να αποτραπούν τυχόν μελλοντικές αποκλίσεις.
Απρίλης: Οι κυβερνήσεις των κρατών υποβάλλουν τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα και τα «εθνικά προγράμματα μεταρρυθμίσεων», τα οποία πρέπει να «ευθυγραμμίζονται με όλες τις προηγούμενες συστάσεις της ΕΕ». Η Γιούροστατ πιστοποιεί τα στοιχεία για τα ελλείμματα ή πλεονάσματα και τα κρατικά χρέη. Την απόφαση αυτή περιμένει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου στη συνέχεια να ξεκινήσει και επίσημα η συζήτηση γύρω από την «ελάφρυνση» του κρατικού χρέους.
Μάης: Κοινοποιούνται από την Κομισιόν οι «προσαρμοσμένες συμβουλές πολιτικής ανά χώρα» με βάση τις προτεραιότητες της οικονομικής πολιτικής καθώς και με τις νεότερες πληροφορίες, οι οποίες στη συνέχεια (Ιούλης) συζητούνται και αποφασίζονται σε επίπεδο Γιούρογκρουπ.
Οκτώβρης: Τα κράτη της Ευρωζώνης υποβάλλουν τα σχέδια κρατικών προϋπολογισμών για την επόμενη χρονιά. Η Κομισιόν έχει το ελεύθερο να ζητήσει τροποποιήσεις, σε περίπτωση που δεν ευθυγραμμίζονται με τους μεσοπρόθεσμους στόχους του κράτους - μέλους.
Τα παραπάνω αποτελούν πτυχές της αντιλαϊκής πολιτικής στο πλαίσιο της ΕΕ, με την οποία συμφωνούν η συγκυβέρνηση και όλα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, ανεξάρτητα από τις διαφορές γύρω από το μείγμα διαχείρισης που καθένας από αυτούς επιλέγει ανάλογα με τις εξελίξεις και τη συγκυρία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, της ΕΕ, των μόνιμων αντιλαϊκών μνημονίων και του ενισχυμένου ελέγχου για την προώθηση των βάρβαρων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που έχουν ανάγκη τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, η συζήτηση για το ποιο μείγμα διαχείρισης θα φέρει τάχα «την έξοδο από τα μνημόνια» είναι άκρως αποπροσανατολιστική και επικίνδυνη για το λαό.
Η λαϊκή δυσαρέσκεια για την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ μπορεί να πιάσει τόπο μόνο αν έρθει σε επαφή με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, αν συνδεθεί με την επιλογή της ρήξης με τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ που μόνο χειρότερη θα γίνεται για τους λαούς. Διέξοδο σε όφελος του λαού δίνει μόνο η μονομερής διαγραφή του χρέους, η έξοδος από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, με εργατική - λαϊκή εξουσία, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και κεντρικό σχεδιασμό, για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, με τον ίδιο το λαό αποκλειστικό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.