Για τις «εποχές της λάσπης» - Σχετικά με ένα (ακόμα) αντικομμουνιστικό δημοσίευμα του «Βήματος»

 

 Για τις «εποχές της λάσπης» - Σχετικά με ένα (ακόμα) αντικομμουνιστικό δημοσίευμα του «Βήματος»

ΕΣΣΔ: Τουριστική βάση «Γκουτσουλίτσινα» στην περιοχή Ιβανο-Φρανκόφ. Τα εργατικά σωματεία εξασφάλιζαν τις καλύτερες τουριστικές περιοχές για τους εργαζόμενους και κατασκεύαζαν τουριστικές υποδομές που για τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων τους στη Δύση αποτελούσαν άπιαστο όνειρο. Φυσικά, τα πάντα ήταν δωρεάν

 

Την περασμένη Κυριακή το ΒΗΜΑ για άλλη μια φορά έδειξε την αντικομμουνιστική κι αντισοβιετική ψύχωσή του, δημοσιεύοντας ένα δισέλιδο λίβελο, δήθεν αφιέρωμα στους «Συγγραφείς και την εξουσία», και με τον τίτλο «Οι εποχές της καταστολής. Οι αιφνιδιαστικές εξαφανίσεις, οι εκτελέσεις, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Σοβιετική Ενωση κατά τη σταλινική και μετασταλινική περίοδο».

Φανερή η προσπάθεια του συγγραφέα να παρουσιάσει το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε με τα πιο μελανά χρώματα. Πιάνοντας μερικές μεμονωμένες περιπτώσεις και πάντα κάτω από τους διαστρεβλωτικούς φακούς της ανιστόρητης αντιμετώπισης των γεγονότων, γενικεύει καταστάσεις, ανακυκλώνει τους μύθους των «γκουλάγκ», για να «θάψει» όχι απλώς το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε στον 20^ο αιώνα, αλλά κάθε ελπίδα ότι μπορεί να υπάρξει μια καλύτερη κοινωνία από τη σημερινή.

Το «αφιέρωμα» όχι μόνο μπερδεύει και τσουβαλιάζει περιπτώσεις και καταστάσεις, αλλά με εμπάθεια αντιμετωπίζει την ΕΣΣΔ. Χαρακτηριστικά σ' αυτό δεσπόζει μια μεγάλη φωτογραφία της πρώην έδρας της Κρατικής Επιτροπής Ασφαλείας της ΕΣΣΔ (της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ), με τον υπότιτλο «οι περιβόητες φυλακές της Λουμπιάνκα στη Μόσχα...». Τέτοιο μπέρδεμα!!! Ενώ προαναγγέλλεται νέο αφιέρωμα, την επόμενη φορά για το «ναζισμό και φασισμό», με φανερή πρόθεση να «καρφώσει» στις συνειδήσεις των αναγνωστών την αντίληψη ότι κομμουνισμός και φασισμός είναι περίπου το ίδιο πράγμα.

Δε θα μπούμε στον πειρασμό να υπενθυμίσουμε κάτω από ποιες συνθήκες οικοδομήθηκε η πρώτη σοσιαλιστική κοινωνία στην ΕΣΣΔ. Ούτε θα θυμίσουμε τα βάσανα που πέρασε ο ρωσικός λαός (και οι πνευματικοί του ηγέτες), αλλά κι οι άλλοι λαοί της Ρωσίας, πριν την Οχτωβριανή Επανάσταση, στα χρόνια του τσαρισμού. (Αλλωστε πολλές εθνότητες της τσαρικής Ρωσίας απέκτησαν γραπτή γλώσσα, συμπερασματικά και συγγραφείς, μετά από την Οχτωβριανή Επανάσταση και την επιτυχημένη καμπάνια καταπολέμησης του αναλφαβητισμού). Ούτε επίσης θα έφτανε ο χώρος του «Ρ» για να αναφερθούμε στις συνθήκες που επικρατούσαν την ίδια ιστορική περίοδο, στην οποία αναφέρεται το άρθρο του «Β», σε πολλές καπιταλιστικές χώρες και το τι τράβηξαν οι λαοί (κι η προοδευτική διανόηση), π.χ. στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στη Λατινική Αμερική, αλλά και στις «μητροπόλεις» της αστικής «δημοκρατίας», τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία.

Θα περιοριστούμε προς το παρόν να υπενθυμίσουμε μερικά από αυτά που είπε ένας απ' αυτούς στους οποίους αναφέρεται το άρθρο του «Β».

«Συγνώμη για τον αντισοβιετισμό μου»

Στο άρθρο του «Β» γίνεται αναφορά και στη δίωξη του Αλ. Ζινόβιεφ, που ήταν ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους Ρώσους συγγραφείς, κοινωνιολόγους, μαθηματικούς και φιλοσόφους. Ο Ζινόβιεφ, πέρασε στο αντισοβιετικό ρεύμα, διαγράφτηκε από το ΚΚΣΕ, το 1976, και στη συνέχεια έφυγε από την ΕΣΣΔ, το 1978. Εζησε για δύο δεκαετίες στη Δυτική Ευρώπη και γνώρισε από κοντά την καπιταλιστική πραγματικότητα.

Ο Ζινόβιεφ, λοιπόν, αμέσως μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, έκανε πλήρη στροφή στις απόψεις του. Υπήρξε, έως τον φετινό Μάη (που πέθανε) μεταξύ των φανατικότερων υποστηρικτών του σοβιετικού συστήματος στο χώρο της ρωσικής διανόησης. Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι αυτή η υπεράσπιση δεν ξεκινούσε από την αφετηρία του μαρξισμού - λενινισμού, αφού ο συγκεκριμένος διανοούμενος δήλωνε πως «ποτέ στη ζωή του δεν ήταν μαρξιστής και κομμουνιστής».

Ο Ζινόβιεφ όχι απλώς μετάνιωσε για την αντισοβιετική στάση του, αλλά και ζήτησε από το ρώσικο λαό να τον συγχωρήσει γι' αυτήν. Σ' αυτόν ανήκει η φράση «σημαδεύαμε τον κομμουνισμό και πετύχαμε τη Ρωσία».

Ο ίδιος διανοούμενος με επιθετικότητα απαντούσε στην αντισοβιετική προπαγάνδα για τις «διώξεις» και τα «Γκούλαγκ», δηλώνοντας πως σωστά κι ο ίδιος το 1939 είχε συλληφθεί, αφού οργάνωνε ομάδα με στόχο τη δολοφονία του Στάλιν. «Τι έπρεπε να κάνουν, να μας δώσουν και παράσημο;» είχε απαντήσει σε μια σχετική ερώτηση το 2005.

Ο Ζινόβιεφ, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, υπεράσπιζε με πάθος τις κοινωνικές κατακτήσεις της ΕΣΣΔ, όσο και τις ανθρωπιστικές αξίες που χαρακτήριζαν το σοβιετικό σύστημα, και προχωρούσε σε καταλυτικές συγκρίσεις με τον κόσμο της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

Μάλιστα ο ίδιος με σκληρά λόγια είχε μιλήσει για τη διάλυση της ΕΣΣΔ, χαρακτηρίζοντάς την «πρωτοφανές έγκλημα».

Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του ο Ζινόβιεφ είχε δηλώσει ότι «το βασικό παγκόσμιο "κακό" είναι η ατομική ιδιοκτησία. Κι αν η ανθρωπότητα δεν την ξεπεράσει, θα καταστραφεί».

Εμφυτες παρωπίδες

Δεν περιμέναμε βέβαια από το «Β» να διαβάσουμε κάτι από αυτά που έγραψε ο Ζινόβιεφ τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής του. Είναι φανερό, οι έμφυτες αντισοβιετικές «παρωπίδες» του «Β», που εκπορεύονται από το ιδιοκτησιακό καθεστώς του και στην πολυετή υπηρεσία του στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό, όχι μόνο δεν του επιτρέπουν να κάνει εκείνο το άλμα, που έκανε ο Ζινόβιεφ μετά το 1990, αλλά το εμποδίζουν ακόμη και με στοιχειώδη αντικειμενικότητα να αντιμετωπίσει το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε.

Ελισαίος Βαγενάς

Ριζοσπάστης, 6/8/2006