Πλευρά των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Πλευρά των γενικότερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Με απόφαση της ΔΟΕ κάποιοι από τους Ρώσους αθλητές/τριες θα δώσουν τελικά το «παρών» στο Ρίο

Η πρόσφατη απόφαση της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Στίβου (IAAF) να παρατείνει την τιμωρία της Ρωσίας και, ουσιαστικά, να την αποκλείσει από τα αγωνίσματα του κλασικού αθλητισμού στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, σίγουρα προκάλεσε αίσθηση. Με αφορμή το μεγάλο σκάνδαλο ντόπινγκ στη χώρα, που αποκαλύφθηκε το 2015, με ιδιαίτερα σκοτεινό παρασκήνιο, τα πλοκάμια του οποίου άγγιζαν μέχρι και τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες, το ότι από τότε μέχρι σήμερα οι αρμόδιοι του αθλητισμού της χώρας δεν προχώρησαν στις μεταρρυθμίσεις (διοικητικές και τεχνικές) που είχαν οριστεί, οδήγησε την ΙAAF στην απόφαση για παράταση του αποκλεισμού. Απόφαση που θεωρείται πρωτόγνωρη αφού για πρώτη φορά συμβαίνει κάτι τέτοιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ωστόσο, τα όσα ακολούθησαν, με τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, για τους δικούς της λόγους, να ακολουθεί διαφορετική διαδρομή και να αμβλύνει κάπως τις συνέπειες της απόφασης της ΙAAF, ουσιαστικά επιτρέποντας σε κάποιους αθλητές (πολλοί εκ των οποίων πρωτοκλασάτα ονόματα) να πάρουν τελικά μέρος, έδωσαν μια διαφορετική τροπή στο ζήτημα.

Πολύπλευρες κόντρες με πολιτικό αντίκτυπο

Από την άλλη και ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης του ...σίριαλ, που ακόμα δείχνει να έχει και άλλα επεισόδια (η Ρωσία προσέφυγε στο Διεθνές Αθλητικό Δικαστήριο) και της όποιας αίσθησης προκαλούν τα γεγονότα που έγιναν, γίνονται και θα γίνουν, αναδεικνύεται και κάτι πιο ουσιαστικό: Το χοντρό παιχνίδι διαφόρων συμφερόντων που παίζεται στο έδαφος του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, πρόσφορο πεδίο δράσης για κάθε είδους αντίπαλες συμμαχίες, που υπερβαίνουν κατά πολύ τον αθλητισμό. Πεδίο δράσης που είτε έχει να κάνει με τον καθαρά εμπορικό ανταγωνισμό (π.χ. μάχη χορηγών) με σκοπό την πρωτοκαθεδρία στα κέρδη είτε σε άλλες περιπτώσεις με ζητήματα ευρύτερης σημασίας και άσχετα με τον αθλητισμό, όπως οι ενδοϊμπεριαλιστικές κόντρες που κλιμακώνονται σε όλο τον πλανήτη, στο φόντο και των δυσκολιών ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση.

Associated Press

Ο πρόεδρος της IAAF, Σεμπάστιαν Κόου, ήταν από τους υπέρμαχους του αποκλεισμού των Ρώσων αθλητών από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο

Αλλωστε, μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι σε μια στιγμή όξυνσης αυτών των αντιπαραθέσεων τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, η καπιταλιστική Ρωσία, που αποτελεί έναν από τους βασικούς αντιπάλους των ΗΠΑ, της ΕΕ και άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, έχει βρεθεί αρκετές φορές στο στόχαστρο και για αθλητικά ζητήματα, ενώ και η ίδια αξιοποιεί τον αθλητισμό για την προώθηση των συμφερόντων της.
Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις απειλές Γερμανών, Γάλλων και ΗΠΑ για μποϊκοτάζ στους Χειμερινούς Αγώνες του Σότσι το 2014 με πρόσχημα την καταπάτηση δικαιωμάτων στη Ρωσία αλλά και την επίδειξη δύναμης (και οπλικών συστημάτων) της ηγεσίας της Ρωσίας με αφορμή την ασφάλεια της εν λόγω διοργάνωσης, την υπόθεση του Μουντιάλ 2018 (η Ρωσία κατηγορείται για χρηματισμό παραγόντων της FIFA), αλλά και τα όσα διαδραματίστηκαν έξω και μέσα στα γήπεδα του EURO προ ημερών, με «πρωταγωνιστές» τους Ρώσους χούλιγκανς, ως μερικά χαρακτηριστικά επεισόδια. Και βέβαια τις πρόσφατες αποκαλύψεις για το σκάνδαλο ντόπινγκ αλλά και την πλήρη κάλυψη που πρόσφεραν στη Ρωσίδα αθλήτρια που μίλησε γι' αυτό οι ΗΠΑ, αφού πλέον διαμένει εκεί μόνιμα.

ΙΑΑF: Πόλεμος στη Ρωσία υπό... αμερικανο-βρετανικές ευλογίες

Μπορεί όταν ανέλαβε την προεδρία ο πρώην Βρετανός πρωταθλητής μεσαίων αποστάσεων Σεμπάστιαν Κόου να είχε ως σημαία το «μέτωπο κατά της διαφθοράς» στη μέχρι τότε ιδιαίτερα λαβωμένη στο εν λόγω ζήτημα Παγκόσμια Συνομοσπονδία (ο πρώην πρόεδρός της, Λαμίν Ντιάκ, είναι υπό δίωξη), ωστόσο το σίγουρο είναι ότι άνοιξε αρκετά μέτωπα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά ο Κόου έχει κατηγορηθεί για τη διπλή απευθείας ανάθεση των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων κλειστού στίβου 2016 και 2018 σε Πόρτλαντ και Μπέρμιγχαμ αλλά και τις ιδιαίτερες σχέσεις με πολυεθνικές - χορηγούς προερχόμενους από τις ΗΠΑ. Η αποκάλυψη του ρωσικού σκανδάλου ντόπινγκ τού έδωσε την αφορμή να ανοίξει... πόλεμο με τους Ρώσους, παίρνοντας σκληρές αποφάσεις εναντίον τους υπό το ...χειροκρότημα αμερικανικών και βρετανικών (κυρίως) πολυεθνικών, αθλητικών παραγόντων και ΜΜΕ από τις δύο χώρες.
Η τελευταία απόφαση της ΙAAF να μη ρίξει νερό στο κρασί της, επιτρέποντας τουλάχιστον σε όσους δεν εμπλέκονται στο σκάνδαλο να πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πρόσφερε ιδιαίτερη ικανοποίηση. Ικανοποίηση μάλιστα που έγινε ακόμα μεγαλύτερη από την υποσημείωση της απόφασης, η οποία ανέφερε ότι ο μόνος τρόπος συμμετοχής ενός Ρώσου πρωταθλητή θα είναι να αποδεχθεί την παρουσία του στο Ρίο υπό τη λευκή σημαία της ΔΟΕ. Η τελευταία θα είχε και την τελική επιλογή για να συμβεί αυτό και γι' αυτόν το λόγο, παίρνοντας τη σκυτάλη απ' τον Κόου, ο πρόεδρος της Γερμανικής Ομοσπονδίας Στίβου, Κλέμενς Πρόκοπ, και ο Βρετανός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οργανισμού Αντιντόπινγκ συν τοις άλλοις άσκησαν ιδιαίτερη πίεση στον πρόεδρο της ΔΟΕ, Τόμας Μπαχ, να συμπορευτεί με την ΙAAF.

ΔΟΕ: Η προστασία του «προϊόντος» επέβαλε αλλαγή πλεύσης

Ωστόσο, εάν ο Σεμπάστιαν Κόου και η ηγεσία της IAAF είχαν τους λόγους τους για τον «ανένδοτο» κατά των Ρώσων, από την πλευρά της η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή είχε τους δικούς της να δει κάπως διαφορετικά το θέμα. Οι ρωσικές απειλές και μάλιστα σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας, με τον εκπρόσωπο του Προέδρου, Βλ. Πούτιν, να κάνει λόγο για πλήρες μποϊκοτάζ των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο άναψε ουκ ολίγες φωτιές στη ΔΟΕ. Από τη μία η προστασία του ίδιου της του «προϊόντος» από την απαξίωση για μια σειρά λόγους. Οπως, για παράδειγμα, οι συνέπειες της απουσίας μιας εκ των τριών (μαζί με Τζαμάικα, ΗΠΑ) λεγόμενων μεγάλων δυνάμεων στον κλασικό αθλητισμό ή ο στιγματισμός (για μια ακόμη φορά) της διοργάνωσης από πολιτικά παιχνίδια. Ζητήματα που φυσικά επέφεραν και την ανάλογη πίεση από τους χορηγούς της ΔΟΕ. Συν τοις άλλοις ο πρόεδρος της ΔΟΕ, Τόμας Μπαχ, φέρεται να έχει σαφώς καλύτερες σχέσεις (τουλάχιστον σε σχέση με τον Κόου) όχι μόνο με τους Ρώσους παράγοντες του αθλητισμού, αλλά ακόμα και με τον ίδιο τον Πρόεδρο Πούτιν. Ετσι, η ΔΟΕ αποφάσισε να ρίξει αυτή το νερό στο κρασί. Αν και θεωρητικά συμφώνησε με την απόφαση της IAAF, πρακτικά λειτούργησε διαφορετικά, επιτρέποντας σε όσους Ρώσους αθλητές γυμνάζονται στο εξωτερικό και έχουν δεχθεί ελέγχους αντιντόπινγκ από διεθνείς οργανισμούς και όχι από αυτούς της Ρωσίας (για τους οποίους υπάρχει η επιφύλαξη) να αγωνιστούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Και μάλιστα υπό τη σημαία της χώρας τους και όχι της ΔΟΕ, που θα επιθυμούσε ως μόνη υποχώρηση η IAAF.