Σύγκρουση ή υποταγή, το πραγματικό δίλημμα σε κάθε περίοδο

Σύγκρουση ή υποταγή, το πραγματικό δίλημμα σε κάθε περίοδο

Το γεγονός που κυριάρχησε τη βδομάδα που πέρασε, ήταν αντικειμενικά το Brexit, το αποτέλεσμα δηλαδή του δημοψηφίσματος για έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ. Σελίδες επί σελίδων και δεκάδες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές αναλύουν τις επιπτώσεις των επιλογών των Βρετανών στην πορεία της ΕΕ, στις διεθνείς εξελίξεις, αλλά και στην ίδια τη συνοχή της Βρετανίας. Σε κάθε περίπτωση, το Brexit οδηγεί σε ορισμένα συμπεράσματα που θα πρέπει η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να έχουν σταθερά στο νου τους.
Πρώτον, ότι οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και ενώσεις ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη δεν είναι αιώνιες, αμετάβλητες, σε αντίθεση με ό,τι προσπαθούσε να κατοχυρώσει η αστική προπαγάνδα τις περιόδους της «δόξας» της ΕΕ. Οι προσπάθειες για συμφωνίες και συμβιβασμούς δεν μπορούν να σταματήσουν την αντικειμενική τάση όξυνσης των αντιθέσεων.
Αυτό ακριβώς εκδηλώνεται με τη στάση της βρετανικής αστικής τάξης απέναντι στην ΕΕ και την εμβάθυνσή της, αλλά και με τις αναταράξεις συνολικά στο εσωτερικό της ΕΕ, στο έδαφος της συζήτησης για τις προοπτικές της πολιτικής και οικονομικής εμβάθυνσης. Το τι θα συμβεί με το Brexit και μετά το Brexit, δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Είναι σίγουρο όμως ότι οποιοσδήποτε συμβιβασμός προκύψει στο άμεσο μέλλον, δεν μπορεί παρά να είναι εύθραυστος.
Δεύτερον, ότι αν η εργατική - λαϊκή δυσαρέσκεια συνεχίσει να εγκλωβίζεται μέσα στις ενδοαστικές και ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, δεν μπορεί να οδηγήσει σε επιλογές υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η καπιταλιστική Βρετανία της στερλίνας, εντός ή εκτός ΕΕ, δεν θα αλλάξει τον αντιλαϊκό της χαρακτήρα, δεν θα σταματήσει η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Πάλη με σημαία τα λαϊκά συμφέροντα

Είναι, λοιπόν, σημαντικό σε συνθήκες όξυνσης των αντιθέσεων ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης και ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, κάτω από τις δικές τους σημαίες πάλης, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, την αστική εξουσία, να τις αξιοποιήσουν, να οξύνουν τις ρωγμές που προκαλούν οι αντιθέσεις και τις δυσκολίες των αστών να τις αντιμετωπίσουν, συμβάλλοντας στο άνοιγμα του δρόμου για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Αντικειμενικά, ο νους δεν μπορεί παρά να πηγαίνει αυτές τις μέρες και στο δημοψήφισμα με το οποίο πριν από 1 χρόνο η κυβέρνηση και γενικότερα η αστική τάξη πέτυχαν να εγκλωβίσουν τη δυσαρέσκεια εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, να την αξιοποιήσουν στην προοπτική στήριξης της ανάκαμψης του κεφαλαίου, με τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση, όπως αποδείχθηκε με την ψήφιση και εφαρμογή του 3ου μνημονίου.
Σήμερα, το κεφάλαιο, η κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα, η ΕΕ αξιοποιούν το Brexit με σκοπό να επιταχύνουν τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Είναι χαρακτηριστικές οι αποφάσεις και οι κατευθύνσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής, που έγινε στον απόηχο του βρετανικού δημοψηφίσματος. Από την επομένη κιόλας του αποτελέσματος, ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί στα κράτη - μέλη της ΕΕ βρίσκονται αντιμέτωποι με εκβιασμούς και πιέσεις για να αποδεχτούν μέτρα στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο, με το επιχείρημα ότι η ΕΕ δεν αντέχει άλλες αναταράξεις μετά το Brexit και ότι η συνοχή της περνάει μέσα από την «κοινωνική συνοχή» και συναίνεση.
Καθόλου τυχαία, αμέσως μετά το βρετανικό δημοψήφισμα, κλιμακώθηκαν οι παρεμβάσεις και στην Ελλάδα, που υποδείκνυαν στο λαό ότι η δεύτερη «αξιολόγηση» δεν πρέπει να τραβήξει σε μάκρος και ότι τα μέτρα που είναι προγραμματισμένα για τον Οκτώβρη, όπως τα Εργασιακά και οι νέες «απελευθερώσεις» τομέων της οικονομίας, μπορούν και πρέπει να τελειώνουν πολύ πιο γρήγορα, ακόμα και μέσα στον Αύγουστο, προκειμένου να λείψει από την ΕΕ ο κίνδυνος και μπει ξανά σε περιπέτειες από μια ενδεχόμενη «εμπλοκή» στο ελληνικό ζήτημα.

Μονά - ζυγά, όλα για το κεφάλαιο

Η πίεση αυτή πάει «πακέτο» με την «ανάλυση» που κάνει η κυβέρνηση ότι η επιβίωση της ΕΕ και η αντιμετώπιση του λεγόμενου «ευρωσκεπτικισμού» προϋποθέτουν την ενδυνάμωση των «κοινωνικών» χαρακτηριστικών της πολιτικής που ασκείται από τα κράτη - μέλη. Παραπλανούν συνειδητά το λαό και αναλαμβάνουν να υπερασπιστούν το αντιδραστικό οικοδόμημα των μονοπωλίων. Καθρέφτης των «κοινωνικών χαρακτηριστικών», που λένε, είναι η μεταρρύθμιση που έκανε η κυβέρνηση στο Ασφαλιστικό, αφήνοντας με το «καλημέρα» 140.000 χαμηλοσυνταξιούχους χωρίς το ΕΚΑΣ. Είναι, επίσης, οι ανατροπές που ετοιμάζουν στα Εργασιακά, τις οποίες περιγράφει με σαφήνεια το 3ο μνημόνιο.
Είναι, όμως, και οι άλλες εξελίξεις στο εσωτερικό μέτωπο, από τις οποίες ξεχωρίζουμε την αντιλαϊκή - αντεργατική επίθεση που ξεδιπλώνει η εργοδοσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι πρόσφατες διαιτητικές αποφάσεις, με τις οποίες ο ΟΜΕΔ επιβάλλει συμβάσεις με δραματικές μειώσεις μισθών και κατάπτυστους όρους, ανοίγοντας το δρόμο για συνολικές ανατροπές, όχι μόνο στις κλαδικές συμβάσεις, αλλά και στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Το παράδειγμα με την κλαδική σύμβαση των Ζαχαρωδών, που παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης» (σελ. 12) είναι αποκαλυπτικό, αλλά δεν είναι το μόνο.
Η εργοδοσία κάνει κυριολεκτικά «το κομμάτι της» στους χώρους δουλειάς, λειτουργώντας «νόμιμα» στο πλαίσιο της αντεργατικής νομοθεσίας με την οποία τη φιλοδώρησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και η σημερινή. Για παράδειγμα, ο όμιλος «Μαρινόπουλος» εδώ και μήνες απολύει εργαζόμενους, κλείνει καταστήματα, μειώνει μισθούς, με την κυβέρνηση να δηλώνει ότι «παρακολουθεί στενά» τις εξελίξεις στο λιανικό εμπόριο. Τώρα, με την ένταξη της εταιρείας σε καθεστώς προστασίας από τους πιστωτές, ανοίγει ο δρόμος για να εφαρμόσει το «σχέδιο αναδιοργάνωσης» και να διαπραγματευθεί νέες συνεργασίες και συγχωνεύσεις με άλλες εταιρείες του κλάδου.
Ομως, η πορεία αυτή της «εξυγίανσης», ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της, προϋποθέτει την ισοπέδωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων στον όμιλο. Γι' αυτό η δικαστική απόφαση, τους δίνει μεν το δικαίωμα να προσφύγουν σε βάρος της εταιρείας αν δεν καταβάλει μισθούς («ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι...»), αλλά σε καμιά περίπτωση δεν υποχρεώνει την εταιρεία να καταβάλλει κανονικά τη μισθοδοσία και να μην κάνει απολύσεις, ούτε καν το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι την οριστική εκδίκαση της υπόθεσης για την υπαγωγή της στο άρθρο 99. Επομένως, «μονά - ζυγά δικά της» για την εταιρεία, που είχε στο πλευρό της το κράτος όταν μεσουρανούσε στον κλάδο και το ίδιο συμβαίνει και τώρα, που ο ανταγωνισμός με τα άλλα μονοπώλια την έριξε στα βράχια.

Μοιράζονται κοινές αγωνίες

Πάνω σ' αυτό το έδαφος, που φανερώνει ταυτόχρονα τα όρια του συστήματος της ταξικής εκμετάλλευσης, οξύνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα αστικά κόμματα για το ποιος καλύτερα μπορεί να υπηρετήσει την πολιτική στήριξης της ανάκαμψης του κεφαλαίου. Δεν είναι τυχαία η κόντρα γύρω από την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, όπου η ΝΔ κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι δεν θέλει και δεν μπορεί να κάνει ιδιωτικοποιήσεις, που είναι όρος αναγκαίος για να έρθει η ανάπτυξη! Από την άλλη, η κυβέρνηση απαντάει σε αντιπολίτευση και κεφάλαιο ότι διαθέτει σχέδιο και ότι αυτή είναι η μόνη ικανή να βγάλει τη βρώμικη δουλειά για τα μονοπώλια, ενσωματώνοντας παράλληλα τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Γι' αυτό είναι ο καβγάς τους και όχι βέβαια για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που τσακίζουν «ομού και αδιαιρέτως».
Η έγνοια τους για την «πολιτική σταθερότητα» υποτάσσεται στο στόχο της απρόσκοπτης υλοποίησης της στρατηγικής που υπηρετεί το κεφάλαιο. Γι' αυτό, παρά τις διαφωνίες τους σε επιμέρους πλευρές του εκλογικού νόμου, θέμα που ήρθε στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, μοιράζονται την ίδια αγωνία για ένα εκλογικό σύστημα που θα υπηρετεί αποτελεσματικά την κυβερνητική εναλλαγή και την πολιτική σταθερότητα. Αυτή είναι η ουσιαστική πλευρά της συζήτησης που προκαλεί η κυβέρνηση, πέρα βέβαια από την προσπάθειά της να αποπροσανατολίσει από τα φλέγοντα και οξυμένα προβλήματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, όπως αυτό της Υγείας, που ανέδειξε το ΚΚΕ στη συζήτηση σχετικής Επίκαιρης Επερώτησης την Παρασκευή στη Βουλή.

Ο δρόμος της σύγκρουσης αξίζει κάθε θυσία

Σήμερα, Κυριακή, ολοκληρώνεται στο Πισοδέρι της Φλώρινας το 25ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ, αφιερωμένο στους χιλιάδες ηρωικούς μαχητές του ΔΣΕ, που μπροστά στο δίλημμα υποταγή ή σύγκρουση, επέλεξαν τη σύγκρουση. Το πραγματικό αυτό δίλημμα διαπερνά όλες τις εποχές, ανεξάρτητα από τη μορφή που παίρνει κάθε φορά και τα καθήκοντα που βάζει η επιλογή της σύγκρουσης.
Σήμερα, το δίλημμα που ανοίγεται μπροστά στο λαό είναι αν θα υποταχθεί στη βαρβαρότητα αυτού του σάπιου συστήματος, αν θα συμβιβαστεί με τις απώλειες που είχε τα περασμένα χρόνια και τις νέες που έρχονται. Αν θα δεχτεί να ζήσουν οι επόμενες γενιές σαν δούλοι, για να αυγαταίνουν τα κέρδη των μονοπωλίων, οι ανταγωνισμοί των οποίων οξύνονται, βάζοντας στην ημερήσια διάταξη ακόμα και το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
'Η θα διαλέξει την οργάνωση και τη σύγκρουση με την πολιτική που τον εξαθλιώνει, την εξουσία των μονοπωλίων, την ιδιοκτησία τους στα μέσα παραγωγής. Αν θα παλέψει για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, βάζοντας πλάτη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, το δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας, την ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Στην επιλογή της σύγκρουσης, αξίζει ο λαός να καταθέσει κάθε θυσία.