Κοινός παρονομαστής η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Κοινός παρονομαστής η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων

MotionTeam

Στη βδομάδα που προηγήθηκε, περάσαμε από το ένα μακελειό στη Γαλλία στην απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, σαν να 'ναι αυτή η φυσιολογική φορά των πραγμάτων. Οι εξελίξεις πάντως δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τα δύο αυτά σημαντικά γεγονότα των προηγούμενων ημερών πρέπει να αντιμετωπίζονται ακριβώς εντός του πλαισίου όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών και ενδοαστικών αντιθέσεων. Αλλωστε, μόλις πριν από λίγες μέρες, στη Βαρσοβία, η 27η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ επισφράγισε το γεγονός ότι διανύουμε περίοδο όξυνσης, παρά τις όποιες προσπάθειες συμβιβασμών. Βασικά θέματα της Συνόδου ήταν η στρατιωτική αναδιάταξη του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία, στο πλαίσιο των ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, και η παραπέρα ανάπτυξή του στον άξονα της Κεντρικής Μεσογείου, περιλαμβανομένου και του Αιγαίου, αξιοποιώντας τη δράση του ISIS στη Συρία και τη Βόρεια Αφρική. Ηδη η ελληνική κυβέρνηση, με πρόσχημα το Προσφυγικό, είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ της μόνιμης παρουσίας του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με αναβάθμιση της σημερινής ναυτικής δύναμης και διεύρυνση του επιχειρησιακού της πλαισίου. Θέση που «κουμπώνει» με το ΝΑΤΟικό σχεδιασμό για τον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων, μέσω των οποίων η Ρωσία διασφαλίζει την παρουσία της στην Ανατολική Μεσόγειο.

Οπως σημείωνε χαρακτηριστικά ένα από τα άρθρα του «Ριζοσπάστη», «η "αστάθεια" που καταγράφεται σε όλη την περιοχή από τη Βαλτική μέχρι τον Περσικό Κόλπο και τη Βόρεια Αφρική και αξιοποιείται από το ΝΑΤΟ και τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, για να ενισχύσουν τη στρατιωτική τους παρουσία και την πολιτική τους επιρροή, δεν είναι η αιτία των μεταξύ τους αντιθέσεων, αλλά το αποτέλεσμά τους».

Θολά νερά

Το επόμενο διάστημα, αναμένεται να φανούν ακόμα πιο καθαρά οι σκοπιμότητες αυτών των ενεργειών. Ο ρόλος της Γαλλίας στις εξελίξεις στη Συρία, η προσπάθεια της Τουρκίας να παίξει αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή της Συρίας και του Ιράκ και να «αντιμετωπίσει» τους Κούρδους στις ανατολικές περιοχές της, προσεγγίζοντας ακόμα παλιούς αντιπάλους (Ισραήλ, Ρωσία), η στάση παλιών συμμάχων της (π.χ. ΗΠΑ, Γερμανία κ.λπ.), όλα μαζί συγκροτούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Από αυτήν τη σκοπιά, η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να καθησυχάσει το λαό ότι η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική της και η βαθύτερη εμπλοκή στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς καθιστά τη χώρα «πόλο σταθερότητας», είναι προκλητική.
Δεν προσπαθεί να συγκαλύψει μόνο τα κίνητρα της πολιτικής της, που είναι η διασφάλιση των συμφερόντων της αστικής τάξης στην Ελλάδα, αλλά και να θολώσει τα νερά σε ό,τι αφορά τους κινδύνους που ελλοχεύουν για το λαό. Να κρύψει, δηλαδή, ότι αρκεί μια σπίθα για να γίνει παρανάλωμα του πυρός στην ευρύτερη περιοχή, να εμπλακεί ο λαός σε καταστροφικές για τον ίδιο περιπέτειες.
Οπως σημείωσε, σε ανακοίνωσή του για τις εξελίξεις στην Τουρκία, το ΚΚΕ, «σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, απαιτείται λαϊκή αγωνιστική ετοιμότητα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις επεμβάσεις, τη συμμετοχή της χώρας μας σε αυτές. Απαιτείται, επίσης, ο κάθε λαός να μην εγκλωβίζεται στο ένα ή το άλλο εχθρικό - για τα συμφέροντά του - σενάριο, στις ενδοαστικές αντιθέσεις. Αντίθετα, έχει κάθε συμφέρον να αναπτύξει τη δική του αυτοτελή, μαζική δράση, να προετοιμάζει και να διεκδικεί σε κάθε καμπή και στιγμή τη δική του λύση, με κριτήριο τις δικές του ανάγκες και με στόχο την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την αποδέσμευση από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές συμμαχίες»

Ψάχνουν συναίνεση

Στο εσωτερικό μέτωπο, κυβέρνηση και εργοδότες κι από κοντά ο μόνιμος κολαούζος, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, επιχείρησαν να τυλίξουν τους εργαζόμενους στην «κόλλα» του «κοινωνικού διαλόγου» και της «κοινής εθνικής γραμμής», για να αποθαρρύνουν μαζικές αντιδράσεις στο νέο έγκλημα που ετοιμάζεται στα Εργασιακά με τη διαπραγμάτευση του Σεπτέμβρη. Η «κοινή δήλωση» των «κοινωνικών εταίρων», δηλαδή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και των εργοδοτικών οργανώσεων (ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΣΕΤΕ), που έγινε με πρωτοβουλία του υπουργείου Εργασίας, είναι μια ακόμα προσπάθεια να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους, να τους υποχρεώσουν, στο κλίμα της «ταξικής συνεργασίας», να αποδεχτούν τη ζούγκλα στην αγορά εργασίας ως μονόδρομο.
Τα κομμάτια του παζλ αλλά και το χρονοδιάγραμμα των νέων ανατροπών στα Εργασιακά που σχεδιάζουν από κοινού κυβέρνηση - εργοδότες - κουαρτέτο, με όχημα τον «κοινωνικό διάλογο», είναι ήδη ορατά. Το πόρισμα της Επιτροπής ειδικών θα παραδοθεί στα μέσα Σεπτέμβρη και θα αποτελέσει προπομπό για τις αντεργατικές ανατροπές που θα ακολουθήσουν. Στο μεταξύ, από τις συντάξεις του Αυγούστου ξεκινάνε οι περικοπές στις επικουρικές, που έχουν αναδρομική ισχύ και αφορούν πάνω από 250.000 σημερινούς δικαιούχους.

Βαρέλι δίχως πάτο το «ευρωπαϊκό κεκτημένο»

Η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα έχει καταδειχθεί εδώ και καιρό ως ένα βαρέλι δίχως πάτο. Οι συνεννοήσεις ανάμεσα στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και το κουαρτέτο, σε συνδυασμό με τους διεμβολισμούς από την πλευρά των ΗΠΑ, εξελίσσονται έχοντας «ελάχιστο κοινό παρονομαστή» την επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο και οι οποίες σχετίζονται και με το «κλείσιμο» της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου.
Με αφορμή και την επίσκεψη Μοσκοβισί, η συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έδωσε και πάλι «όρκους πίστης» στην αταλάντευτη, χωρίς παρεκκλίσεις και χρονοτριβές, εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων, συμπεριλαμβανομένων βέβαια των νέων χτυπημάτων στα Εργασιακά. Οπως ανέφεραν οι ίδιοι, η συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με τον Π. Μοσκοβισί πραγματοποιήθηκε σε «ιδιαίτερα θετικό κλίμα» και διαπιστώθηκε το «πολύ καλό επίπεδο συνεργασίας». Ταυτόχρονα, «υπογραμμίστηκε η ανάγκη να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος στο πλαίσιο των συμφωνηθέντων και χωρίς αποκλίσεις από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο».

Σταθερά κάτω από ξένη σημαία

Σ' αυτή τη γραμμή κινήθηκαν και οι παραινέσεις του ετέρου των υψηλών επισκεπτών της βδομάδας που πέρασε. Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τζ. Λιου, διαμήνυσε ότι στην Ελλάδα πρέπει να προχωρήσουν γρήγορα και αταλάντευτα οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, να συζητηθούν ζητήματα διευθέτησης του χρέους με συνοδευτικά αντιλαϊκά μέτρα, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ., προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της ανάκαμψης. Εφερε, όμως, και κάτι νέο, την άμεση σύνδεση των οικονομικών εξελίξεων με τις γεωπολιτικές, καθώς, όπως είπε, μια ισχυρή οικονομικά Ελλάδα θα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο ως πυλώνας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή, στους σχεδιασμούς και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, σε συνθήκες μάλιστα που η Τουρκία βιώνει μια μεγάλη κρίση στις σχέσεις της με τις λυκοσυμμαχίες. Η αστική τάξη έπιασε αμέσως το μήνυμα κι άρχισε να κλείνει σ' όλους τους τόνους τη λέξη «σταθερότητα» ως ανάγκη ζωής για τα μεγάλα που έρχονται. Η φιλολογία περί σταθερότητας αποσκοπεί στο να εμπεδώσει σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα την ανάγκη να συστρατευτούν στους αστικούς σχεδιασμούς, να στηρίξουν τη στρατηγική του κεφαλαίου.
Για το λαό, την εργατική τάξη είναι κρίσιμο ζήτημα να μην πατήσουν την μπανανόφλουδα. Ο πόλεμος ενάντια στα δικαιώματα και τις ανάγκες τους και ο πόλεμος για τον έλεγχο αγορών πηγών Ενέργειας, στρατηγικής σημασίας περιοχών, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Χρειάζεται, λοιπόν, ενιαία και συντονισμένη απάντηση και στα δύο μέτωπα, απορρίπτοντας τις προσπάθειες στράτευσής τους σε αυτούς τους σχεδιασμούς.