Να μπει το νερό στ' αυλάκι της λαϊκής αντεπίθεσης

Να μπει το νερό στ' αυλάκι της λαϊκής αντεπίθεσης

Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ την Πέμπτη και το Γιούρογκρουπ της Δευτέρας ήταν τα γεγονότα που ξεχώρισαν τη βδομάδα που πέρασε. Οχι τόσο για τις εξελίξεις που δρομολογούν και οι οποίες ήταν λίγο - πολύ προβλέψιμες, όσο για την επίδειξη πυγμής και αποφασιστικότητας από την πλευρά της κυβέρνησης να προωθήσει μέτρα και σχεδιασμούς που γονατίζουν το λαό και τον εμπλέκουν σε ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους, για να υπηρετήσει με επάρκεια τον στρατηγικό στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, μέσα και από την αναβάθμιση της Ελλάδας στο ευρύτερο γεωπολιτικό σκηνικό.
Συνοπτικά, σε ό,τι αφορά το Γιούρογκρουπ, η συνεδρίαση της Δευτέρας άνοιξε το δρόμο για συμφωνία πάνω στο σχέδιο διευθέτησης του ελληνικού κρατικού χρέους, με βάση κάποιο από τα εναλλακτικά σενάρια που έπεσαν στο τραπέζι.
Πέρα από τις μεταβλητές, όπως το χρονοδιάγραμμα εφαρμογής των μέτρων «ελάφρυνσης» του χρέους, ο ρυθμός ανάκαμψης που θα παρθεί υπόψη στους υπολογισμούς, σε συνδυασμό με τη διαμόρφωση των επιτοκίων και τον χρόνο επιμήκυνσης της αποπληρωμής των δανείων, σε όλα τα πιθανά σενάρια που συζητήθηκαν, η εξίσωση είχε μια ακλόνητη σταθερά: Τη λήψη νέων μέτρων και τη συμφωνία σε νέα μνημόνια διαρκείας, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι το χρέος θα εξυπηρετείται στο διηνεκές για να καταστεί «βιώσιμο», με φοροαφαίμαξη του λαού και περικοπές, στη βάση καθορισμένων πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι και το 2060!
Ετσι, αν πρόκειται το κεφάλαιο να δει «φως στο τούνελ» μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», όπως του υποσχέθηκε η κυβέρνηση, επιβεβαιώνεται ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει τόσο από την καπιταλιστική ανάπτυξη, όσο και από τη ρύθμιση του χρέους, που ανάγεται σε «εθνική υπόθεση» από όλα τα αστικά κόμματα, προδίδοντας τη συμφωνία τους στην ουσία των αντιλαϊκών μέτρων που υπηρετούν το στόχο της ανάκαμψης, όσο κι αν δημόσια εμφανίζονται να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση για πλευρές της δημοσιονομικής της πολιτικής.

Εκβιάζουν το λαό να συναινέσει

Και μόνο η παράταση των αιματηρών πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060 σημαίνει ότι η σημερινή γενιά των 40άρηδων, μαζί και τα παιδιά τους, η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, θα ζήσουν σε συνθήκες κλιμακούμενης φτώχειας, σχετικά και απόλυτα, αυτή τη φορά με τον μπαμπούλα της «βιωσιμότητας» του χρέους και της απειλής ότι ενδεχόμενη αθέτηση των όρων της διευθέτησης θα επιστρέψει την οικονομία σε βαθιά κρίση.
Ετσι στήνεται το νοσηρό σκηνικό. Και επειδή τα μέτρα που ετοιμάζουν είναι σκληρά, επαναλαμβανόμενα και δίχως τέλος, προσπαθούν να εκβιάσουν τη συναίνεση του λαού, μιλώντας για εθνικούς στόχους και εθνική συνεννόηση.
Εδώ χρειάζεται προσοχή: Η παροχή συναίνεσης στα παζάρια για το χρέος σημαίνει αυτόματα και νομιμοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν έως τώρα ως προαπαιτούμενα για τη διευθέτηση και των επόμενων που θα φέρει μαζί της μια ενδεχόμενη συμφωνία. Ισοδυναμεί με υπογραφή της καταδίκης της σημερινής και των επόμενων γενεών σε θυσίες δίχως τέλος, για να «ανασάνει» το κεφάλαιο από τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που συνεπάγεται η εξυπηρέτηση του χρέους από το κράτος, σε ό,τι αφορά την άμεση και έμμεση ενίσχυσή του.
Επομένως, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν πρέπει να βάλουν την υπογραφή τους στην οποιαδήποτε συμφωνία για το χρέος, αλλά να οργανώσουν ακόμα πιο αποφασιστικά τον αγώνα ενάντια σε παλιά και νέα μέτρα, αποδίδοντας τις ευθύνες στην κυβέρνηση και σε όλα τα αστικά κόμματα που συμπλέουν στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Να αποκαλύπτεται πειστικά ότι πίσω από την πολιτική αυτών των κομμάτων βρίσκεται η αστική τάξη, που κινεί τα νήματα και απεργάζεται σενάρια εγκλωβισμού του λαού στα αντιλαϊκά - αντεργατικά της σχέδια, στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών της.
Μνημόνια, αντιλαϊκά μέτρα, διευθέτηση του χρέους και καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αξεχώριστα μεταξύ τους. Συνιστούν ενιαίο σχέδιο του κεφαλαίου για την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με άλλον τρόπο, πέρα από το να διατάξουν απέναντι η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι και η μικρομεσαία αγροτιά τη δική τους συμμαχία, με το δικό τους σχέδιο ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, που θα διαμορφώσει τους όρους για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Παιχνίδια με τη φωτιά

Η αναγκαιότητα αυτή επιβεβαιώνεται και από τη στάση που κράτησε η κυβέρνηση στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, που έγινε την Πέμπτη στις Βρυξέλλες. Εκεί, ανάμεσα σε άλλα, επικυρώθηκε η ενεργότερη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο της Συρίας, όπως και η ενίσχυση της παρουσίας του στην περιοχή της Μεσογείου, υποστηρικτικά στον συνασπισμό κρατών που ήδη επιχειρεί και απαρτίζεται από την πλειοψηφία των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ.
Σε κάθε περίπτωση, η επισημοποίηση της συμμετοχής του ΝΑΤΟ στον πόλεμο της Συρίας είναι στοιχείο κλιμάκωσης, που αναβαθμίζει τη στρατιωτική εμπλοκή και των κρατών - μελών του. Ταυτόχρονα, οξύνει παραπέρα τον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και τους συμμάχους της, που επίσης επιχειρεί στην περιοχή, διεκδικώντας να κατοχυρώσει τα δικά της ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Ο παράγοντας Τουρκία περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, με δεδομένη τη συνεργασία της με τη Ρωσία στον πόλεμο της Συρίας, που τώρα μπαίνει πιο δραστικά κάτω από το μικροσκόπιο του ΝΑΤΟ.
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι σ' αυτές τις εξελίξεις είναι αποκαλυπτική. Οπως γράφεται και στο σημερινό ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», η κυβέρνηση χαιρέτισε την επίσημη εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο της Συρίας και υπερθεμάτισε για την παρουσία των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων όπου το απαιτεί ο αγώνας κατά της «τρομοκρατίας», που αποτελεί ισχυρό άλλοθι για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια.
Μάλιστα, η ελληνική κυβέρνηση απαίτησε επίμονα στη Σύνοδο να της αναγνωριστεί ευρύτερα ο ρόλος που παίζει για τα ΝΑΤΟικά συμφέροντα και σχέδια στην περιοχή, λόγω της γεωστρατηγικής θέσης της χώρας και της βάσης της Σούδας, διεκδικώντας επιχειρησιακή αναβάθμιση ιδιαίτερα στη Νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ, εκεί όπου οι εξελίξεις τρέχουν και η ενδοϊμπεριαλιστική ένταση κλιμακώνεται, επιδρώντας και στις σχέσεις ανάμεσα στα κράτη - μέλη του Βορειοατλαντικού Συμφώνου.
Είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση συνειδητά υπηρετεί το σχέδιο της βαθύτερης εμπλοκής, διεκδικώντας την ανάδειξη της χώρας σε κέντρο διαμετακόμισης και ενεργειακό κόμβο, που θα συμβάλει στη σταθεροποίηση και ανάκαμψη της οικονομίας. Γι' αυτό προβάλλει το ρόλο της ως παράγοντα σταθερότητας και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή, παίρνοντας μάλιστα και πρωτοβουλίες στο πλαίσιο των ΝΑΤΟικών κατευθύνσεων για την επέκταση των σημερινών δομών διάχυσης της ιμπεριαλιστικής σταθερότητας και τη συγκρότηση νέων.
Στόχος είναι να οριοθετηθούν διακριτά στην περιοχή και να κατοχυρωθούν τα γενικά συμφέροντα των κρατών - μελών της λυκοσυμμαχίας έναντι των βασικών ανταγωνιστών τους, να εμπεδωθεί η ασφάλεια των επενδύσεων στην ευρύτερη περιοχή, που επιβεβαιώνει τη γεωστρατηγική της αξία ως εμπορικού και ενεργειακού διαύλου, με παγκόσμια σπουδαιότητα και σημασία.
Ο λαός χρειάζεται να επαγρυπνεί. Δυναμώνοντας την αντιιμπεριαλιστική πάλη και την αλληλεγγύη με τους γειτονικούς λαούς μέσα από τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος, να αποδώσει στην κυβέρνηση και στα άλλα αστικά κόμματα τη βαριά ευθύνη που έχουν για τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς, για λογαριασμό της αστικής τάξης. Οι εξελίξεις μυρίζουν μπαρούτι και η ένταση που σωρεύεται κάνει πιθανή τη γενίκευση περιφερειακών συγκρούσεων και πολέμων.

Για να μπει το νερό στ' αυλάκι...

Μπροστά στις εξελίξεις, που πυκνώνουν και γίνονται πιο σύνθετες, η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η συσπείρωση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων γύρω από την πάλη που βάζει στο στόχαστρο το κεφάλαιο και την εξουσία του, γύρω από την πάλη για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την εργατική εξουσία, την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η ενίσχυση της κοινής δράσης με τους κομμουνιστές στην προσπάθεια για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και οικοδόμηση της Κοινωνικής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση είναι τα βασικά «προαπαιτούμενα», για να μπει το νερό στ' αυλάκι της λαϊκής αντεπίθεσης.
Να αξιοποιήσουμε την πείρα του προηγούμενου διαστήματος. Η 24ωρη πανεργατική απεργία στις 17 Μάη, σε συνδυασμό με τα μαζικά συλλαλητήρια της επόμενης μέρας, έδωσε μια πρώτη απάντηση στα νέα αντιλαϊκά μέτρα και στο 4ο μνημόνιο. Στόχος είναι τώρα να πολλαπλασιαστούν το επόμενο διάστημα οι αγωνιστικές εστίες αντίστασης και διεκδίκησης, κυρίως σε κλάδους που το κεφάλαιο ιεραρχεί ψηλά στο σχέδιο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αλλά και σε χώρους δουλειάς που η εργοδοσία κλιμακώνει την επίθεση με απολύσεις, απληρωσιά, ένταση της εκμετάλλευσης.
Μέσα από κάθε μάχη να πολλαπλασιάζονται και να σταθεροποιούνται τα βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να δυναμώνει η κοινή δράση με τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ και τους μικρομεσαίους αγρότες. Να δυναμώνει η γραμμή πάλης που βάζει στο προσκήνιο τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, που διεκδικεί την ανάκτηση όλων όσα χάθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.
Ταυτόχρονα, με τη Διακήρυξη της ΚΕ για τα 100 χρόνια από τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917, να ανοίξουμε ευρύτερα τη συζήτηση για την αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα μιας κοινωνίας όπου μπορούν οι εργαζόμενοι να ζουν με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τις δυνατότητες της επιστήμης και της τεχνολογίας. Τη ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.
Μια δουλειά που μπορεί να συμβάλει στο να ενισχυθεί σε εργαζόμενους, ιδιαίτερα νέους ηλικιακά, η πεποίθηση ότι ο καπιταλισμός, το σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων, δεν μπορεί να είναι το μέλλον, αξιοποιώντας τις επεξεργασίες του Κόμματος και δίνοντας απαντήσεις για τις αιτίες που οδήγησαν στην αντεπανάσταση, γιατί ηττήθηκε η πρώτη προσπάθεια των εργαζομένων στην ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη.