Πετροβολούν το χτες με το βλέμμα στο αύριο

Στον... αστερισμό του αντικομμουνισμού κινήθηκαν αστικά κόμματα και επιτελεία τη βδομάδα που πέρασε, φανερώνοντας και μ' αυτόν τον τρόπο ότι έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Αλλωστε, όπως επισήμανε το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή που φάνηκε να ανάβει ξανά το αντικομμουνιστικό φιτίλι, με αφορμή τη μη εκπροσώπηση της Ελλάδας στις ανιστόρητες φιέστες της εσθονικής προεδρίας της ΕΕ, όλος ο οχετός που εξαπολύεται, μόνο ανησυχία πρέπει να προξενεί στους εργαζόμενους, αφού, ιστορικά, πάντα ο αντικομμουνισμός συνόδευε την κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του.
Τώρα, που φαίνεται προσωρινά πάλι να κατακάθεται ο κουρνιαχτός, είναι ευκαιρία να προβληματιστούν βαθύτερα οι εργαζόμενοι και ο λαός: Πρόκειται για μια αντιπαράθεση έξω από την «καθημερινότητά» τους; Αφορά μήπως αυτή η διαπάλη μόνο κάποιους «ειδικούς», κάποιες ιστορικές - επιστημονικές σχολές, όπως διατείνονται διάφοροι δημοσιολόγοι;
Αφορά μόνο μερικές «γραφικές» φιγούρες της πολιτικής ζωής, ορκισμένους αντικομμουνιστές; Είναι μήπως όλη αυτή η αντιπαράθεση απλά κάποια «απόνερα» του μακρινού παρελθόντος, που δεν αφορούν το σήμερα και το αύριο του λαού μας;
Η ίδια η πραγματικότητα δεν επιτρέπει τέτοιες ή παρόμοιες προσεγγίσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ιδεολογική προμετωπίδα της ΕΕ βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια η προσπάθεια εξίσωσης κομμουνισμού - φασισμού, με πακτωλό κονδυλίων να κατευθύνεται σε κάθε λογής ινστιτούτα, πανεπιστήμια, ΜΚΟ κ.λπ. για την αναθεώρηση της Ιστορίας, κατά παραγγελία των ιμπεριαλιστών.
Μάλιστα, στο αντικομμουνιστικό συνέδριο που οργάνωσε στο Ταλίν η εσθονική προεδρία της ΕΕ, την περασμένη Τετάρτη, οι Ευρωπαίοι «εταίροι» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έφτασαν στο σημείο να ταυτίσουν το «Κεφάλαιο» του Μαρξ με το ναζιστικό μανιφέστο του Χίτλερ, «Ο Αγών μου»!
Ο λαός έχει πλούσια πείρα για να καταλάβει ότι η ΕΕ, τα αστικά κράτη που τη συγκροτούν, ποτέ δεν θα κατασπαταλούσαν τόσα κονδύλια και δεν θα αναζητούσαν με τέτοια μανία «δεξαμενές σκέψης» και πανεπιστημιακά ιδρύματα που να φέρνουν σε πέρας αυτήν την αποστολή, αν αφορούσε το μακρινό χτες. Αν ήταν έξω από το σήμερα και το αύριο της ταξικής πάλης.

Κάλπικα δίπολα και διαχωρισμοί

Βεβαίως, δεν πρέπει να παραβλεφθεί το γεγονός ότι η μη εκπροσώπηση της Ελλάδας στη φετινή αντικομμουνιστική φιέστα (ενώ πέρσι στη Σλοβακία συμμετείχε κανονικά, με αντιπροσωπεία διπλωματών) αξιοποιήθηκε πολλαπλώς από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ για να χαράξουν άλλη μια κάλπικη διαχωριστική γραμμή και να προκαλέσουν σύγχυση στα εργατικά - λαϊκά στρώματα.
Από τη μία, ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε την ευκαιρία να παραστήσει την «προοδευτική» δύναμη, για να ξεπλυθεί από τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει. Από την άλλη, η ΝΔ τόσο με τον αντικομμουνισμό των σπηλαίων που εξαπέλυσε, όσο και με την κριτική της στην κυβέρνηση για «υπόθαλψη του σταλινισμού», την παρουσίασε σαν κάτι που δεν είναι.
Επομένως, μ' έναν σμπάρο, πολλά τρυγόνια: Και το «δίπολο» αναθερμάνθηκε για να αποπροσανατολίσει, και ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός δέχθηκε λάσπη με το τσουβάλι και κατασυκοφαντήθηκε από ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ, που τον ταύτισαν με τη βάρβαρη πολιτική που εφαρμόζει σήμερα ο σοσιαλδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ.
ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ κρύβουν ότι, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ψήφισαν το 3ο μνημόνιο. Οτι η αντιλαϊκή τους πολιτική έχει συνέχεια και ότι σήμερα διαγκωνίζονται μπροστά στο κεφάλαιο για το ποιος μπορεί καλύτερα να τσακίσει το λαό, επιδεικνύοντας ο καθένας τα «όπλα» του: Την πυγμή στην υπεράσπιση της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής η ΝΔ, την ικανότητα να χειραγωγεί και να ενσωματώνει λαϊκές αντιδράσεις ο ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιώντας «αριστερή» φρασεολογία και χαράσσοντας με κάθε ευκαιρία κάλπικα δίπολα και διαχωριστικές γραμμές.
Κρύβουν ότι είναι κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ, που αντικειμενικά βρίσκονται απέναντι στο λαό, στα δικαιώματα και στις σύγχρονες ανάγκες του, υπηρετώντας ένα σύστημα σάπιο μέχρι το μεδούλι.

Προπαγάνδα με συγκεκριμένο στόχο

Ο καπιταλισμός και οι απολογητές του έχουν κάθε λόγο να φοβούνται και να συκοφαντούν το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, τα διδάγματα και τις κατακτήσεις του, επειδή, και τότε και τώρα, η ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου είναι η μοναδική διέξοδος για να πάψουν η άγρια εκμετάλλευση και οι πόλεμοι, να εξαλειφθούν οι κρίσεις, η φτώχεια και η προσφυγιά, να οργανωθεί η οικονομία και να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Αυτή είναι η πιο σοβαρή πλευρά του αντικομμουνισμού, της βρώμικης επίθεσης στο σοσιαλισμό, είτε γίνεται με χυδαίο τρόπο, φτάνοντας να ξεπλένει ακόμα και το φασισμό - ναζισμό, είτε γίνεται ύπουλα και «ραφιναρισμένα».
Η «σταλινολογία», τα ψέματα και η διαστρέβλωση της Ιστορίας έχουν συγκεκριμένο στόχο: Να δυσφημίσουν τη μεγαλύτερη κατάκτηση της ανθρωπότητας, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Να πείσουν ειδικά τη νέα γενιά, που δεν ξέρει για τις πρωτόγνωρες κατακτήσεις της εργατικής τάξης στην ΕΣΣΔ και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη, ότι δεν έχει καμιά διέξοδο από τη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Μύχιος πόθος όλων όσοι επιτίθενται στο σοσιαλισμό, με οποιαδήποτε αφορμή και δικαιολογία, είναι να μην ξεφύγει ο λαός από το μαντρί της πλουτοκρατίας. Να μην ξεκολλήσει από τη λάσπη, όπου το έριξε η παλινόρθωση του καπιταλισμού, το όραμα της πάλης για την ανατροπή του.
Γνωρίζουν καλά τα αστικά επιτελεία ότι η υποχώρηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος δεν είναι ανεπίστρεπτη και ότι οι εργαζόμενοι δεν είπαν την τελευταία τους λέξη. Ξέρουν ότι η αναζωογόνηση του οράματος για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η προσδοκία και ο στόχος να υπάρξει κάτι ριζικά διαφορετικό από αυτό το απάνθρωπο σύστημα που ζούμε σήμερα, μπορούν να δώσουν πολλαπλάσια ώθηση στην οργάνωση της πάλης, για την ανάκτηση των απωλειών και την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, στην αναμέτρηση με το κεφάλαιο, την πολιτική και τα κόμματά του, δημιουργούν προϋποθέσεις, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, να δοθεί νικηφόρα η μάχη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της.

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν είναι μονόδρομος

Ξέρουν καλά ότι για να μπορούν να διαχειρίζονται τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση που γεννάει η αντιλαϊκή τους πολιτική, είναι αναγκαίο να πιστέψει ο λαός ότι η βαρβαρότητα που ζει είναι μονόδρομος. Οτι είναι μάταιη η πάλη για την απαλλαγή από την εξουσία των μονοπωλίων και τον στενό κορσέ του καπιταλισμού. Οτι ο σοσιαλισμός δοκιμάστηκε και απέτυχε, οδήγησε σε «ολοκληρωτισμούς» και εγκλήματα. Οτι το ζητούμενο είναι η πιο «δίκαιη» τάχα διαχείριση του καπιταλισμού και όχι, βέβαια, η ανατροπή του.
Γι' αυτό η ΕΕ δεν έχει κανένα πρόβλημα, αντίθετα επικροτεί τη βία κατά των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ανέχεται αστικές κυβερνήσεις δηλωμένων, ορκισμένων αντικομμουνιστών, ακροδεξιών και άλλων αντιδραστικών μαντρόσκυλων του κεφαλαίου, από την Ουκρανία μέχρι τις χώρες της Βαλτικής.
Γι' αυτό στην πρώτη γραμμή της πολεμικής που εξαπολύουν οι εγχώριοι απολογητές του καπιταλισμού, αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, βρίσκεται σταθερά η θέση του ΚΚΕ ότι ο καπιταλισμός δεν διορθώνεται, παρά μόνο ανατρέπεται και ότι προϋπόθεση γι' αυτό είναι οργανωμένος ο λαός να πάρει την εξουσία από το κεφάλαιο. Οτι δεν υπάρχει καμιά ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα σ' αυτήν των καπιταλιστών και την αντίστοιχη των εργατών.
Με αυτό το πρίσμα χρειάζεται να δει ο λαός και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν όλοι αυτοί ενάντια στο ΚΚΕ, ακόμα και σε περιόδους που ο χυδαίος αντικομμουνισμός είναι σε ύφεση.

Ο λαός να χαράξει το δικό του δρόμο

Ο λαός έχει μεγάλη πείρα. Εχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από την εκδήλωση της αντεπανάστασης και την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Μπορεί πλέον πιο καθαρά να δει τις συνέπειες που είχε η παλινόρθωση του καπιταλισμού για τους λαούς των χωρών που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό, αλλά και συνολικά για τους λαούς όλου του κόσμου.
Η ανατροπή του σοσιαλισμού έκανε σφοδρότερη την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα κι αυτό το ζει σήμερα στο πετσί του ο λαός. Τώρα μπορεί καλύτερα να καταλάβει ότι ο «αέρας της ελευθερίας» που έπνευσε τάχα ξανά στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπως έλεγαν τότε οι απολογητές του καπιταλισμού, ήταν τοξικός για τα δικαιώματα, τις κατακτήσεις και προπάντων τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων σ' αυτές τις χώρες και παντού.
Οι πρωτόγνωρες κατακτήσεις της εργατικής τάξης στο πρώτο δικό της κράτος, στην ΕΣΣΔ, η ικανοποίηση σύνθετων λαϊκών αναγκών, που στον καπιταλισμό είναι αδύνατον να συμβεί, αποδεικνύουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Προπάντων, η πρώτη απόπειρα να περάσει η ανθρωπότητα «από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας», που εγκαινίασε η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, τα 100χρονα της οποίας τιμάμε φέτος, έδειξε ότι οι καπιταλιστές δεν είναι ανίκητοι, ότι η εξουσία τους δεν είναι άπαρτη, αιώνια. Ο δρόμος χαράχτηκε και αυτό είναι που τους στοιχειώνει...