Μόνη «επένδυση» για το λαό η αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την εξουσία του

Ποιος είναι πιο ικανός να προσελκύσει επενδύσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ; Είναι η σημερινή κυβέρνηση αποφασισμένη να δημιουργήσει το απαραίτητο «επενδυτικό περιβάλλον» ώστε οι καπιταλιστές να αναπτύξουν επιχειρηματική δραστηριότητα και να αυγατίσουν τα κέρδη τους; Σε αυτό το μοτίβο κινήθηκε η αντιπαράθεση ανάμεσα σε κυβέρνηση, ΝΔ και υπόλοιπα αστικά κόμματα, με αφορμή κυρίως την υπόθεση της «Eldorado Gold» και τα παζάρια για τους όρους συνέχισης της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική από το καναδικό μονοπώλιο.

Ο όλος καβγάς ανάμεσα στους καταλληλότερους «επενδυτοκυνηγούς», εκτός από όλα τα άλλα, στόχο έχει να εγκλωβίσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στον καπιταλιστικό «μονόδρομο», στην αναζήτηση απλά του καλύτερου διαχειριστή της βαρβαρότητας που βιώνουν.
Η κυβέρνηση, μέσω του πρωθυπουργού, από το βήμα της ΔΕΘ, ξεκαθάρισε για μια ακόμα φορά ότι έχει στην προμετωπίδα της την προσέλκυση επενδύσεων και τη διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας, καλώντας μάλιστα τη ΝΔ να σταματήσει να ασκεί κριτική «σε ένα κόμμα που δεν υπάρχει»... Αυτήν τη στρατηγική για την εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών ομίλων τη συνοδεύει με το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» και την προσπάθεια να πείσει ότι είναι με τους «καλούς καπιταλιστές», με τις «κανονικές» επιχειρήσεις, που κάνουν «πραγματικές επενδύσεις» και όχι με τις άλλες που κάνουν «αρπαχτές». Τι επιχειρεί να προσπεράσει η κυβέρνηση; Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν «επενδυτές» που κινούνται με κάποιο άλλο κίνητρο πέρα από το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους. Και σε αυτό το κυνήγι δεν υπάρχει έγκλημα που θα διστάσει το κεφάλαιο να κάνει για να εξασφαλίσει καλύτερη θέση στον ανταγωνισμό του με άλλα κεφάλαια. Γι' αυτό το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» είναι ακόμα μεγαλύτερη απάτη κι απ' αυτήν της κατάργησης των μνημονίων, που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από λίγα χρόνια. Η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει τον εργασιακό μεσαίωνα που διαμορφώθηκε με τα μνημόνια, γι' αυτό η κυβέρνηση φρόντισε να μονιμοποιηθούν οι ρυθμίσεις για πολλές δεκαετίες. Η προσέλκυση των επενδύσεων για την οποία κομπάζει η κυβέρνηση έχει ως προαπαιτούμενο τους χαμηλούς μισθούς, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την ανυπαρξία Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς για το κεφάλαιο.
Ταυτόχρονα, «πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες», η κυβέρνηση επιχειρεί να βάλει τον πήχη των λαϊκών προσδοκιών ακόμα χαμηλότερα, με την τακτική «σου παίρνω 10 και σου επιστρέφω το 1», αν και εφόσον πιαστούν οι στόχοι, δηλαδή αν υλοποιηθεί με συνέπεια το τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων.

«Σεβασμός» στην αντεργατική νομοθεσία

Η κυβέρνηση αποδίδει εύσημα στις εταιρείες που «σέβονται την εργατική νομοθεσία», σημειώνοντας ότι αυτές είναι που συνθέτουν το προφίλ της «υγιούς επιχειρηματικότητας». Μήπως αυτές οι επιχειρήσεις κάνουν κάτι διαφορετικό από το να «σέβονται» τους νόμους που κατοχυρώνουν την εργασιακή ζούγκλα στους τόπους δουλειάς; Μήπως η «τήρηση της νομοθεσίας» είναι φιλεργατικό ατού, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που δεν υπάρχει νόμος ο οποίος να μη συνέβαλλε στην ένταση της εκμετάλλευσης; Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυβέρνηση την ίδια στιγμή που επικαλείται την εργατική νομοθεσία, απέρριψε και τις 4 τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ στο πρόσφατο νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας και που πραγματικά θα λειτουργούσαν ανακουφιστικά για χιλιάδες εργαζόμενους.
Ομως, δεν σταματάει εκεί. Την ίδια στιγμή που υπερασπίζεται την «υγιή επιχειρηματικότητα», κόντρα στην «κρατικοδίαιτη», διαφημίζει τα προγράμματα στήριξης των επιχειρηματιών, τον «αναπτυξιακό» νόμο κ.λπ. Δηλαδή, τους πακτωλούς του «ζεστού» χρήματος από τα ματωμένα πλεονάσματα που κατευθύνονται στους μονοπωλιακούς ομίλους είτε με τη μορφή άμεσης χρηματοδότησης είτε με τη μορφή φοροαπαλλαγών και επιδότησης μισθών και ασφαλιστικών εισφορών. Βεβαίως, ο καπιταλισμός έτσι λειτουργούσε και έτσι θα εξακολουθήσει να λειτουργεί: Με το αστικό κράτος να χρηματοδοτεί από την αφαίμαξη του λαού τους επιχειρηματικούς ομίλους, κι αυτό υλοποιείται από όλες τις κυβερνήσεις.
Η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και της υπαίθρου, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, η νεολαία των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων δεν έχουν κανένα συμφέρον να συρθούν σε αυτόν το χορό «προσέλκυσης επενδύσεων». Δεν είναι η ανάπτυξη του καπιταλισμού η λύση στα καυτά προβλήματα που φόρτωσε στο λαό η κρίση του. Κι αυτό αποδεικνύεται με κάθε ευκαιρία. Οσο το κεφάλαιο τρίβει τα χέρια του που η κυβέρνηση καταφέρνει να «γυρίσει την κατάσταση» και να εξασφαλίσει ρυθμούς ανάκαμψης, στο λαό γίνεται το μασάζ για τα νέα μέτρα που θα παρθούν το 2018. Κι αυτό όταν ήδη είναι ψηφισμένα μέτρα, τα οποία δεν έχουν εφαρμοστεί ακόμα. Είναι χαρακτηριστικό το κάλεσμα του ΣΕΒ για «πάση θυσία» εφαρμογή των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων ώστε «να αποφευχθεί νέος κύκλος αβεβαιότητας», επικροτώντας ταυτόχρονα την ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ.

Καμιά προσδοκία από τις επενδύσεις του κεφαλαίου

Η ίδια η καθημερινότητα επιβεβαιώνει ότι οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες δεν χωρούν στις επενδύσεις κεφαλαίων και στην επιδίωξη για μεγιστοποίηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Για παράδειγμα, καπιταλιστική ανάπτυξη στην παραλιακή ζώνη και προσέλκυση «στρατηγικών επενδυτών», ανάδειξη του λιμανιού του Πειραιά σε «παγκόσμιο διαμετακομιστικό κόμβο» σημαίνει εγκλήματα όπως αυτό που συνέβη μετά το ναυάγιο του υπέργηρου δεξαμενόπλοιου στον Σαρωνικό, με αποτέλεσμα να πνιγεί στο μαζούτ σχεδόν όλη η νοτιοδυτική ακτογραμμή της Αττικής. Η «ανάπτυξη» της ακτοπλοΐας, από την άλλη, πάει χέρι χέρι με ναυτικά ατυχήματα, όπως αυτά σε Ιο και Σίφνο σε μόλις 10 μέρες, αφού τα πλοία, στο όνομα της εξασφάλισης αυξημένης κερδοφορίας, έπρεπε να δένουν σε δεκάδες λιμάνια κάθε βδομάδα, με ό,τι αυτό σημαίνει για την κόπωση πληρωμάτων και μηχανών.
Περισσότερα κέρδη σημαίνει κλιμάκωση της εντατικοποίησης, σημαίνει δεκάδες εργατικά «ατυχήματα», όπως αυτά που είχε η εργατική τάξη τους τελευταίους μήνες με 18 νεκρούς σε 70 μέρες, αποτελέσματα όλα της εξοικονόμησης πόρων από την υγιεινή, την ασφάλεια, την εκπαίδευση προσωπικού, τον εκσυγχρονισμό υποδομών και εγκαταστάσεων.
Η «αξιοποίηση» του ορυκτού πλούτου της χώρας από τους μονοπωλιακούς ομίλους, ως άλλη μια πλευρά της στρατηγικής της αστικής τάξης, σημαίνει χιλιάδες εργαζόμενοι σε διαρκή ανασφάλεια, έρμαια των παζαριών ανάμεσα σε επιχειρηματικούς κολοσσούς, όπως συμβαίνει στα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής.
Η «γεωστρατηγική αναβάθμιση», καραμέλα στο στόμα όλων των αστικών κομμάτων, σημαίνει διαρκή εμπλοκή του λαού σε επικίνδυνους ανταγωνισμούς. Δηλαδή, θανάσιμοι κίνδυνοι, αφού βαθαίνει η συμμετοχή στη στρατιωτική δράση του ΝΑΤΟ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παράταση της χρήσης της βάσης της Σούδας από τις ΗΠΑ, στο πλαίσιο της πολεμικής δράσης που αναπτύσσουν μαζί με άλλες δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, με τα παζάρια να μην αφήνουν απέξω ούτε και τη μεταφορά πυρηνικών κεφαλών σε ελληνικό έδαφος.

Υπάρχει άλλος δρόμος

Αν αποδεικνύουν κάτι τα παραπάνω παραδείγματα είναι την πλούσια πείρα που έχουν οι εργαζόμενοι για να μην αναμένουν «καλά νέα» από την καπιταλιστική ανάπτυξη, και με βάση αυτή την πείρα να αξιολογήσουν όλες τις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Δεν υπάρχει αστικό κόμμα που να μην έχει στην προμετωπίδα του την ίδια στρατηγική κατεύθυνση με την κυβέρνηση. «Προσέλκυση επενδύσεων», «κίνητρα στους επιχειρηματίες», φθηνότερη εργατική δύναμη, πιο εύρυθμη κρατική λειτουργία για να κάνουν τη δουλειά τους τα μονοπώλια. Ολα αυτά αποτελούν τον πυρήνα των τοποθετήσεων όλων των υποψήφιων αρχηγών του «νέου» φορέα της σοσιαλδημοκρατίας, επιβεβαιώνοντας ότι μόνο «νέος» δεν είναι. Αυτά περιλαμβάνονται και στο πρόγραμμα της ΝΔ, που μπροστά στην αμηχανία της επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ της παίρνει την μπουκιά από το στόμα, περιορίζεται στην άσκηση κριτικής για να γίνει ακόμα πιο αποφασιστική η κυβέρνηση στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Είναι χαρακτηριστική η επανειλημμένη τοποθέτηση της ΝΔ, η οποία δηλώνει τη βιασύνη της να στηρίξει το νέο συνδικαλιστικό νόμο που ετοιμάζει η κυβέρνηση με σκοπό τη θέσπιση νέων εμποδίων στην απεργιακή κινητοποίηση.
Για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα υπάρχει άλλος δρόμος. Η οργάνωση της πάλης τους σε κάθε τόπο δουλειάς και κλάδο, στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής, με άξονα τη διεκδίκηση ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών τους, που δεν χωρούν στο στενό κορσέ της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, οι φίλοι και οι οπαδοί του Κόμματος ξεδιπλώνουν την πλούσια δράση τους για τη διάδοση της πολιτικής του πρότασης, με κορυφαίο σταθμό το 43ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», που πραγματοποιείται αυτήν τη βδομάδα στην Αθήνα. Το πλούσιο πρόγραμμα, τα αφιερώματα στα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης αποτελούν επιθετική απάντηση, ειδικά από τη νέα γενιά, ότι υπάρχει αλλος δρόμος. Αυτός της πάλης σήμερα για την ανασύνταξη του κινήματος, την προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, της ενισχυσης της συσπείρωσης γύρω από το ΚΚΕ. Οτι υπάρχει διέξοδος για το λαό με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την κοινωνικοποίηση του πλούτου, ανοίγοντας το δρόμο για τη νέα σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνια.