Με αφορμή την επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Μακρόν στην Ελλάδα

Αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, ενταγμένες στη στρατηγική ενίσχυσης των κερδών, με τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης

Από την πρώτη μέρα της επίσκεψης Μακρόν στην Ελλάδα

Η επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου στην Ελλάδα αποτέλεσε ένα από τα κύρια μέτωπα της κυβερνητικής, γενικότερα της αστικής προπαγάνδας, με έμφαση στη συμβολή του γαλλικού κεφαλαίου σε επενδύσεις στην Ελλάδα - άρα και στη συνδρομή στην καπιταλιστική ανάπτυξη - αλλά και στη γενικότερη πολιτική σημασία για την κυβέρνηση, γενικότερα για την αστική τάξη, με επίκεντρο τη στήριξη στις επιδιώξεις της για γεωστρατηγική αναβάθμιση, ευρύτερα αλλά και εντός Ευρωζώνης - ΕΕ, για τη διαβόητη «έξοδο από τα μνημόνια», στις κόντρες με άλλα κράτη (βλέπε στήριξη στις διαπραγματεύσεις για τις «αξιολογήσεις» κόντρα στη Γερμανία και τους συμμάχους της).
Βεβαίως, μια τέτοια επίσκεψη δεν έγινε μόνο για να στηριχτεί η αστική τάξη της Ελλάδας, είναι αμοιβαίες τέτοιες σχέσεις (είναι και σε όφελος της γαλλικής αστικής τάξης). Είναι ωφέλιμη για το κεφάλαιο γενικότερα. Αλλωστε, αυτό που κυρίαρχα προβλήθηκε από την αστική προπαγάνδα είναι το ενδιαφέρον μεγάλων γαλλικών επιχειρηματικών ομίλων για επενδύσεις στην Ενέργεια, στο νερό, στις υποδομές κ.λπ., αξιοποιώντας και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Δεν θα σταθούμε όμως σε αυτά εδώ, αλλά σε μια στρατηγική πτυχή της πολιτικής της κυβέρνησης Μακρόν ενάντια στην εργατική τάξη της Γαλλίας. Οχι γιατί υπήρξε έστω και η παραμικρή αμφιβολία ως προς τη βαθιά αντεργατική στρατηγική της, αλλά επειδή η επίσκεψη Μακρόν προπαγανδίστηκε και ως απόδειξη ενδιαφέροντος για τους εργαζόμενους, τον ελληνικό λαό, που θα ανακουφιστούν με την καπιταλιστική ανάπτυξη, στην οποία θα συμβάλλει και η γαλλική κυβέρνηση βοηθώντας την ελληνική. Μύθος και ψέμα, καλλιέργεια αυταπατών...
Η ίδια η κυβέρνηση Μακρόν ετοιμάζει μια σειρά αντεργατικές μεταρρυθμίσεις σφαγής εργασιακών δικαιωμάτων, ενισχύοντας τα μέγιστα τους επιχειρηματικούς ομίλους. Προβάλλονται ως πακέτο μέτρων για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, αλλά εντάσσονται στη στρατηγική δημιουργίας συνθηκών ενίσχυσης της κερδοφορίας.

Η μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου

Πρώτα απ' όλα, η κυβέρνηση Μακρόν προωθεί τη δραστική μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, για όλες τις επιχειρήσεις, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, από το 33,3% στο 25% έως το 2022, ενταγμένη και αυτή στη δημιουργία τάχα θέσεων εργασίας.
Στην πραγματικότητα, είναι μία από τις πάγιες απαιτήσεις των επιχειρηματιών, όπως και στην Ελλάδα, για να γίνουν πιο ελκυστικές οι επενδύσεις και πιο ανταγωνιστικοί οι επιχειρηματικοί όμιλοι συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες με χαμηλούς συντελεστές, π.χ. Ιρλανδία (12,5%), Βρετανία (19%).
Το όφελος των υπαρχόντων έως τώρα γαλλικών επιχειρήσεων από τη μείωση της φορολογίας θα ανέλθει στα 11 δισ. ευρώ. Αυτό είναι και το μόνο πραγματικό όφελος, δηλαδή θα ενισχυθούν τα κέρδη. Αλλωστε, οι επενδύσεις δεν φέρνουν πάντα νέες θέσεις εργασίας, γιατί αυξάνουν την παραγωγικότητα, ή φέρνουν ελάχιστες θέσεις και κυρίως «ευέλικτες» και με πολύ χαμηλούς μισθούς.

Οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις

Ας δούμε τώρα τα βασικά μέτρα της μεταρρύθμισης που προωθείται στα Εργασιακά:

• Οι εργοδότες θα διαπραγματεύονται με τους εργαζόμενούς τους για τις εργασιακές σχέσεις, σε επίπεδο επιχείρησης και όχι με βάση κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις.
• Οι διαπραγματεύσεις με τα σωματεία θα γίνονται σε επίπεδο επιχείρησης και όχι σε πανεθνικό επίπεδο. Στόχος είναι να διαπραγματεύεται με την εργοδοσία μια επιτροπή εργαζομένων, κάτι σαν τις «ενώσεις προσώπων» στην Ελλάδα.
• Επιχειρήσεις με λιγότερους από 50 εργαζόμενους θα μπορούν να διαπραγματεύονται με εκπροσώπους των εργαζομένων και όχι με τα κλαδικά συνδικάτα και τις ομοσπονδίες.
• Γίνεται πιο αυστηρή η πρόσβαση σε επιδόματα ανεργίας, μειώνοντας τη διάρκειά τους και περιορίζοντας στο ελάχιστο τη δυνατότητα απόρριψης από έναν άνεργο των προτεινόμενων θέσεων εργασίας. Ανάλογο μέτρο ισχύει και στη Γερμανία.
• Ενταξη στο κράτος του οργανισμού Κοινωνικής Ασφάλισης και αποζημίωσης των ανέργων, που τώρα διοικείται από συνδικάτα.
• Οι ασφαλιστικές εισφορές θα αντικατασταθούν από ένα φόρο (CSG) για όλα τα εισοδήματα.
• Οι επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 50 εργαζόμενους θα προσαρμόζουν το ωράριο εργασίας και τους μισθούς στις συνθήκες της αγοράς, με συμφωνίες ανάμεσα στους εργοδότες και τους εργαζόμενους χωρίς τα συνδικάτα. Οσες απασχολούν 50 και πάνω εργαζόμενους, δεν θα χρειάζονται πλέον τη συμφωνία με το 50% και πάνω των συνδικάτων, αλλά με σχετική πλειοψηφία τους.
• Η ανώτατη αποζημίωση για απόλυση που κρίνεται άδικη από το δικαστήριο θα είναι τρεις μισθοί για δουλειά δύο χρόνων στην επιχείρηση, με ανάλογη με αυτό το όριο σταδιακή αύξηση για περισσότερο χρόνο δουλειάς. Την ίδια ώρα, μειώνουν την προθεσμία παραγραφής για τους εργαζομένους από δύο χρόνια σε ένα, μειώνοντας τη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν μέσω δικαστηρίου. Συνδικάτα και άλλα επιτελεία εκτιμούν ότι οι επιχειρήσεις διευκολύνονται έτσι να κλείνουν όταν δεν έχουν όσα κέρδη θέλουν ή έχουν ζημιές.
• Η μόνη παραχώρηση που κάνει η κυβέρνηση είναι η αύξηση της αποζημίωσης απόλυσης, από 20% του μισθού για κάθε χρόνο, σε 25%.

Κοινή η στρατηγική του κεφαλαίου: Το παράδειγμα του ΣΕΒ

Εχει μεγάλη σημασία για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα να γνωρίζουν την αντεργατική πολιτική κυβερνήσεων άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, καθώς αυτό συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της κοινής στρατηγικής του κεφαλαίου στα διάφορα κράτη και μάλιστα χωρίς την ύπαρξη «μνημονιακών» προγραμμάτων, για την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, προκειμένου η εργατική δύναμη να γίνεται τόσο φτηνή όσο οι αχόρταγες απαιτήσεις του κεφαλαίου για αύξηση του ποσοστού κέρδους και της ανταγωνιστικότητας στην παγκόσμια αγορά.
Να συνειδητοποιηθεί, επίσης, ότι αυτή η στρατηγική δεν έχει γυρισμό σε προηγούμενες, λίγο καλύτερες συνθήκες. Το ποσοστό κέρδους αυξάνει για κάποιο χρονικό διάστημα όπως και η ανταγωνιστικότητα και στη συνέχεια ισοπεδώνονται προς τα κάτω για τις καπιταλιστικές οικονομίες, ωθώντας σε νέα κρίση και νέες επιθέσεις.
Ανάλογες απαιτήσεις, όπως οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις Μακρόν, εκφράζει ο ΣΕΒ. Στην επεξεργασία του (εβδομαδιαίο δελτίο 15/6/2015) με τίτλο «Αναπτυξιακή εξόρμηση με σύγχρονη αγορά εργασίας, ο μόνος σίγουρος δρόμος για τη μείωση της ανεργίας! Μείωση της ανεργίας, κενές θέσεις απασχόλησης και αγορά εργασίας», αναφέρει ότι η αντιμετώπιση της ανεργίας «ενισχύεται ή αποδυναμώνεται επί της αρχής και από τον τρόπο οργάνωσης της αγοράς εργασίας (πλαίσιο οργάνωσης του χρόνου εργασίας, διαδικασία προσλήψεων /απολύσεων, επίπεδο κατώτατου μισθού, δεσμεύσεις από επιχειρησιακές ή κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας κ.ο.κ.). Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, η κατακλυσμική ύφεση της περιόδου 2009 - 2012 de facto κατήργησε πολλές από τις στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας, καθώς οι επιχειρήσεις αντιμετώπιζαν πρόβλημα επιβίωσης. Για παράδειγμα, οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης για νέες προσλήψεις, από 79% το 2009, αρχίζουν να συρρικνώνονται πριν να εισέλθουν σε φάση σταθεροποίησης κοντά στο 45% το 2015-2016».
Και στη συνέχεια, εκφράζει την εξής απαίτηση: «Είναι, επίσης, σημαντικό να μην διαταραχθεί ξανά η ισορροπία που έχει βρεθεί στην αγορά εργασίας (...) Οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις σε όλα τα επίπεδα πρέπει να εκκινούν από το επίπεδο του κατώτατου μισθού, όπως καθορίζεται από το κράτος (σ.σ. τα 586 ευρώ μεικτά και 511 ευρώ για τους κάτω των 25 ετών) που θα πρέπει να είναι ο υπέρτατος θεματοφύλακας της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας, μετά από στοχευμένες διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους στη βάση αντικειμενικών παραμέτρων. Στο πλαίσιο αυτό, είναι σημαντικό να διατηρηθεί η δυνατότητα υπερίσχυσης των συμβάσεων που συνάπτονται πιο κοντά στο επίπεδο της επιχείρησης».
Λέει ακόμη ο ΣΕΒ: «Πρέπει να τονισθεί η καθοριστική σημασία του οικονομικού κλίματος. Είναι για αυτό σημαντικό να ξεκινήσει και στην Ελλάδα η αντίστροφη μέτρηση, με την τόνωση των επιχειρησιακών προσδοκιών και την περαιτέρω οικοδόμηση της αναπτυξιακής διάστασης της ελληνικής οικονομίας».
Σαλπίζει και με αυτήν την παρέμβαση ένταση της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης, ακόμη και σε συνθήκες ανάπτυξης. Οπως ετοιμάζεται να γίνει και στη Γαλλία, που η κυβέρνησή της ικανοποιεί τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ καυχιέται επειδή στρώνει με την πολιτική της αυτό το έδαφος στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός, μιλώντας στη χρονιάτικη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ το Μάη του 2017, είπε: «Καθαρή λύση για την ελληνική πλευρά είναι εκείνη η λύση που δεν θα δημιουργεί ή θα επιτείνει την ανασφάλεια στους επενδυτές (...) Η προσδοκία της επιστροφής στο 2009, πέρα από ουτοπία, αποτελεί και στρατηγικό λάθος». Δηλαδή, η κυβέρνηση όχι μόνο θα διατηρήσει τις στρατηγικές αντεργατικές επιλογές, αλλά θα τις ενισχύσει, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του ΣΕΒ.
Αλλωστε, τα περισσότερα μέτρα που ετοιμάζεται να πάρει η κυβέρνηση Μακρόν, όπως ανατροπές στον κατώτατο μισθό και σε όλους τους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις (υπερίσχυση επιχειρησιακών ή ατομικών, κατάργηση των κλαδικών και της υπερίσχυσης της πιο ευνοϊκής σύμβασης κ.λπ.), ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, διευθέτηση χρόνου εργασίας, ανύπαρκτη προστασία εργαζομένων στις αρνητικές μεταβολές στο εργασιακό καθεστώς και στις πτωχεύσεις, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, η κυβέρνηση και τα νομοθέτησε, όπως και οι προηγούμενες, και τα εφαρμόζει.

Η απάντηση της εργατικής τάξης

Η εργατική τάξη πρέπει να οργανώσει με ταξική συνέπεια τη δική της αντεπίθεση, τη δική της πάλη, διεκδικώντας κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, κοινωνικές παροχές, Συμβάσεις που να καλύπτουν όλες τις απώλειες από τα χρόνια της κρίσης, σε σύνδεση με την ανάγκη ικανοποίησης όλων των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Βεβαίως, η πάλη πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του, τα κόμματά του, την ΕΕ, με προοπτική την εργατική εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, που μπορεί να ικανοποιεί όλες τις κάθε φορά σύγχρονες ανάγκες, και γι' αυτό χρειάζεται ανασύνταξη του κινήματος, λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση με το ΚΚΕ.