Συνέντευξη με το συγγραφέα Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανός): “Αντικομμουνιστής να είσαι και χρήμα υπάρχει πολύ…”

Κατιούσα

Πέρα από μένα και εσάς υπάρχει η Ιστορία και σε αυτήν στρέφεται η μελέτη «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Μα ενώ το βιβλίο μιλά για γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί, στην ουσία πραγματεύεται την προφανή και δεσπόζουσα κατάσταση που ονομάζουμε παρόν.
Ωστόσο τίποτα δεν υπάρχει έξω από την Ιστορία. Όλα τα περικλείει και τίποτε δεν είναι ικανό να της ξεφύγει! Η ιστορία δημιουργεί μόνη την τροφή της…Είναι μια ασταμάτητη παγκόσμια μηχανή…Υπάρχει! Χωρίς αρχή χωρίς τέλος!

Έτσι παρουσιάζει σε κάποια ανάρτησή του, ο Κώστας Λουλουδάκης το τελευταίο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε την περασμένη Άνοιξη από τις εκδόσεις ΚΨΜ κι έγινε ένα από τα πιο δημοφιλή βιβλία του καλοκαιριού. Η πρώτη του συγγραφική απόπειρα ήταν το «Άσπρα μαντίλια στην Plaza de Mayo» από το ίδιο εκδοτικό. Αυτό που επιχειρεί και καταφέρνει ο Κ. Λουλουδάκης στα βιβλία του είναι μια ολοκληρωμένη μελέτη μέσα από στοιχεία, κείμενα, πηγές και αναφορές. Είναι βιβλία που δεν αφήνουν σε κανέναν περιθώρια σύγχυσης ή την αίσθηση της «υποκειμενικής σκοπιάς του συγγραφέα» κι αυτή είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία τους.

Σ’ ένα από τα άρθρα του γράφει ο Κώστας: «Με θάρρος και σε πείσμα όλων πρέπει να αποβάλουμε την μοιρολατρία. Δεν έχει νόημα μόνο να στηλιτεύουμε. Απαιτείται βούληση για ανυπακοή. Βούληση για ρήξη με το υπάρχον οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού. Επιβάλλεται να συσχετίσουμε την βία με την κατάσταση που την επιβάλλει και την μορφοποιεί.». Αν περιμένετε να διαβάσετε ότι η αστική δημοκρατία κι ο καπιταλισμός διανθίζεται ανάμεσα στα άλλα από τις «αρχές της ισοπολιτείας-ισονομίας» που κάποια στιγμή παρουσιάζει μια διαχειριστική «ανωμαλία», όπως ιμπεριαλισμός, η προσφυγιά, οι κρίσεις, η φτώχεια η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο σίγουρα δεν θα το βρείτε στο βιβλίο.

Η Κατιούσα μίλησε με τον Κώστα Λουλουδάκη και παρουσιάζει σήμερα μια πολύ ενδιαφέρουσα κι επίκαιρη συνέντευξη για το φασισμό, την οργανική του σύνδεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον αντικομμουνισμό ως επίσημη ιδεολογία της, τις τάσεις μετεξέλιξής της και το ζητούμενο στη σημερινή συγκυρία. Ελπίζουμε να την απολαύσετε και να βγείτε σοφότεροι, διαβάζοντάς την.

-Ο φασισμός είναι η απάντηση της αστικής τάξης στην εμφάνιση του κομμουνισμού στο ιστορικό προσκήνιο; Είναι η προϊστορία της καπιταλιστικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Είναι όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω;

Θα προσπαθήσω και στα τρία ερωτήματα να δώσω μια συνολική απάντηση. Ο φασισμός είναι η απάντηση της αστικής εξουσίας στα εργατικά κινήματα του μεσοπολέμου, του Μεγάλου Κραχ και των διασαλευμένων κοινωνικών σχέσεων. Η εργοδοσία χρησιμοποίησε τις υπηρεσίες του φασισμού, τον οποίο φρόντισε με ποικίλες μεθόδους και πληρώνοντας αδρά να εγκαταστήσει στους εργασιακούς χώρους προκειμένου να ελέγχει, να χαφιεδίζει, και να χρησιμοποιεί «εργατικό» λεξιλόγιο, ώστε οι φοβισμένοι και εξαθλιωμένοι εργάτες να μην στρέψουν το βλέμμα τους προς αριστερά. Όταν, λοιπόν, επικρατούν συνθήκες κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, κοινωνικά αδιέξοδα και επικείμενη απειλή εργατικών εξεγέρσεων, οι οποίες απειλούν την κυριαρχία της αστικής τάξης, τότε ο φασισμός προσφέρει πολύτιμη βοήθεια στον κλονισμένο καπιταλισμό. Οι φασίστες, επομένως, είναι ιστορικά σε θέση να προσφέρουν την απαραίτητη «εξομάλυνση» στις κλονισμένες αστικές ελίτ.

Ο φασισμός έχει πολύ βαθιές ρίζες στην Ευρώπη. Η Ευρώπη είναι η ιδεολογική πατρίδα του! Όπως έγραφε ο γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Ludwig Heinrich von Mises, «κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο φασισμός έχει ήδη καταξιωθεί στην ιστορία ως ο σωτήρας του ευρωπαϊκού πολιτισμού (…) διότι κατάφερε να διασώσει την ατομική ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην ανταλλαγή»! Αναντίρρητα, ο ηγέτης της αναβίωσης του οικονομικού φιλελευθερισμού Λούντβιχ φον Μίζες γνώριζε καλύτερα από όλους μας την λογική των “ελεύθερων αγορών”.

-Πώς αποτιμάτε σήμερα την εμπειρία των Λαϊκών, Αντιφασιστικών Μετώπων ως τακτική, και τον κλασικό ορισμό του Ντιμιτρόφ για το φασισμό;

Θα ξεκινήσω από το δεύτερο σκέλος της ερώτησης. Το τι  συνιστά τον ορισμό του φασισμού, έχει σκοπίμως μετατραπεί σε ένα ιδιαίτερα αμφισβητούμενο και περίπλοκο θέμα. Δεν είναι. Ο  Γκεόργκι Ντιμιτρόφ με εφτά λέξεις έχει βάλει τα πράγματα στην θέση τους: «Ο φασισμός είναι η κυβέρνηση του ίδιου του  χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου». Όσον αφορά στα Λαϊκά Μέτωπα, θα παραπέμψω στο βιβλίο μου «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ. Εκεί λέω πως η 3η Διεθνής θεωρούσε σωστά ότι ο κίνδυνος του φασισμού ήταν τόσο μεγάλος, που δικαιολογούσε μια μορφή συμμαχίας με όσες κοινωνικές δυνάμεις του αστικού κόσμου αντιστέκονταν. Τη στιγμή μάλιστα που η συμμαχία αυτή δεν συνεπαγόταν κάποια ιδεολογική προσέγγιση με τον καπιταλισμό, παρά μονάχα μια στρατηγική μεσοπρόθεσμη υποχώρηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Η πικρή αλήθεια είναι πως οι κομμουνιστές, ενώ είχαν συνειδητοποιήσει την δεκαετία του 1930, πως για το μεγάλο κεφάλαιο ο φασισμός ήταν όργανο της δικιάς τους πολιτικής που αποσκοπούσε στον έλεγχο των κοινωνικών δυνάμεων, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τις αντιθέσεις των μερίδων της αστικής τάξης και απέτυχαν. Εμείς, βέβαια, τώρα μπορούμε να κρίνουμε εκ του ασφαλούς γιατί διαθέτουμε την ύστερη γνώση, δεν καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις σε στιγμές πόλωσης, πολύ μεγάλης έντασης και υπό το βάρος των γεγονότων, και μάλιστα την στιγμή που αυτά γεννιούνται.

–Στη σημερινή συγκυρία χρειαζόμαστε ένα σύγχρονο αντιφασιστικό μέτωπο, ένα μέτωπο κατά της Ε.Ε., κάτι που να τα περιλαμβάνει και να τα υπερβαίνει; Ή τέλος κάτι τελείως διαφορετικό;

Δεν μπορώ να σας απαντήσω. Δεν κατέχω δυστυχώς τη μαγική φόρμουλα. Η ερώτηση αυτή που μου θέσατε θα απαντηθεί μέσα από τα ταξικά συνδικάτα, τις Λαϊκές Επιτροπές και τους άλλους φορείς του κινήματος και θα είναι μαζική.

–Ο αντικομμουνισμός είναι προνόμια των 8 από τα 27 κράτη-μέλη που συμμετείχαν στο συνέδριο της Εσθονίας ή είναι γενική κι επίσημη γραμμή της Ε.Ε.;

Ασυζητητί, ο αντικομμουνισμός είναι γενική και επίσημη ιδεολογία της Ενωμένης Ευρώπης. Η συκοφάντηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας εκφράστηκε ανάγλυφα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 8 Απρίλη του 2008 και πήρε μορφή στην «Διακήρυξη της Πράγας σχετικά με την Ευρωπαϊκή Συνείδηση και τον Κομμουνισμό». Γεννιέται, όμως, το ερώτημα: γιατί όλη αυτή η επίθεση σε μια ιδεολογία «τελειωμένη» «ηττημένη», όπως η κομμουνιστική;

Τι ακριβώς φοβούνται;

Μα την πάλη των εργατών που «δεν κολλάει» με την «Ευρώπη των λαών», με την εποχή της «συναίνεσης», του «διαλόγου», της «κοινωνικής ειρήνης», της «συναδέλφωσης» μεταξύ κεφαλαιοκρατών και εργατών, με τους δεύτερους, τους εργάτες, να πληρώνουν τόσο, όταν υπάρχει ανάπτυξη και ανάκαμψη, όσο και όταν υπάρχει κρίση. Φοβούνται, λοιπόν, το φάντασμα που ακόμα «πλανιέται στην Ευρώπη: Το φάντασμα του κομμουνισμού. Όλες οι δυνάμεις της γηρασμένης Ευρώπης έχουν συνάψει ιερά συμμαχία για να καταπολεμήσουν το φάντασμα αυτό. Τα λόγια αυτά τα είπε ο Μαρξ πριν από 170 χρόνια!

-Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά εκφράζεται κυρίως μέσω του ευρωσκεπτικισμού. Γιατί λοιπόν συνδέετε το φασισμό με την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Ο φασισμός δεν θέριεψε σε μία νύχτα, μα αποτελεί τμήμα και μάλιστα σημαντικό της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, από τον καιρό που κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής των μητροπολιτικών ευρωπαϊκών κρατών ήταν ο  ρατσισμός σε βάρος των αποικιοκρατούμενων λαών ή των λαών αποικιακής προέλευσης, μα και από την εποχή που ο  Γάλλος αυτοκράτορας Ναπολέων Γ’  πάντρεψε το αυταρχικό κράτος με την ελευθερία των εμπορικών ανταλλαγών.

Η ΕΕ είναι κληρονόμος ενός οικονομικού συστήματος που με μεγάλη αποτελεσματικότητα θεωρητικοποίησε πρακτικές και υιοθέτησε πολιτικά καθεστώτα, τα οποία  επιδόθηκαν σε ευρείας κλίμακας εκτοπισμό, αποδεκατισμό και  εξόντωση των  λαών, επιβάλλοντας την απόλυτη εξουσία του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο. Αυτή η κληρονομιά αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα σημείο αναφοράς για τον φασισμό. Όσο και αν  η Ευρώπη  απεχθάνεται τον αυτοκριτικό απολογισμό της ιστορίας της για να προβαίνει σε αποποίηση των ευθυνών της, πρέπει να γίνει κατανοητό πως ο φασισμός  δεν υπήρχε μοναχά μια πραγματικότητα και μια ανερχόμενη ιδεολογία εμπεδωμένη μόνο στα χρόνια του μεσοπολέμου. Ούτε και άλλαξαν πολύ τα πράγματα με τη συντριβή της φασιστικής Γερμανίας και του ναζισμού. Άλλωστε, στα φασιστικά σχέδια της «Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας» με κοινό νόμισμα, στην κοινή κεντρική τράπεζα στο Βερολίνο, στην κοινή εργατική πολιτική και στις κοινές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, στηρίχτηκε η Ευρωζώνη.

Ο «ευρωσκεπτικισμός», τώρα, της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς είναι μια πολύπλοκη αλχημεία θα έλεγα, εθνοκεντρικής προσέγγισης της ΕΕ με χαρακτηριστικά, τη μισαλλοδοξία, την ξενοφοβία, τις θεωρίες συνωμοσίας, και βέβαια, παραδοσιακά, την επιθετική αντι-κομμουνιστική οπτική. Στην ουσία έχουμε να κάνουμε με μια απόρριψη του κοσμοπολιτισμού, όχι όμως, θα έλεγα στην βάση του ρατσιστικής αντίληψης έθνους, αλλά για χάρη ενός ιδανικού που προσφέρει πολύ μεγαλύτερη συναίνεση: την προστασία του «κοινωνικού εθνικού-θρησκευτικού μοντέλου» από την υπερεθνική εξέλιξη της ΕΕ. Ωστόσο, δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ακροδεξιά, υπάρχουν ευρωπαϊκές αστικές ακροδεξιές που εκφράζουν εθνικά τμήματα του κεφαλαίου κρατών-μελών της ΕΕ, που δεν εξυπηρετούνται από τη σημερινή οικονομική πολιτική της ΕΕ. Άλλο πράγμα είναι η ακροδεξιά της Βρετανίας, που εκφράστηκε μέσα από το λεγόμενο Brexit, και άλλη στη Γαλλία και πολύ διαφορετική στις Σκανδιναβικές χώρες.

-Πόσο ενιαία είναι η Ε.Ε. και ποιες είναι οι διαφαινόμενες τάσεις και προοπτικές μετεξέλιξής της;

Υπάρχει ανησυχία για τη διατήρηση και τη συνοχή της ΕΕ, μα και της Ευρωζώνης μετά την αποχώρηση της Βρετανίας και των τελευταίων γεγονότων στην Ισπανία. Σημαντικό ρόλο όμως παίζει και η ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ των κρατών-μελών της. Όλα αυτά μας οδηγούν να σκεφτούμε πως, για τους λαούς, η Ενωμένη Ευρώπη έχει χάσει τη δυναμική και το περιεχόμενό της. Να θυμίσω πως τον Μάρτιο που μας πέρασε Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία και Ισπανία, στη διάρκεια της «τετραμερούς συνόδου των Βερσαλλιών», έβαλαν τα θεμέλια «μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης με μεγαλύτερη ολοκλήρωση και διαφορετικά επίπεδα ολοκλήρωσης». Δηλαδή, μιας Ευρώπης διαφορετικών ταχυτήτων. Η λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, λοιπόν, προσανατολισμένη με αυτόν τον τρόπο, είναι αποτέλεσμα ενός συσχετισμού δυνάμεων στην οικονομία και αποτελεί ταυτόχρονα ένα σύνολο επιλογών του πιο παραγωγικού κεφαλαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού και υποσκάπτει τους  πολιτικούς όρους ύπαρξης της ΕΕ.

Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται κατανοητό, εκτός του ότι η απόφαση αυτή περιγράφει την εγγενή αντίφαση του ευρωπαϊκού πολιτικού οικοδομήματος, είναι ότι η ΕΕ αποτελεί μια κεφαλαιοκρατική συμμαχία, άρα δεν μπορεί παρά να κλείνει μέσα της πολλές αντίθετες τάσεις και πολλούς εν δυνάμει συνδυασμούς ανάμεσα στις δυνάμεις που την συγκροτούν, αναλόγως την πολιτική ή οικονομική συγκυρία. Τον λογαριασμό τον πληρώνουν οι λαοί.

-Ποια ήταν η τύχη των ηττημένων του Β’ Π.Π. -δηλ των Ναζί- στη μεταπολεμική Γερμανία και το δυτικό κόσμο;

Αφιερώνω πολλές σελίδες στο βιβλίο μου για αυτό το ζήτημα. Κοιτάξτε, η απειλή ή η πρόταση της κοινωνικής εργατικής επανάστασης που παρουσιάστηκε για το καπιταλιστικό σύστημα πριν το πόλεμο θα παρέμενε και μετά, και μάλιστα σε μια Ευρώπη χωρισμένη σε κομμουνιστική και καπιταλιστική. Οι Αμερικανοί είχαν ήδη στο μυαλό τους τρόπους αντιμετώπισης του νέου αντιπάλου. Και οι τρόποι περιλάμβαναν απαραιτήτως  τους  Ναζί, που είχαν στήσει ένα μεγάλο δίκτυο κατασκόπων στη Σοβιετική Ένωση, μα και σε πολλές κατακτημένες χώρες με σκοπό το κυνήγι των κομμουνιστών. Αυτό το δίκτυο το παρέδωσε ο Στρατηγός των SS,  Karl Wolf στο πιάτο του Allen Dulles  ήδη από τις αρχές του 1945, όταν οι δυο τους συναντήθηκαν σε ένα διαμέρισμα στην Ζυρίχη. Μα και το Βατικανό πρόσφερε ειδική μεταχείριση στους Ναζί, καθώς φιλοδοξούσε με την βοήθεια τους να εξουδετερώσει τους «άθεους κομμουνιστές», ενώ ο Ερυθρός Σταυρός βοηθούσε όποιον φορούσε φαιά στολή αρκεί να ήταν αντικομμουνιστής. Αργότερα, πολλοί φασίστες στελέχωσαν τις υπηρεσίες της αμερικανικής CIA, της NASA, του κράτους της δυτικής Γερμανίας και της ΕΟΚ. Όπως γράφω στο βιβλίο μου, «ας  δικαιολογήσουμε την ανίερη συμμαχία του «ελεύθερου κόσμου» και των παράφρονων  φασιστών δολοφόνων!

Διότι είχαν την ίδια ιδεολογική προγραμματική αφετηρία: το μίσος απέναντι στον κομμουνισμό!»

-Συνιστά έκπληξη η άνοδος της AfD στη Γερμανία κι άλλων ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη;

Όχι… Λοιπόν, ας θυμηθούμε πως  ο φασίστας Jean-Marie Le Pen λάμβανε το 14,39% του εκλογικού σώματος της Γαλλίας στις 24 Απριλίου 1988,  ενώ ήταν το 1999 που οι φασίστες -«Κόμμα της Ελευθερίας» (FPÖ)- του Jorg Haider πετυχαίνουν ποσοστό 26,9% στην Αυστρία. Επίσης, ένα πανόραμα των ευρωπαϊκών χωρών θα αποκαλύψει πως η εκλογική επίδραση του φασισμού είχε και έχει εντυπωσιακές επιδόσεις σε μια σειρά από χώρες όπως στην Ιταλία,  στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στις Σκανδιναβικές χώρες. Όλα αυτά σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται ως χρυσή για τον καπιταλισμό στην ευρωπαϊκή ένωση, χωρίς οικονομικές  καταστροφές ή ανασφάλειες  για τα κοινωνικά στρώματα και πολύ πριν οι «ξένοι», οι «λαθρομετανάστες» κάνουν την εμφάνισή τους στα καθαγιασμένα ευρωπαϊκά εδάφη.

Σήμερα, πρέπει να γίνει αντιληπτό,  πως οι φασίστες  δεν εκτρέφονται πλέον με σβάστικες και το βάδισμα της χήνας, αλλά τα πρότυπα αναφοράς ξεκινούν στο Χρηματιστήριο του Παρισιού, του Λονδίνου, αλλά και  από τις μεγάλες αίθουσες των λόμπι στις Βρυξέλλες. Οι κοινωνικές ανισότητες, οι καταστροφές από τον καπιταλιστικό άνισο τρόπο παραγωγής, το πνίξιμο των δημοκρατικών θεσμών  στο όνομα της ελευθερίας των αγορών, είναι εστίες που τροφοδότησαν την εξάπλωση του φασισμού γιατί του επέτρεψαν, με  μια επίφαση «αντιφιλελευθερισμού», να εκφέρει μίγμα από αντιλήψεις συμβατές με το εθνολαϊκίστικο και ξενοφοβικό πρόσταγμά του. Δηλαδή, ο φασισμός ασκεί νέα  επίδραση στην Ευρώπη, λόγω των  οικονομικών αβεβαιοτήτων και της κατάρρευσης του μεταπολεμικού «κράτους πρόνοιας». Ο λόγος των φασιστών μπορεί να ελκύει πελάτες δυσαρεστημένους και ηλίθιους, αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως ο φασισμός είναι η επικράτηση συγκεκριμένων, επιθετικών παραγωγικών σχέσεων που εξασφαλίζουν την ταξική, ολοκληρωτική και βίαιη εξουσία των φορέων της αγοράς και του καπιταλισμού. Φασισμός είναι ο ολοκληρωτισμός της καπιταλιστικής κοινωνίας. Επιπρόσθετα, η άνοδος του φασισμού συνδέεται με την αντικομμουνιστική δραστηριότητα της ΕΕ, η οποία έχει αναγορεύσει σε επίσημη πολιτική την εξίσωση του φασισμού – ναζισμού με τον κομμουνισμό.

-Στο βιβλίο συναντάμε κάποιες κριτικές αναφορές στη μεταπολεμική πορεία της Σοβιετικής Ένωσης. Μπορείτε να αναφερθείτε πιο αναλυτικά και να διευκρινίσετε αυτό το σημείο;
Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σε κάποια άλλα ερωτήματα: Τι ήταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος από την μεριά όλων των συμμάχων; Ήταν αντιγερμανικός συνασπισμός ή αντιφασιστικός; Ποιος διεύθυνε τον αγώνα τους και προς τα πού τον οδηγούσε; Ο αγώνας επέτρεψε στους αντιφασίστες να πλατύνουν και να δυναμώσουν το εργατικό κίνημα σε παγκόσμια κλίμακα; Στο βιβλίο «Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση» υπάρχει ολόκληρο κεφάλαιο που απαντά σε αυτά τα ερωτήματα.
Είναι γεγονός πως η ΕΣΣΔ κληρονόμησε μετά το τέλος του πολέμου βαριά καθήκοντα και υποχρεώσεις. Οι υποχρεώσεις αυτές οδήγησαν την Μόσχα να εγκαταλείψει την αντιαποικιακή, αντικαπιταλιστική δράση και τον εργατικό διεθνισμό. Ίσως λόγω της ολοκληρωτικής καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεών της, η ΕΣΣΔ να μην μπορούσε να παίξει πρωτοποριακό ρόλο στην ανάπτυξη επαναστατικών εργατικών κινημάτων. Ωστόσο, όλα αυτά και άλλα τόσα που περιγράφω στο βιβλίο πρέπει να καταγράφονται και να αναλύονται για να μη βρεθούμε στο μέλλον σε αδιέξοδο.
-Ποια ήταν η αφορμή για να γραφτεί το βιβλίο;

Η αφορμή είναι η προσπάθεια που επιχειρείται από την αστική τάξη, στο μέτρο του δυνατού, μια ανασύνθεση των διαφόρων ρευμάτων του Ιστορικού αναθεωρητισμού στη βάση της αποκατάστασης της ηθικής και των ανώτερων πανανθρώπινων ιδανικών της Δύσης και της καταγγελίας τού «ανατολίτικου» κομμουνισμού και των «αιμοσταγών» εκπροσώπων του, που προγραμματικά αποσκοπεί στην διατήρηση και ισχυροποίηση του καπιταλιστικού κοινωνικού status quo. Πέραν, λοιπόν, της «κατανοητής» επιθυμίας να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με τον φασισμό, υπάρχει και η προσπάθεια να γίνει αντιληπτό, πως η καπιταλιστική ιδεολογία, τα οικονομικά συμφέροντα και  οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας, μέσα σε ένα σύμπλεγμα άγριων ανταγωνισμών και συμφερόντων, δεν παίζουν κανέναν πρωτεύοντα λόγο στην σύγχρονη εγκληματική αχρειότητα του καπιταλισμού, που σκοπό έχει  να υπάρχει συνέχεια στην κοινωνική, την ταξική εκμετάλλευση. Όσο «πειστικότερα», λοιπόν, εξισώνουν το κομμουνισμό με το φασισμό, τόσο ευκολότερα μπορούν να επιβληθούν και τα απαιτούμενα μέτρα στην κατεύθυνση των αναγκών του κεφαλαίου.

Υπάρχει, όμως, και μια άλλη αφορμή που θα ήθελα να αναφερθώ. Είναι το επιδοτούμενο πρόγραμμα με 229 εκατομμύρια ευρώ, «Ευρώπη για τους Πολίτες, 2014 – 2020», το οποίο έχει σκοπό να αναδείξει: «τις αιτίες της ανάδυσης των ολοκληρωτικών καθεστώτων στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία: ναζισμός, φασισμός, σταλινισμός και ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα».

Όπως αναφέρει το έγγραφο της ΕΕ, «το πρόγραμμα θα υλοποιηθεί «από διάφορους τύπους οργανισμών (τοπικές αρχές, ΜΚΟ, ερευνητικά ιδρύματα κ.ά.), αναπτύσσοντας διάφορους τύπους δράσεων (ερευνητικές, άτυπες μορφές εκπαίδευσης, δημόσιες συζητήσεις, εκθέσεις κ.ά.) και εμπλέκοντας πολίτες από διαφορετικές ομάδες-στόχους. Οι επιλέξιμοι φορείς και εταίροι του προγράμματος σύμφωνα με το έγγραφο είναι: δημόσιες τοπικές/περιφερειακές αρχές, ΜΚΟ με νομική προσωπικότητα αναγνωρισμένη σε επιλέξιμη χώρα.

Μέγιστη επιδότηση: 100.000 ευρώ. Μέγιστη διάρκεια δράσεων: 18 μήνες».

Αντικομμουνιστής να είσαι και χρήμα υπάρχει πολύ και για όλους όσους έχουν ελαφριά συνείδηση. Ονόματα και διευθύνσεις στο βιβλίο.

Ποιο θα είναι το θέμα του επόμενου βιβλίου;
Τα κείμενά μου που δημοσιεύθηκαν στην ιστοσελίδα «Ημεροδρόμος» τον τελευταίο χρόνο, μαζί με κείμενα του εξαιρετικού δημοσιογράφου Δημήτρη Κούλαλη από το περιοδικό «Νόστιμον ήμαρ». Λεπτομέρειες αργότερα. Με την ευκαιρία, όμως, να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν και προχωρούν στην έκδοση αυτών των κειμένων.