Νέα στοιχεία όξυνσης

Η κατάληψη του Αφρίν στη Βόρεια Συρία από τον τουρκικό στρατό και ένα συνονθύλευμα μισθοφόρων τζιχαντιστών από τη Συρία και άλλες χώρες αποτελεί κρίκο στην αλυσίδα των ανταγωνισμών, οι οποίοι οξύνονται, ανάμεσα σε ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και σηματοδοτεί κλιμάκωση της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης στην ευρύτερη περιοχή.
Το διακύβευμα, στα πάνω από 6 χρόνια ιμπεριαλιστικού πολέμου στη Συρία, στα 15 χρόνια από την επέμβαση στο Ιράκ, που πληρώνουν οι λαοί με το αίμα τους, με φτώχεια, εξαθλίωση, ξεριζωμό και προσφυγιά, είναι το ξαναμοίρασμα σφαιρών επιρροής, αγορών, ενεργειακών πηγών και δρόμων μεταφοράς, για τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων.
Σε αυτό το κουβάρι του ανταγωνισμού είναι μπλεγμένη και η Ελλάδα, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε ρόλο σημαιοφόρου των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών, επιδιώκοντας κέρδη για την ντόπια αστική τάξη από τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της χώρας, που καμιά σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του λαού.
Είναι φανερό ότι μετά τη στρατιωτική ήττα του ISIS, εντείνεται το παζάρι για το μέλλον της Συρίας, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά ακόμα και την πιθανότητα διαμελισμού της. Σε κάθε περίπτωση, το τι θα γίνει τελικά εξαρτάται από τις ανακατατάξεις που θα συμβούν συνολικά στην περιοχή, με ανοιχτά μέτωπα στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στον Λίβανο, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στην Αραβική Χερσόνησο, και με το Ιράν να μπαίνει στο στόχαστρο των ΗΠΑ. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανακινείται και το «κουρδικό ζήτημα», με δεδομένους τους μεγάλους κουρδικούς πληθυσμούς που βρίσκονται σε Τουρκία, Συρία, Ιράκ και Ιράν.
Η διακηρυγμένη θέση της τουρκικής ηγεσίας ότι θα συνεχίσει τις επιχειρήσεις και στον επόμενο κουρδικό θύλακα, Μάνμπιτζ, ακόμα πιο ανατολικά, στο όνομα της καταπολέμησης των «τρομοκρατών του PKK», προμηνύει ακόμα πιο επικίνδυνες εξελίξεις.
Οι ΗΠΑ διαθέτουν σε αυτήν την περιοχή ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις και βάσεις, και παρά το γεγονός ότι άφησαν τους Τούρκους να καταλάβουν το Αφρίν, συνεχίζουν να παρέχουν στήριξη σε διάφορες κουρδικές οργανώσεις.
Τα δικά της σχέδια έχει και η Ρωσία, η οποία, ενώ φαίνεται να συμπίπτει με το Ιράν και την Τουρκία στο ζήτημα της αποφυγής δημιουργίας ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, διατηρεί παράλληλα δίαυλο επικοινωνίας με τμήμα των Κούρδων, που δεν είναι ενιαίοι, όπως έδειξαν και οι διαφορετικές αντιδράσεις τους μετά την κατάληψη του Αφρίν.
Από την πλευρά της, η τουρκική αστική τάξη με κάθε τρόπο εκφράζει την επιθετικότητα της, επιχειρώντας να παίξει καταλυτικό ρόλο στην αναδιάταξη της περιοχής, αμφισβητεί Συνθήκες όπως της Λοζάνης και εμφανίζεται να διεκδικεί αυτό που ο Ερντογάν συνηθίζει να αποκαλεί «τα εδάφη της καρδιάς μας», κάτι που βλέπουμε επίσης στο Αιγαίο και στην Κύπρο.
Το γεγονός ότι όλη η περιοχή της Μέσης Ανατολής και Ανατολικής Μεσογείου βρωμάει μπαρούτι φαίνεται και από την τεράστια συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη που ανταγωνίζονται μεταξύ τους.
Η παρουσία τους υποδηλώνει πολεμική προετοιμασία. Κι απ' αυτήν την άποψη, είναι επικίνδυνη η προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να καθησυχάσει τα λαϊκά στρώματα ότι το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι παράγοντες «ασφάλειας και σταθερότητας» στην περιοχή, πόσο μάλλον «εγγυητές» των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.
Ο επικίνδυνος ρόλος του ΝΑΤΟ δεν επιβεβαιώνεται μόνο ιστορικά, αλλά και από τη σύγχρονη διάταξη δυνάμεων και το επιθετικό του δόγμα ενάντια σε ανταγωνιστικές προς αυτό ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα.
Μπροστά στις εξελίξεις, που θα πυκνώσουν κι άλλο το επόμενο διάστημα, ο λαός πρέπει να ανεβάσει την ετοιμότητα και την εγρήγορσή του, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς, ενάντια στη με κάθε τρόπο ελληνική εμπλοκή, στα επικίνδυνα σχέδια γεωστρατηγικής αναβάθμισης της ελληνικής αστικής τάξης, δυναμώνοντας ταυτόχρονα την αλληλεγγύη με τους λαούς της περιοχής.