Η κατά Χριστιανόπουλο Μαγδαληνή

Μετά την ανθρώπινη "Μάνα του Χριστού", για την οποία μας μίλησε χτες ο Βάρναλης, σήμερα θα ακούσουμε τον Ντίνο Χριστιανόπουλο να μας μιλάει για μια άλλη ανθρώπινη, γήινη Μαρία. Από την πρώτη του ποιητική συλλογή "Εποχή των ισχνών αγελάδων" (εκδόσεις Κοχλίας, 1950), διαλέγω το ποίημα "Μαγδαληνή" και αφήνω τον μεγάλο σαλονικιό ποιητή να μας μιλήσει για τον έρωτα με τον δικό του, συγκινητικό τρόπο.

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ως βιβλιοθηκονόμος στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης (1958)

Μαγδαληνή

Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του·
πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω.
Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου,
στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες·
κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι.
Κι όμως μέσα σ' αυτά δεν ξεχνούσα τα μάτια του.
Μήνες για χάρη του έτρεχα απ' το Ναό στο λιμάνι
κι απ' την πόλη στο Όρος των Ελαιών.

Κύριε μυροπώλη, κάντε μου, σας παρακαλώ, μια μικρή έκπτωση.
Για ένα βάζο αλάβαστρου δε φτάνουν οι οικονομίες μου.
Κι όμως πρέπει να αποχτήσω αυτό το μύρο με τα σαράντα αρώματα.
Μ’ αυτό το μύρο θ' αλείψω τα πόδια του,
μ' αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,
μ' αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.

Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,
ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.
Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του·
κι αν μαρτυρήσω γι' Αυτόν, θά 'ναι η αγάπη του που θα μ' εμπνέει.
Γιατί, κύριε, ο έρωτας μού ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια
κι ίσως μείνει αιώνια τ' όνομά μου σα σύμβολο
εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν ότι ηγάπησαν πολύ.

Κάρολος Τζίζεκ, Νίκος-Γαβριήλ Πεντζίκης, Ντίνος Χριστιανόπουλος (Χαλκιδική, 1976)