Πόσες πατρίδες έχει ο πόλεμος;

Του Αεροπεζοναύτη

Το κουβάρι έχει την ιδιότητα να τυλίγεται και να ξετυλίγεται ανάλογα με τη χρήση του.

Ο συμβολισμός του εδώ ταιριάζει στην περίοδο που ξετυλίγεται μπροστά μας.
Τα νήματα πολλά και από πολλές προελεύσεις. Όλοι μαζί ετοιμάζονται να πλέξουν, αν μη τι άλλο, το σάβανο των λαών της περιοχής.

Δείγματα και περγαμηνές από το παρελθόν έχουν όλοι. Η ταυτότητά τους είναι γνωστή και δεν είναι άλλη από την αστική τάξη η οποία στο πέρασμα των αιώνων έκανε την ανθρωπότητα μαλλιά κουβάρια και έστειλε εκατομμύρια εργάτες από όλο τον κόσμο στον τάφο και στα πεδία των μαχών για το συμφέρον της.

Δύο παγκόσμιοι και εκατοντάδες περιφερειακοί και τοπικοί πόλεμοι έχουν την ετικέτα των ιμπεριαλιστών, άλλοτε με την ΑΝΤΑΝΤ, άλλοτε με το ΝΑΤΟ και άλλοτε με πρωτοβουλίες των μεγάλων κρατών που συμμετέχουν σε αυτούς τους στρατιωτικούς οργανισμούς.


Παντού όπου οι φωτιές του πολέμου άναβαν, από όποιο κράτος και αν ξεκινούσε, το συμφέρον της αστικής τάξης βαφτιζόταν συμφέρον της «πατρίδας».

Τίθεται αυτονόητα το ερώτημα: «Πόσες πατρίδες έχει ο πόλεμος;». «Όσες και τα συμφέροντα των καπιταλιστών!» είναι η σωστή απάντηση.

Εκεί που σφιχταγκαλιάζονται και ξεζουμίζουν τους λαούς και τους εργαζόμενους, όταν οσμίζονται κέρδη σε νέες αγορές, νέα μερίδια, εκεί σφάζονται, γιατί απλά εκεί που τελειώνουν τα επιχειρήματα, αρχίζουν τα συμφέροντα.

Εκεί, πρώτα με το πιστόλι στον κρόταφο υπογράφεται η ιμπεριαλιστική ειρήνη, με την πιο βάρβαρη εκμετάλλευση των λαών ως συνέχεια. Σε αντίθετη περίπτωση, το λόγο έχουν τα όπλα.

Εδώ η πληρωμή για το λαό αποτιμάται σε αίμα. Αίμα φρέσκο, από νιάτα. Τα καλύτερα παιδιά της εργατικής τάξης οδηγούνται στα σφαγεία για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Η ιστορία των λαών αυτό μας διδάσκει.

Ναι ανησυχούμε.

Στην αστική τάξη, την κυβέρνηση και τα κόμματα που συμφωνούν και πειθαρχούν στα κελεύσματα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη. Γιατί η ιστορία αυτών των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών στάζει αίμα για την κερδοφορία της αστικής τάξης.

Τα κόμματα της αστικής τάξης στην πατρίδα μας έχουν δεσμευτεί στις πολιτικές των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Είναι πλέον μέρος του κουβαριού και κινούν στο μέτρο που τους αναλογεί τα νήματα στην περιοχή, με τη διαφορά ότι καλλιεργούν στο λαό εφησυχασμό, δίνοντας την αίσθηση ότι μέσα από τις γεωπολιτικές αλλαγές που επιδιώκουν οι καπιταλιστές θα έρθουν καλύτερες μέρες για το λαό.

Βρώμικο παιχνίδι σε βρώμικο κουβάρι.

Είμαστε ήδη σε πόλεμο. Οι εργαζόμενοι της χώρας μας έχουν χάσει τη μισή ζωή τους, τις δουλειές τους, την υγεία τους και τώρα το σκιάχτρο του πολέμου το βλέπουν να ζωντανεύει και να πλανάται πάνω από τα κεφάλια των παιδιών τους.
Έχει εμπειρία από πολέμους ο ελληνικός λαός. Την πολιτική της αστικής τάξης και των κομμάτων που την υπηρετεί την πλήρωσε αρκετά.

Το ΚΚΕ δεν δίνει εξετάσεις για το αν θα υπερασπιστεί την ακεραιότητα της πατρίδας, το έκανε με εκατόμβες νεκρών και αίματος, άλλοι είναι υπόλογοι ιστορικά να το κάνουν. Το βέβαιο είναι ότι θα ματώσει ο λαός και αν είναι να ματώσει, πρέπει να τελειώνει μια για πάντα με το αίτιο που γεννά τους πολέμους, την αστική τάξη και το καπιταλιστικό σύστημα. Εκεί εδράζεται η ανησυχία με παράλληλη στράτευση για έναν κόσμο ειρηνικό για όλους τους λαούς της περιοχής.

Σε αυτή την κατεύθυνση, τα κουβάρια που ενθυλακώνουν τους λαούς, θα πεταχτούν στα καλάθια των αχρήστων. Κυρίαρχο σώμα της νέας κοινωνίας θα είναι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της.

Απλά γιατί αυτοί είναι η πραγματική δύναμη που μπορεί να πάει ειρηνικά την ανθρωπότητα μπροστά και μόνο για το συμφέρον της.

902.gr